Rewolucyjny klimat lat 70 dał się poznać przez list opublikowany przez dziennikarzy PRL. List 34 dał wyraz niezadowolenia z działań rządu w Polsce i domagano się w nim zmian tak w polityce społecznej jak i medialnej. Podpisali się pod nim m.in.: Antoni Słonimski, Paweł Jasienica, Stanisław Mackiewicz, Stefan Kisielewski, Melchior Wańkowski. Autorów listu szybko posądzono o współpracę z RWE i zagranicznym wywiadem. List nie miał jakiegokolwiek znaczenia materialnego i politycznego ale pokazał zmieniającą się świadomość Polaków i rosnący w społeczeństwie bunt.
TELEWIZJA! – od marca 1968
W marcu 1968 roku do propagandy włączono telewizję czyniąc z niej główne oręże walki. Telewizja nie poruszała jednak problemów strajku w 1968 roku. Prowadzono jednak politykę antysyjonistyczną. Do walki propagandowej rzucono prasę, telewizję i radio. Programy kierowano do wszystkich grup społecznych. Skupiono się na wyeliminowaniu wroga. Kampania antysyjonistyczna i antykapitalistyczna miała na celu odwrócenie uwagi od pogarszającej się sytuacji ekonomicznej w kraju.
Szybko zaczęto przeprowadzać czystki w urzędach medialnych m.in.: w Komitecie do Spraw Radia i Telewizji. Zmieniono redaktorów naczelnych, dyrektorów i zespół programowy. W samej telewizji wymieniono tylko szefa ośrodka w Szczecinie oraz redaktora naczelnego programów naukowych Zespołu Programu Telewizyjnego. Witold Małcużyński ze względu na agresję w Czechosłowacji przestał prowadzić magazyn informacyjny „Monitor”
W czasie strajków w 1970 roku wprowadzono powszechną blokadę informacyjną. Zamknięto połączenia telefoniczne oraz granice miast. Przedsięwzięcia te miały na celu nie dopuścić do rozpowszechniania informacji o wypadkach. O strajkach informowały tylko media w Trójmieście i Szczecinie, przechodząc jednak wcześniej przez cenzurę. Strajkujących przedstawiano w bandyckim świetle, a strajk jako akt wandalizmu. Dziennikiem telewizyjnym ręcznie sterowało biuro prasowe. Wzorcem informacyjnym były natomiast depesze PAP. Wypadki grudniowe doprowadziły szybko do zmiany I Sekretarza Partii. Gomułkę zastąpił Edward Gierek który zalecił mediom nie wracanie do wydarzeń z grudnia 1970 roku.
Lata 60 i 70 to rozwój nowego medium czyli telewizji. Pierwszy program nadawano od 1955 roku i trwał około 3 godzin. Rok później powołano Warszawski Ośrodek Telewizyjny. W 1958 roku pojawił się Dziennik. Na początku lat 60 liczba abonentów telewizyjnych wynosiła już ponad 400 tysięcy osób. W 1970 roku ich liczba wynosiła już 3,8 miliona osób. Zasięg telewizyjny cały czas się poszerzał. Ustabilizowała się za to liczba abonentów radiowych.
Rozdział 13 – Dekada pomyślności (1970-1980) – (Strony 278, 279, 280, 281, 286, 287, 288, 291, 306, 307)
W czerwcu 1971 roku zdecydowano o rozbudowie infrastruktury technicznej radia i telewizji. Projekt zakładał dokończenie budowy kompleksu w Warszawie przy ulicy Woronicza (dzisiejszy gmach TVP), dofinansowanie ośrodków regionalnych, oraz rozpoczęcie emisji w kolorze. W dokumencie Biura Politycznego zaznaczono, że partia dokona wszelkich starań, żeby Polskie media rozwijały się i jest to zgodne z ideologią marksistowską. Podawano komunikaty o niezależności mediów i ich śledczym charakterem działań. Mimo, że były to tylko nic nie znaczące hasła propagandowe to w mediach działo się sporo. Doszło do ogromnych roszad kadrowych mających na celu zwiększenie zaufania społeczeństwa do mediów. W radiu miejsce Włodzimierza Sokorskiego zajął Maciej Szczepański.
Gierek szybko potwierdził ,że propaganda medialna (szczególnie telewizyjna) stanowi dla niego najważniejszy z punktów utrzymania władzy i poprawy nastrojów społecznych. Telewizja cieszyła się ogromnymi względami cenzury, dotyczyło to jednak polityki jej szefa. Szybko poszerzono ekipę cenzorską odpowiadająca za telewizję. Szczepański szybko zyskał przydomek „Krwawy Maciek”. Traktował on telewizję jako swój prywatny folwark.
Bardzo szybko rozwijał się program II telewizji. W 1971 zaczęto eksperymentować z telewizją kolorową. Telewizja Polska miała być medium informacyjnym i publicystycznym. Uruchomiono program Trybuna Obywatelska jednak szybko zdjęto go z anteny ze względu na kłopotliwą formułę. W 1974 ruszyło Studio 2 – jeden z najbardziej rozpoznawanych programów rozrywkowych ówczesnej epoki. Rozwijało się także radio – uruchomiono takie audycje jak Poranek z radiem czy znane nam dzisiaj Sygnały dnia. Program Jedynka służył do prowadzenia polityki propagandowej.
Swoją rolę dalej odgrywało RWE z Janem Nowakiem na czele. Próbowano opisać go jako agenta CIA jednak żadne akcje rządu nie zachwiały wiarygodnością RWE.
Dzięki polepszonej sytuacji życiowej Polaków w latach 70 i sukcesom polskich sportowców Gierek zaczął prowadzić propagandę sukcesu. Wieczorny dziennik prowadzony od 1976 roku i trwający 70 minut zawsze informował o sukcesach I Sekretarza. Pokazywał nowoczesną, zmodernizowaną Polskę i szczęśliwych obywateli. Nie poruszał istotnych problemów obywateli co zauważył Stefan Kisielewski.
Bardzo zaawansowanym medialnie przedsięwzięciem była pielgrzymka Jana Pawła II do Polski. Media nie mogły pokazywać napisów solidarnościowych, buntu, musiały wycinać wszelkie objawy nieposłuszeństwa wobec władzy PRL. Było to jednak ciężkie do spełnienia i pielgrzymka papieża (mimo pomijania przez media autorytetu papieża i kościoła) stała się okazją wyjścia z podziemia dla Solidarności.
W latach 70 liczba abonentów telewizji wynosiła prawie 8 milionów. 10 lat później to już 10 milionów obywateli.
Rozdział 14 – Finał (1980 – 1989) – (Strony 308, 309, 311 – SDP, dziennikarze do przeczytania w całości – WAŻNE!, 320, 321, 330, 339, 341)
Media i władza starały się nie zauważyć fali strajków opanowujących Polskę w latach 80. Głównym medium w tamtych czasach było Radio Wolna Europa. Za RWE informacje podawały wszystkie agencje światowe. Potok informacyjny i przemiany zastopował stan wojenny. Gmachy radia i telewizji zostały obsadzone przez wojsko. O godzinie 6 rano 13 grudnia radio wyemitowało komunikat Wojciecha Jaruzelskiego o wprowadzeniu stanu wojennego. Media które próbowały odzyskać wiarygodność w oczach obywateli szybko stały się największą ofiarą władz PRL. Zamknięto większość tytułów prasowych a w TV jedynym wyrazem informacji o sytuacji w kraju był Dziennik Telewizyjny. Szybko zyskał antypatię społeczeństwa będąc uosobieniem polityki stanu wojennego. Wzywano do bojkotu jego emisji. Radio radziło sobie lepiej w czasie stanu wojennego. Uruchamiając PR III i Listę przebojów Marka Niedźwieckiego starano się uspokoić nastroje młodych Polaków. Władza jednak starała się wpłynąć na emitowane tam piosenki (chociażby starania o wycofania z niej Mniej niż zero zespołu Lady Pank). Stan wojenny miał także na celu uderzenie w radio Wolna Europa, wielu współpracowników radia zostało aresztowanych ale mimo wszystko RWE funkcjonowało dalej.
Polityka po stanie wojennym to już demokratyzacja mediów. Uruchomiono program Teleexpress, będący programem dynamicznym i dobrze dopracowanym. Szybko zdobył on sympatię mediów. Widzom podobała się także Panorama Dnia emitowana w programie II. Zaczęła łagodnieć także cenzura. Był to początek końca mediów zależnych od władzy i początek nowej epoki w dziejach mediów polskich.
DziennikarstwoUMK