Garwood Julie - Anglia 01 - Nagroda.pdf - powieści samodzielne - ZUSMAKA

Mojemu synowi,

Gerry 'emu Garwoodowi poświęcam.

Zachowałam to specjalnie dla ciebie

Anglia. 1066

Baron Royce nigdy nie miał dowiedzieć się, czym go

uderzono. Właśnie ocierał pot z czoła wierzchem dłoni

okrytej skórą, gdy nagle został powalony na ziemię.

Ścięło go po prostu z nóg. Dosłownie. Czekała cierpliwie,

aż zdejmie z głowy hełm. Wtedy zakręciła nad głową wą

skim pasem skóry. Mały kamień umieszczony wewnątrz tej

chałupniczym sposobem wykonanej procy nabrał tak wielkiej

szybkości, że wkrótce przestał być widzialny. Skóra przeci

nająca powietrze wydawała dźwięk niczym rozdrażniona

bestia: ni to pomruk, ni to gwizd. Jej zwierzyna znajdowała

się zbyt daleko, aby to usłyszeć. Dziewczyna stała w lodo

watym porannym cieniu na zwieńczeniu murów, a on na dole

u stóp drewnianego mostu zwodzonego. Według jej oceny

dzieliło ich prawie pięćdziesiąt stóp.

Potężny Norman stanowił słuszny cel. Był przywódcą

wrogów, sięgnął po ziemie jej ojców. Ta myśl ułatwiała

dziewczynie koncentrację. Widziała w nim Goliata. Ona zaś

była Dawidem.

Jednak w odróżnieniu od biblijnego herosa nie zamierzała

zabijać przeciwnika. Gdyby miała taki zamiar, bez trudności

JULIE UARWOOI)

NAGRODA

wymierzyłaby w skroń. Chciała go tylko ogłuszyć. Dlatego

wybrała czoło. Z woli boskiej pozostawi mu szramę na resztę

jego życia. Zawsze mu to będzie przypominało okrucieństwa,

jakich dopuścił się tego czarnego dnia zwycięstwa.

Szala zwycięstwa w tej bitwie przechyliła się na stronę

Normanów. Za godzinę lub dwie dotrą do jej domostwa już

wewnątrz murów.

Wiedziała, że to nieuniknione. Saksońscy żołnierze musie

li ugiąć się pod zdecydowaną przewagą wroga. Jedynym

rozsądnym wyjściem stał się odwrót. Było to konieczne

i jedyne rozwiązanie.

Potężny Norman to już czwarty najeźdźca wysłany

w ostatnich trzech tygodniach przez tego bękarta Wilhelma

Normandzkiego, by odebrać jej ziemie.

Pierwsi trzej walczyli jak chłopaczki. Jej ludzie, razem

z wojownikami brata, przepędzili ich bez trudu.

Ten był jednak inny. Nie dał się odegnać. Od razu okazało

się, że to wojownik bardziej doświadczony niż jego poprzed

nicy. A z całą pewnością przebieglejszy. Żołnierze pod jego

komendą byli równie niedoświadczeni jak poprzedni, ale on

potrafił wśród nich utrzymać wysoką dyscyplinę. Walczyli

bez wytchnienia całymi godzinami.

Pod koniec dnia szala zwycięstwa przechyliła się na stronę

Normanów. Ich przywódca sprawiał wrażenie nieco oszoło

mionego sukcesem. Widziała to wyraźnie.

Z uśmiechem zadowolenia wypuściła więc kamień z wi

rującej procy.

Baron Royce zsiadał właśnie z konia, aby wyciągnąć

jednego ze swoich ludzi z otaczającej twierdzę fosy. Nieroz

ważny żołnierz stracił bowiem równowagę i wpadł głową do

głębokiej wody. Ciężka zbroja uniemożliwiała mu wydobycie

się z niej. Zanurzał się coraz głębiej. Royce pochwycił żoł

nierza za nogę, błyskawicznie wyciągnął go z mrocznej głę

biny i jednym ruchem ręki rzucił na pokryty trawą brzeg.

Gwałtowny kaszel młodzieńca świadczył, że nie potrzebuje

dalszej pomocy. Oddychał. Żył. Royce przystanął na chwilę,

zdjął hełm i właśnie ocierał pot z czoła, gdy kamień dosięg

ną! swego celu.

Siła uderzenia odrzuciła barona do tyłu. Wylądował

w pewnym oddaleniu od swego rumaka. Nie stracił jednak

przytomności na długo. Otworzył oczy, zanim opadł tuman

kurzu. Żołnierze przybiegli mu szybko na pomoc.

Ale on ich odtrącił, wstał i potrząsnął głową, jakby chciał

zrzucić z siebie dokuczliwy ból i zamglenie oczu. Przez

minutę lub dwie nie mógł sobie przypomnieć, gdzie, do

diabła, się znalazł. Z rany na czole powyżej prawej skroni

sączyła się krew. Obmacał palcami brzegi rany i stwierdził,

że porządnie oberwał.

I nie mógł się zorientować, kto go tak urządził. Z wielko

ści rany wynikało, że nie była to strzała. Nie dokonałaby tylu

„zniszczeń". Pal licho to wszystko! Najgorsze było, że cała

głowa paliła jak ogień.

Royce zlekceważył jednak ból i zmusił się do powstania.

Pomogła mu wściekłość. Odnajdzie bękarta, który go tak

zaskoczył, i odpłaci pięknym za nadobne. Ta myśl znacznie

poprawiła mu humor.

Obok stał giermek przytrzymując jego wierzchowca za

uzdę. Royce wskoczył zręcznie na-siodło i zaczął się przy

glądać szczytom murów otaczających twierdzę. Czy wróg

uderzył właśnie stamtąd? Odległość jednak była dostatecznie

duża, by móc niezauważyć zagrożenia.

Nałożył hełm na głowę i rozglądając się dookoła zauwa

żył, że przez te dziesięć czy piętnaście minut jego słabości

żołnierze zapomnieli niemal o wszystkim, czego ich nauczył.

Ingelram, jego tymczasowy zastępca, dowodził dużym od

działem wojowników walczących blisko południowej flanki.

Deszcz strzał spływający na nich z murów uniemożliwiał

posuwanie się naprzód.

JULIE OARWOOD

NAOKOUA

Royce był przerażony patrząc na ich niedorzeczne miota

nie się. Żołnierze trzymali tarcze wysoko, chroniąc głowy

przed strzałami. Przyjęli zdecydowanie walkę defensywną.

Byli znowu dokładnie na tej samej pozycji, na której zastał

ich rankiem, kiedy powierzył im to trudne zadanie.

Westchnął głęboko i objął komendę.

Błyskawicznie zmienił taktykę, nie chcąc stracić zdobyte

go już terenu. Dziesięciu najpewniejszych żołnierzy wycofał

spod murów i poprowadził na niewielkie wzniesienie góru

jące nad fortecą. Jedną strzałą zabił stojącego na szczycie

murów wojownika saksońskiego, aby jego ludzie mieli czas

zająć właściwe pozycje. Wtedy dopiero pozwolił im przejść

znowu do akcji. 1 już po chwili wały saksońskie zostały

pozbawione obrony.

Pięciu wojowników Royce'a wspięło się na wały i prze

cięło liny zwodzonego mostu, który runął w okamgnieniu.

A teraz w imię Boże! Skinieniem ręki dał znak jednemu

z najgorliwszych żołnierzy, aby podał mu miecz.

Z obnażoną bronią baron wjechał jako pierwszy na drew

niane bale mostu, chociaż nie było po temu żadnej potrzeby.

Niższe i wyższe mury obronne były zupełnie opuszczone.

Przeszukali dokładnie wszystkie domy i różne pomiesz

czenia i nie znaleźli ani jednego saksońskiego woja. Stało się

jasne, że nieprzyjaciel opuścił twierdzę jakimś tajemnym

przejściem. Royce wysłał połowę swoich ludzi do poszuki

wania owego przejścia w murach twierdzy. Zablokuje je

natychmiast po odnalezieniu!

Kilka minut później Normanowie wywiesili na' szczycie

murów flagę Wilhelma, księcia Normandii, pyszniącą się na

długiej żerdzi barwnymi, pięknymi kolorami. Zamek należał

teraz do nich.

Royce wykonał jednak tylko połowę zadania. Musiał jesz

cze zdobyć nagrodę i przywieźć ją do Londynu.

Nadeszła teraz pora na zajęcie się lady Nicholaa.

Przeszukanie części mieszkalnej zakończyło się odnalezie-%

niem jedynie garstki służących, których wyciągnięto na zew

nątrz i zgromadzono w ciasnym kole na dziedzińcu.

Ingelram, równie wysoki jak Royce, jednak bez jego

imponującej postawy i tylu wojennych blizn, trzymał jedne

go z jeńców za kołnierz kaftana. Saksończyk był podesz

łego wieku, o rzadkich, siwych włosach i pomarszczonej

skórze.

- To zarządca zamku, baronie. - Royce nie zdążył jeszcze

/siąść z konia, gdy Ingelram zaczął mówić: - Nazywa się

Hakon. To on donosił Gregory'emu wszystko o ich rodzinie.

- Nigdy nie rozmawiałem z żadnym Normanem - zapro

testował Hakon. - Nie znam nikogo o tym imieniu. Niech

mi Bóg ześle śmierć, jeśli nie mówię prawdy - dodał z em

fazą.

„Wiemy" służący łgał jak z nut i jeszcze był z siebie

dumny, że posiada tyle odwagi w obliczu tak strasznych

okoliczności. Stary człowiek nie patrzył na przywódcę Nor

manów, całą uwagę skierował na rycerza o jasnych włosach,

który prawie ściągnął mu już kaftan z grzbietu.

- Jednak rozmawiałeś z Gregorym - powtórzył Ingelram. -

To ten rycerz, który podjął się zdobycia waszej twierdzy i po

chwycenia nagrody. Łgarstwa nie wyjdą ci na zdrowie, stary.

- Czy to ten, który odjechał ze strzałą w plecach? -

zapytał Hakon.

Ingelram spiorunował wzrokiem starego sługę za

wzmiankę o hańbie Gregory'ego i zmusił do odwrócenia się.

Kiedy Hakon zobaczył przywódcę Normanów, zaparło mu

dech w piersiach. Aby dojrzeć całą postać tego olbrzyma

odzianego w skóry i uzbrojonego w kolczugę, musiał odchy

lić głowę do tyłu tak mocno, jak tylko potrafił. Oślepiony

blaskiem promieni zachodzącego słońca odbitych od zbroi

spojrzał ukradkiem w oczy wroga. Wojownik i jego wspa

niały czarny ogier stali bez ruchu, tak że Hakon przez chwilę

Garwood Julie - Anglia 01 - Nagroda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: