Danielle Steel
Kalejdoskop
migotliwy, pierwszy moment życia, niczym w morzu diament roziskrzony w pełnym słońcu, gorejący płomień, nowe imię - jaśniejące światło, maleńki obrót potem i po raz pierwszy nadchodzi ciemna noc, a po niej znowu szczęście bajek i tkliwość kołysanek, serca należące do siebie aż jedno zostanie samotne, od pierwszego brzasku po najgłębszy zmrok, od słońca poranka po sny o zmierzchu, fantastyczne plany, i życie, które czasem bieży krętą ścieżką, wielkie nadzieje nagłe zwroty z jasności w ciemność z poniżenia w wielkość, z radości w smutek, wieczne oczekiwanie na jutro, na odmianę losu, promyk nadziei... poruszenie ręki - i życie zmienia swój bieg i koleje... a wszystko za sprawą jednego drgnienia kalejdoskopu życia. Część pierwsza: Solange Rozdział 1 Dwudziestego czwartego grudnia 1943 roku na północny wschód od Neapolu padały ulewne deszcze. Sam Walker, szczelnie opatulony w pałatkę, zwinął się w okopie. Miał dwadzieścia jeden lat i nigdy przed wojną nie był w Europie. Przebył piekielną drogę, by ujrzeć ten świat, i zobaczył nawet więcej, niż kiedykolwiek chciał. Przebywał za oceanem od listopada czterdziestego drugiego; do maja czterdziestego trzeciego walczył w północnej Afryce i brał udział w operacji Torch. Uważał, że Afryka jest okropna z tym jej śmiertelnym gorącem, pustynnymi wiatrami i oślepiającymi piaskowymi burzami, sprawiającymi, że oczy stają się czerwone i piekące, a łzy ciągle spływają po policzkach. Lecz to, co się działo tutaj, było jeszcze gorsze. W skostniałych z zimna dłoniach ledwo mógł utrzymać niedopałek, który dostał od kumpla na gwiazdkę. O zapaleniu nie było mowy. Wiatr od gór przenikał człowieka do szpiku kości; była to najgorsza zima, jaką pamiętano we Włoszech. Przynajmniej tak się mówiło. Nagle zatęsknił za upalnym skwarem pustyni. Na Sycylii znalazł się w lipcu z 45 Pułkiem Piechoty, odkomenderowanym do Piątej Armii Clarka; w październiku, po desancie na Sycylię, brał udział w bitwie o Neapol. Potem była bitwa pod Termoli, a teraz, już od dwóch miesięcy, czołgali się przez skały i rowy w kierunku Rzymu. Ukrywali się w przydrożnych stodołach, kradli jedzenie, walczyli ze wszystkich sił z Niemcami i przelewali krew za każdy zdobyty centymetr drogi. - Psiakrew! - namokła mu ostatnia zapałka; niedopałek, jego jedyny prezent gwiazdkowy, również. Miał dwadzieścia jeden lat i gdy Japończycy zaatakowali Pearl Harbor, studiował w Harvardzie. Harvard... na myśl o tym roześmiałby się, gdyby nie był tak bardzo zmęczony. Harvard... z jego wspaniałym życiem i starym kwadratowym dziedzińcem, pełnym promiennych młodych ludzi, tak pewnych, że któregoś dnia będą rządzić światem. Gdyby tylko wiedzieli... trudno teraz uwierzyć, że kiedykolwiek stanowił część tego wszystkiego. Tak cholernie ciężko pracował, by się tam dostać. Zwykły mieszczuch z Somerville, przez całe życie marzył o studiach w Harvardzie. Siostra wyśmiewała się z niego, gdyż ona pragnęła jedynie wyjść za mąż za jakiegoś chłopca ze starszej klasy. Każdy się nadawał, a wielu z nich z pewnością przeszło próbę w łóżku. Trzy lata starsza od Sama, była już rozwódką, gdy po roku różnych dorywczych prac, których się chwytał ukończywszy szkołę średnią, dostał się do Harvardu. Ich rodzice zginęli w wypadku samochodowym podczas wycieczki na Cape Cod, kiedy miał piętnaście lat. W rezultacie wylądował u Eileen i jej osiemnastoletniego męża. Odszedł na cztery miesiące przed ich rozwodem. Od tego czasu rzadko się widywali. Pojechał pożegnać się z nią w trzy dni po otrzymaniu karty powołania. Pracowała w barze, włosy ufarbowała na blond i ledwo rozpoznał ją w przyćmionym świetle. Z początku wydawała się zażenowana, ale zaraz potem spostrzegł w jej oczach ten sam chytry błysk, który pamiętał i którego zawsze nienawidził. Eileen ciągle wyczekiwała na "faceta na stałe" a jej młodszy brat nigdy nie znaczył dla niej zbyt wiele. - A więc... powodzenia. - Stała w ciemnym kącie baru, wpatrując się w niego z zakłopotaniem, on zaś zastanawiał się, czy powinien pocałować ją na pożegnanie. Zdawało mu się jednak, że chciała jak najszybciej wrócić do pracy i nie miała mu nic więcej do powiedzenia. - Napisz, gdzie cię wysłali. - Tak... naturalnie... trzymaj się ciepło... Żegnając się z nią czuł, że znów ma dwanaście lat, i przypominał sobie wszystko, czego w niej nie lubił. Z trudnością potrafił znaleźć w niej jakąś dobrą cechę. Zawsze wydawali się sobie ludźmi z innych światów, prawie innych planet. Torturowała go w dzieciństwie mówiąc, że był dzieckiem adoptowanym; wierzył w to do czasu, gdy pewnego dnia matka spuściła jej lanie i powiedziała Samowi w swój patetyczny, pijacki sposób, że Eileen kłamała. Eileen kłamała bez przerwy, kłamała na temat wszystkiego i jeśli tylko było to możliwe, obwiniała Sama o swoje postępki, a ojciec jej wierzył. Sam czuł się obco między nimi: wielkim tęgim ojcem, pracującym całe życie na łodzi rybackiej, matką pijącą za dużo i siostrą, która wychodziła na całe noce. Czasami leżał na łóżku i próbował wyobrazić sobie, jak to jest, gdy jest się cząstką prawdziwej rodziny, takiej z gorącymi posiłkami na stole i czystą bielizną pościelową... rodziny, być może, z Beacon Hill... spędzającej lato na Cape Cod... rodziny z małymi dziećmi i psami oraz często śmiejącymi się rodzicami. Nie przypominał sobie, by kiedyś widział swych rodziców śmiejących się lub trzymających za ręce, i czasami zastanawiał się, czy kiedykolwiek to robili. Po cichu nienawidził ich za tandetny styl życia i za los, na jaki go skazali. Pragnął czegoś znacznie lepszego. Oni w zamian nienawidzili go za dobre stopnie, błyskotliwy umysł, udział w przedstawieniach szkolnych i za to, co mówił im o innym życiu, innym świecie, innych ludziach. Pewnego razu zwierzył się ojcu, że chciałby studiować w Harvardzie, a ojciec spojrzał na niego ze zdziwieniem, jak na kogoś obcego. I rzeczywiście był obcy, obcy dla nich wszystkich. Kiedy w końcu wstąpił do Harvardu, spełniły się jego marzenia, a stypendium, które zdobył, było najwspanialszym prezentem, jaki otrzymał w życiu. A później ten magiczny pierwszy dzień, ukoronowanie długiej i znojnej pracy, by potem, po trzech miesiącach, wszystko się w jednej chwili skończyło. Deszcz walił w jego przemarznięte dłonie. Nagle usłyszał obok siebie głos. Spojrzał przez ramię. - Chcesz ognia? Skinął głową, wyrwany ze swych wspomnień, i ujrzał wysokiego blondyna o niebieskich oczach. Strumienie deszczu spływały mu po policzkach. W tej ulewie każdy wyglądał, jakby płakał. - Tak, dzięki... - Sam uśmiechnął się i przez moment jego oczy rozbłysły jak dawniej. Kiedyś, wieki temu, był duszą każdego towarzystwa; marzył, by zostać motorem napędowym kółka teatralnego w Harvardzie. - Przyjemne Boże Narodzenie, prawda? Mężczyzna uśmiechnął się. Sprawiał wrażenie starszego niż Walker, lecz i Walker wyglądał teraz na starszego niż w rzeczywistości. Po północnej Afryce i kampanii włoskiej wszyscy czuli się staro, a niektórzy nawet tak wyglądali. - Arthur Patterson. - Przedstawił się tak oficjalnie, że Walker roześmiał się głośno, kiedy nagły poryw wiatru zmiótł ich na brzeg okopu. - Czarujące miejsce, Włochy, no nie? Zawsze chciałem tu przyjechać. Prawdziwie wspaniałe wakacje. - Rozejrzał się wkoło, jakby patrzył na śliczne dziewczęta w kostiumach kąpielowych i plaże z niezliczonymi pięknymi ciałami, a Patterson mimo woli wyszczerzył zęby w uśmiechu i zachichotał. - Jesteś tu długo? - Och, jakieś tysiąc lat. Ostatnie Boże Narodzenie wypadło w Afryce. Cudowne miejsce. Zaprosił nas Rommel. - Z wdzięcznością przyjął ogień od wysokiego blondyna, przypalił peta i zaciągnął się porządnie dwa razy, zanim oparzył sobie palce. Podzieliłby się ze swym nowym przyjacielem, ale nie zdążył, bo deszcz wygasił ostatni centymetr. Spojrzał przepraszająco na swego dobroczyńcę. - A tak w ogóle, nazywam się Sam Walker. - Skąd jesteś? Ze względu na dawne sentymenty chciał powiedzieć, że z Harvardu, lecz zabrzmiałoby to idiotycznie. - Z Bostonu. - Ja z Nowego Jorku. - Tak jakby cokolwiek to znaczyło. Teraz wszystko było nieważne: to tylko nazwy nie istniejących miejsc. Realne były Palermo, Sycylia, Salerno, Neapol i Rzym, ich cel ostateczny, jeśli w ogóle kiedykolwiek tam dotrą. Wysoki blondyn rozejrzał się dookoła, mrużąc oczy przed deszczem i wiatrem. - Byłem prawnikiem, zanim się to wszystko zaczęło. Dawniej takie słowa wywarłyby na Samie wrażenie, ale teraz zarówno to, kim byli, jak i miejsca, skąd pochodzili, były nieistotne. - Ja chciałem być aktorem. - Nie mówił tego prawie nikomu; z pewnością nie rodzicom, ani też później, po ich śmierci, siostrze. Powiedział tylko kilku bliskim przyjaciołom, a i ci śmiali się z niego. Jego nauczyciele zaś mówili, że powinien studiować coś bardziej wartego zachodu. Lecz nikt nie rozumiał, czym było dla niego granie, co działo się z nim, gdy wchodził na scenę. Przeobrażając się w odtwarzaną postać, sięgał, jakby za sprawą magii, w głąb swojej duszy. Znikali znienawidzeni rodzice, siostra, która była mu wstrętna, a razem z nimi wszystkie jego obawy i wahania. Zdawało się jednak, że nikt tego nie rozumie. Nawet w Harvardzie. Jego absolwenci nie byli aktorami: byli lekarzami, prawnikami, biznesmenami, prezesami korporacji i fundacji, ambasadorami... Zaśmiał się cicho do siebie. Z pewnością był teraz ambasadorem jak diabli, z karabinem w ręku, ze stale nastawionym bagnetem, by w każdej chwili móc patroszyć swych wrogów, co było jego częstym zajęciem w tym roku. Zastanawiał się, ilu ludzi zabił Patterson i co czuł teraz, ale takiego pytania nie zadaje się nikomu. Każdy po prostu musi żyć ze swoim sumieniem i pamięcią wykrzywionych twarzy i zdziwionych oczu, kiedy wyciąga się z człowieka bagnet i wyciera z krwi o ziemię... Popatrzył na Arthura Pattersona oczami starego człowieka; ciekaw był, czy któryś z nich dożyje następnego Bożego Narodzenia. - Dlaczego chcesz zostać aktorem? - Hm? - Zaskoczyło go poważne spojrzenie tamtego, kiedy sadowili się na wystającej z błota skale, a pod ich stopami woda w okopie marszczyła się pod uderzeniami strug deszczu. - Ach, to... Boże, nie wiem... granie wydaje mi się niezłym zajęciem. - Ale chodziło o coś znacznie, znacznie więcej; tylko wtedy, gdy grał, czuł się zdrowy, silny i pewny siebie. Nie mógł jednak powiedzieć tego temu facetowi. Rozmowa o marzeniach w Wigilię spędzaną w okopie wydawała mu się śmieszna. - Byłem w chórze w Princeton. - Ich rozmowa była absurdalna i Walker roześmiał się. - Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jakimi jesteśmy wariatami? Rozmawiać o chórach, kółkach dramatycznych i Princeton w tym cholernym okopie? Mówię ci, że chciałbym zostać aktorem, a możemy nie dożyć nawet następnego tygodnia... Nagle zachciało mu się płakać. To było tak cholernie straszne, a jednocześnie tak realne, że mógł tego dotknąć i powąchać. Przez ostatni rok nie wąchał niczego oprócz śmierci i był już od tego chory. Wszyscy oni byli chorzy, podczas gdy generałowie planowali natarcie na Rzym. Kto by zresztą troszczył się o cholerny Rzym? Czy Neapol lub Palermo? O co walczyli? O wolność Bostonu, Nowego Jorku i San Francisco? Przecież one były wolne, ludzie tam chodzili do pracy, na tańce, do kina. Co, u diabła, wiedzieli o tym wszystkim? Nic. Absolutnie, cholernie nic. Walker spojrzał na wysokiego blondyna i pokręcił głową. Jego oczy pełne były mądrości i smutku, nagły śmiech wyparował. Chciał pojechać do domu, do kogokolwiek... nawet do siostry, która nie napisała do niego ani razu, odkąd wyjechał z Bostonu. Sam wysłał do niej dwa listy i uznał, że nie warto się więcej fatygować. Myśl o niej zawsze wprawiała go w złość. Przez wszystkie te lata, gdy był dzieckiem, potem nastolatkiem, czuł się przy niej nieswojo. Tak samo działali na niego matka i otępiały, małomówny ojciec. Nienawidził ich wszystkich, a teraz był tu sam z nieznajomym, który występował w chórze w Princeton, i już zaczynał go lubić. - Gdzie chodziłeś do szkoły? - Patterson desperacko starał się trzymać przeszłości, wspominać dawne czasy, jakby myślenie o nich mogło przenieść ich tam z powrotem, lecz Walker wiedział, że to niemożliwe. Teraźniejszość była tu, w brudzie, w marznącym deszczu, w okopach. Walker spojrzał na Arthura z krzywym uśmieszkiem, marząc o papierosie, takim prawdziwym, a nie nędznym centymetrze czyjegoś niedopałka. Harvard! W Harvardzie miał prawdziwe papierosy, kiedy tylko zechciał. Lucky Strikes. Na myśl o nich prawie rozpłakał się z tęsknoty. Patterson wydawał się poruszony. - Chcesz zostać aktorem? Walker wzruszył ramionami. - Tak mi się wydaje... specjalizowałem się w literaturze angielskiej. Pewnie bym skończył w jakiejś szkole ucząc i wystawiając przedstawienia dla zasmarkanych gówniarzy. - To wcale nie jest złe życie. Chodziłem do St. Paul, mieliśmy tam niezłe kółko dramatyczne. - Walker popatrzył na niego ze zdziwieniem, jakby zastanawiając się, czy Patterson istnieje naprawdę... Princeton, St. Paul... co oni tu, do cholery, robili? Każdy z nich?... Szczególnie ci, co zginęli. - Jesteś żonaty? - Nagle Walker zaczął wypytywać Arthura niczym Święty Mikołaj, zanim rozda podarki. Wydawali się tak różni, pod każdym względem, a jednak coś ich chyba łączyło. Arthur pokręcił głową. - Byłem zbyt zajęty karierą. Pracowałem dla firmy prawniczej w Nowym Jorku. Osiem miesięcy, zanim się zaciągnąłem. Miał dwadzieścia siedem lat, jego oczy były poważne i smutne, Walkera zaś iskrzyły się dowcipem. Włosy Sama były czarne, Arthura jasne. Sam był średniej budowy, miał potężne ramiona i długie, jak na swój wzrost, nogi. Miał też tę wewnętrzną energię, której brakowało Arthurowi. Wszystko, co wiązało się z Arthurem Pattersonem, było bardziej powściągliwe, wyczekujące, spokojne. Ale Sam był także młodszy. - Mam siostrę w Bostonie, jeśli jeszcze nie dała się zamordować jakiemuś facetowi w barze. - To dzielenie się informacjami o sobie wydawało się ważne, tak jakby mogli nie mieć następnej szansy, by dać się komuś poznać. Obaj chcieli, żeby ktoś ich poznał, zanim zginą, chcieli się zaprzyjaźnić, pragnęli, by o nich pamiętano. - Nigdy nie zgadzaliśmy się ze sobą. Pojechałem zobaczyć się z nią przed wyjazdem, lecz nie napisała do mnie ani razu. A ty? Siostry? Bracia? Arthur uśmiechnął się po raz pierwszy. - Jestem jedynym dzieckiem dwojga jedynaków. Mój ojciec zmarł, gdy byłem w szkole, a matka nigdy już nie wyszła za mąż. Nie jest jej lekko. Widzę to z listów. - Nie wątpię. - Walker pokiwał głową, próbując wyobrazić sobie matkę Arthura: wysoką, szczupłą kobietę o białych, niegdyś blond włosach. Prawdopodobnie pochodziła z Nowej Anglii. - Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miałem piętnaście lat. - Nie powiedział Arthurowi, że wcale wtedy nie cierpiał, ani tego, że ich nienawidził. Nie powiedział mu też, że nigdy go nie rozumieli. Teraz brzmiałoby to zbyt ckliwie, poza tym nie miało już znaczenia. - Nie wiesz, gdzie nas stąd wyślą? - Czas znów pomyśleć o wojnie, nie ma sensu zbyt długo rozwodzić się nad przeszłością. Nic by to nie dało. Rzeczywistość istniała tutaj, na północny wschód od Neapolu. - Wczoraj słyszałem coś o Cassino, za górami. Powinniśmy mieć niezłą zabawę, nim tam dotrzemy. - Będzie też inny powód do zmartwień - śnieg, a nie, jak teraz, deszcz. Walker zastanawiał się, jakie jeszcze tortury mieli dla nich w zapasie generałowie, aktualni panowie ich życia. - Sierżant wczoraj wieczorem wspominał o Anzio, to na wybrzeżu. - Wspaniale. - Walker uśmiechnął się kwaśno. - Może będziemy mogli popływać. Arthur Patterson uśmiechnął się; polubił tego wygadanego chłopaka z Bostonu. Pod goryczą zrodzoną przez wojnę wyczuwało się beztroskę i inteligencję. A poza tym można było z nim porozmawiać. Dla Arthura wojna była straszna z wielu powodów. Rozpieszczany w dzieciństwie, jako młody chłopak otoczony był przesadną troską, szczególnie po śmierci ojca, gdy wychowywała go całkowicie zaślepiona matka. Wojna spadła na niego jak brutalny cios. Nigdy w swym dotychczasowym życiu nie zaznał żadnych niewygód, nigdy też nie czuł się zagrożony, od przyjazdu zaś do Europy spotykały go wyłącznie niewygody i zagrożenia. Podziwiał Sama, że tak dobrze to znosił. Walker wyciągnął przydziałowe porcje, zaoszczędzone na bożonarodzeniowy poczęstunek, i otworzył je z grymasem obrzydzenia na twarzy. Cukierki oddał już jakimś miejscowym dzieciakom. - Masz ochotę na świątecznego indyka? Sos jest trochę tłusty, ale kasztany wyborne. Szerokim gestem podsunął mu skromną puszkę i Arthur roześmiał się. Podobało mu się w nim wszystko. Wyczuwał instynktownie, że Walker ma ten rodzaj odwagi, której jemu brakowało. On chciał tylko przeżyć, wrócić do domu, do ciepłego łóżka, czystej pościeli i długonogich blondynek studiujących w Wellesley lub Vassar. - Dziękuję, już jadłem. - Mmm... - Walker mruczał tak wymownie, jakby jadł co najmniej bażanta. - Bajeczna kuchnia, co? Nie zdawałem sobie sprawy, że jedzenie we Włoszech jest aż tak dobre. - Co jest, Walker? - Idący okopem nisko pochylony żołnierz zatrzymał się i podniósł głowę. Był sierżantem w tej kompanii. Właściwie nie miał z Samem problemów, wolał jednak nie spuszczać go z oka, bo ten w gorącej wodzie kąpany chłopak już nieraz głupio ryzykował swoje życie. Patterson to inna historia: bez charakteru i za bardzo wykształcony. - Macie jakiś problem? - Nie, sierżancie. Mówiłem właśnie, że mamy tu wspaniałe jedzenie. Ma pan ochotę na gorącą grzankę? - Wyciągnął opróżnioną do połowy puszkę. - Przestań, Walker - burknął sierżant. - Nie przyjechałeś tu na przyjęcie. - Do diabła, musiałem źle odczytać zaproszenie. - Sam nie przestraszył się stopnia ani groźnego spojrzenia sierżanta, roześmiał się i skończył swoją porcję. Sierżant przesunął się obok nich w ulewnym deszczu i spojrzał przez ramię. - Panowie, jeśli wasz bogaty program towarzyski na to pozwoli, jutro się przenosimy. - Zrobimy, co będziemy mogli, sierżancie... co tylko będziemy mogli! Sierżant, uśmiechając się mimo woli, ruszył dalej, a Arthur Patterson zadrżał. Sierżant podziwiał łatwość, z jaką Walker śmiał się i sprawiał, że inni też się śmiali. Wszyscy teraz desperacko tego potrzebowali. Wiedział, że mają przed sobą ciężkie chwile. Może nawet Walker nie będzie się śmiał. - Odkąd tu jestem, ten facet daje mi popalić - poskarżył się Arthur. - To część jego uroku - wymamrotał Sam grzebiąc po kieszeniach w poszukiwaniu jakiegoś zapodzianego peta. I wtedy Arthur, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wyciągnął prawie całego papierosa. - Mój Boże, człowieku, skąd to masz? - Oczy Sama rozszerzyły się z pożądania, kiedy Arthur podał mu zapalonego papierosa. - Nie widziałem takiej ilości tytoniu od zeszłego tygodnia, kiedy zabrałem papierosa zabitemu Niemcowi. Arthur wzdrygnął się na samą myśl o tym, lecz wiedział, że Walker był do tego zdolny. Po części była to gruboskórność młodości, po części zaś odwaga, którą miał Sam Walker. Emanowała z niego nawet wtedy, gdy siedział spokojnie w okopie, opowiadał głupie dowcipy lub rozprawiał o Harvardzie. Tej nocy spali zwinięci obok siebie. Następnego dnia deszcz trochę zelżał. W drobnej potyczce zdobyli stodołę, gdzie spędzili noc, a w dwa dni później skierowali się w stronę rzeki Volturno. Był to brutalny marsz, który przypłaciło życiem ponad dwunastu ludzi. Sam i Arthur byli już wtedy serdecznymi przyjaciółmi. Sam dosłownie wlókł, a w końcu prawie niósł Arthura, kiedy ten przysięgał, że nie zrobi już ani jednego kroku więcej. Sam także uratował go przed snajperską kulą. Kiedy natarcie na Nettuno i Anzio nie powiodło się, główny ciężar przełamania niemieckich linii w kierunku na Cassino spadł na dywizję Sama i Arthura. W tym czasie Arthur został ranny, kula trafiła go w ramię. Z początku Sam myślał, że Arthur nie żyje. Kiedy odwrócił się w jego stronę, usłyszawszy świst pocisku, Arthur już leżał; klatkę piersiową miał całą zakrwawioną, a oczy szkliste. Rozerwawszy mu koszulę, Sam odkrył, że rana nie jest ciężka. Przeniósł go za linię walki do punktu medycznego i został tam tak długo, aż się upewnił, że przyjacielowi nic nie grozi. Dopiero wtedy wrócił na pole bitwy i walczył do ostatecznego odwrotu; była to, dla nich wszystkich przygnębiająca próba sił. Następne cztery miesiące były koszmarem. W sumie pod Anzio straciło życie pięćdziesiąt dziewięć tysięcy ludzi. Wśród nieustającego deszczu kierowali się na północ, do Rzymu, a Sam i Arthur czuli się tak, jakby czołgali się przez każdy centymetr błota i śniegu we Włoszech. Arthur szybko powrócił do zdrowia i Sam był szczęśliwy, że ma go znów obok siebie. Jeszcze zanim Arthur został ranny, połączyła ich więź, o której żaden z nich nie mówił, choć obydwaj głęboko ją odczuwali. Wiedzieli, że była to przyjaźń, która przetrwa próbę czasu; przeżyli razem piekło, a to było coś, czego żaden z nich nigdy nie zapomni. Znaczyła dla nich więcej niż cokolwiek z ich przeszłości, a teraz sądzili nawet, że więcej niż wszystko, co zdarzy się w przyszłości. - Dalej, Patterson, rusz swój ciężki tyłek. - Odpoczywali właśnie w przerwie forsownego marszu na wojska Mussoliniego w dolinie na południe od Rzymu. - Sierżant mówi, że wyruszamy za pół godziny. - Patterson jęknął tylko nie ruszając się z miejsca. - Ty leniwy pryku, nie musiałeś nawet walczyć pod Cassino. - W czasie rekonwalescencji Arthura zmagali się o Cassino i walczyli tak długo, aż całe miasto legło w gruzach. Dym był tak gęsty, że dopiero po wielu godzinach można było stwierdzić, że z olbrzymiego klasztoru nie pozostał kamień na kamieniu. Od tej pory nie było już większych bitew, tylko ciągle potyczki z Niemcami i Włochami. Od czternastego maja znów wzmogli swe wysiłki, by razem z 8 Armią przeprawić się przez dwie rzeki - Garigliano i Rapido. Tydzień później wszyscy ludzie byli kompletnie wykończeni. Arthur wyglądał tak, jakby mógł spać przez tydzień, gdyby tylko Sam mu pozwolił. - Wstawaj, człowieku, wstawaj. - Sam trącił go butem. - A może czekasz na zaproszenie od Niemców? Arthur spojrzał na niego marząc, by mógł jeszcze chwilę się zdrzemnąć. Jego rana nadal dawała znać o sobie i męczył się znacznie szybciej niż Sam. Ale przedtem też tak było. Sam był po prostu niezmordowany. Arthur tłumaczył to sobie tym, że był młodszy. - Lepiej uważaj, Walker, mówisz jak sierżant. - Macie jakiś problem, panowie? - Sierżant zawsze pojawiał się w najmniej oczekiwanych momentach. Miał chyba szósty zmysł, dzięki któremu wyczuwał, kiedy jego ludzie mówili o nim, i to niezbyt pochlebnie. Jak zwykle, zaszedł ich od tyłu; Arthur wygramolił się szybko i stanął na równe nogi z miną winowajcy. Ten człowiek miał niesamowity talent do przyłapywania go w sytuacjach, gdy nie prezentował się zbyt dobrze. - Znów odpoczywasz, Patterson? - Cholera, nie było sposobu, żeby zadowolić tego człowieka. Maszerowali całymi tygodniami, lecz sierżant, podobnie jak Walker, nigdy nie wydawał się zmęczony. - Wojna prawie się kończy, więc jeśli możesz, nie śpij, a zobaczysz, jak ją wygrywamy. - Sam uśmiechnął się szeroko, a zrzędzący sierżant spojrzał na niego ze zdziwieniem. Między tymi dwoma istniał rodzaj porozumienia i wzajemny szacunek, czego Arthur nie był w stanie zrozumieć. Dla niego sierżant był sukinsynem do szpiku kości, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę, że Walker w skrytości ducha go lubił. - Ty też, Walker, planujesz sobie drzemkę dla urody, czy może uda wam się pozbierać na tyle szybko, że dołączycie do nas w Rzymie? - Spróbujemy, sierżancie... spróbujemy. - Sam uśmiechnął się słodko, gdy sierżant ryknął nad jego głową. - Wyyymaaarsz...!!! - Pośpieszył na czoło, by pobudzić innych, i w dziesięć minut później znów kierowali się na północ. Arthurowi wydawało się, że maszerowali bez chwili odpoczynku, aż wreszcie czwartego czerwca, śmiertelnie wyczerpany, nie mogąc wprost ustać na nogach, znalazł się na Piazza Venezia w Rzymie, obrzucany kwiatami i obcałowywany przez piszczące Włoszki. Wszędzie słychać było śmiech i hałas, śpiewy i krzyki jego kolegów i Sama, który, z tygodniowym zarostem na twarzy, wykrzykiwał ze szczęścia do Arthura i wszystkich dokoła: - Udało się! Udało się! Udało się! Walker miał w oczach łzy radości. Miały je również kobiety, które go całowały: grube i chude, stare i młode, kobiety w czerni i w łachmanach, w fartuchach i tekturowych butach. Kobiety, które w innych czasach byłyby piękne, ale nie teraz, po spustoszeniach dokonanych przez wojnę. Dla Sama jednak wszystkie wyglądały pięknie. Jedna z nich włożyła duży żółty kwiat w lufę jego karabinu, a Sam trzymał ją w ramionach tak długo, że Arthur poczuł się zażenowany. Tego wieczoru kolację jedli razem z setką innych żołnierzy i włoskimi kobietami w jednej z małych trattorii, które dla nich otwarto. Był to festiwal wzruszenia, jedzenia i pieśni; przez kilka godzin wydawał się hojną nagrodą za męczarnie będące ich udziałem. Prawie zapomnieli o błocie, brudzie, deszczu i śniegu. Po trzech tygodniach hulanek w Rzymie sierżant poinformował ich, że się przenoszą. Część ludzi zostawała w Rzymie, lecz nie dotyczyło to Arthura i Sama. Znaleźli się wśród tych, którzy mieli dołączyć do I Armii Bradleya koło Coutances we Francji. Przez jakiś czas wmawiali sobie, że nie będzie to trudne zadanie. Było wczesne, ciepłe lato, ich droga wiodła przez piękne okolice Włoch i Francji i wszędzie witały ich kobiety, choć czasem spotykali też niemieckich snajperów. Tym razem to sierżant uratował kryjówkę Sama, który w dwa dni później, jakby w rewanżu, powstrzymał cały pluton przed wpadnięciem w pułapkę. Do połowy sierpnia armia niemiecka była już w pełnym odwrocie, ich marsz nie był zatem, ogólnie rzecz biorąc, trudny. Mieli za zadanie przedrzeć się przez Francję, dołączyć do francuskiej dywizji generała Leclerca i ruszyć na Paryż. Kiedy ta wieść przeszła przez szeregi, Sam i Arthur świętowali po cichu. - Paryż, Arthurze... ty sukinsynu! Zawsze chciałem tam pojechać. - Sam zachowywał się tak, jakby zaproszono go do Ritza, a wieczory miał spędzać w Operze i Folies-Bergere. - Nie rób sobie dużych nadziei, Walker. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale toczy się wojna. Możemy nie dożyć Paryża. - Właśnie to tak w tobie kocham, Arthurze. Zawsze tryskasz optymizmem i radością. Nic nie mogło ostudzić zapału Sama. Jedyną rzeczą, o jakiej mógł myśleć, był Paryż, ten Paryż, o którym czytał i marzył przez lata. W jego wyobraźni nic tam się nie zmieniło, wszystko, o czym śnił, czekało na niego i Arthura. Nie mówił o niczym innym, gdy maszerowali przez miasta i wsie rozentuzjazmowane końcem czteroletniej okupacji. Sama opętało marzenie jego życia. Nawet wzruszenie Rzymem poszło w zapomnienie. Przez następne dwa dni walczyli o drogę do Chartres, a Niemcy metodycznie wycofywali się w kierunku Paryża, jakby prowadząc ich do celu. Lecz Arthur był pewien, że zastaną miasto całkowicie zniszczone. - Jesteś wariat. Ktoś ci to już mówił, Walker? Szaleniec. Kompletnie nienormalny. Zachowujesz się, jakbyś jechał na wakacje. - Arthur spoglądał na Sama pełen niedowierzania gdy ten, w przerwach między zabijaniem Niemców, mówił wciąż o Paryżu. Z podniecenia zapominał nawet rewidować ich kieszenie w poszukiwaniu papierosów. Marzenie Sama spełniło się wczesnym rankiem dwudziestego piątego sierpnia. Ich wkroczeniu do Paryża towarzyszyła przedziwna cisza i oczy mieszkańców, przyglądających im się ze wszystkich okien. Nie przypominało to w niczym triumfalnego marszu w Rzymie. Tutaj ludzie byli wystraszeni, ostrożni, ociągali się z opuszczaniem swych domów i kryjówek. Dopiero później, jeden po drugim, zaczęli wychodzić i nagle były okrzyki, uściski i łzy, tak samo jak w Rzymie, tylko trwało to trochę dłużej. O drugiej trzydzieści tego popołudnia generał von Choltitz poddał się i Paryż został oficjalnie wyzwolony przez aliantów. Kiedy cztery dni później, dwudziestego dziewiątego, maszerowali wzdłuż Champs-Elysees w zwycięskiej defiladzie, Sam płakał bez skrępowania idąc obok swych kolegów. Myśl o tym, jak daleko zaszli i jak wiele osiągnęli wyzwalając Paryż jego marzeń, wstrzymywała mu oddech. A krzyki ludzi stojących wzdłuż ulic sprawiały, że płakał jeszcze bardziej, gdy oddziały maszerowały od Łuku Triumfalnego do katedry Notre-Dam na mszę dziękczynną. Sam zdał sobie sprawę, że nigdy w życiu za nic nie był tak wdzięczny jak teraz za to, że przeżył wojnę i przybył do tego niezwykłego miasta, by przynieść wolność jego ludowi. Gdy po mszy wzruszeni wychodzili z katedry, postanowili przespacerować się wzdłuż rue d'Arcole. Resztę popołudnia mieli wolną i przez chwilę Sam nie mógł sobie nawet wyobrazić, co chciałby robić. Miał ochotę po prostu spacerować, napić się czegoś i uśmiechać do ludzi. Zatrzymali się w małym bistro na rogu. Od żony właściciela, która ucałowała ich w oba policzki, dostali po filiżance dymiącej kawy z cykorii i talerzyk małych herbatników. Kiedy chcieli już wyjść, nie pozwoliła im zapłacić, mimo iż mocno nalegali. Arthur mówił trochę po francusku, lecz Walker mógł jedynie wyrazić swoją wdzięczność gestem i ponownie pocałował kobietę. Wiedzieli aż nazbyt dobrze, że ludzie nie mieli co jeść, więc podarunek w postaci talerzyka herbatników był jak sztaby złota ofiarowane nieznajomemu. Opuszczając bistro Sam nie mógł wymówić słowa ze wzruszenia. A może wojna nie była taka zła? Może warto było? Miał dwadzieścia dwa lata i czuł się tak, jakby podbił świat, a przynajmniej tę jego część, która naprawdę się liczyła. Arthur uśmiechał się do niego, gdy szli ulicą. Z jakiegoś powodu Rzym wzruszał go bardziej. Być może dlatego, że spędził tam trochę czasu przed wojną, Rzym był zawsze dla niego miejscem specjalnym, takim jak Paryż dla Sama, choć ten nigdy przedtem tu nie był. - Nawet nie chcę wracać do domu, wyobrażasz sobie, Patterson? Brzmi to idiotycznie, prawda? - Kiedy to mówił, spostrzegł młodą kobietę idącą przed nimi; od tej chwili przestał zwracać uwagę na słowa Arthura. Miała płomienne rude włosy, związane w węzeł u nasady karku, a na sobie granatową sukienkę z krepy, tak starą i wyświeconą, że ukazywała wszystkie wspaniałe wypukłości jej sylwetki. Głowę nosiła wysoko, jakby dając do zrozumienia, że niczego nie zawdzięcza innym. Przeżyła okupację niemiecką, a teraz nic nikomu nie była winnia, nawet Amerykanom czy aliantom, którzy wyzwolili Paryż. O wszystkim, co czuła, mówiła jej wyprostowana dumnie sylwetka. Sam pożerał oczami kształtne nogi i kołyszące się biodra. Rozmowa z Arthurem urwała się. - ...nieprawdaż? - spytał Arthur. - Co takiego? - Walker nie mógł skoncentrować się na tym, co mówił Arthur. Widział tylko rude włosy, szczupłe ramiona i dumny sposób poruszania się. Zatrzymała się na rogu, potem przeszła przez most na Sekwanie i skręciła w Quai de Montebello, Sam zaś bezwiednie podążył za nią. - Dokąd idziesz? - jeszcze nie wiem. - Jego napięty głos i skupione spojrzenie niebieskich oczu zdawały się mówić, że stanie się coś strasznego, jeśli choć na moment straci ją z oczu. - Co robisz? - Hmm?... - Spojrzał przelotnie na Arthura i przyśpieszył kroku, obawiając się najwyraźniej, że zgubi dziewczynę. I wtedy nagle Arthur również ją dostrzegł. Popatrzył na nią akurat w momencie, gdy obejrzała się za siebie, jakby wyczuwając ich za sobą. Miała twarz jak z kamei, o kremowobiałej karnacji, delikatnych rysach i ogromnych zielonych oczach, które przeszywały ich obu, jednego po drugim. Jej wzrok spoczął w końcu na Samie, ostrzegając go, by trzymał się z daleka. Na moment Sama sparaliżowało jej gniewne spojrzenie i niemożność porozumienia się po francusku. Ale gdy znów ruszyła, podążył za nią z jeszcze większą determinacją. - Czy kiedykolwiek widziałeś taką twarz? - spytał Arthura nie patrząc na niego. - Ona jest najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu spotkałem. Każdy zwracał na nią uwagę, bo otaczała ją jakaś aura; miała też w sobie siłę dającą się wyczuć nawet z daleka. Nie należała do tych dziewczyn, które dawały żołnierzom kwiaty lub rzucały się im na szyję. Była kobietą, która przeżyła wojnę i nie miała zamiaru nikomu za to dziękować. - Jest ładna - przyznał Arthur i od razu pojął, jak nieodpowiednie były jego słowa; mimo to żenowała go zawzięta pogoń Sama za tą dziewczyną. - Nie wydaje mi się, by była zadowolona, że za nią idziemy. - Arthur określił sytuację niezwykle delikatnie. - Odezwij się do niej. - Zdawało się, że Walker, w miarę jak odległość między nimi zmniejszała się, stawał się coraz bardziej nią zauroczony. - Zwariowałeś? Trudno powiedzieć, by przed chwilą spojrzała na nas po przyjacielsku. - Stojąc na chodniku bezradnie obserwowali, jak znika w sklepie. - Co teraz? - Arthura pościg za tą kobietą po ulicach Paryża wyraźnie wprawiał w zakłopotanie. - Poczekamy tu na nią. Zaprosimy ją na kawę. - Walkerowi nagle zamarzyło się, że ten talerzyk herbatników zachował dla niej. Jej bardzo szczupła sylwetka wskazywała na to, że prawdopodobnie nie jadła czegoś takiego od lat. Poza tym był przekonany, że zasługiwała na to bardziej od niego. On tylko czołgał się w brudzie przez północną Afrykę i Włochy, maszerował na kolanach przez Francję. Psiakrew, cóż to było w porównaniu z przeżyciem niemieckiej okupacji, szczególnie dla kobiety. Nagle zapragnął uchronić ją przed tym wszystkim, przez co musiała przejść i co mogłoby przytrafić się jej teraz, kiedy tysiące oddziałów alianckich szalało po Paryżu. Wyłoniła się ze sklepu niosąc w koszyku dwa jaja i bochenek chleba. Zobaczywszy, że na nią czekają, spojrzała na nich z wyraźną złością. Jej oczy płonęły, gdy zwróciła się wprost do Sama, lecz on nie rozumiał, co mówiła, i szybko poprosił Arthura o przetłumaczenie. - Co powiedziała? - Najwyraźniej nie była dla niego miła, ale nie dbał o to. Walker nigdy dotąd tak się nie zachowywał. W Rzymie i wszędzie, gdzie byli, nie wykraczał poza kilka pocałunków, uścisków czy uszczypnięć. Ale teraz to było coś nowego i Arthur nie był wcale pewny, czy mu się to podoba. - Mówi, że jeśli zbliżymy się do niej choćby o krok, pójdzie do naszego dowódcy i powie, żeby nas aresztował. I jeśli mam być szczery, Walker, myślę, że ona to zrobi. - Powiedz jej, że jesteś generałem. - Sam uśmiechnął się; wydawało się, że w miarę jak opuszczała go desperacja, odzyskiwał zimną krew i dobry humor. - Boże... powiedz, że ją kocham. - Czy mam przy okazji zaproponować jej tabliczkę czekolady i jedwabne pończochy? Na Boga, Sam, oprzytomniej i daj tej dziewczynie spokój. - Gdy to mówił, weszła do innego sklepu. Walker najwyraźniej nie zamierzał odejść. - Chodź... - Arthur daremnie próbował nakłonić go, by sobie poszli. Wyszła ze sklepu, gdy wciąż jeszcze się spierali. Tym razem podeszła do nich i przystanęła tuż obok. Walker, wstrząśnięty bliskością jej ciała, miał wrażenie, że zaraz zemdleje. Chciał wyciągnąć rękę i dotknąć jej kremowej skóry, podczas gdy ona wściekała się na nich w swym ubogim angielskim. - Wynoście się! Wracajcie! Odejdźcie! - krzyczała, i mimo dziwnego doboru słów zrozumieli, co chciała im przekazać. Zdawało się, że chce ich spoliczkować, szczególnie Arthura, jakby oczekiwała od niego więcej rozsądku. - C'est compris? - Nie... - Sam natychmiast wdał się w nerwową konwersację. - No compris... Nie mówię po francusku... jestem Amerykaninem... Nazywam się Sam Walker, a to jest Arthur Patterson. Chcieliśmy się jedynie przywitać i... - Posłał jej jeden ze swoich najbardziej uwodzicielskich uśmiechów, lecz w jej oczach wyczytał jakąś ranę i gniew; uczucia, których nie rozumiał, nigdy nie odczuł i nie doświadczył. Bardzo jej współczuł. - Non! - machała rękami w ich kierunku. - Merde! Voila! C'est compris? - Merde? - Sam zmieszał się i zwrócił do Arthura. - Co to jest merde? - To znaczy "gówno". - Bardzo przyjemnie. - Walker uśmiechnął się, jakby zaprosiła ich na herbatę. - Czy zechciałaby pani wypić z nami filiżankę kawy?... cafe? - Wciąż uśmiechał się do niej, mówiąc jednocześnie do Arthura. - Chryste, Patterson, jak mam ją zaprosić na kawę? Powiedz coś do niej, proszę! - Je m'excuse... - rzekł przepraszająco Arthur. Próbował odgrzebać w pamięci francuski, którego uczył się w szkole, ale przy tej niewiarygodnie pięknej kobiecie niewiele mógł sobie przypomnieć. Walker miał rację, była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział. - je regrette... mon ami est tres excite... voulez-vous un cafe? - wydusił w końcu z siebie. Nagle również zapragnął, by nie odchodziła. Ale ona w odpowiedzi wybuchnęła oburzeniem. - Quel sacre culot... bande de salopards... allez-vous faire. - Ze łzami w oczach potrząsnęła głową i szybko ich minęła. Wracała tą samą drogą, którą przyszła, i choć głowę miała teraz spuszczoną, ramiona wciąż były dumnie wyprostowane. Szła szybko w swych, jak zauważyli, zniszczonych i za dużych butach, które, podobnie jak sukienka, należały pewnie do jej matki. - Co powiedziała, Arthurze? - Walker znów za nią szedł, starając przedrzeć się przez tłum żołnierzy, który nagle wyłonił się nie wiadomo skąd. - Chyba chciała nam powiedzieć, żebyśmy poszli do diabła, nie bardzo zrozumiałem resztę. Myślę, że to było argot. - Co to jest? Jakiś dialekt? - zmartwił się Walker. Francuski był dla niego wystarczająco skomplikowany, nie potrzebował jeszcze dialektów. Ale bardziej niepokoiło go, że mogliby ją zgubić w tłumie wypełniającym ulicę. - To paryski slang. Wpadła w krótką uliczkę, rue des Grands-Degres. Nagle zatrzymała się i zniknęła w jakimś domu, głośno zatrzaskując za sobą drzwi. Walker przystanął i uśmiechnął się triumfująco. - Czemu jesteś taki zadowolony? - spytał Arthur. - Wiemy teraz, gdzie mieszka. Reszta będzie już prosta. - Skąd wiesz, że nie przyszła kogoś odwiedzić? - Ogrom pasji Walkera fascynował Arthura. On sam nigdy czegoś podobnego nie odczuwał, ale też nigdy nie spotkał kogoś takiego jak ona. Była naprawdę śliczna. - Wyjdzie wcześniej czy później. Musi wyjść. - A ty zamierzasz tu stać i czekać na nią cały dzień? Walker, jesteś szalony! - Arthur z przerażeniem pokręcił głową. Nie zamierzał spędzać czasu w Paryżu na szwendaniu się przed domem jakiejś dziewczyny... dziewczyny, która najwyraźniej nawet nie chciała z nimi rozmawiać, podczas gdy tysiące innych z rozkoszą okazałyby im swą wdzięczność i oddanie. - Nie mam zamiaru stać tu cały dzień, na Boga... jeśli myślisz... - Walker nie wyglądał na zakłopotanego. - Więc idź. Zobaczymy się później. W tej kawiarni, gdzie piliśmy kawę. - A ty będziesz tu czekał? - Zrozumiałeś. - Zapalił papierosa i szczęśliwy oparł się o ścianę budynku, w którym, jak przypuszczał, mieszkała. Myślał, by wejść do środka, ale zrezygnował... może później. W końcu chyba znów wyjdzie... a on będzie czekał. Arthur stał na chodniku wściekając się i bezskutecznie próbując namówić Sama na bardziej twórczy sposób spędzenia wolnego czasu, ale ten nie zamierzał odejść. W końcu Arthur, całkiem zirytowany, poddał się i postanowił powałęsać się z przyjacielem, częściowo dlatego, że nie chciał zostawiać go samego, częściowo zaś dlatego, że ta dziewczyna także go intrygowała. Pojawiła się za niecałą godzinę niosąc w sznurkowej siatce jakieś książki. Tym razem włosy miała luźno rozpuszczone i wyglądała nawet piękniej niż przedtem. Spostrzegła ich natychmiast po wyjściu z domu i cofnęła się do środka, lecz zaraz zmieniła zamiar. Kiedy z wysoko podniesioną głową przechodziła obok nich, Sam delikatnie dotknął jej ramienia, by zwrócić na siebie uwagę. Najpierw zdawało się, że go wyminie, zatrzymała się jednak. Jej zielone oczy pałały gniewem, gdy na niego spojrzała. Jej wzrok był bardzo wymowny, ale chyba już pojęła, że nie ma sensu niczego mu mówić, bo on i tak nie zrozumie, co więcej, nie będzie chciał zrozumieć. - Zechciałaby pani coś z nami zjeść, mademoiselle? - Nie odrywając wzroku od jej twarzy, zrobił gest imitujący jedzenie. W sposobie, w jaki na nią patrzył, było coś nieodpartego, tak jakby chciał, by zrozumiała, że nie ma zamiaru zranić jej ani wykorzystać. Chciał jedynie patrzeć na nią... mieć ją przy sobie... może nawet dotknąć. - Oui? - Non. Okay? - Jej francuski akcent w tym jednym słowie zabrzmiał tak pieszczotliwie, że Sam uśmiechnął się. Arthur przysłuchiwał się ich rozmowie, niezdolny do wykrztuszenia słowa w swej kiepskiej francuszczyźnie. Było w tej dziewczynie coś, co go onieśmielało. - No - powtórzyła gest Sama i pokręciła głową. - Dlaczego? - Walker z wysiłkiem próbował znaleźć jakieś francuskie słowo. - Pourquoi? - Nagle w panice spojrzał na jej rękę. Może była mężatką? Może jej mąż go zabije? Lecz nie miała obrączki. Wyglądała bardzo młodo, ale mogła być wdową. - Parce que. - Mówiła wolno, zastanawiając się, czy on zrozumie; była prawie pewna, że nie. - Je ne veux pas. - Mówi, że nie chce - powiedział szeptem Arthur. - Dlaczego? - Walker wydawał się urażony. - Jesteśmy miłymi chłopcami. Tylko lunch... jedzenie... cafe... okay?... Pięć minut? - Podniósł obie ręce do góry w geście poddania i pokoju, ale ona z nagłym zmęczeniem pokręciła przecząco głową. Jej wygląd mówił wyraźnie, że przeżyła to już nie raz w ciągu tych lat, kiedy obcy żołnierze zaczepiali ją w jej własnym kraju. - No German... No American... No cafe... No.. - Jeszcze raz powtórzyła gest obrazujący jedzenie. Walker załamał błagalnie ręce; przez moment wydawało się, że wybuchnie płaczem. Ale przynajmniej wciąż stała i słuchała go. Wskazał na siebie, potem na Arthura. - Północna Afryka... Włochy... Teraz Francja... - Udawał, że strzela, odegrał pantomimę przedstawiającą zranienie Arthura i popatrzył na nią proszącym wzrokiem. - Jedna cafe... pięć minut... proszę. Można było pomyśleć, że prawie jest jej przykro, ale pokręciła głową i zaczęła się odwracać. - Non... je regretre... - Potem szybko odeszła, oni zaś patrzyli za nią. Tym razem nawet Walker nie poruszył się, nie miało sensu, lecz gdy Arthur próbował odejść, pozostał na miejscu. - Chodź, chłopie, poszła sobie i nie chce nas widzieć. - Nic mnie to nie obchodzi - przypominał rozczarowanego uczniaka. - Może zmieni zdanie, gdy tu wróci. - Różnica może jedynie polegać na tym, że tym razem przyprowadzi ojca lub siedmiu braci, żeby wybili nam zęby. Powiedziała "nie" i mówiła poważnie; nie traćmy całego dnia na wystawaniu tutaj. W Paryżu są miliony kobiet chętnych do okazania wdzięczności swym bohaterskim wyzwolicielom. - Nie dbam o nie. - Sam dalej stał bez ruchu. - Ta kobieta jest inna. - Masz rację, cholera, ona jest inna. - W końcu Arthur wpadł w złość. - Powiedziała, żebyśmy sobie poszli. Ja osobiście zamierzam skorzystać z jej rady, bez względu na to, jak wspaniałe ma nogi. Idziesz czy nie? Walker zawahał się na moment, a potem ociągając się poszedł za Arthurem. Ale gdziekolwiek tego dnia byli, myślał jedynie o pięknej rudowłosej dziewczynie o zielonych, gorejących oczach z rue d'Arcole i o jej smutku. Było w niej coś, co go prześladowało, więc po kolacji wymknął się cicho, zostawiając Arthura przy stoliku z trzema dziewczynami. Zamierzał przespacerować się jej ulicą, by być blisko niej. Wiedział, że to szaleństwo, lecz nie mógł się powstrzymać. Chciał jeszcze raz ją zobaczyć, choćby z daleka. Nie chodziło tylko o jej urodę, było w niej coś więcej; coś, czego nie potrafił zdefiniować ani zrozumieć. Mimo to chciał ją poznać... albo przynajmniej zobaczyć. Po prostu musiał. Zatrzymał się w małej kafejce naprzeciwko jej domu i zamówił filiżankę gorzkiej kawy, którą wszyscy pili tu bez mleka i cukru. Siedział wpatrzony w drzwi i nagle ją dostrzegł. Szła ulicą, ze sznurkową torbą, wciąż pełną książek. Wolno weszła po schodach i na moment zatrzymała się przed drzwiami, szukając klucza w portmonetce. Oglądała się za siebie, jakby chcąc się upewnić, że nikt za nią nie idzie. Walker zerwał się na równe nogi, rzucił garść monet na stolik i szybko przebiegł jezdnię. Dziewczyna patrzyła na niego wyraźnie poruszona. Zdawało się, że zamierza uciec, ale w końcu przyjęła wyzwanie i nie ruszyła się z miejsca. W czasie okupacji dawała sobie radę z bardziej napastliwymi mężczyznami i była gotowa stawić czoło jeszcze jednemu. Gdy tym razem stanął naprzeciw niej, jej oczy były bardziej zmęczone niż złe. - Bonjour, mademoiselle. - Był teraz bardziej nieśmiały niż przedtem, a ona pokręciła głową jak matka besztająca ucznia. - Pourquoi vous me Poursuivez? Nie miał pojęcia, co powiedziała, a tym razem nie było przy nim Arthura, który by mu to przetłumaczył. Okazało się jednak, że mówiła lepiej po angielsku, niż na początku przypuszczał. Powtórzyła pytanie swym łagodnym, matowym głosem. - Dlaczego pan to robi? - Chcę z panią porozmawiać. - Mówił miękko, jakby pieścił jej piękne ramiona, lekko drżące od chłodu. Nie miała swetra, tylko tę brzydką, starą, granatową sukienkę. Niewyraźnym gestem wskazała ludzi na ulicy, jakby oferując ich w zamian. - Wiele dziewcząt w Paryżu... szczęśliwe rozmawiając Amerykanie. - Spojrzenie jej oczu stwardniało. - Szczęśliwe rozmawiając Niemcy... szczęśliwe rozmawiając Amerykanie... - Rozumiał ją. - A pani rozmawia tylko z Francuzami? Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. - Francuzi rozmawiają Niemcy, także Amerykanie... - Chciała mu powiedzieć, jak brzydko Francja zdradziła samą siebie, ale nie mogła; zbyt słabo znała angielski, a poza tym był przecież nieznajomym. - Jak pani na imię? Ja nazywam się Sam. Wahała się dłuższy czas, myśląc, że on nie musi tego wiedzieć. Potem wzruszyła ramionami i powiedziała jakby do siebie: - Solange Bertrand. - Przedstawiając się nie podała mu ręki. - Pójdzie pan sobie? - Spojrzała na niego z nadzieją, ale on wskazał kawiarnię naprzeciw. - Filiżanka kawy, później pójdę. Proszę. Przez chwilę myślał, że znów się na niego rozgniewa, ale po raz pierwszy opuściła wyprostowane dotychczas ramiona; zastanawiała się. - Je suis tres fatiguee! - wskazała na książki. Wiedział, że nie mogła chodzić teraz do szkoły. Nic nie funkcjonowało. - Czy pani uczy w szkole? - Uczenie... mały chłopiec w domu... bardzo chory... tuberculose. Skinął głową. Wszystko, co jej dotyczyło, wydawało się takie szlachetne. - Nie jest pani głodna? - Wydawała się nie rozumieć, więc znów wyraził to gestem, a ona roześmiała się, ukazując piękne zęby. Jej śmiech sprawił, że serce mu podskoczyło. - D'accord... d'accord... - Wyciągnęła rękę, pokazując palcami pięć minut. - Cinq minutes... pięć minut! - Będzie pani musiała szybko pić, kawa jest tu całkiem gorąca... - Czuł się tak, jakby wyrosły mu skrzydła u ramion, kiedy, wziąwszy od niej sznurkową torbę, prowadził ją przez ulicę do kawiarni. Właściciel ukłonił się, chyba ją znał; wydawał się zdziwiony faktem, że przyszła w towarzystwie amerykańskiego żołnierza. Nazywała go Julien; przez chwilę gawędzili, potem zamówiła filiżankę herbaty. Nie chciała nic do jedzenia, więc w końcu Walker poprosił o ser i chleb. Zjadła szybko, jakby wbrew sobie. Wtedy, patrząc na nią z bliska, po raz pierwszy zauważył, jak bardzo była szczupła; dumne ramiona były kościste. Miała długie, urzekające palce. Ostrożnie sączyła gorącą herbatę i wydawała się być wdzięczna za ten parujący płyn. - Dlaczego pan to robi? - spytała, napiwszy się herbaty. Wolno pokręciła głową. - Je ne comprends pas. Nawet jej nie był w stanie wyjaśnić, co sprawiło, że od momentu gdy ją ujrzał, wiedział, że musi z nią porozmawiać. - Nie jestem pewny. - Zamyślił się, a ona zdawała się nic z tego nie rozumieć. Podniósł ręce do góry gestem mówiącym, że nie zna samego siebie. Potem usiłował jej to wyjaśnić, dotykając serca i oczu. - Poczułem coś innego, kiedy po raz pierwszy panią zobaczyłem. Zdawało mu się, że go potępia; spojrzała na dziewczyny siedzące w kawiarni z amerykańskimi żołnierzami, lecz on szybko potrząsnął przecząco głową. - Nie, nie... to nie to... to coś więcej... - słowo "więcej" podkreślił gestem rąk, a ona spojrzała na niego smutno, jakby wiedziała lepiej. - Ca n'existe pas... to nie istnieje. - Co nie istnieje? Przycisnęła rękę do serca, powtarzając jego gest znaczący "coś więcej". - Czy straciła pani kogoś w czasie wojny? - Niechętnie zadawał to pytanie. - Może męża? Wolno potrząsnęła głową, a potem, sama nie wiedząc dlaczego, powiedziała: - Mój ojciec... mój brat... Niemcy ich zamordowali... moja matka umarła na tuberculose... Mój ojciec, mój brat dans la Resistance. - A pani? - J'ai soigne ma mere... ja wziąć... chora moja matka... - Opiekowała się pani matką? - Skinęła głową. - J'ai peur - machnęła ręką, zła na siebie, a potem gestem podkreśliła strach - de la Resistance... ponieważ moja matka, ona potrzebuje mnie bardzo... Mój brat miał szesnaście lat... - Oczy Solange wypełniły się łzami, a on bezwiednie dotknął jej ręki. Cudem było, że pozwoliła mu na ten gest, przynajmniej przez chwilę, nim cofnęła rękę, by wypić następny łyk herbaty. Potrzebowała czasu na ochłonięcie z emocji. - Czy ma pani jeszcze jakąś rodzinę? - Popatrzyła bezradnie. - Inni bracia? Siostry? Ciotki i wujowie? Potrząsnęła głową patrząc na niego poważnie. Już od dwóch lat była zupełnie sama. Sama przeciw Niemcom. Uczyła, by zarobić na życie. Po śmierci matki często myślała o wstąpieniu do Ruchu Oporu, bardzo się jednak bała. Jej brat tak bezsensownie stracił życie. Nie umarł śmiercią bohatera; zginął, bo zdradził go sąsiad. Każdy wydawał się kolaborantem i zdrajcą, oprócz garstki lojalnych Francuzów. A tych łapano i zabijano. W czasie wojny wszystko się zmieniło, także Solange. Roześmiana, pełna życia dziewczyna stała się mściwą, złą, zamkniętą w sobie kobietą. A jednak czuła, że ten chłopak potrafi do niej dotrzeć. Co gorsza, było jej z tym dobrze. Sprawił, że znów poczuła się istotą l...
Ksiezniczka0811