Ocean Arktyczny
Główna część Morza Arktycznego zajmuje w dużym przybliżeniu okrągły basen o powierzchni około 14 056 000 km² ze wszystkich stron otoczony masami lądowymi. Składa się z trzech wyraźnych basenów, szerokiego szelfu leżącego na północ od wschodniej Syberii i rosyjskiego Dalekiego Wschodu oraz Zatoki Hudsona.
Podwodny Grzbiet Łomonosowa przebiegający pomiędzy Ellesmere'a a Wyspami Nowosyberyjskimi dzieli centralną część Oceanu Arktycznego na 2 baseny: Euroazjatycki lub Nansena (4000-4500 m głębokości) i Basen Amerazjatycki (Basen Kanadyjski, Północnoamerykański lub Basen Beauforta) o głębokości w okolicach 4000 m. Najniższy punkt znajduje się na dnie Morza Beauforta i ma -4683 m. Drugi lecz mniej wyraźny Grzbiet Mendelejewa i łącżący się z nim Grzbiet Alpha, przebiegają mniej więcej równolegle do Grzbietu Łomonosowa pomiędzy wyspami Ellesmere'a a Wyspą Wrangla. Dzielą one Basen Amerazjatycki na dwa mniejsze: Basen Kanadyjski i Basen Makarowa.
Basen Baffina oddzielony jest od basenu Kanadyjskiego wyspami Archipelagu Arktycznego, będącymi częścią tarczy kanadyjskiej. Ten sam archipelag oddziela Zatokę Hudsona od pozostałych części Oceanu. Przynależność Basenu Baffina (i Morza Baffina) oraz Zatoki Hudsona do Oceanu Lodowatego jest umowna, gdyż pod względem budowy geologicznej należą one do Atlantyku i kontynentu amerykańskiego.
W obrębie Oceanu Arktycznego wyróżnia się morza szelfowe: Barentsa, Białe, Czukockie, Karskie, Lincolna, Łaptiewów, Wschodniosyberyjskie i Zatokę Hudsona oraz morza położone w basenach oceanicznych: Morze Arktyczne, Baffina, Norweskie i Beauforta.
Ocean Arktyczny odznacza się silnie rozwiniętą linią brzegową o długości 45 389 km, obecnością licznych zatok – z Zatoką Hudsona na czele. Największe wyspy w jego obrębie to: Grenlandia (od strony południowej oblewana przez Ocean Atlantycki), Ziemia Baffina, Wyspa Ellesmere'a, Wyspa Wiktorii, Wyspa Banksa, Wyspa Axela Heiberga, Wyspa Księcia Walii, Nowa Ziemia, Spitsbergen.
Najwięcej wody do tegoż oceanu transportuje Prąd Norweski, który biegnie wzdłuż pn.-zach. wybrzeża Eurazji. Wymiana wody następuje także z Oceanem Spokojnym – przez Cieśninę Beringa. Największy odpływ powoduje Prąd Wschodniogrenlandzki. Temperatura i zasolenie różnią się w różnych porach roku – wraz z topnieniem i przyrostem warstwy lodu, która pokrywa zbiornik wodny prawie przez cały rok.
Morza układu oceanicznego - Ocean Arktyczny:[2][3]
· Morze Baffina
· Morze Barentsa
· Morze Beauforta
· Morze Białe
· Morze Czukockie
· Morze Grenlandzkie
· Morze Karskie
· Morze Lincolna
· Morze Łaptiewów
· Morze Peczorskie
· Morze Wschodniosyberyjskie
Klimat polarny kształtuje wyż arktyczny, wyż grenlandzki. Odznacza się stale ujemnymi temperaturami powietrza, do kilkudziesięciu stopni Celsjusza poniżej zera oraz małymi rocznymi sumami opadów.
Klimat subpolarny charakteryzuje się nieustającymi niskimi temperaturami oraz ich niewielkimi wahaniami. Średnia dobowa temperatura powietrza najcieplejszego miesiąca osiąga 10 °C. Późną kalendarzową jesienią i wczesną zimą panuje noc polarna, warunki pogodowe są stabilne, a niebo bezchmurne. W czasie dnia polarnego, gdy panuje lato polarne, pogoda jest wilgotna i mglista, występują słabe burze śnieżne i deszcze.
Arktyka jest głównym źródłem zimnego powietrza nieustannie przemieszczającego się w kierunku równika. W średnich szerokościach spotyka się ono z cieplejszymi masami powietrza. W wyższych szerokościach geograficznych strefy klimatów umiarkowanych utrzymuje się front polarny, łączący szereg niżów wędrujących z zachodu, który powoduje opady deszczu lub śniegu.
Obszar ten charakteryzuje delikatny ekosystem, podatny na szkody, po których odnawia się w bardzo powolnym tempie. Tam, gdzie lód pokrywa powierzchnię wody, życie morskie jest bardzo słabo rozwinięte. Za to w wolnym oceanie stworzeń morskich jest o wiele więcej. Roślinność oceanu ogranicza się do fitoplanktonu.
Wyspy są pokryte mało urodzajnymi glebami arktycznymi, przeważnie są nieporośnięte[4].
Ocean Arktyczny jest bardzo ważny dla żeglugi transoceanicznej, gdyż stanowi najkrótszą drogę między Europą a pacyficznym wybrzeżem Ameryki Północnej oraz Azji Wschodniej. W jego obrębie istnieją dwa szlaki żeglugowe: Przejście Północno-Zachodnie między wyspami kanadyjskiego Archipelagu Arktycznego i Przejście Północno-Wschodnie wzdłuż wybrzeży Rosji. Obie trasy są przez większą część roku skute lodem i dostępne jedynie dzięki użyciu lodołamaczy. Ocieplenie klimatu może jednak spowodować, że w niedalekiej przyszłości będą one wolne od lodu.
Największymi portami na wybrzeżu Oceanu są rosyjskie miasta: Murmańsk i Archangielsk.
Na obszarze Arktyki dostępne są duże złoża ropy naftowej i gazu ziemnego oraz rud wielu metali, a także złoża piasku i żwiru. Z tego powodu podział terytorialny wód Arktyki - w szczególności przynależność bieguna północnego[5] - stanowi przedmiot sporu międzynarodowego.
MilenkaG7