Daniels Val - Bukiet na walentynki.pdf - Romanse 2 - koupacz

VAL DANIELS

Bukiet na walentynki

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dzwonek, który zadźwięczał u wejścia, wyrwał Autumn Sanderford z zamyślenia.

Uśmiechnęła się, wyprostowała znad stosu papierów leżących na ladzie i wstała na powitanie

gościa. Wystarczył jej rzut oka na przybysza, a od razu pożałowała, że puściła Elaine do

domu. Taki klient, a ona jest dziś w tak marnej formie!

Do licha! Facet był zabójczo przystojny i ubrany jak spod igły. W porównaniu z nim

wypadała fatalnie.

Przez ostatnie pół roku codziennie wstawała o wpół do piątej rano; to musiało się w

końcu odbić na jej wyglądzie. Już oswoiła się z podkrążonymi oczami. Przepisowa siateczka

na włosach wprawdzie ułatwiała opanowanie niesfornych loków, ale też nie dodawała uroku.

W dodatku była pewna, że na policzkach ma ślady mąki. Makijażem już dawno przestała

zawracać sobie głowę, i tak za wiele wysiłku kosztowało ją codzienne zrywanie się z łóżka.

Błękitne oczy przybysza napotkały jej spojrzenie.

– Czym mogę panu służyć? – zapytała, bezskutecznie walcząc z pokusą, by otrzeć z

policzka odrobinę mąki.

Mężczyzna uśmiechnął się, spostrzegłszy jej gest.

– Jeszcze tutaj. – Wskazał palcem miejsce na skroni. Dotknęła dłonią czoła, próbując

natrafić na właściwe miejsce.

Przybyły uśmiechnął się szerzej, w niebieskich oczach zapaliły się wesołe iskierki.

– Nie, nie tutaj. Może ja...

– Dziękuję, nie ma potrzeby – zbyła go pośpiesznie, cofając się przed wyciągniętą dłonią.

– Już prawie się przyzwyczaiłam do mąki zamiast pudru.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– Więc czym mogę panu służyć?

– Podobno można u pani zamówić kompozycje ciasteczek na różne okazje.

Autumn rozjaśniła się w uśmiechu. To przecież było jej oczko w głowie i od tego

wszystko się zaczęło. Chciała tworzyć prawdziwe dzieła cukiernicze, a nie tylko wypiekać

pączki i ciastka, będące jedynie dodatkiem do filiżanki kawy.

– Może ma pani gotową ofertę czy zdjęcia... ?

– Już panu pokazuję – przerwała mu uradowana, pośpiesznie sięgając po starannie

oprawiony album, z wielką pieczołowitością przygotowany wspólnie z zaprzyjaźnionym

fotografem parę miesięcy temu, a który, dotykany lepkimi od ciastek palcami, w końcu

powędrował z lady na biurko.

Album zawierał zdjęcia wyszukanych kompozycji – przystrojone kolorową bibułką

koszyczki z umieszczonymi na patyczkach ciasteczkami wyglądały jak prawdziwe bukiety.

Każdy z nich był zupełnie inny, bez trudu można było znaleźć coś odpowiedniego na

wszystkie możliwe święta i okazje. Były nawet misie w strojach lekarzy i pielęgniarek dla

chorych i rekonwalescentów.

Autumn nie podała albumu, ale sama wyszła zza kontuaru i podeszła do stolika. Gestem

zaprosiła gościa, by zajął miejsce i obejrzał zdjęcia, które położyła przed nim.

– Może ma pan ochotę na filiżankę kawy? Mężczyzna nieznacznie uniósł brew.

Co go tak zdziwiło? Czyżbym zrobiła coś nie tak? – zastanowiła się w duchu. A może

tylko tak się jej wydało?

– Z przyjemnością – powiedział i odsunął krzesło.

Autumn podeszła do baru po drugiej stronie sali. Cóż, właściwie nic dziwnego, że poczuł

się zaskoczony. Z pewnością dostrzegł duży napis „Samoobsługa” wiszący na ścianie. Może

rzeczywiście trochę przesadziła z tą gościnnością. Zmusiła się, by zwolnić krok.

– Może coś jeszcze? – zapytała, stawiając przed nim filiżankę. – Może chciałby się pan

dowiedzieć czegoś więcej? Chodzi o coś szczególnego, na specjalną okazję? Podane ceny

dotyczą sześciu sztuk, ale to nie znaczy, że nie może być mniej czy więcej. Wszystko według

życzenia. Mogę również zrobić dowolny wzór, co tylko pan zechce... – Urwała, widząc jego

uniesione brwi. Tym razem nie było mowy o pomyłce. Zresztą nie powinna się dziwić. W

końcu nie dała mu nawet dojść do głosu. – Chciałam tylko wyjaśnić, że gdyby miał pan jakieś

pytania... Że chętnie odpowiem – dokończyła.

Przez moment milczał, po chwili wskazał krzesło po drugiej stronie stolika.

– Może pani usiądzie?

Poczuła, że oblewa się rumieńcem. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo się

denerwowała, kiedy on uważnie przeglądał zdjęcia.

– Chciałam tylko pomóc. Niestety, nie mogę. – Gestem wskazała na ladę. – Mam pracę.

Mężczyzna powiódł wzrokiem po pustej sali i ponownie popatrzył na Autumn. Nic nie

powiedział, ale jego milczenie było wystarczająco wymowne. Opuściła wzrok i dopiero teraz

spostrzegła, że z całej siły zaciska ręce. Zmusiła się, by je rozluźnić; podniosła głowę.

– O tej porze zwykle jest spokojnie, ale zaraz zacznie się ruch. Dlatego staram się

zawczasu zrobić jak najwięcej.

Jego mina świadczyła, że nie do końca jej uwierzył.

– W takim razie nie będę zabierać pani czasu.

Cofnęła się i szybko ruszyła na zaplecze. Ciągle czuła na sobie jego wzrok. Dopiero w

kuchni poczuła się bezpiecznie. Oparła się o ścianę, wierzchem dłoni dotknęła rozpalonych

policzków.

O Boże, co się z nią dzieje? Przecież jemu chodzi tylko o cukiernicze wypieki. Dlaczego

zachowuje się tak. jakby całe jej życie zależało od jego zamówienia?

Bo może rzeczywiście tak właśnie jest, opamiętała się. Zbyt wiele faktów świadczyło, że

jeśli jak najszybciej czegoś nie zrobi, będzie musiała pożegnać się z marzeniami o własnej

firmie i straci wszystkie zainwestowane pieniądze. Z każdym kolejnym dniem było coraz

gorzej. Jeśli tak dalej pójdzie, nie będzie miała innego wyjścia, jak iść do ojca i przyznać, że

rzeczywiście miał rację. Albo pożyczyć od niego pieniądze. Co już zresztą kiedyś

proponował.

Obie możliwości były nie do przyjęcia. Powinna coś wymyślić, przecież musi być...

Naraz ją olśniło. Szybkim krokiem podeszła do wiszącej na ścianie tablicy, gdzie

przypięła wizytówkę przyniesioną jej w zeszłym tygodniu przez Jennifer.

Brad Barnett – Marketing Consultant, przeczytała jeszcze raz. Wcześniej nawet nie

chciała się nad tym zastanawiać, bo uważała, że taka usługa musi nieźle kosztować. „Co

szkodzi się tylko dowiedzieć?” – nieoczekiwanie zabrzmiały jej w uszach słowa przyjaciółki.

Znały się od lat i Jennifer zawsze była taka rozsądna.

Teraz albo nigdy, i tak nie ma nic do stracenia. Jak tylko ten klient wyjdzie, zadzwoni i

umówi się na spotkanie.

Szkoda, że nie przygotowała dzisiaj choćby jednego bukietu.

Wesoło udekorowane ciasteczka w przystrojonym bibułką i kokardą koszyczku, w

rzeczywistości robiły jeszcze większe wrażenie niż najlepsze zdjęcie. Z trudem stłumiła

pokusę, by wyjrzeć na salę.

W kuchni nie było nic do zrobienia. Białe ściany jaśniały czystością, profesjonalny sprzęt

z nierdzewnej stali lśnił w blasku zwieszających się z sufitu lamp.

Popatrzyła na zegar. Jeszcze chwila i będzie dziesiąta. Modliła się w duchu, by ten jedyny

gość szybko coś zamówił i zaraz sobie poszedł. A może zdarzy się cud i ktoś rzeczywiście

wpadnie na kawę? Zapowiedziała mu przecież, że zaraz zacznie się ruch.

Jej modlitwa chyba została wysłuchana, bo znów rozległ się dźwięk dzwonka. Tym razem

nie musiała się zmuszać do uśmiechu, sam rozkwitł na jej twarzy. Gdy tylko obsłuży nowego

gościa, zapyta ewentualnego klienta, czy znalazł coś odpowiedniego dla siebie.

Radosny uśmiech zgasł w jednej chwili, kiedy pchnąwszy drzwi, wyszła na salę.

Mężczyzna, który do tej pory oglądał album, właśnie przechodził za oknem. Zmierzał w

stronę nowiutkiego, srebrzystego auta.

Sala znów była pusta.

Patrzyła za odchodzącym. Styczniowy wiatr targał mu ciemne włosy; poprawił kołnierz

płaszcza i wsiadł do samochodu. Autumn stanęła za kontuarem. Jeśli odwróci się do niego

tyłem, mężczyzna nie zobaczy jej rozpaczliwego spojrzenia.

Brad Barnett – Marketing Consultant.

Jeszcze raz zerknęła na elegancką wizytówkę, nerwowo ścisnęła ją w palcach. To musi

być tutaj, adres się zgadza. Jennifer zapewniała ją, że ten człowiek wyciągnął ich z kłopotów i

tylko dzięki niemu firma jej męża nie tylko nadal egzystuje, ale rozwija się wprost

nieprawdopodobnie. I stało się to zaledwie w ciągu dwóch miesięcy. Według niej ten Barnett

to prawdziwy cudotwórca.

Ale czy to możliwe, żeby ktoś taki nie miał własnego biura i pracował w domu?

Widać tak jest, stwierdziła, wysiadając z auta i rozglądając się niepewnie w poszukiwaniu

czegoś, co świadczyłoby o istnieniu tu również firmy.

Niczego takiego nie było.

Naciągnęła rękawiczki, poprawiła apaszkę, by ochronić szyję przed chłodnym wiatrem i

powoli ruszyła w stronę elegancko wyglądającego domu. Nacisnęła dzwonek.

Drzwi otworzyły się niemal natychmiast.

Śliczna kobieta, o której wieku świadczyły jedynie drobne zmarszczki wokół oczu,

powitała ją serdecznie.

– Proszę do środka, pani Sanderford. Czekaliśmy na panią. Jest pani bardzo punktualna.

Podtrzymując rozmowę, kobieta zamknęła drzwi, wzięła płaszcz od Autumn i

poprowadziła ją do środka. Gestem ręki wskazała jej fotel obok kominka.

– Pan Barnett za momencik tu przyjdzie. Właśnie... Och, już jesteś, Brad. To pani

Sanderford.

Właściwie jeszcze się dobrze nie rozsiadła w wygodnym fotelu, a już musiała się

podnieść. Pośpiesznie wygładziła kremową, dobraną do swetra spódnicę i odwróciła się, by

powitać nadchodzącego. Wyciągnięta ręka zamarła jej w pół drogi, a przygotowane zawczasu

słowa uwięzły w gardle.

– Ach, pani od słodkich bukietów – doszedł ją uprzejmy głos. Wyciągnął rękę i mocno

uścisnął jej dłoń.

– Zjawia się pani w samą porę. Właśnie sporządzaliśmy listę zamówień. Betty, możesz

bezpośrednio przekazać ją pani Sanderford, to ona jest właścicielką Sweet Sensations –

wyjaśnił i spojrzał na Autumn, jakby czekając na potwierdzenie swoich słów.

Jego uścisk sprawił jej dziwną przyjemność. Z trudem zmusiła się, by w milczeniu skinąć

głową. Oswobodziła rękę.

– Bardzo się cieszę, że pani przyszła – powiedział, wskazując jej krzesło i zwalniając

Betty. – Kiedy wczoraj byłem w pani cukierni, pomyślałem, że to ogromna szkoda tak

marnować ciekawy produkt, nie dając mu szansy na zaistnienie na rynku. A wszystko przez

fatalny marketing – dokończył, nie siląc się na owijanie w bawełnę. Przysiadł na rogu

potężnego biurka.

Poczuła, że policzki jej płoną.

– Cieszę się, że jest pani rozsądną osobą i zdaje sobie sprawę, że na tym etapie nie

obejdzie się pani bez pomocy.

Wbija sztylet w serce, a drugą ręką gładzi po głowie. Można się łatwo nabrać. Działa w

jedwabnych rękawiczkach, ale jest jasne, że potrafi być bezlitosny.

Brad uśmiechnął się niespiesznie; Autumn chwyciła głęboki oddech i z uśmiechem

powiedziała:

– Kiedy dzwoniłam, żeby się umówić na spotkanie, myślałam, że jest pan znacznie

starszy.

Do diabła! Po co to powiedziała? Wreszcie miała okazję się odezwać i. nie wiadomo po

co mówi takie rzeczy!

– Z tymi smugami mąki na policzkach wydała mi się pani urocza, ale i bez nich jest pani

czarująca.

Znów tak ją zaskoczył, że zabrakło jej słów. Zaniemówiła z wrażenia.

Za to Brad wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie.

– Jeśli ma pani wątpliwości, że ze względu na wiek brakuje mi doświadczenia, śpieszę

zapewnić, że tak nie jest. Doskonale znam się na marketingu, nie ma dla mnie żadnych

tajemnic – powiedział spokojnie. – A jeśli życzy sobie pani referencji...

– dodał, nie kończąc zdania.

– Dziękuję, już mi pana polecono. Dowiedziałam się o panu od przyjaciółki. Nie o to mi

Daniels Val - Bukiet na walentynki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: