karty graficzne.pdf

(828 KB) Pobierz
GGG
Podsystemy we–wy i transmisji danych
Podsystemy we–wy i transmisji danych
Wstęp
1. Podsystem graficzny
1.1. Znaczenie i rola kart graficznych
1.2. Rozwój technologiczny kart graficznych
1.3. Standard AGP
1.4. Budowa kart graficznych
1.5. Monitory CRT i LCD
2. Podsystem audio
2.1. Znaczenie i rola kart dźwiękowych
2.2. Podstawowe parametry kart dźwiękowych
2.3. Złącza kart dźwiękowych
3. Porty szeregowy i równoległy
3.1. Port szeregowy
3.2. Układy UART
3.3. Interfejs RS-232C
3.4. Port równoległy
3.5. Standard IEEE-1284
3.6. Tryby pracy portu równoległego
4. Porty USB i Fire Wire
4.1. Zalety transmisji szeregowej
4.2. Port USB
4.3. Port Fire Wire (IEEE-1394)
4.4. Porównanie USB i Fire Wire
Bibliografia
1
Podsystemy we–wy i transmisji danych
Wstęp
Istotnym elementem działania całego systemu komputerowego jest jego interfejs
graficzny. Jego zadaniem jest umożliwienie kontaktu użytkownika z komputerem. Od
jakości i możliwości wyświetlanych danych zależy komfort pracy użytkownika. Jego
wydajność jest odzwierciedleniem naszych potrzeb dotyczących zastosowania komputera
(prace biurowe, administracja sieciowa i bazodanowa, zastosowanie multimedialne).
Możliwości dostarczane przez system komputerowy typu PC znalazły również szerokie
zastosowanie w przetwarzaniu i obróbce dźwięku od prostego odtwarzania dźwięku gier,
przez odsłuchiwanie płyt audio CD do zaawansowanego profesjonalnego wykorzystania
do obróbki i montażu dźwięku.
Ogromną rolę, patrząc całościowo na system komputerowy, ma również komunikacja
z urządzeniami peryferyjnymi. Transmisja danych między komputerem PC,
a urządzeniami zewnętrznymi wymaga zastosowania odpowiednich portów. Takie
urządzenia jak: drukarka, skaner oraz wszelkie urządzenia zewnętrzne i multimedialne
podłączane są przez takie porty, jak: szeregowy, równoległy, USB czy Fire Wire.
2
Podsystemy we–wy i transmisji danych
1. Podsystem graficzny
1.1. Znaczenie i rola kart graficznych
Karta grafiki (ang. graphics card ), karta wideo (ang. video card ), adapter wizyjny
(ang. display adapter ) to specjalne karty rozszerzające, znajdujące się obecnie w każdym
komputerze osobistym. Służą one do przetwarzania obrazu oraz do zapewniania
współpracy z urządzeniami graficznymi takimi jak monitor oraz umożliwia przesyłanie
sygnałów opisujących wyświetlany obraz.
Na wydajność systemu komputerowego wpływają głównie procesor i elementy płyty
głównej, jednakże to karta grafiki oraz monitor decydują o komforcie naszej pracy.
Obecnie coraz częściej rozważa się wybór karty graficznej pod kątem możliwości pracy
zarówno analogowej, jak i cyfrowej.
Rynek komputerów klasy IBM PC opanowały potężne akceleratory 3D, w których funkcje
generowania obrazu 2D już dawno osiągnęły perfekcję. Istotne dla użytkownika różnice
to liczba i rodzaj wyjść oraz jakość sygnału. Już standardowe produkty charakteryzują się
obecnie dwoma wyjściami analogowymi, a rozwiązania profesjonalne nawet czterema
cyfrowymi.
Firma IBM była najczęściej pionierem w wyznaczaniu standardów kart graficznych, na
których opierały się inne firmy. Obecnie IBM nie jest już liderem, a nawet została lekko
usunięta w cień innych potentatów produkujących karty graficzne.
Rysunek 1. Przykładowa karta grafiki ze złączam ISA (technologia przestarzała)
3
9716863.001.png
Podsystemy we–wy i transmisji danych
1.2. Rozwój technologiczny kart graficznych
MDA (ang. Monochrome Display Adapter ) — monochromatyczny adapter wideo — to
jedna z pierwszych monochromatycznych kart graficznych. Jest to karta tekstowa, a więc
na ekranie pokazuje znaki przechowywane w pamięci ROM. Matryca znaków składa się
najczęściej z 8 × 8 pikseli. Umożliwiała wyświetlanie 80 znaków w 25 wierszach w dwóch
kolorach (w czarnym i zielonym lub w czarnym i białym). Karty MDA spotykane były
głównie w podstawowych terminalach tekstowych.
HGC (ang. Hercules Graphics Card ) — karta graficzna Herkules — karta ta, chociaż nigdy
nie uznana przez firmę IBM jako standard, de facto była nim dla kart
monochromatycznych, gdyż przez wiele lat była najbardziej popularną karta w klonach
komputerów IBM PC. Została wprowadzona jako reakcja na prymitywny tryb graficzny
firmy IBM. Pozwalała na niezłą rozdzielczość 720 × 350 punktów, w trybie tekstowym
oferowała 25 wierszy po 80 znaków.
CGA (ang. Color Graphics Card ) — adapter grafiki kolorowej — to starsza karta graficzna,
popularna dzięki wprowadzeniu jej przez IBM jako standardu graficznego w starych
IBM PC. Ma niewielką rozdzielczość 320 × 200 punktów (dla 4 kolorów) lub wyższą
640 × 200 punktów (tylko dwa kolory). Standard ten, mimo kolorowej grafiki, nie
uzyskał wysokiej oceny ze względu na mały rozmiar znaków w trybie tekstowym
(8 × 8 pikseli).
EGA (ang. Extended Graphics Card ) — rozszerzony adapter grafiki — to wprowadzony
przez IBM standard graficzny, dający 16 kolorów z palety 64 kolorów przy rozdzielczości
640 × 350 punktów. Standard ten był odpowiedzią na karty typu Herkules. Karty EGA
dysponowały również trybem tekstowym MDA i wymagały przynajmniej 64 KB pamięci
obrazu.
PGA (ang. Professional Graphics Card ) — profesjonalny adapter grafiki — był to standard
kart grafiki o parametrach nieco lepszych niż EGA. Pomysłodawcą tego rodzaju kart był
IBM. Standard ten nie został jednak pozytywnie oceniony i nie przyjął się.
VGA (ang. Video Graphics Card ) — matryca graficzna wideo — najbardziej
rozpowszechniony standard graficzny, dający przyzwoitą rozdzielczość 640 × 480
punktów. Ulepszone wersje VGA oferują lepsze zdolności rozdzielcze — 800 × 600
i wyższe. Standardowy sterownik VGA umożliwia wyświetlanie na ekranie 25 wierszy
w 80 kolumnach, w trybie tym znaki mają rozmiar 9 × 16 pikseli. Znak może być
4
Podsystemy we–wy i transmisji danych
wyświetlany w jednym z 16 kolorów, niezależnie od koloru tła, które dla każdego znaku
może być inne. W trybie graficznym podstawowy sterownik VGA umożliwia wyświetlenie
640 punktów w 480 liniach przy 16 dostępnych kolorach. W jednym z trybów możliwe
jest również wyświetlenie 256 kolorów, ale przy rozdzielczości 320 × 200. Jeśli sterownik
ma odpowiednie możliwości, można uzyskać nawet 1024 punkty w 768 liniach
i 256 kolorów.
Nawet najtańsze dostępne dziś karty graficzne mogą pracować w trybach znacznie
przekraczających wzorcowe wymagania tej specyfikacji. Rozdzielczość 640 × 480 przy
16 kolorach jest ogólnie akceptowaną minimalną konfiguracją. Ten minimalny tryb jest
akceptowany przez wszystkie obecne systemy operacyjne.
SVGA (ang. Super VGA ) — super VGA — aktualnie najszerzej stosowany standard. Karta
SVGA to rozwiązanie o możliwościach poszerzonych w stosunku do kart VGA. Termin
SVGA nie jest jednoznacznym konkretnym oznaczeniem kart graficznych. Dotyczy on
licznej grupy tego typu kart o różnych możliwościach. W tego typu kartach stosuje się
różne rozwiązania technologiczne dotyczące poszczególnych elementów składających się
na ich budowę. Karty graficzne SVGA można podzielić na: ISA, Local Bus, PCI i AGP
— jest to podział ze względu na budowę złącza.
Funkcje 2D i 3D zostały zintegrowane w jednym procesie graficznym w kartach nowej
generacji. Mają one wiele dodatków, różnego rodzaju akceleratory graficzne, tunery
telewizyjne i dekodery. Obecnie podstawowym kryterium powinien być standard szyny
karty: PCI lub AGP.
PCI jest bardzo popularnym i szybkim standardem w większości kart (białe gniazda). AGP
z kolei jest portem zaprojektowanym wyłącznie do kart graficznych w taki sposób, aby
umieszczone w nim karty osiągały najlepsze wyniki. Ich zastosowanie z pozoru nie daje
dużego wzrostu wydajności — do operacji 2D, a nawet wyświetlania obiektów 3D
z powodzeniem nadaje się szyna PCI. Dopiero w momencie, gdy scena trójwymiarowa
jest skomplikowana, a programiści zadbali o dużą liczę obiektów i wykorzystali wiele
tekstur (na dodatek wysokiej rozdzielczości), wówczas przepustowość PCI przestaje
wystarczać.
Karta AGP, dzięki specjalnym rozwiązaniom, powinna znacznie przyspieszyć wykonywanie
operacji graficznych w takich sytuacjach. Niestety nie da się zainstalować karty PCI
w porcie AGP, ani karty AGP w porcie PCI. Płyta główna musi być zaopatrzona w osobny
5
Zgłoś jeśli naruszono regulamin