Technika lewaluaska była także stosowana w dolnym paleolicie i miała bardziej skomplikowany charakter niż technika klaktońska. Mianowicie rdzeń musiał być najpierw odpowiednio przygotowany, zanim zaczęto oddzielać od niego odłupki o określonym kształcie.
Rdzeń lewaluaski to rdzeń przygotowany, o odpowiednio zaprawionej odłupni i tylnej części, a czasem również zaprawionej pięcie. Zaprawiaki były odbijane od surowiaka za pomocą odbić dośrodkowych, szeregowo, wskutek tego rdzeń często przybierał kształt soczewkowaty. W takich rdzeniach także stosowano czasem zmianę orientacji, żeby usprawnić proces pozyskiwania półsurowca odłupkowego, który był w tym wypadku bardzo różnorodny. Warto zauważyć, że rdzenie lewaluaskie często były porzucane po oddzieleniu zaledwie jednego odłupka i ogólnie były raczej mało wyzyskiwane.
Rdzeń lewaluaski wiórowy to rdzeń, który zaprawiano w sposób bardzo podobny do zwykłego rdzenia lewaluaskiego. Jednakże odłupnia zaprawiana była z dwóch boków, prostopadle do orientacji rdzenia, tak, że negatywy odłupków były do siebie równoległe. Rdzenie te służyły do pozyskiwania wiórów lewaluaskich i były zwykle jedno- lub dwupiętowe.
Rdzeń lewaluaski do ostrzy to rdzeń, którego odłupnia została uformowana w kształt trójkąta równoramiennego lub prostokąta, na którym oddzielono wcześniej dwa odłupki. Tak czy inaczej, taki rdzeń zawsze posiadał trójkątną część odłupni, mógł mieć jedną lub dwie pięty i służył to pozyskiwania specyficznych odłupków zwanych ostrzami lewaluaskimi.
1. Odłupki lewaluaskie – odłupki oddzielane od zwykłych, mało eksploatowanych rdzeni lewaluaskich. Można je podzielić na trzy odmiany, w zależności od stopnia wykorzystania danego rdzenia:
a) odłupki lewaluaskie I serii – najbardziej charakterystyczne, oddzielane z centralnej części zaprawionych rdzeni, które na jednej stronie zawsze mają ślady zaprawy. Są to zbiegające się w płaski wierzchołek negatywy zaprawiaków.
b) odłupki lewaluaskie II serii – odbijane w drugiej kolejności, które na jednej stronie mają negatyw odłupka I serii oraz fragmenty negatywów zaprawiakowych.
c) odłupki lewaluaskie III serii – odbijane w trzeciej kolejności, które nie mają śladów negatywów zaprawiakowych, ale tylko negatywy poprzednich odłupków lewaluaskich. Mają formę wiórowatą oraz przygotowaną podstawę.
2. Wióry lewaluaskie – uzyskiwane z rdzeni lewaluaskich wiórowych. Jak to wióry, mają rów-noległe krawędzie, jednakże zwykle nie wyróżniają się zbytnią długością i czasem są dość szerokie, przy zachowaniu typowych, wiórowych proporcji.
3. Ostrza lewaluaskie – uzyskiwane z rdzeni lewaluaskich do ostrzy. Posiadają przeważnie przygotowane pięty i mają kształt trójkąta, zaś ich najbardziej charakterystyczną, wyróżniającą cechą jest to, że kierunek odbicia ostrza od rdzenia jest zawsze zgodny z jego osią (czyli sęczek znajduje się naprzeciwko ostrego wierzchołka). Ostrza lewaluaskie dzielą się na:
a) ostrza lewaluaskie I serii – na górnej stronie mają grań międzynegatywową, dzielącą ostrze na dwie połowy, od wierzchołka do podstawy; mają trójkątną piętę.
b) ostrza lewaluaskie II serii – na górnej stronie mają negatyw ostrza I serii, o trapezowatym przekroju i wygiętej pięcie, przypominającej rozciągnięte na szerokość V.
Technika Victoria-West to południowoafrykańska odmiana techniki lewaluaskiej, w której używa się krótkiego rdzenia o kształcie podkowy, z szeroką odłupnią i zaprawą na połowie obwodu. Od tego typu rdzeni uzyskiwano krótkie, szerokie odłupki ze śladami zaprawy na wierzchołkach.
umkc