Nowak_Jerzy_Robert_-_Zbrodnie_UB.pdf

Zbrodnie UB

prof. Jerzy Robert Nowak

Fragment...

I. Szefowie syndykatu zbrodni

Domorosły historyk Jacek Kuroń stwierdził na sesji "Marzec 1968", zorganizowanej w

1981 r. na Uniwersytecie Warszawskim, że nie wydaje mu się ważne ilu było Żydów w

UB. To, co nie jest ważne dla Kuronia, powinno być jednak bardzo ważne dla ogółu

Polaków, dla naszej wiedzy o najnowszej historii Polski. Nie byłoby tak ważne, gdyby

Żydzi stanowili 20 czy 25 procent kadr dominujących w bezpiece, co i tak byłoby

nieproporcjonalnie dużo w porównaniu ze stosunkiem procentowym Żydów do całej

ludności Polski w tym czasie.

Było jednak bardzo ważne w sytuacji, gdy Żydzi stanowili co najmniej 90 procent kadr

kierowniczych w stalinowskiej bezpiece, tych, którzy faktycznie nią rządzili: od

Bermana i Romkowskiego do Brystygierowej i Fejgina. Najsprytniejszy nawet

"Europejczyk" - manipulator z "Gazety Wyborczej" czy "Polityki" nie może zaprzeczyć

temu podstawowemu faktowi, że niemal wszyscy faktyczni dyrygenci terroru

ubeckiego w Polsce byli Żydami z pochodzenia. Zaprzeczanie temu byłoby czymś

groteskowym.

Aby zrozumieć, jak absurdalne i nie mające niczego wspólnego z obiektywną prawdą

historyczną są wszelkie próby wybielania roli Żydów w UB, wystarczy po prostu

przyjrzeć się dokładnie czołowym postaciom dominującym w stalinowskim

Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, czyli faktycznym syndykatem zbrodni w

ówczesnej Polsce. Okaże się wówczas, że wszyscy czołowi prominenci MBP (poza

jednym ministrem-figurantem Stanisławem Radkiewiczem) byli komunistami

pochodzenia żydowskiego. A działo się tak nieprzypadkowo, lecz zgodnie ze stałą

zasadą Stalina: dziel i rządź, wykorzystującą ludzi z mniejszości narodowych z Rosji i

różnych krajów ujarzmionych przez ZSRR do tym lepszego podporządkowywania

narodów w nich zamieszkujących, niszczenia ich uczuć narodowych i religii, które

wyznawali. Do tego zaś najlepiej nadawali się ludzie jak najdalsi od patriotyzmu

polskiego, węgierskiego, rumuńskiego, czeskiego czy litewskiego, a także od religii

chrześcijańskiej, a więc komuniści żydowscy. Fakty są uparte. Nikt w oparciu o nie nie

może podważyć stwierdzeń, że właśnie opisana przeze mnie niżej grupa ludzi była

najbardziej odpowiedzialna za konsekwentne terroryzowanie Narodu najkrwawszymi

sowieckimi metodami. A byli to (poza jednym Radkiewiczem) wyłącznie ludzie

narodowości żydowskiej.

Warto przypomnieć tu dość znamienną opinię prof. Andrzeja Paczkowskiego na

temat hierarchii ważności dyrektorów Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w

dobie stalinizmu. Prof. Paczkowski stwierdził na łamach "Gazety Wyborczej" z l lutego

1996 r., iż poza ścisłym kierownictwem MBP, czyli wiceministrami i ministrami

najbardziej aktywni byli: Luna Brystygierowa , dyrektor Departamentu V, Józef

Czaplicki , dyrektor Departamentu III i oczywiście Anatol Fejgin , dyrektor

Departamentu X. W ten sposób szczególną rolę dyrektorów-Żydów w bezpiece

potwierdził, choć nie mówiąc o ich pochodzeniu także prof. Paczkowski, związany ze

środowiskiem "Gazety Wyborczej" i nader skłonny do wybielania roli Żydów w

antypolskich zbrodniach.

Berman

Decydujące znaczenie dla sytuacji w stalinowskim Ministerstwie Bezpieczeństwa

Publicznego miał fakt, że głównym i niekontrolowanym przez nikogo w Polsce

nadzorcą bezpieki w Biurze Politycznym KC PPR, a później Biurze Politycznym KC

PZPR był żydowski komunista Jakub Berman , niezwykle dynamiczny i bardzo

inteligentny "morderca zza biurka". To on był też faktycznie osobą Numer Jeden w

komunistycznym establishmencie w Polsce, "szarą eminencją" ówczesnej władzy,

spychając w cień dużo mniej inteligentnego i bezbarwnego Bieruta. A przede

wszystkim posiadając dużo lepsze od niego kontakty na Kremlu. W odróżnieniu od

rządzącego Węgrami krwawego Żyda Matyasa Rakosiego Berman nie pchał się

jednak na czołowe stanowisko w Polsce. Jak później wyznał w rozmowie z Teresą

Torańską (por. jej książkę "Oni"): Zdawałem sobie jednak sprawę, że najwyższych

stanowisk jako Żyd objąć albo nie powinienem, albo nie mógłbym (...). Faktyczne

posiadanie władzy nie musi wcale iść z eksponowaniem własnej osoby. Zależało mi,

żeby wnieść swój wkład, wycisnąć piętno na tym skomplikowanym tworze władzy, jaki

się kształtował, ale bez eksponowania się. Wymagało to naturalnie pewnej zręczności.

Wycisnął rzeczywiście straszne piętno na wszystkim, czym kierował, będąc głównym

dysponentem krwawych bezpieczniackich rozpraw z Narodem.

Dysponując potężnymi dźwigniami władzy był od początku bezwzględnym

rzecznikiem stosowania polityki "twardej ręki"". Już jesienią 1945 r. mówił: Należy

utrzymać silną rękę nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz w stosunku do administracji,

członków partii itp. (...). Twarda ręka w bezpieczeństwie może wiele pomóc. Inspirował

maksymalne stosowanie przemocy wobec PSL-owskiej opozycji, bez przebierania w

środkach. W wystąpieniu na posiedzeniu Biura Politycznego KC PPR bezpośrednio po

skrajnym zafałszowaniu przez komunistów wyborów ze stycznia 1947 r. mówił:

Zmobilizowałem wszystkie siły nacisku moralnego i fizycznego (...). Gdyby świat

dowiedział się o prawdziwych wynikach wyborów na całym obszarze Polski,

przypuszczono by na nas atak. Berman ponosi zdecydowanie największą

odpowiedzialność za krwawy terror doby stalinizmu w Polsce, który nadzorował przez

"swoich" ludzi w bezpieczniackim syndykacie zbrodni: głównie R. Romkowskiego, J.

Różańskiego i A. Fejgina. Koordynował przygotowania setek procesów politycznych,

prześladowania kilkusettysięcznej rzeszy członków Armii Krajowej, Batalionów

Chłopskich i Narodowych Sił Zbrojnych oraz bezwzględną, systematyczną walkę z

Kościołem. Dyrektorom departamentów w MBP wielokrotnie zarzucał, że nie doceniają

"roli kleru w dywersji przeciw naszej Partii".

W przemówieniu na radzie partyjnej w marcu 1949 r. akcentował, że centralnym

zagadnieniem jest rozwój agentury bezpieczeństwa, którą trzeba rozbudowywać z całym

uporem. Zdecydowanie zwalczał jakiekolwiek próby uwzględnienia narodowej

specyfiki w polityce PPR, szczególnie ostro przeciwstawiając się tego typu przejawom

w działalności Władysława Gomułki. Należał do głównych rzeczników rozprawy z

gomułkowszczyzną, atakując ją jako niebezpieczne "odchylenie prawicowo-

nacjonalistyczne". Po sfabrykowanym procesie byłego komunistycznego ministra

spraw wewnętrznych Laszló Rajka i straceniu go jako rzekomego "agenta Tito",

wystąpił na naradzie w KC PZPR solidaryzując się z katami Rajka i zapowiadając

szukanie "polskich Rajków". Prowadził konsekwentną politykę sowietyzacji i

rusyfikacji polskiej kultury, dążąc do wytrzebienia polskiego narodowo-katolickiego

sposobu myślenia. Ze względu na równoczesne łączenie przez Bermana nadzoru nad

bezpieczeństwem i kulturą popularne stało się złośliwe powiedzenie, że odtąd w

malarstwie dopuszczone będą wyłącznie trzy kierunki:

"fornalizm, ubizm i represjonizm".

Realizując za parawanem systemu komunistycznego skrajnie szowinistyczną politykę

żydowską i tępiąc najlepszych polskich patriotów, nie zważał na konkretne zasługi

represjonowanych w akcji ratowania Żydów. Bardzo wymowny pod tym względem był

taki oto dialog T. Torańskiej z Bermanem:

Torańska: - A zamykanie? Na przełomie 1948/1949 aresztowaliście członków AK-

owskiej Rady Pomocy Żydom "Zegota".

Berman: - No tak, objęło się szeroką gamą wszystkie organizacje związane z AK.

Torańska: - Proszę pana! UB, w którym wszyscy lub prawie wszyscy dyrektorzy

byli Żydami, aresztuje Polaków za to, że w czasie okupacji ratowali Żydów, a pan

twierdzi, że Polacy są antysemitami, nieładnie.

Berman: - Źle się stało. Na pewno źle się stało (T. Torańska "Oni", wyd. podziemne

"Przedświt", Warszawa 1985, s. 237).

Usunięty w maju 1956 r. z kierownictwa partii i rządu, ostatecznie uniknął

jakiejkolwiek kary (poza usunięciem go w maju 1957 r. ze składu KC i partii). Przez

wiele lat spokojnie pracował jako recenzent-konsultant w redakcji historycznej

partyjnego wydawnictwa "Książka i Wiedza". Co więcej, ten największy zbrodniarz

PRL-owski za rządów gen. Jaruzelskiego w grudniu 1983 r. został odznaczony w

Sejmie Medalem Krajowej Rady Narodowej.

Nawet po dziesięcioleciach Berman, krwawy morderca zza biurka, nie odczuwał

żadnych wyrzutów sumienia za zbrodnie popełnione (na Polakach - wtr. WK) przez

Żydów. Przeciwnie, dalej ich oskarżał... o antysemityzm. Z jakże celną ironią opisał tę

postawę Bermana (na tle prowadzonej z nim rozmowy przez T. Torańska) żydowski

dziennikarz z USA John Sack w książce "Oko za oko" (op.cit., s. 237):

Potem Jakub został wylany z pracy, wyrzucony z partii i usunięty z Wielkiej

Encyklopedii - tę serię nieszczęść Berman, ubrany w stary, szary sweter, sącząc herbatę

i z wdziękiem obierając pomarańczę z Izraela, przypisał w czasie pogawędki, którą

odbył w '1983 r. z należącą do "Solidarności" polską pisarką, polskiemu

antysemityzmowi.

- ...społeczeństwo polskie - powiedział Jakub, sącząc herbatę i obierając wychudłymi

palcami pomarańczę - "jest w swojej konsystencji bardzo antysemickie".

- Pan to mówi? Pan? - obruszyła się kobieta z "Solidarności".

- Bo taka jest, niestety, prawda. Moją córkę wielokrotnie przezywano w szkole

śledziarą.

- I nie rozumie... - mówiła pisarka, która całymi godzinami musiała przypominać mu,

jak Urząd torturował Polaków, jak wyrywał im paznokcie, wycinał języki, wypalał oczy,

nie mówiąc iuż o tym, jak ich zabijał, po czym słuchała, jak Jakub z uporem powtarza,

że "Rewolucja to rewolucja". - I nie rozumie pan dlaczego?

- Nie... - odpowiedział Jakub.

Różański

Zasłużoną sławę najokrutniejszego kata bezpieki zyskał sobie dyrektor Departamentu

Śledczego w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego Józef Różański (Goldberg).

Według raportu tzw. komisji Nowaka, powołanej na VIII Plenum KC PZPR w 1957 r.

właśnie Różański szczególnie wyróżnił się we wprowadzaniu metod znęcania się nad

oskarżonymi przez bezpośredni przykład i udział w znęcaniu się. Od byłego oficera AK

Kazimierza Moczarskiego, który był jedną z ofiar "piekielnego śledztwa"

prowadzonego pod nadzorem Różańskiego wiemy, jakie były metody katowania

więźniów przesłuchiwanych w MBP. Spośród czterdziestu dziewięciu rodzajów

maltretacji i tortur, którym go poddawano, Moczarski wymienił m.in.:

1) bicie pałką gumową specjalnie uczulonych miejsc ciała (np. nasady nosa, podbródka

i gruczołów śluzowych, wystających części łopatek itp.);

2) bicie batem, obciągniętym w tzw. lepką gumę, wierzchniej części nagich stóp -

szczególnie bolesna operacja torturowa;

3) bicie pałką gumową w pięty (seria po 10 uderzeń na piętę - kilka razy dziennie);

4) wyrywanie włosów ze skroni i karku (tzw. podskubywanie gęsi), z brody, z piersi oraz

z krocza i narządów płciowych;

5) miażdżenie palców między trzema ołówkami (wskutek tego "zabiegu" dwukrotnie

zeszło mi sześć paznokci);

6) przypalanie rozżarzonym papierosem okolicy ust i oczu;

7) przypalanie płomieniem palców obu dłoni;

8) zmuszanie do niespania przez okres 7-9 dni, drogą "budzenia" więźnia, który stał w

mroźnej celi, uderzeniami w twarz, zadawanymi przez dozorującego urzędnika byłego

MBP; metoda ta, nazywana przez oficerów śledczych "plażą" lub "Zakopanem",

wywołuje półobląkanczy stan u więźnia i wywiera zaburzenia psychiczne, powodujące

widzenia barwne i dźwiękowe, zbliżone do odczuwanych po spożyciu peyotlu lub

meskaliny (cyt. za: K. Moczarski "Piekielne śledztwo", "Odrodzenie", 21 stycznia 1989

r.).

Wyrafinowane osobiste katowanie przesłuchiwanych stało się dla Różańskiego

(Goldberga) prawdziwą rutyną. Leon Wudzki powiedział w słynnym, oskarżycielskim

wystąpieniu na VIII Plenum KC w październiku 1956 r., iż (...) całe miasto wiedziało,

że Różański zdziera ludziom paznokcie osobiście z rak (...). Różański upodobał sobie

m.in. zwyczaj gaszenia papierosa na wierzchu dłoni osoby przesłuchiwanej w czasie

śledztwa. Z wykształcenia był prawnikiem. Była łączniczka AK Maria Hatowska,

którą przesłuchiwano w 1946 r. w MBP na Koszykowej w gabinecie Różańskiego,

padła ofiarą sadystycznych katowań. Gdy odmówiła ujawnienia swych znajomych z

AK, Różański kopnął ja tak silnie, że przewróciła się z krzesłem. Kiedy się podniosła,

kopał ja w brzuch. Zemdlała (według K. Bogomilska "Rozpoznałabym go nawet w

piekle", "Gazeta Polska" z 3 listopada 1994 r.). Tomasz Grotowicz w "Naszej Polsce"

z 8 lipca 1998 r. przypomniał fragment zeznania z 1957 r. dotyczący torturowania na

rozkaz Różańskiego jednej z polskich patriotek: (...) została ukarana przez pułkownika

Różańskiego stójką, która trwała 16 dni. Stójka polegała na tym, ze przez cały dzień i

noc nie wolno było się opierać ani usiąść, natomiast na noc zabierali ją do pustej celi i

stawiali na betonowej podłodze boso tylko w bieliźnie, przy otwartym oknie, bez

względu na porę dnia. Niejednokrotnie, gdy więzień zasypiał, polewano go wodą (...).

Zbiegły na Zachód inny żydowski komunista-oprawca w MBP Józef Światło

(Fleichfarb) mówił w swych "rewelacjach" dla Radia Wolna Europa o specjalnym

raporcie złożonym po uwolnieniu do Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej przez dwie

członkinie PZPR więzione przez Różańskiego: Eugenię Piwińską i Halinę Siedlik.

Według Światło obie opisywały, jak Różański bił je w śledztwie, wyzywał obrzydliwymi

wyrazami, wybijał zęby, pluł i kopał. W raporcie tym oskarżyły go, że jest zboczeńcem i

sadysta. Jedną z ulubionych metod "przekonywania" więźniów przez Różańskiego było

dawanie im do zrozumienia, że jest panem ich życia i śmierci. Kazimierz Moczarski

np. opisał w czasie swego procesu rehabilitacyjnego w 1956 r., iż: Różański podkreślał,

że los mój zależy całkowicie od władz śledczych - i jak mówił - sąd jest w ich rękach i

jeśli władze te postawią krzyżyk, to sąd musi dać krzyżyk. Pod słowem krzyżyk, jak

wynikało z rozmowy, Różański rozumiał karę śmierci.

Różański był odpowiedzialny za działanie tajnej grupy ubeckich morderców, którzy na

jego polecenie potajemnie mordowali w lesie wybranych aresztowanych żołnierzy AK i

porywanych z ulicy ludzi. Tak zamordowano m.in. formalnie zwolnionego z aresztu

byłego kapelana 27. dywizji AK księdza Antoniego Dąbrowskiego. Jedną z ofiar

skrytobójczego mordu stał się były naczelnik więzienia w Rawiczu (do września 1939

r.) Zygmunt Grabowski. Po wybuchu wojny otworzył on więzienie i wypuścił na

wolność licznych komunistów, w tym późniejszych czołowych zarządców MBP:

Radkiewicza, Romkowskiego i Różańskiego. Córka Grabowskiego, Barbara

Stypułkowska-Rasteńska podejrzewała, że jej ojca zamordowano, bo coś wiedział

kompromitującego o więzionych u niego w Rawiczu byłych więźniach komunistach:

Radkiewiczu,

Różańskim i Romkowskim (według tekstu J. Morawskiego w "Życiu" z 11 października

1995 r.). Wśród skrytobójczo zamordowanych po wywiezieniu z więzienia do lasu był

m.in. były pułkownik AK Aleksander Bieniecki, na którym bezpiece nie udało się

wymusić oczekiwanych zeznań oraz jego żona.

Usunięty w marcu 1954 r. z resortu MBP Różański został najpierw jednym z

dyrektorów w Polskim Radiu, a później naczelnym dyrektorem Państwowego Instytutu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: