Technika mustierska rozwijała się w górnym paleolicie, równolegle z techniką lewaluaską. Była od niej prostsza, wymagała mniejszych surowiaków, które były znacznie wydajniej eksploatowane. Materiał odłupkowy uzyskiwano w tej technice ze specyficznego, krążkowatego rdzenia, który nie był wcześniej zaprawiany. Po prostu wyszukiwano surowiak o odpowiedniej formie i nie zawracano już sobie głowy jego uprzednim przygotowaniem.
Rdzeń mustierski to rdzeń krążkowaty, albo inaczej dyskoidalny. Nie posiada on zaprawy, zaś eksploatowano go podobnie, jak w procesie wytwarzania otoczaków, to znaczy na całym obwodzie surowiaka oddzielano odłupki o zbieżnych, koncentrycznych kierunkach odbicia. Rdzenie mustierskie można podzielić na dwie główne grupy: rdzenie krążkowate jednostronne – w których odłupki oddzielano tylko na jednej stronie rdzenia, oraz rdzenie krążkowate dwustronne – w których odłupki oddzielano na obu stronach rdzenia.
1. Odłupki degrosisażowe – przeważnie o nieprzygotowanych podstawach i rozwartym kącie dwuściennym pomiędzy piętką i stroną pozytywową. Są bardzo podobne do odłupków klaktońskich.
2. Odłupki trójkątne – krótkie, szerokie odłupki, które na stronie górnej mają zwykle negatywy dwóch poprzednio oddzielonych odłupków. Mogą mieć piętki nieprzygotowane lub dwuścienne, zależnie od tego, czy zostały oddzielone od rdzenia jedno- czy dwustronnego.
3. Ostrza pseudolewaluaskie – specyficzne odłupki trójkątne, które różnią się od lewaluaskich paroma szczegółami. Po pierwsze, kierunek odbicia i oś odłupka nie są w nich równoległe, lecz zbieżne. Po drugie, piętki ostrzy pseudolewaluaskich są nierówne, złożone z fragmentów negatywowych, a punkt uderzenia jest położony poza środkiem piętki.
umkc