William Wharton
(Tłumaczyła Jolanta Kozak)
Kobietom mojego życia będzie poświęcone,
mojej matce i siostrze, i córkom, i żonie
A jego ojciec
Jest synem mojego ojca.
DRUGA POŁOWA ZAGADKI
AAA CON jest pierwszą pozycją w książkach telefonicznych większości dużych miast Ameryki. Firma ta organizuje dostawy samochodów, angażuje ludzi do przewiezienia wozu z miejsca na miejsce.
Z Billym, moim synem, czekamy w biurze AAA CON w Los Angeles. Badania lekarskie mam już za sobą, wpłaciłem pięćdziesiąt dolarów kaucji, wypełniłem kwestionariusze i złożyłem referencje. Billy jest za młody, żeby prowadzić; dolna granica wieku - dwadzieścia jeden lat. Samochód już nam wyznaczyli i teraz czekamy tylko na podstawienie.
Billy jest bardzo przejęty, bo trafił nam się lincoln continental. Aż się boję mu powiedzieć, że nie będzie prowadził. Nie należę do osób szczególnie odpowiedzialnych, ale taki odpowiedzialny to jeszcze jestem, szczególnie kiedy w grę wchodzi cudzy pojazd wart piętnaście tysięcy dolarów.
A więc przejadę się przez cały wielki kraj - i wcale mnie to nie zachwyca.
W biurze jest ponuro. Wszystkie te biura są jak bary szybkiej obsługi: na dywany czy staranniejsze umeblowanie nie wydaje się tutaj ani grosza. Obliczam, że na każdym samochodzie ekspediowanym w drugi koniec kraju zarabiają jakieś sto dolarów.
W końcu zwalisty typ zza kontuaru wywołuje nasze nazwisko. Pyta, jaką trasę wybieramy, i zgadza się na 15-70-76. Jest to trasa najmniej uczęszczana przez ciężarówki z racji wysokiego, nie ukończonego przejazdu w Loveland. Potem już prawie do końca czteropasmówka.
Mamy dostarczyć wóz do Filadelfii, gdzie kiedyś mieszkałem, a później lecimy samolotem do Paryża. Naszym prawdziwym domem jest Paryż, już od piętnastu lat.
W pół godziny później odbieramy wóz. Wóz nie jest nowy, ma co najmniej dwa lata, rudobrązowy, z czarnym winylowym dachem - wygląda wystrzałowo, istna gangsterska limuzyna. Odbiorcą ma być niejaki Scarlietti - kto wie, czy nie przykładamy ręki do mokrej roboty.
To już chyba dwudziesty raz, jak będę jechał przez całe Stany. Ponad połowę wycieczek odbyłem właśnie holując cudze samochody.
Raz dostarczaliśmy jasnożółty chevy impala z otwieranym dachem. Był to czas mody na odkryte wozy, przed klimatyzacją i wyposażeniem stereo. Dzieciaki poprzywiązywaliśmy skakankami, żeby nie wyleciały, i pomknęliśmy jak strzała z zachodu na wschód, przeważnie 66-ką, dach złożony, wiatr świszczę, słońce prosto w twarz. Dzieciaki mogły się z tyłu prać, wrzeszczeć, bawić, rozrabiać do woli - my nie słyszeliśmy nic. Dla Vron i dla mnie było to prawie jak miodowy miesiąc.
Poza tym chevy niewiele palił. Za to przy tym lincolnie stracę jak nic ze trzydzieści dolców na dokupywanie benzyny. Ale przynajmniej będzie nam wygodnie: przelecieć trzy tysiące mil samochodem, przez cały kraj, w osiem dni - to nie żarty, a i ja robię się już trochę za stary na takie imprezy.
Jak już wsiądziemy, najgorsze będzie za nami. Najpierw jednak musimy zabrać rzeczy i pożegnać się z Mamą. Billy też się denerwuje. Obaj wiemy, że to niełatwe zadanie - z Mamą nie ma łatwych zadań - a zważywszy na ostatnie wydarzenia, zanosi się na szczególnie ciężką przeprawę.
Wyprowadzamy naszą olbrzymią, kasztanowatą szalupę na Colby Lane. Nie jest to wóz pomyślany do poruszania się po wąskich, staroświeckich uliczkach dzielnic willowych. Tato przed dwudziestu pięciu laty kupił tu posesję za dwa tysiące sześćset dolarów. Dom wybudował sam, co go kosztowało mniej niż sześć tysięcy. Całość musi być warta co najmniej osiemdziesiąt.
Parkujemy na podjeździe i wchodzimy do środka. Mama odsztyftowała się, jak nie wiem co - jak na osobę, która w ciągu ostatnich pięciu miesięcy przeszła dwa zawały, wygląda fantastycznie. Ale po oczach widać, że płakała. Jest blada i w nowy dla siebie, charakterystyczny sposób powłóczy nogami. Jakby miała ołów w tyłku, a jednocześnie balansowała książką na czubku głowy.
Z miejsca zaczyna płakać i pytać, co ona pocznie, kiedy mnie nie będzie; w kółko powtarza, że zostanie sama jak ten palec, bo jej zdaniem Joan - czyli moja siostra - bimba sobie na to, czy Mama żyje, czy nie.
Narzekań Mamy słucham, odkąd żyję, a szczególnie od kilku ostatnich miesięcy. Ciągle mi się zdaje, że się w końcu na nie uodpornię - po pięćdziesięciu latach najwyższy czas - a jednak jeszcze czasem boli. Kiedy naprawdę słucham tego, co mówi, nie wytrzymuję. Tym razem stoję sztywno i staram się nie słyszeć.
Czekam, aż się wygada. Jeszcze raz jej powtarzam, że inaczej być nie może. Muszę wracać do domu. Za długo już nie widziałem Vron i Jacky'ego. Nie mogę do końca życia zajmować się nią i Tatą. Mama to wszystko wie - sto razy maglowaliśmy ten temat.
Billy stoi z tyłu i słucha. Pstryka klawiszami kanałów telewizora, szukając byle czego, żeby tylko grało. Nie mam mu tego za złe. Mama dalej swoje. Kiwam głową i przenoszę bagaże do samochodu. Mama wciska nam jeszcze dziecinne pudełko śniadaniowe pełne lekarstw, żebyśmy wiedzieli, że nas kocha, że się o nas troszczy i że jesteśmy od niej zależni.
W końcu jakoś udaje nam się odjechać.
Dalszy ciąg jest jeszcze gorszy. Suniemy wzdłuż Colby do domu opieki, gdzie przebywa Tato. Zaledwie o jedną przecznicę od willi rodziców. Specjalnie tak wybraliśmy, żeby Mama miała blisko. Najpierw przeprowadziliśmy eksperyment z innym domem, ale w końcu stanęło na tym. Ma swoje wady, ale za to Mama może tam wpadać, kiedy zechce. Dla Taty to pewnie nie najlepiej, ale trudno jej było tego odmówić.
Parkujemy za rogiem. Wchodzimy. Nigdy w życiu nie przywyknę do tego zapachu: mieszanina smrodu z męskiej ubikacji i schroniska dla zwierząt. Kiedy miałem szesnaście lat, pracowałem u weterynarza, który leczył małe zwierzęta. Przychodziłem rano i szlauchem wypłukiwałem z klatek psie i kocie gówno z całej nocy. Tu panuje kombinacja tych właśnie zapachów, plus woń ogólnego rozkładu, degrengolady.
Nigdy tak do końca nie rozumiałem słów degrengolada i korupcja. Kiedy byłem mały, wołaliśmy: siki, gówno i korupcja. Teraz rozumiem. Korupcja oznacza uleganie procesowi korupcji - rozkładu przez bakterie. Ci biedni, starzy ludzie podlegają korupcji, gniciu, rozkładowi. Skutek: degrengolada; zużyli się, skończyli, już są na nic.
Takie zapachy są nie do zwalczenia. Nie zabije ich żaden kwas karbolowy, żadne żrące mydło, żaden aerozol na świecie. To woń śmierci, odchodzenia z powrotem do ziemi, które jest dla nas wszystkich nieuchronne.
Dom prowadzi rodzeństwo, brat i siostra, z pochodzenia Niemcy. Ludzie niezrównanej dobroci. Naturalnie, że to, co robią, robią za pieniądze, i to niemałe. Najtańsza opłata dobowa za łóżko wynosi dwadzieścia pięć dolarów. Ale ja bym tego za żadne pieniądze nie wytrzymał tak dzień w dzień, noc w noc. Nie dałbym rady.
Informują mnie, że Tato nadal leży w tym samym pokoju, ale pewnie nas nie pozna: dostał środki uśmierzające. Pogodziłem się i z tym: teraz dla Taty nie ma nic lepszego jak środki uśmierzające - wszystko jest dobre, byle mu ulżyć. Praktycznie, trwałe prawdy nie obowiązują. Nie ma już dla Taty miejsca na tym świecie. Poznałem definicję starości: starzy jesteśmy wtedy, kiedy większość ludzi wolałaby, żebyśmy już nie żyli. Idziemy korytarzem, zaglądamy do sal. Podglądamy kruche, wynędzniałe skorupy istnień ludzkich: ludzi z rurkami tlenowymi podłączonymi do nosa, z cewnikami wystającymi spod szlafroków. Siedzą w wózkach inwalidzkich albo na łóżkach, wsparci sztywno o sterty poduszek. Nie ma jeszcze wieczora, ale wszyscy ubrani są jak do spania. Niektórzy zgarbieni, z uchem tuż przy głośniku słuchają radia, inni gapią się w ekrany telewizorów - rozdziawione usta, przeważnie bez zębów. Niektórzy wyglądają ku nam, kiedy mijamy ich sale, czepiają się nas wzrokiem jak więźniowie wyzierający z celi. Czuję się nieprzyzwoicie zdrowy i młody, czuję przed sobą niewyczerpany zapas przyszłości. A jak się przy mnie musi czuć Billy, dziewiętnastolatek?
Tato leży po męskiej stronie korytarza - przestrzeganie tej zasady tutaj to czysta farsa. Leży w gigantycznej niby-kołysce. Pokój jest zaciemniony, story zaciągnięte. Tato ma oczy otwarte, wlepione w sufit.
Jest i współlokator - głuchy, uśmiecha się do nas. Celowo go tu położyli, bo Tato czasami krzyczy przez sen.
Tato spędził tu już dwa tygodnie. Tydzień temu musieli go wziąć awaryjnie do szpitala: zaczął się odwadniać.
Patrzę na niego z góry. W jakimś sensie jest już martwy. Skórę ma żółtawą, ale bez jednej zmarszczki. Na początku bardzo schudł, potem trochę nabrał ciała, ale teraz znów jest jak szkielet.
Pochylamy się nad nim nisko. Mówię cześć. Usłyszał, odwraca wzrok, ale nie poznaje nas. Ogląda nasze oczy, całkiem jak niemowlę albo pies: niczego się nie spodziewa, jest jakby biernie zafascynowany samym okiem. Rytmicznie zaciska i rozwiera pięści, mnąc kołdrę i prześcieradło, jak to już teraz robi prawie ciągle. Odruch nerwowy. Czasami zaciska zęby i mocuje się z pościelą, ciągnąc do siebie z obu stron, jakby chciał zetknąć brzegi. Ale chwilowo nie jest zbyt aktywny - gmera tylko palcami, może udowadnia sam sobie, że jego palce to wciąż jeszcze obiekty fizyczne, że on sam jeszcze jest i żyje. Patrzy gdzieś przeze mnie i mówi drżącymi ustami:
- Siku mi się chce.
To całkiem do Taty niepodobne. Nigdy nie używał takich słów. Ciężko go oglądać w tym stanie, słyszeć, jak mówi “siku" przy Billym. Gdyby wiedział, co robi - nigdy by sobie na to nie pozwolił - nawet do mnie by tak nie powiedział.
Odciągamy klamrę dla opuszczenia bocznej ściany łóżka, pomagamy Tacie spuścić nogi. Narzucam mu szlafrok na ramiona, na stopy nasuwam kapcie. Tato jest w skarpetkach. Jeszcze nie założyli mu cewnika. Mam nadzieję, że jak najdłużej da się utrzymać taki stan. Tato jest bardzo czuły na punkcie spraw intymnych; cewnik dobiłby go raz-dwa. Fakt, że siostry muszą to sprawdzać i zmieniać, jest dla Taty czymś uwłaczającym. Na szczęście nie wprowadzają cewnika do środka, tylko zakładają na penis coś w rodzaju kondoma, z rurką odprowadzającą do woreczka - przynajmniej nie boli.
Razem z Billym unosimy Tatę, a on czepia się nas kurczowo. Ma wciąż bardzo silne palce, dłonie i ramiona, chociaż bez przerwy gwałtownie mu drżą. Z naszą pomocą po asfaltowoszarych płytkach podłogi szura do małej łazienki. Ustawia jedną stopę przed drugą, ale potrzebuje do tego nadludzkiej koncentracji. W łazience pochyla się nad sedesem, wsparty obiema dłońmi o ścianę. Nie patrzy na nas, patrzy w sedes. Spluwa do środka, ale wysikać się nie daje rady.
Stoimy, czekamy - nic z tego. Billy spogląda na mnie. Spuszczam wodę w nadziei, że to Tacie pomoże, ale on tylko jeszcze raz spluwa. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek spluwał - a może całe życie popluwał chyłkiem do sedesu - spluwacz klozetowy? Tak Bogiem a prawdą, to nigdy, aż do ostatnich miesięcy, nie widziałem nawet, żeby wchodził do ubikacji.
Dochodzę do wniosku, że najlepiej będzie odholować go z powrotem do łóżka. Ale kiedy próbujemy go zabrać, Tato chwyta się z całej siły rury nad sedesem. Zaciska dłonie tak kurczowo, że aż knykcie mu bieleją. Próbuję rozewrzeć jego pięści.
- Tato, puść. Tato, puszczaj rurę.
Nic z tego. Nawet na mnie nie spojrzy, tylko jeszcze mocniej napiera i zaciska zęby. Próbuję otworzyć mu dłoń odwodząc po jednym palcu - jak z dzieckiem, kiedy złapie człowieka za brodę. Nagle, ni stąd, ni zowąd, Tato puszcza i zaciska dłonie wokół innej rury. Tym razem jest to rura z gorącą wodą; na pewno parzy mu dłonie, ale on trzyma kurczowo, z maniacką furią. Billy ciągnie za drugą rękę.
- Dziadek, daj spokój, puszczaj! No, puszczaj, mówię ci.
Już, już mam się poddać i wezwać kogoś na pomoc, kiedy udaje nam się oderwać Tatę od rury. Odwracamy go twarzą ku nam. Tato natychmiast zapomina o rurach. Próbujemy przemanewrować go na korytarz, ale wtedy on jak zwykle zaczyna się guzdrać: ogląda framugi drzwi, przesuwając po nich dłonią z góry na dół, jakby to było coś całkiem nowego, czego dotychczas nie znał. A przecież ten człowiek wybudował własny dom, od fundamentów aż po dach, a stolarką zajmował się od dzieciństwa. Ostatnio jest rzeczą prawie niemożliwą przeprowadzić go spokojnie w pobliżu drewnianej framugi, ale w końcu jakoś nam się to udaje.
Dowlekamy go do łóżka, sadzamy, zdejmujemy szlafrok i kapcie, pomagamy się położyć. Tato jak zwykle boi się opuścić głowę. Podkładam mu pod nią swoją dłoń i wolno opuszczam na poduszkę. Jest bardzo napięty. Intensywnie wpatruje się w sufit, a jego usta poruszają się, dygoczą, otwierają się i zamykają, odsłaniając zęby w pośpiesznym, niekontrolowanym rytmie.
To nie do wiary, ale Tato ma własne zęby, i to wszystkie. Siedemdziesięciotrzyletni człowiek z idealnie pięknymi zębami - może trochę pożółkłe i odsłonięte przy dziąsłach, ale plomby ani jednej. Ja sam straciłem już sześć zębów, a Billy też ma kilka usuniętych, trzy przetoki zatkane złotem i zalepione porcelaną. Gdyby zrobić rentgen czaszki Tacie i Billy'emu, nie sprawdzając przy tym innych szczegółów, każdy by powiedział, że młodszy jest Tato.
Tato nadal gapi się w sufit. Gładzę go po głowie, próbuję uspokoić. Tato łapie mnie za rękę i ściska z całej siły. Ściska mocno, jakby znacząco, po chwili jeszcze raz. Lubię myśleć, że tymi dwoma uściskami ręki Tato po raz ostatni coś mi przekazał.
Wychodzimy. Ledwo się trzymam na nogach. Z jakiejś kretyńskiej przyczyny bardzo nie chcę, żeby Billy widział, jak płaczę.
Stajemy w drzwiach i kogóż to widzimy pod drzewem, jak nie Mamę. Jest blada i ciężko dyszy. Podbiegamy do niej obaj. Mama trzyma w ręku to przeklęte pudełko z lekarstwami. Zapomnieliśmy je zabrać.
Wkłada pod język pigułkę digoxiny. Widać, że jest w kiepskiej formie, aż poszarzała na twarzy. Z trudem wysapuje opowieść o tym, jak to mozolnie pięła się ulicą, co chwila przystając i łykając pigułki, żeby nas dogonić. Nie wytrzymuję.
- Mamo, przecież to nie jest aż tak ważne. Lecisz za nami z pudełkiem proszków - to czyste szaleństwo! Zabijesz się przez takie głupstwa.
Ale Mama nie mogła nie przyjść. Wiedziała, że jesteśmy tak blisko, na drugim końcu ulicy, z Tatą - a jej tam nie ma. Nie mogła wysiedzieć w domu.
Pomagamy jej wsiąść do samochodu i odwozimy z powrotem. Kładę ją do łóżka, zmuszam do połknięcia dziesięciomiligramowej tabletki valium. Raz jeszcze odbywamy scenę pożegnania.
Daję Billy'emu znak, żeby wsiadał do wozu. Mamie mówię, tak kategorycznie, jak tylko potrafię, że muszę jechać i koniec. Całuję ją na do widzenia, odwracam się i wychodzę. Joan znalazła w końcu kogoś, kto będzie do Mamy przychodził dwa razy na tydzień, a sama Joan też będzie ją odwiedzała dwa razy, ale i tak czuję się winny aż po samo dno duszy.
Zaplanowaliśmy sobie, że ruszymy prosto na Vegas, pokonując jak największy kawał pustyni w ciągu nocy. Latem na pustyni jest piekielnie gorąco, nawet w klimatyzowanym samochodzie.
Kłopoty zaczynają się jeszcze grubo przed pustynią. Dwadzieścia mil przed San Bernardino zaczyna nam migać wskaźnik napięcia. Jedyne wyjście to zawrócić: może i dojechalibyśmy do Los Angeles, ale dalej ani, ani.
Wjeżdżam do znajomego warsztatu na Pico Boulevard. Wysiadł regulator napięcia, trzeba go wymienić, a to - części plus robocizna - minimum sto dolców. Jasny gwint!
Dzwonię do AAA CON i mówię, co się stało. Każą mi zadzwonić do właściciela, na jego rachunek. Dzwonię. Właściciel chwilę marudzi, ale w końcu wyraża zgodę. Co oznacza, że płacimy z własnej kieszeni, ale po dostarczeniu wozu dostaniemy forsę z powrotem. Mechanicy mówią, że wóz będzie gotowy na rano. Scarlietti dorzuca nam przy okazji parę dni ekstra na dostarczenie samochodu.
Do Mamy jechać nie możemy. Nie sądzę, żebym jeszcze kiedyś zasnął w pokoju na tyłach: zbyt wiele przykrych wspomnień, ciężkich nocy. Moja córka, Marty, mieszka niedaleko warsztatu, więc idziemy do niej.
Marty daje mi dwie aspiryny i lokuje w małżeńskiej sypialni. Słyszę, jak w drugim pokoju Marty, jej mąż Gary i Billy oglądają telewizję - wznowienie Misji nie do wiary.
Przeraźliwie chce mi się płakać. Dwa razy wychodzę do łazienki i siadam na sedesie - ale tak samo jak Tato nie mógł się wysikać, tak ja nie mogę się rozpłakać. Rzucam się krzyżem na łóżko i nareszcie mnie bierze: śpię, jak zabity.
Marty z Garym śpią na podłodze, a Billy na kanapie. Jedyne łóżko w domu mam wyłącznie dla siebie. Sympatyczne te nasze dzieciaki, nie ma co.
O siódmej wszyscy jesteśmy na nogach. Śniadanie. I Gary, i Marty muszą być w pracy na ósmą.
Dzwonię do warsztatu: wóz gotowy, ale rachunek przekracza nasze oczekiwania o dwadzieścia pięć dolarów. Idziemy odebrać grata.
Suniemy wzdłuż Wilshire Boulevard. W duchu żegnam się z Los Angeles, z wszystkimi jego sztucznościami i lukrowaną twardością. Nie mogę powiedzieć, żebym wyjeżdżał z żalem: to był ciężki pobyt. Wiem, że będę tęsknił za Joan, ale z tym już nauczyłem się żyć.
Jedziemy prosto w słońce, na wschód. Potem dalej, przez San Bernardino i górą nad przesmykiem.
Kiedy zjeżdżamy na drugą stronę, kierując się na Vegas, o jakieś sto dwadzieścia mil za L. A., olbrzymie psisko wypada nam prosto pod maskę. Wciskam hamulce, ale nie od razu zaskakują i o mało nie koziołkujemy. Szczęście, że ruch jest nieduży, bo tylne koła wpadają w poślizg, a psa i tak potrącamy. Walnęliśmy go lewą stroną z przodu, a odbił się na prawo. Hamuję na poboczu i obaj biegniemy zobaczyć.
Pies kręci się w kółko, zad ma całkiem zmiażdżony. Powinien już paść trupem, a żyje i kręci się; wyje. Nie da się tego spokojnie oglądać ani słuchać. Pies kłapie zębami, więc podejść nie możemy. Dopiero po blisko pięciu koszmarnych minutach uspokaja się i zdycha. Nie ma obroży ani blaszki identyfikacyjnej, więc ściągamy go na pobocze, w krzaki. Owczarek alzacki, duży jak wilk. Bierzemy szpatułkę do opon i używając jej jako łopatki kopiemy w piasku płytki grób. Wierzch przykrywamy zeschłą trawą i chrustem.
Na masce wozu nie ma śladu zderzenia. Niewiarygodna jest różnica między maszyną a zwierzęciem. Musieliśmy go walnąć albo oponą, albo zderzakiem. Wsiadamy do samochodu i przez następne sto mil prawie się nie odzywamy.
Dalej, jakieś czterdzieści mil od Vegas, na wzgórzach przy szosie, odbywają się zawody motocrossowe. Billy'ego to bardzo ciekawi, więc się zatrzymujemy. Ja zostaję w wozie. Cała ta impreza wydaje mi się naciągana, jałowa, ordynarna - ale dla Billy'ego to fantastyczna sprawa. Wszystko, co pociąga Billy'ego, rzeczy niedokończone, przypadkowe, klimat tymczasowości, hałas, zapachy, przypomina mi o tym, o czym pamiętać nie chcę. Gdy byłem w jego wieku, miałem tego wszystkiego po dziurki w nosie - starczy na całe życie i jeszcze trochę. Im jestem starszy, tym bardziej cenię sobie wygodę i złudną myśl, że wszystko da się przewidzieć.
Po dziesięciu minutach Billy wraca, oczy mu błyszczą z przejęcia: zobaczył jakiś nowy czterotakt, nigdy jeszcze takiego nie oglądał.
W godzinę później wjeżdżamy do Vegas. Miasto przeżyło właśnie powódź. Pałac cesarski oblepiony jest gliną aż po tarasy. Parkingi zmieniły się w skorupy zasychającego błota. Najlepszy dowód, że Vegas - kurek z wodą pośrodku pustyni - jest wbrew naturze.
To niesamowite widzieć, jak ten sztuczny świat, pokryty grubym, zasychającym, szarym błotem, zarysowuje się i kruszy od słońca, niczym choinka na śmietniku, na której szych wciąż jeszcze błyszczy.
Parkujemy na samym skraju pobocza i pędzimy szukać schronienia przed słońcem. Jest już dobrze po południu. Ciężkie jak ołów słońce wali nas na odlew po ciemieniu. Musi być ze sto stopni w cieniu, albo i lepiej.
Wkraczamy w nagły, szokujący chłód. Błocimy kremowożółte i krwistoczerwone dywany, brniemy w półmrok. Słychać zgrzyty i podzwanianie automatów do gry. Woń zamrożonego powietrza miesza się z ciężkim zapachem perfum, forsy i lęku. Zanurzamy się w rozlazłą atmosferę tego wynaturzonego, spasionego nadziejami, beznadziejnego świata.
Postanawiamy, że każdy może wrzucić do automatu dolara pięciocentówkami. Billy traci swój przydział w pięć minut. Twierdzi, że prawdopodobieństwo zerowej wygranej przy wrzuceniu dwudziestu pięciocentówek jest prawie żadne - a jednak udaje mu się to osiągnąć. Ja chciałbym się pozbyć swojego dolara jak najprędzej, ale okazuje się, że mam przeciwny problem niż Billy: nie wiadomo kiedy uzbierało mi się ponad dwadzieścia dolców w monetach pięciocentowych - pełne ręce i wypchane kieszenie. Całymi garściami oddaję je Billy'emu na przegranie. Muszę stąd wyjść jak najszybciej. Czuję wewnętrzny bunt wobec wygranej, nie chcę stąd wynieść ani centa.
Przegranie wszystkiego kosztuje nas godzinę ciężkiej pracy. Parę razy mieliśmy już tylko głupie pięćdziesiąt centów - a wtedy ja rozbijałem bank. Dzwonki dzwoniły jak na alarm, a dziewczęta w baletowych spódniczkach biegły mi na pomoc. Bogu dzięki, że Billy ma takiego pecha, bo inaczej sterczelibyśmy tam po dziś dzień, krwawymi dłońmi pompując maszyny i wygarniając drobne z rynienki.
Wychodzimy z powrotem w żar słońca i ruszamy dalej, rozglądając się za czymś do jedzenia. Obaj szukamy restauracji meksykańskiej, żeby sobie po raz ostatni na Dzikim Zachodzie zafundować taco - w końcu jednak staje na lokalu pod szyldem Pizza Hut. Wchodzimy - znów klimatyzacja, obrusy w kratkę. Wypijamy do spółki kufel piwa i zjadamy po pizzy. Powoli zaczynam czuć, że może wreszcie naprawdę stąd wyjeżdżam - wracam do domu.
Kiedy znów ruszamy, jest już po trzeciej. Prujemy szybko, żeby przed zmrokiem dojechać do Zion. Znam tam dobry motel, zaraz przy wjeździe do parku. Niestety - Zion pomyliło mi się z Bryce. Mijamy miejscowość, o której myślałem, i dopiero o jedenastej w nocy docieramy do Bryce. Wszystkie restauracje pozamykane, motelu znaleźć nie możemy. Naprawdę, dałem dupy jak sam lord - ale Billy nie narzeka, przynajmniej nic nie mówi.
Wreszcie trafiamy tuż przed zamknięciem na mały barek. Kelner przyrządza nam kanapki z wieprzowiną i majonezem. Do tego po piwie. Dzwoni też na jakiś camping w Bryce, gdzie, okazuje się, mają wolne miejsca. W podróżowaniu fantastyczne jest między innymi to, że człowiek przekonuje się, ilu jest na świecie dobrych, uczynnych ludzi.
Wjeżdżamy w lesisty kawałek na terenie parku; nocleg w domku campingowym kosztuje czternaście dolarów. Biorę prysznic w nadziei, że to mnie uspokoi. Jestem rozdygotany, podminowany. Mam trochę seconalu, ale nie łyknę, póki naprawdę nie będzie już wyjścia. Mam też valium. Dzięki ostatnim przeżyciom stałem się lekomanem. Przedtem nigdy w życiu nie zażyłem środka uspokajającego ani nasennego.
Kładę się i postanawiam dać sobie godzinę na zaśnięcie. Jeżeli przez godzinę nie zasnę, trzeba będzie coś zrobić. To moja ostatnia świadoma myśl.
Było tuż po Nowym Roku. Ferie Bożego Narodzenia spędzaliśmy na wsi, w moulin.
Moulin to stary młyn wodny, który kupiliśmy przed dziesięciu laty i odremontowaliśmy gruntownie. Stoi w prowincji Francji zwanej Morvan. Spędzamy tam prawie każde lato i większość ferii zimowych.
Pogoda była niebywale ciepła jak na zimę w tych okolicach. Malowałem w plenerze. Wymaga to włożenia trzech par skarpet i rękawic, ale za to światło jest doskonałe. Malowanie zimowego pejzażu, kiedy nie pada śnieg, ma w sobie coś szczególnego. Kolory są wtedy stonowane, wyciszone, za to kształty widać znacznie wyraźniej.
Ustawiłem się na drodze do lasu, w którym Billy pobudował chatkę. Mam stąd piękny widok na naszą wieś z pasmami wzgórz na horyzoncie. Z lewej strony pejzaż zamyka para wysokich topoli, z prawej zaś nad krętą drogą w dół pochyla się rozłożysta lipa. Szkicuję kompozycję poziomą w formacie około dwóch stóp na trzy.
Jest tak ciepło, że farba nie gęstnieje, tyle że ja sam zmarzłem, więc ruszam do domu na vin chaud. Na plecach niosę skrzynkę z przytroczonym blejtramem. Nie spieszę się; wyobrażam sobie, że wchodzę we własny obraz - aż tu nagle widzę, że Jacky, nasz najmłodszy, pędzi drogą w moim kierunku. W ręku trzyma niebieską kartkę.
Nawet z tej odległości poznaję, że to francuski telegram. Francuzi używają stenografii i prawie nie sposób ich odczytać. Jestem tak staroświecki, że telegram automatycznie wzmaga we mnie produkcję adrenaliny, zwłaszcza na takiej zabitej deskami wsi. Czuję się bezbronny, wystawiony na cios - nie mam się jak przygotować.
Stawiam skrzynkę na ziemi. Jacky ma na sobie wysokie buty i kurtkę z kapturem. Wyleciał z domu nie zapiąwszy guzików.
- Tatuś! Mamusia kazała ci to dać.
Podaje mi telegram. Przytulam syna i zapinam mu kurtkę. Nie mam najmniejszej ochoty otwierać tego przeklętego świstka.
Jacky nie pyta, czy może zobaczyć obraz. Żadne z naszych dzieci nie interesuje się tym, co robię. Równie dobrze mógłbym pracować dla IBM. Tatuś pracuje - i starczy. Zarzuca na plecy drewnianą skrzynkę, gdzieś wychodzi i maluje obrazki za pieniądze.
Podnoszę pudło i obaj ruszamy w stronę domu. Ziemia stwardniała, ale nie ma na niej lodu. Otwieram telegram; to od siostry.
MAMA MIAŁA POWAŻNY ATAK SERCA STOP CZY MOŻESZ PRZYJECHAĆ STOP CAŁUJĘ JOAN
Tego się nie spodziewałem. Matka zawsze wydawała mi się na swój sposób niezniszczalna.
Wracamy do młyna, pokazuję telegram Vron. Siadam, ale nie jestem już głodny. Trzeba będzie pojechać, to oczywiste. Joan nigdy nie wpada w panikę. Jeżeli twierdzi, że sprawa jest poważna, to tak jest.
Z pomoc...
truskaweczunia