Tomasz Pacyński - Sherwood 01 - Sherwood.pdf - książki rozne - mk-sat

Tomasz Pacyński

Sherwood

Wydanie polskie: 2001

Część pierwsza

OSZUST I RZEŹNIK

Palcami bosej stopy uderzył boleśnie w ostry, wystający korzeń. Pomimo odrętwienia

dochodzącego już do kolan ból był tak silny, że nagi mężczyzna upadł i zwinął się z kłębek.

Leżąc na boku, odgarnął z twarzy długie, zlepione mokrym śniegiem włosy. Spojrzał na stopę.

Choć przed chwilą właśnie pomyślał, że gorzej być już nie może, okazało się, iż się mylił, po

raz kolejny w ciągu ostatnich dwóch dni. Dwa palce zranionej stopy sterczały pod dziwnym

kątem, krew plamiła nasiąknięte wodą i pokryte topniejącym śniegiem liście.

Diabli, powinno przecież bardziej boleć, błysnęło w zamroczonym umyśle, prawie

urwane...

Zaczęło go ogarniać obezwładniające ciepło, nie czuł już zacinającego, jesiennego śniegu

z deszczem. Dobrze jest tak leżeć, bez ruchu, chociaż chwilę, zasnąć...

W zakamarkach umysłu znów zamajaczyła myśl o wilkach, niedźwiedziach, lisach,

wampirach, wilkołakach i innym zwierzu zamieszkującym ten przeklęty las. Nie chciał

umierać, rozdzierany żywcem przez jakąś głodną bestię. Przyzwyczaił się do myśli o śmierci,

przez całe życie ocierał się o nią często, lecz zawsze sądził, że przyjdzie do niego w inny, nie

tak straszny sposób. Bał się śmierci z ręki kata, gdy otoczony drwiącą, podekscytowaną,

gawiedzią, będzie stał z pętlą na szyi. Zawsze jednak sądził, że to najgorsze, co może go

spotkać. Okazało się, że jeszcze gorsza może być cuchnąca paszcza pełna pożółkłych, ostrych

zębów... Ta świadomość gnała go przez mroczny, lodowaty las, pomimo iż zdawał sobie

sprawę, że nie uda mu się nigdzie dobiec, i nieistotne było to, że wcale nie wiedział, w którym

kierunku uciekać.

Tymczasem, jak zwykle ostatnio, obawiał się nie tego, czego powinien. W ten ponury,

jesienny dzień, w zacinającą, mokrą śnieżycę każdy szanujący swe zdrowie wilkołak siedział

w suchym, przytulnym barłogu. Nie mówiąc już o wilkach i niedźwiedziach.

Prawdziwy zabójca był przy nim od dawna. Nie miał najeżonej kłami paszczy i

cuchnącego oddechu. Nie można było go uniknąć, biegnąc na oślep przez las, to tylko

odsuwało chwilą nieuchronnego dopadnięcia ofiary, która wycieńczona ucieczką stawała się

łatwiejszym łupem. Tym zabójcą było zimno, atakujące nagie ciało mężczyzny mokrym,

zacinającym śniegiem i porywami zimnego, wilgotnego wiatru. Przed tym zabójcą nie można

uciec, można się najwyżej przed nim ukryć. Znaleźć zaciszny wykrot, osłonięty sięgającymi

do ziemi łapami wiekowego świerku, zagrzebać się w pokładach suchych igieł, nie tracić

ciepła i sił wysysanych bezlitośnie przez wiatr i śnieg. Zwinąć się jak najciaśniej i, ogrzewając

własnym oddechem, mieć nadzieję, że cierpliwy, niewidzialny wróg nie będzie miał dostępu.

Wielu doświadczonych, puszczańskich myśliwych, osaczonych przez mróz po

niespodziewanej kąpieli w oparzelisku, potrafiło w ten sposób ujść śmierci.

Nagi mężczyzna nie był puszczańskim myśliwym.

Ostatnim zrywem energii usiłował dźwignąć się z powrotem na nogi. Udało się, no,

prawie się udało. Tak jak wszystko w ciągu ostatnich dwóch dni. Co śmieszniejsze, zawiodła

druga noga. W tej zranionej uderzenie przywróciło czucie, lecz druga, zdrętwiała z zimna i

zmęczenia, okazała się giętka jak zasady moralne królewskiego poborcy podatków. Nie

poczuł, jak kolano ugina się pod ciężarem zażywnego ciała. Zobaczył tylko, jak ziemia nagle

staje pionowo i wali go z rozmachem w twarz. Ujrzał z bliska pojedyncze igiełki sosnowe,

czerwony błysk i zapadł w ciemność.

Zimno nie zabija szybko i bezboleśnie, okrutnie bawi się z ofiarą. Nagły poryw wiatru

chlasnął mokrym śniegiem po nagim ciele. Człowiek drgnął, palce wczepiły się w mokre

igliwie. Lecz to było wszystko, na co stać było wychłodzone, okradzione z energii ciało. W

wypełnionym szarą mgłą umyśle poczęły krążyć ospałe, urywane myśli. Już się nie bał, nie

walczył. Patrzył na wszystko jakby z zewnątrz, jakby dotyczyło to kogoś innego.

Powiadają, że wielu wśród umierających, oczywiście jeżeli dany im jest na to czas, widzi

przed oczyma całe swoje życie. Dzieciństwo, uśmiech matki, pierwsze zwycięstwa i pierwsze

pocałunki... Wszystko, co w życiu było ważne, wszystko, co było drogie. Co warto zobaczyć

w tej ostatniej godzinie. Jeżeli to prawda, mężczyzna do końca miał pecha. Przed jego oczyma

przewijały się bez końca obrazki z ostatnich dwóch dni. A nie były to najlepsze dni. Prawdę

mówiąc, zważywszy na finał, były to najgorsze dni w jego życiu.

Widział siebie przed ową ruderą nazywaną przez miejscowych, z braku innego określenia,

„karczmą”. Zapewne słusznie, gdyż było to jedyne tego typu miejsce w promieniu wielu mil.

Widział czterdziestoletniego, tęgiego mężczyznę z pełną, rumianą twarzą, siedzącego na

dobrze wypasionym koniu. Odzienie, aczkolwiek niezbyt ostentacyjnie bogate i kord z

drewnianą rękojeścią przy pasie świadczyły o przynależności właściciela do któregoś z

szacownych cechów kupieckich. Daleko, zdawałoby się do tego zabłoconego, zakrwawionego

strzępu człowieka, leżącego w coraz gęściej padającym śniegu na mokrym poszyciu. Daleko...

Całe dwa dni...

* * *

Jason pchnął krzywe drzwi, zawieszone z braku zawiasów na przybitych do futryny

starych skórkach od słoniny. W poczerwieniałą od wiatru twarz uderzył go jak miękka

poduszka niemal materialny zaduch kiszonej kapusty, skwaśniałego piwa i brudnych onuc.

Zaduch był wręcz gęsty, zabarwiony na szaro dymem ze źle ciągnącego komina. Nie, nie z

komina – karczma nie znała takich luksusów. Dym miał uchodzić przez dwa otwory w

szczytach dachu, zatkane teraz prawie w całości z powodu wichury. Wichurze to nie

przeszkadzało, co chwilę silniejsze podmuchy wpadały przez szczeliny, spychając siną

chmurę dymu do samej polepy. Bywalcom karczmy najwidoczniej nie przeszkadzało również.

Przepychając się przez gęsty smród jak żaba przez zarośnięty rzęsą staw, Jason wszedł na

środek izby i stanął w kręgu światła smolnego łuczywa, dodającego dzielnie swój gęsty dym

do ogólnej puli. Łuczywo było niezbędne, gdyż maleńkie, zasmolone błony w jedynym oknie

przepuszczały niewiele światła jesiennego, i tak mrocznego dnia. Rozejrzał się, gładząc się po

wydatnym brzuchu opiętym barwnym kubrakiem. Karczma nie wyglądała na taką, która

posiada loszek z beczkami wina. W ogóle nie wyglądała na karczmę. Trudno, trzeba

poprzestać na piwie.

Karczmarz, mały, przypominający zezowatego szczura człowieczek, wylazł niechętnie ze

swego kąta. Wprawnym rzutem oka ocenił nowego klienta i jego twarz rozjaśniła się w

nieszczerym uśmiechu, okraszonym imponującymi siekaczami. Prawy był nadłamany.

– Powitać, powitać! – zahuczał, zgięty w przymilnym ukłonie. – Dokąd to droga

prowadzi?

Głos miał niespodziewanie niski i głęboki. Jason zafascynowany wpatrywał się w

pożółkłe zębiska. To nie szczur, przemknęło mu przez głowę, to co najmniej stary bóbr-

weteran...

Zdziwiony przedłużającą się ciszą karczmarz zgiął się jeszcze głębiej, zerkając

niespokojnie na boki. Przyszło mu to spodziewanie łatwo, zważywszy rozbieżnego zeza.

Jason ocknął się.

– A prowadzi, prowadzi! – rzekł jowialnie. – A na razie, mój dobry człowieku, zagrzejcie

no onych szczyn, które tu nazywacie piwem.

– Ależ, panie – oburzył się karczmarz – sam warzę one szczyny, to jest, chciałem rzec,

piwo...

Tu przerwał. Urażona ambicja toczyła w nim walkę z chęcią jak najlepszego oskubania

najwyraźniej zamożnego klienta. Tacy nie zjawiali się zbyt często w jego karczmie. Walka

była zacięta, lecz krótka. Ambicja przegrała.

– Co prawda, to prawda, panie. Szczyny to są w rzeczy samej... Ale dla takich gości jak

wy, panie, znajdzie się antałek wina, albo i dwa...

Jason ożywił się. Cóż, może nie jest tak źle. Nawet najgorszy sikacz będzie lepszy od

tego, jak ten człowiek mówił, piwa. Sam je warzy, no, no. Nie najlepsza rekomendacja.

Karczmarz wyraźnie się rozkręcał. Jego błyszczące oczka biegały po całej, obszernej

postaci Jasona, usiłując dostrzec, gdzie nosi sakiewkę oraz chociaż z grubsza ocenić jej ciężar.

Jason był przyzwyczajony do takiej reakcji, wiedział, że robi solidne i zamożne wrażenie.

Sakiewka także z kształtów przypominała właściciela – gruba i okrągła, niedbale zawieszona

przy pasie. Postronni nie wiedzieli jednak, że zawiera trochę miedziaków oraz, dla nadania

Tomasz Pacyński - Sherwood 01 - Sherwood.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: