Trybuś Małgorzata „Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne” w:Kielin J. „Rozwój daje radość”
RUCH jest potrzebnym i naturalnym, nieodzownym składnikiem życia. Ma szczególne znaczenie w przypadku osób głęboko UU, u których motoryka jest w znacznym stopniu ograniczona.
Analiza metody pod względem przydatności do pracy z uczniami głęboko UU (GłNI)Wyróżnia się KILKA KATEGORII RUCHU, nie wszystkie można wykorzystać w pracy z GłNI. Największe znaczenia mają ćwiczenia pozwalające poznać swoje ciało. Ćwiczenia te nie wymagają od UCZ ukierunkowanej aktywności własnej, która często przerasta możliwości rozwojowe tych osób- DZ może być bierne, a stroną aktywną jest dorosły.
Ćwiczenia te wykonuje się na podłodze, co ma duże znaczenie: bliski kontakt ciała DZ z podłożem daje poczucie bezpieczeństwa. NL stopniowo przechodzi od ćwiczeń wymagających całkowitej styczności ciała z podłożem (np. leżenie na plechach/ brzuchu, kręcenie się w kółko podczas tego leżenia) do tych, w których stopniowo zmniejsza się ten kontakt (np. kręcenie się w kółko na siedząco).
Ćwiczenia te w prosty sposób przekazują DZ wiedzę o budowie jego ciała. Uczenie się własnego ciała w tej metodzie odbywa się w sposób bezpośredni. Wiadomości o ciele DZ i jego możliwościach przekazujemy w czterech grupach ćwiczeń:1. Ćw. wyczuwania brzucha, pleców i pośladków (wszelkie dotykanie, masowanie i nazywanie części ciała)2. Ćw. wyczuwania rąk i nóg (np. dotykanie dłonią i stopą podłoża, podnoszenie i opuszczanie całej nogi na podłogę, zginanie i przyciąganie nóg, maszerowanie, bieganie itp.)3. Ćw. wyczuwania twarzy (np. „witanie się” z uszami i nosem swoimi i dorosłego).4. Ćw. wyczuwania stawów (dotykanie łokciami podłogi, dotykanie kolan i łokci, dotykanie łokciem kolana, machanie stopą i dłonią, czołganie się przy naprzemiennym zginaniu kończyn)
Drugą kategorią ruchu jest ruch kształtujący związek DZ z otoczeniem fizycznym. Celem ćw. jest tu rozszerzenie umiejętności poznawania najbliższego otoczenia na większym terenie, na którym DZ może się zetknąć z różnymi przedmiotami, np. meble, drzwi, inni ludzie. Ta grupa ma niewielkie znaczenie w pracy z GłNI, bo wymaga od nich aktywności własnej ukierunkowanej i opanowania zdolności do przemieszczania się, co może przekraczać możliwości DZ (np. ćw.: samodzielne przechodzenie pod mostem zbudowanym przez dorosłego będącego w klęku podpartym).
Trzecia kategoria to ruchy prowadzące do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem. Często wykorzystywana w pracy z GłNI. Sam fakt zdania się na pomoc dorosłego powoduje spontaniczne nawiązanie kontaktu. Miało to już miejsce przy ćw. na poznanie własnego ciała. Kontakt DZ z dorosłym powinien być satysfakcjonujący, sprawiający przyjemność i radośćà zapewnienie komfortu psychicznego, więc przy pojawieniu się lęku lub protestu ze str. DZ dorosły powinien zakończyć ćw. Optymalne warunki do nawiązania kontaktu w tej metodzie składają się z: zaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa, przyjazna atmosfera, relaks, możliwość decydowania o swoje aktywności przez DZ.
Rudolf von Laban opisując zw. międzyludzkie z uwzględnieniem ruchu wylicza kontakty oparte na:-ruchu „z”-ruchu „przeciwko”-ruchu „razem”
W pracy z GłNI najczęściej ruch „z”: jeden partner bierny, drugi aktywny; prowadzi do budowania relacji opartej na zaufaniu, DZ powierza swoje ciało dorosłemu. Ćw. często w oderwaniu od podłoża, np. dorosły w klęku podpartym kołysze DZ znajdujące się na jego plecach (lub kilku dorosłych tworzy most i kołysze DZ) czy też kołyska (DZ na kocu, jak w hamaku). Jeżeli DZ nie akceptuje ćw. w oderwaniu od podłoża to np. ciągnięcie DZ po podłodze za stopy lub ręce, czy też kołysanie DZ na kolanach.
Ćw. z ruchem „przeciwko” mają mniejsze zastosowanie, prowadzą gł. do wyczuwania ciężaru i siły drugiej osoby. Można wykorzystać bezwładność DZ, która będzie ciągnęła dorosłego za sobą, np. dorosły siada naprzeciwko DZ trzymając je za ręce i następnie kładzie DZ na podłodze z pochyleniem się nad nim, a następnie sam kładzie się na podłodze i DZ pochyla się nad nim. Inne ćw. przeciwko to siłowanie się na ręce czy stopy itp. Dostarczają one DZ możliwości doświadczenia sprawności własnego działania.
Ćw. z ruchem „razem: nie są wykorzystywane w pracy z GłNI, bo wymagają współpracy.
Kategorie ruchu: metody prowadzące do współdziałania w grupie oraz ruchy kreatywne rzadko wykorzystywane. Jedynymi ćw. terapeutycznymi mogą być zabawy, gdzie praca z dorosłym 1;1.
Zachęca się do obserwowania DZ i podążania za nim, a nie trzymania się ściśle schematu-ruch ma dawać radość!
Metoda ta koncentruje się przede wszystkim na kontakcie z innymi osobami, komunikacji pozawerbalnej oraz aspekcie terapeutycznym, którego podstawą jest ruch.
Stosując tą metodę rozwijamy u DZ:-poczucie bezpieczeństwa-pewność siebie w poruszaniu się w przestrzeni -zaufanie do innych-spontaniczność i aktywność-poczucie sprawstwa-świadomość własnego ciała -umiejętność nawiązywania kontaktów -umiejętność rozróżniania kierunków i tempa ruchów ciała
Metoda ta wymaga od NL:-znajomości ćw. -terapeutycznego podejścia do DZ, opartego na umiejętności nawiązywania kontaktu, otwartości na potrzeby DZ i elastyczności w prowadzeniu zajęć
gosia1987_20