GRETA GARBO
· Właściwie Greta Lovisa Gustafsson
· 1905-1990
· Jedna z największych gwiazd w historii kina.
· Najsłynniejsza Szwedka w Hollywood
· Zyskała przydomek boska Greta.
· Największa gwiazda przedwojennego kina i nieprzeciętna aktorka- w ten sposób nie wpisuje się do końca w STAR SYSTEM.
· Była jedną z nielicznych gwiazd kina niemego, która udanie kontynuowała karierę w filmie dźwiękowym..
· W wieku 13 lat rzuciła szkołę i pracowała w zakładzie fryzjerskim.
· Wspomagała finansowo zubożałą rodzinę i pomagała matce opiekować się schorowanym ojcem.
· Później pracowała w domu towarowym, występowała w tym czasie w reklamach prasowych i wystąpiła raz w filmie reklamowym.
· Przypadek sprawił, że po kilku miesiącach zadebiutowała w filmie fabularnym pt. Piotr włóczęga
· Zachęcona pierwszymi sukcesami Garbo rozpoczęła w 1922 roku studia aktorskie w szkole teatralnej przy Królewskim Teatrze Dramatycznym.
· Tam też trafiła pod skrzydła Mauritza Stillera
· W 1923 Mauritz Stiller powierzył jej rolę Elżbiety Dohna w filmie Gösta Berling (polski tytuł Gdy zmysły grają)
· Stiller chętnie pracował z amatorami, gdyż mógł ich sobie całkowicie podporządkować. Dyktował Grecie nie tylko każdy ruch przed kamerą, ale także cały sposób bycia. Zatwierdzał każdy szczegół kostiumów i makijażu, uczesania, biżuterii itp. Ustalał jej tryb życia osobistego i towarzyskiego. Wymyślił jej pseudonim: Greta Garbo.
· Była bardzo nieśmiała, całkowicie podporządkowała się Stillerowi
· W 1925 roku Garbo wraz ze swoim mistrzem przybywa do Berlina i zostaje zaangażowana przez G.W. Pabsta do filmu Zatracona ulica:
v Greta gra jedną z równorzędnych postaci wielowątkowego dramatu. Jest najstarszą córką radcy Rumforta, bankruta, który jest zbyt dumny by byle jak zarabiać na życie. Do dziewczyny należy więc utrzymanie domu.
v Była bardzo nerwowa (podejście skrajnie emocjonalne)
v Operator Guido Seeber zaczął stosować przy jej filmowaniu technikę zdjęć zwolnionych – nerwowość rozpłynęła się w majestatyczności poruszeń i gestów
v Film bardzo dobrze przyjęty.
· Tymczasem trwa połów europejskich talentów filmowych przez hollywoodzkich producentów. I tak Louis B. Mayer obejrzał w Berlinie Gosta Berling i zaprosił do współpracy Stillera i Garbo
· W 1925 roku przybyła do Nowego Jorku gdzie zaczęła się jej prawdziwa kariera aktorska.
· Po przyjeździe do Ameryki Garbo w krótkim czasie zdobyła status gwiazdy. Zawdzięczała ja nie tylko zjawiskowej, eterycznej urodzie i tajemniczej głębi spojrzenia, ale również enigmatycznej osobowości. Nad jej wizerunkiem pracował sztab ludzi, który wymyślił i pracował nad jej image
· Jej wygląd kwalifikował ją do poprzedniej epoki, ale wkrótce stał się jej największym atutem. Starannie wymodelowany wizerunek aktorski stał się punktem wyjścia dla jej techniki gry
· Wraz z utwierdzeniem się w jej przypadku mitu kobiety fatalnej, heroicznej, udręczonej jej uroda zaczęła nabierać podtekstów literackich, psychologicznych, charakterologicznych i w końcu filozoficznych.
· Słowik hiszpański - pierwszy film amerykański.
· Początkowo praca w obcym kraju była ciężka dla Garbo z kilku powodów. Po pierwsze nie znała jeszcze języka angielskiego. Dziennikarze byli zawiedzeni jej nieśmiałością i nie poświęcali jej większej uwagi. Wreszcie niepowodzeniem okazała się kampania propagandowa, rozpoczęta przez biuro reklamy MGM, lansująca Gretę jako wysportowaną dziewczynę. Jej dalsza kariera wymagała radykalnej zmiany wizerunku. I tak w 1926 roku wraz z premierą Kusicielki narodziła się kobieta - wamp.
· Na planie swojego trzeciego hollywoodzkiego filmu Symfonia zmysłów (reż.: Clarence Brown, 1927) Garbo spotkała się z Johnem Gilbertem, największą miłością aktorki.
· Garbo poważnie myślała o przyszłości. Nie chciała już grać głupich uwodzicielek i złych kobiet w dodatku za niewielkie pieniądze. Stąd też jej żądanie podwyżki, której jednak nie chciał dać Mayer. Rozpoczęła więc regularny strajk i nie zjawiła się prze 7 miesięcy na planie filmowym. Dzięki swoim prawnikom Garbo dostała to, czego chciała. Osiągnęła status gwiazdy pierwszej wielkości.
· Jej kolejny film Love (1927), adaptacja "Anny Kareniny" Tołstoja w reżyserii Edmunda Gouldinga, okazał się dużym sukcesem.
· Niestety tego samego nie można powiedzieć o następnych produkcjach, które nie odniosły zmierzonego efektu:
- Boska kobieta (reż. Victor Sjostrom, 1928)-film o życiu słynnej francuskiej aktorki Sary Bernhardt
- Żar miłości (reż. Fred Niblo, 1928) opowieść o kobiecie szpiegu
- Władczynia miłości (1928)
· Garbo powróciła do swojego poprzedniego wizerunku kobiety - wampa, który tym razem okazał się zbyt karykaturalny.
· Jedyną ucieczką był powrót do formuły zbliżonej do Anny Kareniny. I tak powstała Dzika orchidea (1929) Sidneya Franklina.
v Garbo gra młodą żonę Lillie, która zakochuje się w księciu jawajskim. Jednak miłość i przywiązanie do męża wygrywają i Lillie postanawia nie opuszczać współmałżonka.
v W czasie realizacji filmu nadeszła ze Szwecji wiadomość o śmierci Stillera.
· Gdy ukończono zdjęcia, Greta, unikając ludzi bardziej niż kiedykolwiek, wyjechała do Nowego Jorku, a stamtąd do ojczyzny.
· Tymczasem nadeszła era dźwięku. Obawy przed "mówiącą Garbo", która miała niski, gardłowy głos, a w dodatku mówiła z obcym akcentem, powstrzymywały producentów przed obsadzaniem jej w filmie dźwiękowym. Po powrocie ze Szwecji Greta nakręciła jeszcze dwa filmy nieme:
- Pokusa (reż.: John S. Robertson, 1929)
- Pocałunek (reż.: Jacques Feyder, 1929).
· Pierwszy film dźwiękowy Garbo Anna Christie w reżyserii Clarence'a Browna (1930). Była to historia byłej prostytutki, w której kocha się irlandzki marynarz.
· W następnych filmach (Romans, Zuzanna Lenox z 1930 i Natchnienie z 1931 roku) Garbo powróciła do ról romantycznych postaci, utwierdzając swój mit kobiety fatalnej, heroicznej i udręczonej, wizerunek "boskiej kobiecości".
· W 1931 roku zagrała ponownie wampa - szpiega w Mata Hari George'a Fitzmaurice'a.
· Kolejny film Ludzie w hotelu (1932) w reżyserii Edmunda Gouldinga, potwierdził status Garbo, jako doskonałej aktorki dramatycznej:
v Wielowątkowa historia z kilkoma równorzędnymi postaciami, które łączy ze sobą fakt, iż przypadkowo przebywają w tym samym czasie w jednym z najelegantszych hoteli Berlina.
v Garbo wspaniale gra słynną rosyjską balerinę, którą próbuje uwieść złodziej hotelowy podający się za hrabiego.
· W swoich dźwiękowych rolach aktorka zaczęła stosować sposób gry, który próbowano nazwać somnabulicznym, oderwanym od rzeczywistości. Budowała wokół siebie nimb zagadkowości, który szczególnie dobrze widać w jej kolejnych filmach Jaką mnie pragniesz w reżyserii Fitzmaurice'a (1932) oraz w Królowej Krystynie (1933) Roubena Mamouliana, w którym po raz ostatni wystąpiła z Johnem Gilbertem.
· W 1934 roku zagrała z dużym powodzeniem w Malowanej zasłonie w reżyserii Ryszarda Bolesławskiego, filmie podejmującym uniwersalny temat trójkąta małżeńskiego.
· Nic więc dziwnego, iż w następnym roku wytwórnia chcąc utrwalić sukces Garbo, postanowiła wznowić Annę Kareninę (reż.: Clarence Brown) oraz zekranizować Damę Kameliową (reż.: George Cukor, 1936), która niewątpliwie stała się szczytowym punktem w karierze aktorki. Za tą kreację Garbo znalazła się na liście kandydatów do Oscara.
· Jej następny film Pani Walewska w reżyserii Clarence'a Browna (1937) zamyka rozdział filmu kostiumowego w jej karierze.
· Właściwie film ten kończy także pasmo sukcesów aktorki, gdyż jej dwie ostatnie produkcje: Ninoczka (reż.: Ernst Lubitcsh, 1939), oraz Dwulicowa kobieta (reż.: George Cukor, 1941) nie odniosły sukcesu
· Kiedy film Dwulicowa kobieta okazał się klapą Garbo nie przyjęła już żadnej roli, na zawsze wycofując się z filmu i życia publicznego. Miała wtedy niespełna 40 lat. Ta rezygnacja przyniosła jej na dobre wymiar legendy.
· W historii kinematografii zapisała się, jako jedna z niewielu aktorek, które w jednakowym stopniu fascynowały zarówno mężczyzn, jak i kobiety
· Garbo uzyskała 4 nominacje do Oscara (za filmy Anna Christie, Romans, Dama kameliowa i Ninoczka)
· W 1954 otrzymała specjalne wyróżnienie amerykańskiej Akademii Filmowej za niezapomniane osiągnięcia.
· William Daniels – autor zdjęć do większości jej amerykańskich filmów. Zwracał uwagę na sposób filmowania oczu i „animalizm” ruchów.
· Clarence Brown – znakomity hollywoodzki reżyser-rzemieślnik; nakręcił najwięcej filmów z Garbo.
· Filmy nieme:
- Słowik hiszpański (1926)
- Kusicielka (1926)
- Symfonia zmysłów (1926)
- Love (1927)
- Boska kobieta (1928)
- Żar miłości (1928)
- Władczyni miłości (1928)
- Dzika orchidea (1928/29)
- Pokusa (1929)
- Pocałunek (1929)
· Filmy dźwiękowe:
- Anna Christie (1929/30)
- Romans (1930)
- Natchnienie (1931)
- Zuzanna Lenox (1931)
- Mata Hari (1931)
- Ludzie w hotelu (1932)
- Jaką mnie pragniesz (1932)
- Królowa Krystyna (1933)
- Malowana zasłona (1934)
- Anna Karenina (1935)
- Dama kameliowa (1937)
- Pani ...
vesper_fischer