„O żółtym tulipanie” – M. Różycka
W ciemnym domku pod ziemią mieszkał mały Tulipanek. Maleńki Tulipan, jak wszystkie małe dzieci, spał całymi dniami.Wokoło było bowiem bardzo cicho i ciemno. Pewnego dnia obudziło go lekkie pukanie do drzwi.
- Kto tam? –zapytał obudzony ze snu Tulipanek.- To ja. Deszczyk. Chcę wejść do ciebie. Nie bój się maleńki. Otwórz.- Nie, nie chcę. Nie otworzę. –powiedział Tulipanek i odwróciwszy się na drugą stronę, znów smacznie zasnął.- Po chwili mały Tulipanek znów usłyszał pukanie.- Puk! Puk! Puk!- Kto tam?- To ja. Deszcz. Pozwól mi wejść do swego domku.- Nie, nie chcę, abyś mnie zamoczył. Pozwól mi spać spokojnie.
Po pewnym czasie Tulipanek usłyszał znów pukanie i cieniutki, miły głosik wyszeptał:
- Tulipanku, puść mnie!- Ktoś ty?- Promyk słoneczny –odpowiedział cieniutki głosik.- O, nie potrzebuję cię. Idź sobie.
Ale promyk słoneczny nie chciał odejść. Po chwili zajrzał do domu tulipanowego przez dziurkę od klucza i zapukał.
- Kto tam puka? –zapytał zżółkły ze złości Tulipanek.- To my Deszcz i Słońce. My chcemy wejść do ciebie!
Wtedy Tulipanek pomyślał:
„Ha, muszę jednak otworzyć, bo dwojgu nie dam rady”. I otworzył.Wtedy Deszcz i Promyk wpadli do domu tulipanowego. Deszcz chwycił przestraszonego Tulipanka za jedną rękę,Promyk słońca za drugą i unieśli go wysoko, aż pod sam sufit.Mały żółty Tulipanek uderzył główką o sufit swego domku i przebił go …I, o dziwo znalazł się w śród pięknego ogrodu, na zielonej trawce. Była wczesna wiosna.Promyki Słońca padały na żółtą główkę Tulipanka.A rano przyszły dzieci i zawołały:
- Patrzcie! Pierwszy żółty tulipan zakwitł dzisiaj z rana!- Teraz już na pewno będzie wiosna!
szczurowadlo