Zdolności siłowe Określają one możliwości organizmu w zakresie pokonywania oporu zewnętrznego lub oporu własnego ciała w warunkach statyki lub ruchach o małej prędkości a znacznej intensywności. Zasadniczymi elementami integrującymi ten typ zdolności są: maksymalne, możliwe do rozwinięcia przez mięsień, momenty sił, beztlenowe (fosfagenowe) podłoże energetyczne oraz wspomniane wyżej typy ruchów (testy dynamometryczne - wysiłki izometryczne, unoszenia, podciągania itp.). Z wyróżnianych do tej pory przez nauki kultury fizycznej rodzajów siły mięśniowej (statyczna, dynamiczna, eksplozywna) w ramach tej definicji mieści się tylko siła statyczna (z naszych badań wynika, że wyodrębnia się ona jako niezależny czynnik), zaś siła eksplozywna identyfikuje się w analizach wraz z testami zdolności szybkościowych. Siła dynamiczna w zależności od zastosowanego testu albo identyfikuje się w czynniku siły statycznej, albo wysycona jest wieloma czynnikami). Głównymi predyspozycjami zdolności siłowych są:
wielkość (przekrój) mięśni: jak wynika z badań, l cm2 przekroju mięśnia może rozwinąć siłę o wielkości 7-10 kG: wielkość ta jest nazywana siłą bezwzględną,
liczba jednostek motorycznych mięśnia i stopień ich innerwacji (decydują o stopniu pobudzenia mięśnia),
proporcja włókien mięśniowych ST i FT,
proporcje dźwigni kostnych,
sprawność mechanizmów enzymatycznych uwalniania energii z rozpadu fosfokreatyny (MMA niekwasomlekowa).
Oprócz - przedstawionego już - pojęcia siły bezwzględnej funkcjonują w powszechnym użyciu jeszcze dwa, uszczegółowiające zdolności siłowe i stanowiące sposób ich pomiaru:
Siła absolutna rozumiana jako wielkość siły rozwijanej przez mięśnie bez względu na ich rozmiary. Jest ona więc bardzo silnie związana z wielkością ciała osobnika, nic więc dziwnego, że we wszystkich analizach statystycznych identyfikuje się w czynniku wielkości ciała: stąd np. pomiar dynamometryczny siły chwytu ręki mierzy w znacznej części wielkość ręki, nie zaś rzeczywistą siłę skurczu mięśni. Niemniej, w wielu dyscyplinach sportu czy innych typach działalności ruchowej ma ona istotne znaczenie (np. rzuty, zapasy i podnoszenie ciężarów w najcięższych kategoriach itp.).
Siła względna wyrażana jako stosunek wielkości siły absolutnej (a raczej momentów sił) do masy ciała lub masy ciała szczupłego - LBM. Jest to miara znacznie bardziej obiektywna i trafna dla scharakteryzowania rzeczywistej siły mięśniowej - jest też znacznie ważniejsza w bardzo wielu typach aktywności ruchowej wymagających przemieszczania ciała w przestrzeni (np. gimnastyka, sporty limitowane kategoriami wagowymi, biegi, skoki itp.).
Dlatego też, jako zalecany sposób pomiaru zdolności siłowych,krakowscy badacze rekomendują pomiar siły względnej: w warunkach laboratoryjnych pomiary momentów sił największych zespołów mięśniowych (a następnie ich zsumowanie i wyrażenie w jednostkach względnych), zaś w warunkach badań populacyjnych pomiar dynamometryczny, któregoś z zespołów mięśni (możliwie dużego) i również wyrażenie go w jednostkach względnych. Próbą zastępczą (ale już mniej może być podciąganie (u kobiet zwis) na drążku.
Goffer_986