Evans Ann - Kryształowa kula.pdf - nowosci czy aby(36) - dobrodziej111

ANN EVANS

KRYSZTAŁOWA

KULA

Tytuł oryginału: The Man For Her

Robertowi Sollarsowi Bairowi z miłością i w

podziękowaniu za wszystkie godziny, które spędziliśmy na

obrzeżach wielkich pastwisk, jedząc lunch. Pilnie wszystkiego

słuchałam, tato, i wciąż jest mi Ciebie brak.

Rozdział 1

- To się nie uda - powtórzyła po raz trzeci Jesslyn Russell.

- Wyglądam śmiesznie. Idiotycznie.

- Wyglądasz tajemniczo - poprawiła Zola.

Jess ponownie obrzuciła krytycznym spojrzeniem swe

odbicie w długim lustrze wiszącym na drzwiach przyczepy.

Rzemień wysadzany pseudozłotymi monetami sięgał aż do

talii, budząc skojarzenie z łańcuchami niewolników. Barwna

bluzka zanadto odsłaniała jej piersi, a przydługie rękawy

zakrywały dłonie.

Tajemniczo? Skądże! Raczej głupio. O tak, bardzo głupio.

Jess pokręciła głową.

- Zagadkowe jest to, w jaki sposób człowiek o zdrowych

zmysłach mógłby przypuścić, że mi się uda. Spójrz na mnie!

Zola, która siedziała wsparta o kuchenny stół, była

niemłodą już kobietą. Przyciągała uwagę kruczoczarnymi

włosami bez śladu siwizny, twarzą o wydatnych kościach

policzkowych i pełną godności postawą. Gdyby Jess jej nie

znała, byłaby skłonna uwierzyć, że Zola jest naprawdę

wyniosłą, tajemniczą wróżką, taką jaką chciała się wydawać.

- Obrażasz moje stroje - rzekła Zola.

- Jeśli obrażam, to nie stroje, ale siebie w tych strojach.

Jestem od ciebie niższa o kilkanaście centymetrów.

Wyglądam jak dziewczynka, która buszowała w szafie z

ubraniami matki.

Jess raz jeszcze obróciła się przed lustrem. Długa,

cygańska spódnica zawirowała i ładnie ułożyła się wokół

zgrabnych nóg. Jednak widać było, że jest za luźna w pasie i

opada na biodra.

- Przymarszczymy tu i ówdzie, przyfastrygujemy -

uprzedziła Zola dalsze zastrzeżenia Jess.

- A włosy? - spytała Jess, unosząc rękami kręcone pasma.

Gdy je puściła, ruda masa opadła na ramiona. - Kto uwierzy w

karnawałową wróżkę o rudych włosach, szarych oczach i z

milionem piegów?

Ojciec, który dotychczas z bezpiecznej odległości

przysłuchiwał się rozmowie obu kobiet, teraz podszedł i

położył dłonie na ramionach córki. Murdock Russell,

popularnie zwany „Doktorem", spojrzał w oczy Jess i

powiedział:

- Słuchaj, mała, jeśli nie zastąpisz Zoe, to nie będzie

mogła odwiedzić siostry w szpitalu. Wiem, że ci się uda.

Będziesz doskonałą wróżką. A poza tym co za przygoda!

Zawsze narzekałaś na brak przygód.

- Nie zawsze. Mówiłam to, kiedy miałam szesnaście lat.

Teraz mam dwadzieścia sześć i jestem za stara na podobne

przeżycia.

Zola grzebała w serwantce, pełniącej także rolę

dodatkowego biurka, mieszczącego sporą kolekcję

jarmarcznej biżuterii, rupieci i astrologicznych wykresów.

Kiedy wyciągnęła dolną szufladę, wysunęło się z niej

mnóstwo kolorowych chust i szali. Wybrała jeden i pomachała

nim przed nosem Jess.

- Owiń sobie tym głowę, o tak - powiedziała, pokazując

to kolistymi ruchami dłoni.

Jess posłuchała i zauważyła, że turkusowo - zielony szal

zawinięty w turban dodaje pewnej autentyczności całej

postaci. W krótkim czasie Zola uzupełniła strój kilkoma

pobrzękującymi bransoletkami, wielkim kolczykiem i trzema

naszyjnikami ze „złotych" monet.

Wyglądam jak przeładowana ozdobami choinka,

pomyślała Jess.

- Nadal nie jestem pewna - stwierdziła, kręcąc głową.

Spod turbanu wymknął się niesforny rdzawy kosmyk, który

zdecydowanie wepchnęła pod szal.

- Nie bój się. Nikt niczego nie zauważy, nikt się nie

poskarży - powiedział ojciec. - Ocala to tylko króciutki etap

jarmarcznego objazdu. Nim ktokolwiek spostrzeże, że nie

jesteś Zolą, będziemy już gdzie indziej, w innym miasteczku.

- No cóż, nie mam wyjścia. Ale zapowiadam: kiedy jutro

wrócisz, składam rezygnację. Koniec z wróżeniem. - Spojrzała

na ojca. - A kto zajmie się moimi kucami?

- Nikt specjalnie nie odczuje ich braku przez dzień czy

dwa. Nie w Ocali. Nie po to ludzie płacą dolara za wejście,

żeby swoje dzieciaki sadzać na grzbiet kuca. Tu większość ma

własne koniki, o lepszym rodowodzie niż twoje przerośnięte

owczarki niemieckie.

- Nie obrażaj kuców! - zawołała Jess. - Choć nie są moje,

troszczę się o nie lepiej niż ty o twoje prosiaki.

- Nie złość się, kochanie - odparł szybko „Doktor". -

Wiem, że dobrze się opiekujesz zwierzętami i kochasz je.

Jess, nieco udobruchana, podciągnęła długie rękawy

bluzki i rzuciła ostatnie, zdecydowanie krytyczne spojrzenie w

lustro. „Wróżką" jest zaledwie od dziesięciu minut, a już

potrafi przewidzieć przyszłość:

- Czeka mnie jedna wielka katastrofa - mruknęła do siebie

pod nosem.

Ten mężczyzna oznacza kłopoty. Widziała to w jego

oczach. Niepokoiło ją pełne nieufności spojrzenie i ściągnięte,

krzaczaste brwi, jakby zlepione pośrodku szerokiego czoła.

Wyraźnie nie wierzył jej przepowiedniom, choć nie brakowało

w nich optymizmu. Jess była pewna, że za chwilę ją przejrzy,

odgadując, iż jej umiejętności ograniczają się do przewidzenia

następnego wschodu słońca. No cóż, chociaż wróżenie

przyszłości to tylko zabawa, z sytuacji wynikało, że Jess nie

umie dobrze blefować, gdyż mężczyzna, podobnie jak dwie

poprzednie klientki, był niemal gotów zażądać zwrotu

honorarium.

Evans Ann - Kryształowa kula.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: