Dobra technika charakteryzuje się: a) dobrze zarysowanym przedziałem przestrzenno – czasowym b) dobrze zarysowanym przedziałem dynamiczno – czasowym (rytm) - polega na napinaniu i rozluźnianiu mięśni zaangażowanych w wykonanie czynności ruchowej. Właściwy dla osobnika rytm pomaga w wykonaniu czynności ruchowych i przyśpiesza proces uczenia się nowych ruchów. c) dobrym przypływem ruchu – płynność - polega na tym, że ruch przebiega na zaokrąglonych polach, jest ciągły, wykazuje zwolnienia i przyśpieszenia, charakteryzuje się stopniowymi przejściami. d) wysoką elastycznością ruchu - wyraża się umiejętnością amortyzacji ruchu, szybkie przechodzenie od ruchu do ruchu, dostosowanie sprawności ciała do podłoża. Mechanizm sprawności polega na stopniowym hamowaniu przyśpieszenia powstałego podczas ruchu. e) wczesnym przewidywaniem ruchu – antycypacja
f) przewidywanie ruchów obcych g) dokładność – precyzja - jest to stopień zgodności między wynikiem, a celem. Nawyk ruchowy - to strukturalna strona ruchów, ich technika, koordynacja pracy oddzielnych grup mięśniowych oraz ich zgodność z funkcjonowaniem wewnętrznego układu organizmu krążenia i oddych z poziomem przemiany materii i energii.
Czynniki nawyków ruchowych - a) celowość działania - forma ruchów powinna być podporządkowana jego treści b) wybiórcze przestrzeganie bodźców - sportowiec w toku treningu zawodów uczy się cennego poszukiwania niezbędnych informacji c) ośrodkowe procesy przetwarzania informacji - informacja zbierana przez układ odbiorczy przekazywana do ośrodków i mózgu jest zamieniona na odpowiedni plan działania d) nawyki czuciowo-ruchowe jako odpowiedzi ruchowe e) sprzężenie zwrotne i poprawki w działaniu - bodźce przyjmowane przez układ odbiorczy pomagają sportowcowi we wprowadzeniu poprawek do działania
Mechanizm tworzenia się nawyków ruchowych Stadium I – charakteryzuje się generalizowanym pobudzeniem w ośrodkowym układzie nerwowym, niski poziom rozwoju zdolności koordynacyjnej w pracy mięśniowej, naruszenie równowagi między procesami pobudzenia i hamowanie w korze mózgowej nadmierne napięcie mózgowe. Stadium II – ruchy stają się dokładniejsze, lepiej skoordynowane oraz ekonomiczne. Robocze pobudzenie stopniowo ogranicza się i koncentruje w odpowiednich ośrodkach korowych. Wytwarza się stereotyp dynamiczny, który jest związany z odpowiednią kolejnością przebiegu procesów pobudz i hamow. Nie możemy jeszcze mówić o utrwalonym nawyku ruchow. W tej fazie uwagę ćwicząc kierujemy na pojedyncze szczegóły w wykonaniu ruchu. Stadium III – ruchy stabilizują się, są wykonywane stereotypowo, dokładnie i precyzyjnie. Mamy do czynienia z utrwalonym nawykiem ruchowym i automatyzacją ruchów. W celu dokładnego uczenia się tworzymy nowe kombinacje i odmiany danych ruchów. Stadium IV - fazie nauczania, gdy nawyki ruchowe są już ustalone zwraca się uwagę na wykonanie ruchów w zmieniających się warunkach , co prowadzi do większej precyzji wykonania.
Nauczanie techniki sportowej 1) nauczanie czynności ruchowej w całości – powtarzamy ruchy we właściwej kolejności, w logicznym i taktycznym związku. Nie naruszamy ogólnej budowy i rytmu całości działania. Zawodnik lepiej rozumie mechanizm całego ruchu oraz współzależność poszczególnych elementów. Wady Poszczególne elementy utrwalają się w nie jednakowym stopniu. Tracimy czas i energię na powtarzanie elementów łatwiejszych. Element trudne wykonujemy niedokładnie i niepoprawnie.
2) nauczanie czynności ruchowej częściami – umożliwia opanowanie i doskonalenie elementów składowych. Ułatwia zrozumienie budowy sposobu wykonania i nauczania poszczególnych składowych działania. Wady Trudne połączenie w jedną całość części składowych. Strata czasu przy próbach łączenia części i działania częściowe, powtarzanie dodatkowych przyruchów. 3) metoda kompleksowa – nauczanie czynności ruchowych częściami i w całości.
Zasady sterowania procesem doskonalenia techniki – 1) Zasada regulującego współdziałania 2) Zasada zgodności 3) Zasada kompensacji 4) Zasada czynników wiodących i rytmu
5) Zasada ukierunkowanego sprzężenia.
dzastinka87