"sumienie miałem niespokojne.." - Franciszek
Urodziłem się w chrześcijańskiej rodzinie. Rodzice czytali Pismo Święte i mocno wierzyli w Jego słowa. Wierzyli w zmartwychwstanie wierzących do życia wiecznego. Wierzyli, że człowiek staje się chrześcijaninem w wieku świadomym, przez własną decyzje nawrócenia i przyjęcie chrztu wiary, dlatego też swoje dzieci nie zanosili do chrztu. Wyrastałem w takiej rodzinie chodząc na lekcje szkółki niedzielnej, potem religii w tygodniu oraz na nabożeństwa co niedzielę. Dojazd do zboru zajmował z przesiadkami ponad godzinę. Nie zawsze chciało się chodzić na te nabożeństwa, ale o tym nie było mowy, rodzice bardzo przestrzegali żeby ich dzieci i oni sami byli w każdą niedzielę na nabożeństwie.
Najprzyjemniejszym czasem spędzonym w Kościele to były Święta Bożego Narodzenia, bo zawsze dostawaliśmy paczki oraz dni kiedy zbór miał spotkania agape, bo serwowali na nich pyszne bułki z masłem i kiełbasą. Najgorsze to było mówić i śpiewać na środku w kościele. W pewnym czasie zachęcano mnie do prowadzenia szkółki niedzielnej i przyjąłem to będąc jeszcze nienawróconym człowiekiem, ale pomimo tego nie uczyłem dzieci nic złego, bo przecież wierzyłem w Boga i Pismo Święte, ale jeszcze do tej pory nie podjąłem wobec Boga, siebie i Zboru decyzji wyznania wiary. Pomimo, że znałem słowa Pisma Świętego "Dzisiaj jest dzień" (Hebrajczyków 3.7-8). Słyszałem też do tej pory wiele kazań ewangelizacyjnych, sumienie miałem niespokojne, ale coś mówiło mi za każdym razem - nie teraz. To męczyło mnie i męczyło każdego kto słucha Słowa Bożego.
W 1973 roku, mając 23 lata i będąc na obozie chrześcijańskim w Gdańsku, podjąłem decyzje wyboru swojej drogi do Boga i w tym samym roku zgłosiłem chęć przyjęcia chrztu wiary w Zborze Chrześcijan Baptystów we Wrocławiu przy ulicy Łukasińskiego. Chrztu udzielał kaznodzieja Igor Barna z Wałbrzycha. Od tego czasu, wielki ciężar jaki dotąd odczuwałem spadł z moich ramíon i poczułem się wolny i lekki.
30-11-2006, Chrzanów
ela.roza