Przysięgi I Honor [1] Związane Przysięgą.pdf

Mercedes Lackey

ZWIĄZANE PRZYSIĘGĄ

The Oathbound

Tłumaczyła Katarzyna Krawczyk

Wydanie oryginalne: 1988

Wydanie polskie: 1999

Dedykowane

Lisie Waters

za to, że chciała to zobaczyć

i moim Rodzicom

za to, że się z nią zgodzili

WSTĘP

Jest to opowieść o niezwykłej przyjaźni pomiędzy Zaprzysiężoną Mieczowi Shin’a’in –

Tarmą shena Tale’sedrin, a szlachetnie urodzoną czarodziejką Kethry, wychowanką szkoły

Białych Wiatrów. Uczniowie tej szkoły przysięgali poświęcić swe siły służbie dobra. O

spotkaniu tych dwóchkobiet opowiada Sword Sworn (Zaprzysiężona Mieczowi) ,

zamieszczona w opracowanej przez Marion Zimmer Bradley antologii Sword and Sorceress

III . Druga relacja z ich pełnego wędrówek życia pojawi się w czwartym tomie tej antologii.

Natomiast ta historia zaczyna się w chwili, w której pozostawiliśmy nasze bohaterki na końcu

Sword Sworn, kiedy to po spełnieniu zadania, Tarma i Kethry skierowały się w stronę domu

Tarmy – na Równiny Dorisza.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Niebo zakrywały chmury, szare i ciężkie. Zdawało się, że niemal dotykają wierzchołków

drzew. Jak okiem sięgnąć, nie przeświecał przez nie promień światła. Słońce było tylko

jaśniejszą plamą nisko nad horyzontem, na zachodzie, otoczoną czarnymi gałęziami drzew.

Śnieg pokrywał ziemię na pół stopy, tłumiąc wszelkie dźwięki. Ptak unoszony zimowym

wiatrem zdawał sobie niejasno sprawę, iż las ciągnął się we wszystkie strony; przez jego

środek biegła Droga Kupców. Gdyby ptak wzniósł się nieco wyżej – gdyż chmury nie były aż

tak nisko, jak się wydawało – dojrzałby dachy domów miasta na południowym krańcu lasu.

Chociaż Drogą Kupców podążało ostatnio wielu spóźnionych podróżnych, teraz było ich

tylko dwóch. Zatrzymali się na polance pośrodku drogi, zwykle zatłoczonej, gdyż stanowiła

popularne miejsce nocnego postoju. Jeden z wędrowców zajął się rozbijaniem obozu pod

osłoną wyżłobionej skały i stosu drewna – częściowo dzieła natury, częściowo rąk ludzkich.

Drugi odszedł nieco dalej i oporządzał zwierzęta.

Ptak zatoczył koło i zniżył lot, obserwując uważnie parę podróżnych. Obecność ludzi na

ogół związana była z jedzeniem...

Lecz teraz w zasięgu jego wzroku nie było żadnego jedzenia – przynajmniej nic takiego,

co przypominałoby pożywienie. Kiedy jeszcze bardziej zniżył lot, człowiek spojrzał w górę i

nagle sięgnął po coś wiszącego przy siodle.

Ptak spotykał się z ludźmi i ich strzałami wystarczająco często, by w owym przedmiocie

rozpoznać łuk. Z krzykiem rozczarowania wzbił się w niebo, uciekając poza zasięg strzały.

To on zamierzał coś zjeść, a nie posłużyć za pokarm!

Tarma westchnęła, kiedy ptak umknął. Poluzowała cięciwę i schowała łuk do torby przy

siodle. Podniosła nieco ramię, by pod ciężkim wełnianym płaszczem miecz się nie przesuwał,

i wróciła do odkopywania spod śniegu zamarzniętej trawy. Z daleka dobiegł ją głos

nawołujących się kruków; poza tym ciszę mącił jedynie szelest wiatru w gałęziach i oddechy

wierzchowców. Według wierzeń Shin’a’in, piekło miało być miejscem wiecznego zimna;

teraz Tarma zdała sobie sprawę, dlaczego.

Starała się ignorować lodowaty wiatr wdzierający się każdą szczeliną pod znoszone

brązowe ubranie. Ten ośnieżony północny las nie był odpowiednim miejscem dla Shin’a’in z

Równin; dziewczyna nie miała tu nic do roboty. Jej strój, doskonale nadający się do noszenia

łagodną zimą na południu, nie wytrzymywał surowych warunków północy.

Tarma poczuła, że pieką ją oczy – bynajmniej nie z powodu zimnego wiatru. Dom...

Ciemna Wojowniczko, jak bardzo pragnęła być już w domu! W domu, daleko od obcych

puszcz, nieprzyjaznej ludziom pogody, daleko od cudzoziemców, którzy nie mają

wyrozumiałości dla innych... W domu...

Jej mała klacz zarżała, naprężając postronek. Z nozdrzy unosiła się para, grzywę

pokrywał szron. Zimne pustkowia nie podobały się jej tak samo jak Tarmie. Nawet zimowe

pastwiska Shin’a’in nigdy nie stawały się tak mroźne, śnieg zaś, o ile w ogóle spadł, szybko

topniał. Końskie poczucie tego, co słuszne, obrażała taka masa białego, zimnego puchu.

– Kathal, dester’edra – odezwała się Tarma swoim chrapliwym głosem. Na jego dźwięk

klacz podniosła czujnie uszy. – Spokojnie, skrzydłonoga siostro. Już prawie skończyłam.

Kessira parsknęła w odpowiedzi, a zwykle surowa twarz Tarmy rozjaśniła się uśmiechem.

– Li’ha’eer, w takim miejscu mogą mieszkać tylko lodowe demony.

Kiedy uznała, że odkryła wystarczającą połać trawy, by klacz mogła zaspokoić pierwszy

głód, zrzuciła resztę paszy na środek oczyszczonej powierzchni. Na wierzchu położyła

starannie odmierzoną porcję ziarna zmieszanego z solą. Nie udało jej się znaleźć nic

naprawdę pożywnego: suche kępki traw z resztkami nasion, miękkie końcówki gałązek z

drzew i krzewów, które znała, nawet trochę pałki i pieprzycy znad potoku. Wystarczy to, żeby

uchronić klacz od śmierci głodowej, lecz na pewno nie da jej sił, by niosła Tarmę dalej w

tempie, które dotąd udawało im się utrzymać.

Odwiązała zwierzę od drzewa i podprowadziwszy je do paszy, uwiązała na nowo. Kessira

musiała być bardzo głodna, gdyż zabrała się łapczywie za jedzenie. W normalnych

warunkach odwróciłaby się z pogardą od takich resztek.

– Tak, dziwne czasy nastały – westchnęła Tarma. Wsunęła kosmyk kruczoczarnych

włosów pod kaptur i położyła rękę na grzbiecie klaczy, opierając się o nią i grzejąc jej

ciepłem. – Ja z jedną tylko cudzoziemką zamiast klanu, ty z dala od Równin i reszty

rodzeństwa...

Jeszcze niedawno Tarma i jej klacz nie różniły się od innych młodych Shin’a’in; Tarma

uczyła się fechtunku, pieśni i jazdy konnej, Kessira zaś biegała wolno, kiedy lekcje nie

przewidywały jej udziału. Obie były bezpieczne i szczęśliwe; należały do klanu Tale’sedrin –

prawdziwych, wolnych Dzieci Jastrzębia.

Tarma potarła policzkiem o bok Kessiry, wdychając zapach wyczyszczonej sierści, tak

bardzo przypominający dom. Obie były tam tak szczęśliwe. Czysty głos Tarmy oraz

doskonała znajomość pieśni i opowieści uczyniły ją ulubienicą klanu, Kessira zaś stała się dla

niej prawdziwą czworonożną siostrą. Nie miały żadnych trosk; poprzedniej wiosny Kessira

zaczął interesować się najdorodniejszy ogier w stadzie, Tarma zaś miała Dharina; wydawało

się, że nic nie zakłóci sielanki.

I wtedy na klan napadli bandyci. Pod ich mieczami bezpieczne i spokojne życie rozpadło

się w pył.

Tarma znów potarła piekące oczy; dopełnienie zemsty nie przytłumiło bólu po stracie ich

wszystkich...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: