Gordon Lucy - Zdążyć do Palermo.pdf - nowosci czy aby(31) - dobrodziej111

Droga Czytelniczko!

Witani Cię serdecznie w październiku, który czasami rozpieszcza nas

słoneczną pogodą, a czasami studzi nasz optymizm zimnymi wiatrami

i ulewnymi deszczami. Skoro nawet potężna natura bywa kapryśna, tym

bardziej my. kobiety mamy prawo pofolgować czasami naszym

słabościom...

W tym miesiącu będziesz mogła przeczytać sześć różnych opowieści

o miłości, a w każdej z nich z pewnością odnajdziesz coś dla siebie.

Książki z serii ROMANS dostarczą ci wzruszeń, czasami skłonią do

zadumy lub uśmiechu, zawsze jednak pozwolą oderwać się od

codziennych problemów. Skorzystaj zatem z okazji, by choć na chwilę

przenieść się w krainę uczuć...

Oto moje propozycje na ten miesiąc;

Lucy Gordon

Zdążyć do Palermo

Z głową w chmurach - Kerilh nic umiała zaufać Tristanowi, lecz

nie potrafiła też przestać go kochać. Co zwycięży?

Zdążyć do Palermo - ostatnia cześć sycylijskiej trylogii o braciach

Martelli. Tym razem poznasz perypetie uczuciowe Lorenza.

Przystali Cudów - w sierpniu mogłaś przeczytać o losach pierwszej

z trojaczek, Abby. Teraz druga z nich, Brittany stoczy prawdziwą walkę

o swój niezwykły spadek.

Jej powrót - Lydia i Jake rozstali się tuż przed ślubem. Gdy spotkali

się ponownie, zapragnęli wyjaśnić stare nieporozumienia. Jednak same

chęci nie wystarczą...

Po godzinach. Pozytywka z niespodzianką (Duo) - dwie historie

dwóch bardzo niedobranych par. Czy Char przekona Michaela, że życie

może być piękne? Czy Laurel udowodni Brettowi. że nie jest

rozpieszczoną i samolubną bogaczką?

Życzę miłej lektury!

vnaOrdęga

HARLEQUIN #

Toronto • r4owy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż

Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

Tytuł oryginału:

Bride by Choice

Pierwsze wydanie:

Harieąuin Mills & Boon Limited, 2001

Redaktor serii:

Grażyna Ordęga

Opracowanie redakcyjne:

Izabela Romanowska

Korekta:

Janina Szrajer

Izabela Romanowska

PROLOG

- Za chwilę zapowiedzą twój lot - powiedziała Heather.

zerkając na tablicę odlotów portu lotniczego w Palermo.

Lorenzo sapnął niecierpliwie.

- Już nie mogę się doczekać. Nadchodzę, drzyj Nowy Jorku!

- Nie zapomnij, po co tam lecisz, braciszku - upomniał go

Renato. - Jesteś dyrektorem działu eksportu firmy Martelli, nie

playboyem. Masz podbić amerykański rynek dla naszych wyro

bów, a nie szaleć.

- Ciekawe, jak go powstrzymasz - parsknęła śmiechem

Heather. - Ale może uda mu się coś sprzedać w antraktach mię

dzy kolejnymi podbojami.

Musiała przyznać, że jej szwagier rzeczywiście wyglądał jak

playboy. Kręcone, kasztanowe włosy, przepastne niebieskie

oczy, miła twarz i wysportowana sylwetka. Wzór męskiej urody

- młody, przystojny i beztroski. Bardzo beztroski, pomyślała

z goryczą.

I pomyśleć tylko, że zaledwie kilka miesięcy temu przyje

chała na Sycylię, by go poślubić, święcie przekonana, że spot

kała tego jedynego. Tymczasem miłością jej życia okazał się

starszy brat Lorenza, Renato. Większość kobiet zdumiałby jej

wybór. Renato był szorstkim mężczyzną. Rzadko się uśmiechał.

Jednak Heather nie dała się zwieść, i to właśnie z pozoru

oschły i surowy Renato podbił jej serce. Wyszła za niego osiem

miesięcy temu. Niedługo zostanie matką, a teraz wraz z mężem

odprowadzają młodszego braciszka na lotnisko.

Enterprises sp. z o.o.. Warszawa 2002

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji

części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu

z Harieąuin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek

podobieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy umarłych

- jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy wydawnictwa Harłequin

i znak serii Harlequin Romans są zastrzeżone.

Skład i łamanie: Studio Q

Printed in Spam by Litografia Roses, Barcelona

ISBN 83-238-0261-0

Indeks 360325

ROMANS - 636

LUCY GORDON

- Zadzwoń, jak tylko dotrzesz do hotelu „Elroy" - upomniał

Renato brata. - 1 nie zapomnij...

- Przestań - poprosił błagalnie Lorenzo. - Dostałem już tyle

instrukcji, a lista osób, które muszę odwiedzić, jest tak długa,

że z pewnością nie będę miał ani chwili wytchnienia. O rodzinie

Angolini nawet już nie wspomnę. Mama zadzwoniła do nich

wczoraj i umówiła mnie na czwartkowy wieczór.

- Nie dziw się. Nasz dziadek i Marco Angolini bardzo się

przyjaźnili w młodości, zanim Marco wyemigrował z żoną i sy

nem - przypomniał bratu Renato.

- To było wieki temu. Przecież Marco nie żyje - protestował

Lorenzo - a jego syn jest już stary, jego żona też. Czy to wy

starczający powód, żeby skazywać mnie na kolację w towarzy

stwie dwojga starych ludzi, ich trzech starszych ode mnie synów

i czterech niezamężnych córeczek - Eleny, Patrizii, 01ivii i Car-

lotty?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Śnieg zasypał ulice, a lodowaty wiatr hulał w mroku lutowe-

go południa, lecz Nowy Jork wciąż triumfalnie lśnił światła

mi Nic też nie było w stanie przyćmić blasku hotelu „Elroy".

najwspanialszego i najdroższego hotelu przy Park Avenue.

Przy wejściu dla personelu stał nowy ochroniarz. Nie znał

Helen, więc musiała okazać przepustkę: Helen Angolini. Pra-

ktykantka zarządzania, z nie byle jakim dopiskiem: pierwszej

kategorii. O to miejsce walczyło stu kandydatów. Helen zaczy

nała od trzeciej kategorii. Teraz awansowała do pierwszej. To

już ostatni szczebel przed zdobyciem pełnych uprawnień.

- Wolałabym się nie spóźnić - jęknęła, wpadając do windy,

która miała zawieźć ją na ósme piętro. - Czy to nie może jechać

szybciej?

- Co ty tu robisz? - z tyłu rozległ się głos Dilys, koleżanki

Helen ze stażu. Zaczynały razem i szybko razem zamieszkały.

- Dopiero co wróciłaś z Bostonu.

- Właśnie. W dodatku prosto z lotniska powinnam pojechać

do rodziców, ale pan Dacre zadzwonił, żebym najpierw wpadła

do hotelu. Dlatego taszczę ze sobą bagaże.

Winda zatrzymała się, Dilys chwyciła Helen za rękę i popro

wadziła ją w stronę damskiej toalety.

- Zostaw tu rzeczy - powiedziała - i wskocz w jakieś szy

kowne ciuchy.

Dilys była drobną blondynką o błękitnych oczach. Dwudzie

stopięcioletnia Helen, wyższa i o bujniejszych kształtach, miała

LUCY GORDON

ZDĄŻYĆ DO PALERMO

sięgające do ramion kruczoczarne włosy i ciemne, wyraziste

oczy. Jej uroda osiągnęła pełnię rozkwitu, ale dziewczyna nie

lubiła swego wyglądu, uważając, że zbytnio zdradza jej sycylij

skie pochodzenie. Dlatego marzyła o niebieskich oczach i jasnej

karnacji.

Wiedziała jednak doskonale, jak się ubrać, by wyeksponować

swoje walory. Miodowa skóra wymagała zdecydowanych kolo

rów i Helen dotąd przekopywała walizkę, aż znalazła ciemno

czerwoną kreację z jedwabiu, która dodawała egzotycznego bla

sku jej oczom. Kilka energicznych ruchów szczotką sprawiło,

że włosy stały się puszyste i lśniące.

Dilys spojrzała z uznaniem.

- Wspaniale! A teraz chodźmy rzucić ich na kolana.

- Czy ty potrafisz myśleć wyłącznie o facetach? - zachicho

tała Helen, znając z góry odpowiedź. - Jesteśmy tu służbowo.

- No to co? Lubię łączyć interesy z przyjemnością. Chodź,

poszukamy talentów.

Sala Imperialna zajmowała cały narożnik ósmego piętra.

Mięsiste zasłony spowijały wysokie okna. Dwanaście okrągłych

stolików uginało się od jedzenia i win. Przyszło mnóstwo ludzi,

w tym wszyscy ważniejsi pracownicy hotelu. Helen dostrzegła

Jacka Dacre'a, swojego bezpośredniego przełożonego. Poma

chał jej i zaczął przeciskać się w jej stronę.

- Cieszę się, że jesteś - zawołał, przekrzykując gwar.

- Samolot miał opóźnienie. Przepraszam...

- W porządku. Opowiesz mi o tym jutro. Teraz powiedz, co

wiesz o tym zadaniu?

- Nic a nic. Kiedy wyjeżdżałam, nie było go w planach.

- Racja. Wszystko wynikło na wczorajszym posiedzeniu. To

restauracja europejska, ale dział wioski cieszy się taką popularno

ścią, że przekształcamy go w samodzielna restaurację. Większość

dzisiejszych gości to dostawcy jedzenia. Weź sobie drinka.

Wmieszał się w tłum. Helen zdecydowała się na lampkę bia

łego wina i ruszyła w stronę Bradena Fairleya. naczelnego dy-

rektóra. Rozmawiał z przystojnym wielkoludem o kręconych,

kasztanowych włosach. Helen zauważyła, że młody człowiek

stara się być bardzo uprzejmy, lecz tak naprawdę, mimo miłego

uśmiechu, nie jest szczególnie zainteresowany rozmową.

Fairley odwrócił się na moment w stronę innego gościa i wte-

dy wzrok nieznajomego napotkał spojrzenie Helen. Dziewczyna

z przyjemnością zauważyła, że jego oczy są niebieskie i wesołe,

Musiała się uśmiechnąć. Nieznajomy popatrzył wymownie na

Fairleya, jakby prosił ją o duchowe wsparcie, a ona natychmiast

mu go udzieliła. Gdy szef podjął na powrót swój monolog,

Helen ruszyła dalej.

- Mhm - doleciał ją z tyłu aprobujący pomruk Dilys. -

Przyznaję, że jest apetyczny.

- Kto?

- Jak to, kto! Oczu nie mogłaś od niego oderwać.

- Patrzyłam na pana Fairleya - odparła wyniośle Helen.

- Akurat! Mając do wyboru Fairleya i faceta wyglądającego

jak grecki bóg, wpatrywałaś się w Fairleya.

- Nie bądź śmieszna! Grecki bóg! Też coś!

- No dobrze, W takim razie ratownik. Może to i lepiej. Ła-

twiej go poderwiesz.

- Ale ja wcale nie chcę - wykręcała się Helen.

- Daj spokój. Ma chyba z metr osiemdziesiąt pięć. Spójrz

tylko na te ramiona. Specjalnie dla niego powinni poszerzać

drzwi. Ani grama tłuszczu, długie nogi i płaski brzuch. Zdecy

dowanie powinien być ratownikiem.

- Co ty możesz wiedzieć o jego nogach i brzuchu?

- Wystarczy dobrze się przyjrzeć - zachichotała Dilys. -

Obserwowałam go, a on mrugnął do mnie.

- Wygląda na takiego, co mruga do każdej kiecki.

LUCY GORDON

ZDĄŻYĆ DO PALERMO

- Zauważyłaś! - ironicznie skomentowała Dilys. - A ten

błysk w jego oku! Jedno spojrzenie i...

- Odejdź! - roześmiała się Helen. - Przebywanie obok cie

bie grozi utratą dobrego imienia.

- Na razie! - Dilys oddaliła się w poszukiwaniu innego

obiektu westchnień.

To niewiarygodne, pomyślała Helen, łapiąc się na tym. że

bezwiednie wciąż szuka wzrokiem nieznajomego przystojniaka.

W końcu i on spojrzał na nią. Zmieszana, próbowała przy

wdziać maskę obojętności, nie potrafiła jednak powstrzymać

uśmiechu na widok jego promiennej twarzy.

Nie miał na sobie oficjalnego stroju, ale jego ubranie było

gustowne i eleganckie. Helen musiała przyznać, że wszystkie

uwagi Dilys były słuszne, choć określenie „grecki bóg" to lekka

przesada. Ratownik - to właściwe, poruszające wyobraźnię

skojarzenie.

Nagle jej myśli wypełniły się niezwykłymi obrazami - pu

chary wypełnione po brzegi winem, złote patery z piętrzącymi

się owocami, gorące słońce. Poczuła atmosferę namiętności,

obfitości, spełnienia, nasycenia.

Ratunku! Dziewczyno, weź się w garść.

Z trudem powróciła do rzeczywistości. Zaczęła przeglądać

foldery reklamowe. Wertowała je szybko, zapamiętując, jak tego

od niej oczekiwano, jak najwięcej szczegółów. Potem wmiesza

ła się w tłum.

Po półgodzinie zrobiła sobie krótką przerwę. Rozglądała się

za czymś do picia, kiedy młody, szczupły blondyn o sympatycz

nej twarzy podsunął jej kieliszek szampana.

- Wyglądasz, jakby ci tego było brak - powiedział drama

tycznym tonem.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo - odparła. - Dziękuję, Eriku.

Erik należał do młodszej kadry kierowniczej „Elroya". Kilka

razy była z nim w teatrze, a nawet przedstawiła go rodzicom,

Ich znajomość miała czysto przyjacielski charakter, ale wiedzia-

ła, że w hotelu uchodzą za parę.

- Wracam do pracy - oznajmiła, kończąc szampana. - To

dopiero wierzchołek góry lodowej.

Znów uśmiechy i uściski rąk. Po godzinie zatęskniła do wy

zynku i uciekła w kąt sali.

- Dokuczyli, prawda? - spytał ktoś z boku. Obejrzała się.

Ratownik. Oboje parsknęli śmiechem. Musiała przyznać, że

nieznajomy śmiał się niezwykle uroczo.

- Pan też uszedł z życiem - zauważyła.

- Ledwo. To miły staruszek, ale powtarza wszystko po dzie-

sięć razy.

Z bliska wydawał się jeszcze wyższy, górował nad nią jak

olbrzym. Helen nagle ucieszyła się, że włożyła sukienkę w cie

mnoczerwonym odcieniu. Ten kolor podkreślał jej urodę i jeśli

znajduje to uznanie w oczach nieznajomego, tym lepiej!

Obejrzał się czujnie przez ramię.

- Udawajmy pogrążonych w rozmowie, zanim dopadnie

mnie ktoś inny.

Podeszli do okna i spojrzeli w połyskujący od świateł długi

wąwóz Park Avenue.

- O! - rzekł cicho.

- Robi wrażenie, prawda? - spytała. - Pan pierwszy raz

w Nowym Jorku? - Nie umiała określić jego akcentu, ale na

pewno nie był Amerykaninem.

- 1 pierwszy raz w Stanach - odparł. - Jestem tu dopiero od

dwóch dni i czuję się nieco oszołomiony.

- Proszę usiąść - powiedziała Helen. - Przyniosę coś do

zjedzenia.

Wzięła ze stołu tacę z przekąskami, napełniła gościowi kie

liszek i z ulgą przysiadła na kanapie.

Gordon Lucy - Zdążyć do Palermo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: