Jill Barnett - Cukiereczek.pdf - Barnett Jill - izebel

JILL BARNETT

CUKIERECZEK

Wyspa Luzon, prowincja Cavite

Lipiec, 1896 rok

Maczeta minęła jego głowę dosłownie o milimetr.

Sam Forester wszelako nie miał najmniejszego zamiaru po

zbywać się swojej cennej głowy najemnika; potrzebował jej i to

najchętniej w dalszym ciągu w jedności Z resztą ciała. Odwrócił

się błyskawicznie i tuż obok ujrzał atakującego go żołnierza.

Mężczyzna w wysoko uniesionym ręku dzierżył zakrzywione

ostrze. Forester nie wahał się ani chwili - jednym potężnym

ciosem pięści zwalił napastnika z nóg. Kiedy usłyszał dobrze

znany trzask pękającej szczęki, potarł nieco obolałą rękę, spojrzał

na leżącego i pomyślał: - Trochę tu sobie poleżysz, przyjacielu.

Podniósł z ziemi nóż i już po chwili torował sobie drogę

pośród gęstych bambusów. Tam, gdzie dżungla mu na to

pozwalała, biegł co sił w nogach. Twarz orały mu wilgotne i ostre

liście oleandrów. Pod stopami trzaskały odcinane gałęzie; o jego

głowę i plecy ocierały się mokre, włochate liany. Unosił maczetę

i zawzięcie ciął nisko zwisające, smagające go pnącza. Co

gorsza, nieuslannie słyszał za sobą odgłosy pościgu-

Wpadl na polane; lu nic było pętającej jego kroki dżungli.

Przyspieszył, usiłując zwiększyć dzielący go od prześladowców

dystans. Petfził przed siebie, a w uszach pulsowała mu krew.

Spojrzał w górę - wciąż było ciemno. Zielony baldachim potężnych

figowców skutecznie powstrzymywał promienie popołudniowego

słońca. Już z daleka dostrzegł zwartą ścianę zieleni - bezkresne

morze liści palmowych i kolejny ciemny pas bambusowego lasu.

Ponad wilgotną ziemią unosiła się zawiesista mgła. jakby tutaj

właśnie otworzyła się otchłań piekła. W lepkim powietrzu rozcho

dził się słodki, mdławy zapach, który narastał wraz % gęstniejącą

zielenią. Mężczyzna odgarniał na bok gałęzie i uparcie przedzierał

się przez wyrastający jak spod ziemi gąszcz jaśminowych krzewów.

Twarde, zdrewniałe pnącza łapały go niczym długie macki za ręce.

chłostały twarz i szyję, obejmowały i próbowały przewrócić. Ale

Sam nie mógł upaść, od tego zależało powodzenie jego ucieczki.

Jedno potknięcie i złapią go. Partyzanci byli już blisko. Chociaż nic

nie słyszał - łomot serca zagłuszał wszelkie inne odgłosy - instynk

townie wyczuwał ich obecność; jak nic deptali mu po piętach.

Wiem tuż za plecami posłyszał bezładne okrzyki, ciężkie oddechy

i przekleństwa. Dochodziły zewsząd, zrozumiał, że trzymali się go

jak jego własny cień. W powietrzu słychać było świst maczet

- długich, śmiertelnie zagiętych stalowych ostrzy, którymi torowali

sobie drogę pośród wysokich bambusów. Każde uderzenie metalu

o pękające drzewo, każde ciecie świadczyło o zawziętości pościgu

i sprawiało, iż po plecach uciekiniera przebiegały lodowate ciarki.

Ociekał potem, zimne strużki spływały po jego ogorzałej,

pokrytej trzydniowym zarostem twarzy, nie omijając kawałka

czarnej skóry, którym od ośmiu lat zakrywał jeden oczodół.

Krople potu mieszały się z gorącym, gęstym i parnym powietrzem,

otaczającym tę rajską wyspę z piekła rodem.

Wilgoć zamazywała mu wzrok i już sam nie wiedział, czy

sprawiał to żar lejący się z nieba, czy też bijące na niego poty.

Biegł nie oglądając się za siebie. Raptem potknął się. gdyż nic

widział już nic poza ciemną, mokrą plamą. Przetarł zdrowe oko

postrzępionym rękawem. Serce waliło mu w piersiach jak oszalałe.

Wyznaczało rytm ucieczki.

W powietrzu wyczuł nowy zapach - zapach ryzyka.

Krew zaczęła szybciej krążyć w jego żyłach i zwiększyła

tempo kroków. W spierzchniętych ustach wzbierał gorzki, meta

liczny smak zagrożenia - tak realny i bliski jak nigdy dotąd,

przypominający intensywnością doznań najbardziej dzikie pożą

danie. Przyspieszony oddech palii w płucach niczym kwas i naglił:

szybciej, szybciej, szybciej. Zmęczone mięśnie nóg z wolna

odmawiały posłuszeństwa. Co chwila zapadał się w zdradzieckie

błoto, co hamowało jego wysiłki.

Jasna cholera! Brnął przed siebie z determinacją, aby nie

pokonały go grząskie bagno i woda. Walczył zapamiętale, ciągnąc

nogi, choć wydawało mu się, że ma buty z ołowiu. Bagno stawało

się coraz głębsze. Zapadał się już po uda. Potwornie bolały go

łydki i nie czuł już mięśni przedramion. Nie poddawał się jednak,

szedł dalej, aż spostrzegł z ulgą, że bioto sięga mu już ledwie do

kostek. A więc uwolnił się ze śmiertelnej pułapki, lecz nadal

znajdował się przed ścigającymi go żołnierzami, teraz jednak

znowu mógł nadrobić stracony dystans.

Biegł, a oni go ścigali. To była gra. w której balansował na

krawędzi życia i śmierci. Z im większym jednak zmaga! się

ryzykiem, gdy stawiał na szali swoje życie, a porażka zdawała się

nieunikniona, tym silniejszy odczuwał dreszcz emocji.

Uśmiechnął się drwiąco, zuchwałe.

Sam Forester znajdował się w swoim żywiole.

Dzielnica Binondo, Manila, godz. 16:00

Dom był okazały i sprawiał imponujące wrażenie. Całą

posiadłość otaczał wysoki mur z białego piaskowca, odgradzający

mieszkańców od wielonarodowego tłumu wyspiarzy. Mur zapew

niał właścicielowi zarówno prywatność, jak i skuteczną ochronę.

W dwóch miejscach, od frontu oraz na tyłach posiadłości

ogrodzenie spinały kule, żelazne bramy, ozdobione misternym

motywem winorośli. Identyczny motyw można było dostrzec na

elewacji domu wokół wysokich okien, a także ponad drzwiami.

Bramy i małe kraty w szczytowych oknach pomalowano błysz

czącą, czarną farbą. Ani jedna plama wszechobecnej na wyspie

rdzy nie szpeciła filipińskiej rezydencji ambasadora LaRue. Jego

rodzina pochodziła z Belvedere w Południowej Karolinie, gdzie

od lat władała Hickory House, zakładami przemysłowymi Cal-

houna oraz farmami w Becchtree.

który upłynął od chwili, w której ojciec opuścił Hickory House,

rodzinną posiadłość rodu LaRue w Południowej Karolinie i objął

stanowisko gubernatora gdzieś daleko w Europie. Od tamtej pory

minęło dokładnie siedemnaście długich lat.

Jej matka, córka Johna Calhouna, zmarła podczas porodu,

gdy Eulalia miała dwa lata. Wkrótce potem ojciec wyjechał,

zostawiając ją pod opieką pięciu starszych braci i kilkorga

zaufanych służących. Wciąż pamięta, jak kilka dni później

poprosiła najstarszego brata, Jeffreya, by wyjaśnił jej, gdzie

znajduje się miejsce zwane Andorrą. Ten wziął ją wówczas

za rękę i poprowadził w dół po czerwonawobrunatnych, ma

honiowych schodach. Minęli potężne drzwi z ciemnego orzecha

i weszli do pokoju, do którego Eulalii zwykle zakazywano

wstępu. Była to zresztą jedna z wielu zabronionych rzeczy,

nieosiągalnych dla niej tylko dlatego, że urodziła się dziew

czynką. Jej pięcioletni wówczas umysł nazywał gabinet ojca

„zakazanym", ale z biegiem lat przybyło tyle niedozwolonych

spraw, iż zaprzestała nadawania im jakichś szczególnych nazw.

Tamtego pamiętnego dnia, gdy brat po faz pierwszy otworzył

przed nią drzwi gabinetu, stanęła niepewnie w progu i nerwowo

skubała zawiązane we włosach niebieskie aksamitki. Jeffrey

zapewnił ją, iż może tu wchodzić bez obaw, wszak pod warun

kiem, aby zawsze był obecny przy tym jeden z braci. Ciągle

pamięta uczucie strachu towarzyszące jej w chwili, gdy ostrożnie

podążyła za nim do obszernego, wyłożonego ciemną boazerią

wnętrza.

W dawno nie wietrzonym pokoju panował ciepły zaduch, który

sprawił, że ścisnęło ją w dołku. Wzięła kilka głębokich wdechów

i rozejrzała się dokoła. Miała jednak niewiele czasu, by przyjrzeć

się otoczeniu, Jeffrey bowiem poprowadził ją do wielkiego

globusa stojącego obok biurka. Pokręcił kulą, przez co znowu

zakręciło się jej w głowie, i zatrzymując go wskazał palcem

mały, różowy punkt na mapie. Wyjaśnił, że właśnie tam mieszka

teraz ich ojciec.

Pamięta, jak wpatrywała się w różową plamkę, która niepoko-

Za murami panował idealny spokój. Puste dziedzińce wyłożono

jasnoezerwoną. importowaną terakotą, identyczne kolorem płytki

pokrywały spadzisty dach domu. Najsłabszy nawet podmuch

wiatru nie poruszał ciemnozielonych liści drzew mirtu otaczają

cych dziedziniec niczym dumni wartownicy. Jedynie lśniące

krople rosy spływały po grubych pnączach chińskiego kap-

ryfolium, które zwieszało się z kutych balustrad balkonowych na

drugim piętrze, tak jak glicynie w Południowej Karolinie.

Po podwórzu rozchodził się słodki, intensywny zapach tropiku.

Raptem błogą ciszę zakłócił głuchy stukot, dochodzący z otwar

tego narożnego okna na górze. Był cichy i odległy, jednak

Z jakiegoś powodu brzmiał dziwnie niepokojąco. Osobliwe

odgłosy ustały na moment, by po chwili znów się nasilić.

Powtarzało się to jeszcze kilkakrotnie, aż nagle wszystko ucichło,

Eulalia Grace LaRue siedziała na krześle i opierała brodę

o zaciśniętą dłoń. Zmarszczyła brwi patrząc, jak ogromny stojący

zegar powoli odmierza długie minuty. Dochodziła dopiero czwarta.

Zmieniła rękę, zajęło jej to następne dwie sekundy. Westchnęła

- owym delikatnym, wszystkoznaczącym południowym wes

tchnieniem, wypracowanym do perfekcji przez lata pobytu

w Konserwatorium Żeńskim madame Devereaux w Belvedere

w Południowej Karolinie. To z kolei trwało jeszcze sekundę.

Ponownie zerknęła na zegar - ostatnie trzy godziny dłużyły się

jej niemiłosiernie, jakby spędziła tu co najmniej trzy lata. Ale

zaraz upomniała się w duchu - to nic w porównaniu z czasem.

jqco rosła jej w oczach. Spytała, czy ojcu się nic nie sianie

i kiedy wróci do domu. Jeffrey spojrzał na nią pobłażliwie

i stwierdził, ze taka Śliczna, niebieskooka panna, z buzią

okoloną burzą jasnych loczków, które przywodziły na pamięć

jej piękną mamę, zupełnie nie powinna się martwić o takie

sprawy. W tym akurat momencie chwyciły ją torsje i zwymioto

wała na biurko.

Jeffrey nigdy nie odpowiedział na jej pytanie.

Przez kolejne lata konsekwentnie pomijano tę kwestię. Jednak

gdy tylko przychodził list od ojca, Jeffrey za każdym razem

prowadził ją do gabinetu (upewniwszy się zawczasu, że dziew

czynka dobrze się czuje) i pokazywał jej kolejne kolorowe

miejsca na globusie: Hiszpanię, Persję i Syjam, a ostatnio

hiszpańską kolonię na Filipinach. Gdy skończyła piętnaście lat,

przestała dopytywać się o termin powrotu ojca. lecz nigdy nie

straciła nadziei, że kiedyś go zobaczy.

Trzy miesiące temu jej gorące modlitwy zostały wysłuchane.

Wtedy to do Hickory House dotarł następny list. Właśnie

sprzeczała się z drugim bratem, Jedidiahem, czy wolno jej

pojechać powozem na przyjęcie bez odwiecznego towarzystwa

jednego z nich - prośba, rzecz jasna, nadaremna, ale warta

zachodu, gdyż przynajmniej ożywiała popołudniową nudę - kiedy

do salonu wpadł Jeffrey i zarządził naradę rodzinną. Jedidiah

z miejsca łypnął na siostrę okiem pytając, co zmalowała tym

razem.

Na wspomnienie tego haniebnego zajścia Eulalia przygryzła

paznokieć i zmarszczyła brwi. Całe trzy dni zajęło jej przekony

wanie braci, szczególnie zaś Jeda, że powinna pojechać na

Filipiny, na co usilnie nalegał w ostatnim liście ojciec. Ciągle

pamięta radość, jaka ogarnęła ją w chwili, gdy Jeffrey przeczytał

im te słowa.

Wszyscy bracia jak jeden mąż wyrazili sprzeciw. Jeffrey owi

Eulalia wydała się na tę eskapadę stanowczo za młoda, ale nic

dziwnego - o piętnaście lat starszy zawsze lak myślał. Harlan

z kolei uważał, iż jest nazbyt delikatna, toteż daleka podróż

w pojedynkę może nadwerężyć jej wątłe siły. Dla Lelanda była

zbył naiwna, Harrison zaś twierdził, że siostra jest jeszcze

nieporadna i dziecinna. Ale Jeffrey czytał dalej i z wolna

uspokajał ich obawy. Ojciec bowiem postarał się, by Eulalii

towarzyszyła szacowna rodzina Philpottów, nawiasem mówiąc

metodystów, którzy wyruszali nawracać filipińskich pogan na

wyspie Mindanao.

Eulalia nie ukrywała podniecenia. Jej radość opadła jednak,

gdy odezwał się Jed. Chociaż ledwie osiem lat od niej starszy,

zwykle przemawiał w imieniu wszystkich braci. Gdziekolwiek

się siostra pojawi, mówił, zawsze musi wydarzyć się coś złego.

Łatwo przewidzieć, że pięć par niebieskich męskich oczu

skierowało się natychmiast w stronę pustego miejsca, gdzie

jeszcze do niedawna znajdował się stolik z cygarami. Potem

popatrzyli na Eulaulię, a ich srogi wzrok nie wróżył nic

dobrego.

Eulaulia uważała, że brat nigdy nic wybaczył jej incydentu

z dawnych lat, kiedy to jako trzylatka wpadła do wyschniętej

studni i tylko on był na tyle szczupły, by wybawić ją z tej

przykrej opresji. Uważała za wielce krzywdzące i niesprawiedliwe

winić ją za coś, co przytrafiło się jej w tak młodym wieku.

Sprzeczali się jeszcze przez trzy dni, głównie Eulalia z Jedcm.

Brat wysuwał całkiem bezsensowne argumenty, przyrównując jej

wyjazd do otwarcia puszki Pandory. Nie wiadomo, na jakiej

podstawie wyliczał przerażającą listę wypadków, które mogą się

Urażona podejrzeniami, niemniej jednak ciekawa, co Jeffrey

ma im do zakomunikowania, przywołała na pomoc cały chłodny

wdzięk, wyuczony na lekcjach u madame Deveraux - uniosła

wysoko głowę, ujęła lekko dwoma palcami spódnicę i minęła

brata z dumną gracją. Przeszła zaledwie kilka kroków, gdy

zmyliła krok połknąwszy się o dywan. Gorączkowo starała się

utrzymać równowagę i w ostatniej chwili chwyciła za stojący

w pobliżu mahoniowy stolik, Runęła wraz z nim, a na podłogę

wysypały się importowane cygara braci i, jakby tego było mało.

na dywan wylał się pięćdziesięcioletni francuski koniak.

Jill Barnett - Cukiereczek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: