Czesław Czapów urodził się 25 października 1925 roku w Grodnie.doc

Czesław Czapów 1925 - 1980

Czesław Czapów urodził się 25 października 1925 roku w Grodnie, w rodzinie inteligenckiej. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Warszawie, Sandomierzu i w Kielcach. Studia wyższe ukończył w Warszawie, uzyskując w 1951 roku magisterium w zakresie pedagogiki. W 1965 r. Rada Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego nadała Mu stopień doktora nauk humanistycznych, sześć lat później habilitował się i 1 listopada 1971 roku powołany został przez ministra szkolnictwa wyższego na stanowisko docenta. Zmarł 27 marca 1980 roku.[1]

W czasie okupacji Czesław Czapów przeszedł szkołę życia. Mając 17 lat pracował jako kreślarz w Zarządzie Dróg Wodnych w Sandomierzu. Po aresztowaniu przez hitlerowców ojca Czapów uciekł do oddziału partyzanckiego „Jędrusie”, a następnie walczył w oddziałach 2 pułku piechoty Armii Krajowej, współdziałających z Armią Radziecką               w bojach o przyczółek Sandomiersko-Baranowski. Wraz z 2 dywizją AK maszerował                na odsiecz Warszawie. We wrześniu 1944 roku odznaczony został Krzyżem Walecznych            za odwagę na polu bitwy.[2]  Był ranny, a następnie przez wiele miesięcy chorował, przeziębił sobie poważnie płuca z czego wywiązała się gruźlica i to nadwątlone zdrowie później dawało o sobie znać.[3] Jego udział w walkach partyzanckich i w AK spowodował, że musiał                się ukrywać w latach rezimu stalinowskiego.

Czesław Czapów należał do tego typu naukowców, którzy pracę naukową wiązali ściśle z działalnością praktyczną. W roku 1945 brał czynny udział w pracach przeprowadzających reformę rolną. Jako pracownik Ministerstwa Obrony Narodowej kierował popularyzacją nauki i techniki. W latach 1956-57 prowadził badania nad chuligaństwem młodzieży. W 1956 roku Czapów został współorganizatorem Ośrodka Badań Opinii Publicznej przy Polskim Radiu. Od roku 1961 podjął pracę jako starszy asystent                w Katedrze Pedagogiki Specjalnej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1971 r. został powołany na stanowisko docenta. W latach 1966-69 Czapów brał udział w pracach Stołecznego Uniwersytetu Społecznego TWP, pełniąc tam funkcję kierownika Wydziału Społecznego              i zajmując się specjalnie szkoleniem kuratorów sądowych dla nieletnich, dorosłych oraz dla opiekunów społecznch. Od 1973 roku pełnił funkcję wicedyrektora w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW.

Czesław Czapów współpracował  i był członkiem w  wielu instytucjach                               i organizacjach. Można tu wymienić m.in.: Sąd dla Nieletnich, Kolegium Karno-Administracyjne, Rada Naukowa przy prezesie Sądu Wojewódzkiego, Rada Naukowa Ośrodka Badań Naukowych nad Współczesną Rodziną, Zarząd Sekcji Socjotechniki Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Higieny Psychicznej i wiele innych. Współpracował z Ministerstwem Sprawiedliwości, dla którego przygotowywał m.in.: programy szkolenia kuratorów sądowych. W latach 1967-69 współpracował z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych w zakresie walki z przestępczością młodzieży.[4]

Pierwsza książka napisana przez Czesława Czapowa „ Czy Johny stanie                          się gangsterem? Uwagi o metodach walki z przestępczością młodzieży.” wyszła w 1959 roku. Tuż po tym wydana została książka napisana wspólnie ze Stanisławem Manturzewskim „Niebezpieczne ulice. U źródeł chuligaństwa. Materiały i refleksje.” Po dwóch latach wychodzi dwu tomowe opracowanie pt: „ Młodzież a przestępstwo”. W roku 1968 Czapów publikuje pracę pt: „ Rodzice i wychowanie” oraz tłumaczenie książki A.Bandury                       i R.H. Waltersa „ Agresja w okresie dorastania”. W 1969 roku PWN wydaje książkę „Psychodrama.” , którą napisał wspólnie z małżonka Gabrielą Czapów. W 1971 roku wyszedł podręcznik uniwersytecki, napisany wspólnie ze Stanisławem Jedlewskim, „ Pedagogika resocjalizacyjna”. Dziełem, które zapewniło Czesławowi Czapówowi trwałe miejsce                   w historii wychowania resocjalizującego, jest „ Wychowanie resocjalizujące – elementy metodyki i diagnostyki”, wydane przez PWN w 1978 roku.[5]

W latach 1948 – 1980 opublikował Czapów kilkaset artykułów w czasopismach naukowych, popularnonaukowych, literacko – społecznych, kulturalno – oświatowych                 i młodzieżowych – w przeszło 40 czasopismach dla młodzieży i rodziców, dla pedagogów            i opiekunów społecznych, dla pracowników sądów i milicji, dla wojska, dla zakładów pracy, dla tych wszystkich grup społecznych, które mogą na swój sposób, w różnych sytuacjach życiowych nieść pomoc zagubionym dzieciom i młodzieży. Ponadto wydał kilkanaście skryptów, sprawozdań z badań, oraz opracowań eksperymentalnych, zamieścił też kilka rozpraw w książkach stanowiących opracowania zbiorowe.[6]

Jednymi z osiągnięć teoretycznych Czapówa były: opracowanie typologii strategii            i metod resocjalizujących, wprowadzenie ładu i uporządkowanie nurtów reprezentowanych przez różne szkoły resocjalizacji ( warszawską, krakowską ). Był też inspiratorem badań nad formami resocjalizacji i pracy socjalnej.[7]

1