1. Wielkości fizyczne stosowane do opisu układu optycznego(definicje, zaznaczyć na rysunku). Kryteria rozdzielczości falowej. Rola przesłon w układzie optycznym.
a) Przesłona aperturowa: Rzeczywista przesłona najbardziej ograniczająca pęk promieni aperturowych tzn. wychodzących z osiowego punktu przedmiotu y. Inaczej mówiąc -
* przesłona, która znajduje się w przestrzeni przedmiotowej lub ten jej obraz, który widać pod najmniejszym kątem u z osiowego punktu przedmiotu.
* przesłona, która znajduje się w przestrzeni obrazowej lub ten jej obraz, który widać pod najmniejszym kątem u’ z osiowego punktu obrazu.
b) Źrenica wejściowa i wyjściowa:
* źrenica wejściowa(Zwe) – obraz przesłony aperturowej w przestrzeni przedmiotowej utworzony przez tę część układu, która znajduje się między przesłoną a przedmiotem
* źrenica wyjściowa(Zwy) – obraz przesłony aperturowej w przestrzeni obrazowej utworzony przez tę część układu, która znajduje się między przesłoną a obrazem.
c) Przesłony i luki:
* przesłona polowa(Pp) – rzeczywista przesłona najbardziej ograniczająca pole widzenia
* luka wejściowa (Lwe) – przesłona w przestrzeni przedmiotowej lub obraz przesłony utworzony przez część układu między przesłoną i przedmiotem, który ze środka źrenicy wejściowej widać pod najmniejszym kątem w.
* luka wyjściowa (Lwy) – przesłona w przestrzeni obrazowej lub obraz przesłony utworzony przez część układu między przesłoną i obrazem, który ze środka źrenicy wyjściowej widać pod najmniejszym kątem w.
d) Promienie:
* promień aperturowy – promień przechodzący przez osiowej punkty przedmiotu i jego obrazu.
* skrajny promień aperturowy – promień przechodzący przez osiowe punkty przedmiotu, obrazu oraz krawędzie przesłony aperturowej i obydwu źrenic.
* promień główny – promień przechodzący przez środek przesłony aperturowej(i przez środek źrenic).
* promień polowy – skrajny promień główny.
* kąt polowy – kąt (w i w’) między osią optyczną a promieniem polowym.
* kąt aperturowy – kąt (u i u’) między osią optyczną a promieniem aperturowym.
Zdolność rozdzielcza:
* kryterium Rayleigh – oko może zinterpretować obrazy dyfrakcyjne dwóch punktów emitujących niespójne wiązki światła jako obrazy dwóch punktów jeżeli natężenie światła wzdłuż odcinka łączącego środki obu dysków Airy’ego ma minimum o głębokości 0.735 wielkości maksymalnej (środek jednej plamki leży wtedy na krawędzi drugiej).
* kryterium Sparrowa – przyrządy elektroniczne mogą rozdzielić obrazy jeżeli natężenie światła wzdłuż odcinka łączącego środki obu dysków Airy’ego ma jakiekolwiek ekstremum.
2. Podstawowe wady odwzorowań oraz sposoby ich redukcji. Achromaty, aplanaty, anastygmaty.
a) aberracja sferyczna: wada optyczna przejawiająca się różnym miejscem ogniskowania się promieni wchodzących do soczewki w różnej odległości od jej osi optycznej. Promienie przechodzące daleko od osi optycznej ogniskują się bliżej soczewki(zwierciadła), a te wpadające do obiektywu blisko jego środka daleko od soczewki(zwierciadła). Wielkość aberracji sferycznej zależy od średnicy i ogniskowej soczewki czy zwierciadła, a także od odległości obserwowanego obiektu od centrum pola widzenia. Aberracja sferyczna jest osiowo symetryczna i nie zależy od wysokości przedmiotu. W przypadku zwierciadeł aberracje sferyczną likwiduje się budując zwierciadła paraboliczne lub przed zwierciadłem sferycznym stawiając płytę korekcyjną lub menisk. W przypadku soczewek stosuje się metodę podobną do niwelowania aberracji chromatycznej polegającą na konstruowaniu obiektywów składających się z dwóch lub trzech soczewek zbudowanych z różnego rodzaju szkła lub też konstruuje się soczewki o specjalnym kształcie tzw. soczewki sferyczne.
b) abberacji chromatyczna: wada optyczna przejawiająca się różnym miejscem ogniskowania się promieni o różnej długości fali. Jest wynikiem dyspersji szkła użytego do budowy soczewki, czyli różnym współczynnikiem załamania fal o różnych długościach. Rozróżniamy aberracje chromatyczną podłużną i poprzeczną. Istnieją następujące sposoby niwelowania aberracji chromatycznej -
* Używanie soczewek o bardzo dużej ogniskowej, dzięki czemu światło nie musi być mocno załamywane w szkle. Słabe załamanie przyczynia się do mniejszych różnic w załamywaniu światła czerwonego i niebieskiego
* W obiektywach stosować elementy składające się np. z dwóch soczewek, każda o innym rodzaju szkła. Wtedy aberracja jednej soczewki może być skorygowana przez drugą(achromat)
* Zbudowanie obiektywu zawierające soczewki wykonane z drogich szkieł o niskiej dyspersji(apochromat)
c) koma: jest to pozaosiowa aberracja sferyczna związana z zniekształceniami promieni wchodzących do obiektywu przy jego brzegu i pod kątem do osi optycznej. Na krańcach pola widzenia odkształca ona punktowe obrazy, które przyjmują kształt przecinka lub litery „V”. Na wielkość komy składa się iloczyn dwóch czynników – pierwszy z nich to kwadrat stosunku średnicy obiektywu do jego ogniskowej, a drugi to kąt pomiędzy promieniem wchodzącym do obiektywu, a jego osią optyczną. Komę koryguje się razem z aberracją sferyczną używając specjalnych soczewek lub układów soczewek ułożonych symetrycznie względem osi optycznej. Obiektywy pozbawione obu tych wad nazywamy aplanatami.
d) astygmatyzm: pozaosiowa wada optyczna polegająca na różnym miejscu ogniskowania się promieni wpadających do soczewki w płaszczyznach prostopadłych do siebie. Promienie pochodzące od poszczególnych punktów przedmiotu tworzą w płaszczyźnie obrazu doskonałego elipsy rosnące z kwadratem odległości punkt przedmiotu od osi optycznej. Obrazy punktów leżących na osi są wolne od astygmatyzmu. Każdy zbiór promieni wychodzących z jednego punktu przedmiotu i przechodzących przez źrenicę wyjściową w tej samej odległości od osi tworzy jedną elipsę. Astygmatyzm pojawia się najczęściej, gdy soczewka obiektywu jest źle wyszlifowana i nie ma symetrii sferycznej lub gdy elementy optyczne instrumentu nie leża idealnie na jednej linii.
e) krzywizna pola: obrazy punktów płaszczyzny mają kształt okręgów i leżą na powierzchni sfery o promieniu R. Powoduje to efekt nieostrego obrazu na brzegach pola widzenia, podczas gdy jest on ostry w centrum (i na odwrót).
f) dystorsja: wada optyczna polegająca na różnym powiększeniu obrazu w zależności od jego odległości od osi optycznej instrumentu, co powoduje powstawanie wyraźnych zniekształceń obrazu na brzegu pola widzenia. Rozróżniamy dystorsję beczkową i poduszkową. Układy ze skorygowaną dystorsją nazywamy układami ortoskopowymi.
*Achromat: składa się z dwóch soczewek, każda ze szkła o innym współczynniku załamania. W znacznej większości przypadków spotyka się układy zawierające wypukło-wypukłą soczewkę ze szkła kron i wklęsło-płaską lub wklęsło-wypukłą soczewkę ze szkła flint. Pierwsza soczewka odpowiada za ogniskowanie instrumentu, a druga ma na celu kontrolę aberracji chromatycznej. Druga soczewka jest cieńsza od pierwszej i jest wykonana ze szkła o większej dyspersji.
*Aplanat: realizuje się go najprościej przez system złożony z dwóch symetrycznych achromatów. Elimnuje on w skutecznym stopniu większość wad optycznych poza astygmatyzmem i szczątkową komą.
*Anastygmat: obiektyw, którego zdaniem jest eliminowanie pozaosiowych wad optycznych z głównym naciskiem na zniesienie astygmatyzmu. Eliminacja astygmatyzmu odbywa się dzięki zastosowaniu soczewek o różnym kształcie i ze szkła o różnych współczynnikach załamania.
Achromat Aplanat Anastygmat
3. Rodzaje pryzmatów dyspersyjnych i niedyspersyjnych. Własności oraz przykłady ich zastosowań.
Zastosowanie różnego rodzaju pryzmatów wiąże się albo z ich własnościami dyspersyjnymi albo z odbiciem światła od jednej lub kilku powierzchni pryzmatu. Dlatego pryzmaty można podzielić na dyspersyjne i odbijające.
a) pryzmaty dyspersyjne: służą do rozszczepiania światła. Wykonuje się je z różnych materiałów, zależnie od zakresu spektralnego, w którym maja pracować. W zakresie widzialnym typowym materiałem jest flintowi szkło optyczne(duży wsp. załamania światła i duża dyspersja). W ultrafiolecie typowy jest kwarc, a w podczerwieni np. NaCl.
*Pryzmat spektralny symetryczny: w szczególnym przypadku, gdy promień światła załamanego biegnie w pryzmacie prostopadle do dwusiecznej kąta łamiącego, wtedy promień wychodzący z pryzmatu tworzy z padającym najmniejszy kąt odchylenia. Aby uzyskać widmo badanego światła, pryzmat spektralny należy umieścić w równoległej wiązce światła utworzonej przez kolimator K. Światło wychodzące z pryzmatu przechodzi przez obiektyw Ob. Wszystkie promienie o tej samej długości fali są za pryzmatem wzajemnie równoległe i zostają skupione w jednym punkcie w płaszczyźnie ogniskowej tego obiektywu. Ściślej mówiąc, nie w jednym punkcie, lecz na odcinku zwanym linią spektralną będącym obrazem szczeliny Sk kolimatora.
*Pryzmat autokolimacyjny jest połową pryzmatu spektralnego symetrycznego, przeciętego wzdłuż dwusiecznej kąta łamiącego. Powierzchnia przecięcia pokryta jest warstwą odbijająca. Pryzmat autokolimacyjny jest równoważny z pryzmatem symetrycznym, ale znacznie zmniejsza gabaryty instrumentu spektralnego, w którym jest wykorzystany. Światło przechodzi przez pryzmat dwukrotnie.
*Pryzmat Bauernfeida stanowi połowę pryzmatu spektralnego symetrycznego, a linia cięcia pokrywa się z dwusieczną kąta przy podstawie. Światło w pryzmacie biegnie równolegle do przeciwprostokątnego i wychodzi z pryzmatu pod kątem najmniejszego odchylenia. Obracając pryzmat powoduje się, że promienie innej długości fali też będą tworzyły z promieniem padającym ten sam kąt odchylenia.
*Pryzmat Browninga: ma w przybliżeniu dwukrotnie większą dyspersję kątową niż opisane wcześniej pryzmaty. Wykonany jest z trzech pryzmatów: środkowego, o kącie łamiącym 100, wykonanego z flintu i dwóch pozostałych z kronu, o kącie łamiącym 21-25, przyklejonych do środkowego symetrycznie i przeciwstawnie.
*Pryzmat prostego widzenia: znane są dwie wersje tego pryzmatu. W jednej z nich pryzmat prostego widzenia jest zbudowany z nieparzystej liczby pryzmatów równoramiennych, wykonanych przemiennie z kronu oraz z flintu i sklejonych ze sobą. Promień jednej, zdanej konstrukcyjnie długości fali wychodzi z pryzmatu równolegle do promienia padającego, inne pod różnymi kątami zależnymi od długości fali światła. W drugiej wersji pryzmat prostego widzenia składa się z kilku sześcianów, z których każdy wykonany jest z dwóch pryzmatów prostokątnych(kron i flint), równoramiennych, sklejonych ze sobą płaszczyznami przeciwprostokątnymi. Kron i flint musza mieć taki sam wsp. załamania dla tej długości fali, dla której ma wystąpić proste widzenie. Stosowano je w spektroskopach ręcznych.
b) pryzmaty niedyspersyjne: służą do zmiany kierunku biegu fal świetlnych oraz ich obrotu.
*Pryzmat prostokątny jednoodbiciowy: pryzmat ten jest wykorzystywany do zmiany kierunku wiązki o 90º. Podobnie jak w zwierciadle płaskim następuje odwrócenie stron prawej i lewej. Należy jednak pamiętać, że całkowite wewnętrzne odbicie daje mniejsze straty niż odbicie od powierzchni metalicznej.
*Pryzmat Dorego-Wollastona: pryzmat ten służy do obracania obrazu wokół osi optycznej. Nie zmienia kierunku rozchodzenia się wiązki. Może pracować tylko w wiązkach równoległych. Może być zastosowany jako peryskop z panoramicznie obracaną głowicą.
*Pryzmat rewersyjny: składa się z dwóch sklejonych ze sobą pryzmatów. Jego działanie jest takie samo jak pryzmatu Dorego-Wollastona, ale światło pada na powierzchnię wejściową i wyjściową pod kątem prostym(nie musi pracować w wiązkach wzajemnie równoległych).
*Pryzmat delta: może działać jedynie wtedy, gdy na jego powierzchniach bocznych wystąpi całkowite wewnętrzne odbicie. Z tego powodu wykonuje się go ze szkła o wsp. zał. wynoszącym przynajmniej 1,7. Pryzmat delta może pracować jedynie w wiązkach wzajemnie równoległych.
*Pryzmat prostokątny dwuodbiciowy: powoduje zmianę kierunku wiązki o 180º.
Wiązka padająca i odbita są zawsze równoległe. Obraz nie jest odwrócony w
stosunku do przedmiotu w żadnej płaszczyźnie.
*Pryzmat równoległoboczny: przesuwa równolegle promienie nie zmieniając ich kierunku wtedy, gdy kąt dwuścienny między dwoma powierzchniami odbijającymi będzie równy 0.
*Pryzmat pentagonalny: w pryzmacie pentagonalnym kąt między powierzchniami odbijającymi wynosi 45º, a zatem zmiana kierunku promienia wynosi 90º. Obraz nie jest odwrócony w stosunku do przedmiotu. Pryzmat pentagonalny bywa znacznie chętniej używany do zmiany kierunku promienia o kąt 90º niż zwierciadło płaskie lub pryzmat prostokątny, bo kąt odchylenia nie zależy od niewielkiego obrotu pryzmatu wokół osi prostopadłej do ściany bocznej pryzmatu
*Pryzmat dachowy(Amiciego): jest kombinacją dwóch pryzmatów – prostokątnego jednoodbiciowego i prostokątnego dwuodbiciowego. Na powierzchnię odbijająca pryzmatu prostokątnego jednoodbiciowego jest nałożona powierzchnia wyjściowa pryzmatu prostokątnego dwuodbiciowego. Ich płaszczyzny odbicia są wzajemnie prostopadłe. Pryzmat dachowy zmienia kierunek wiązki o 90º i odwraca obraz o 180º.
*Pryzmat Bauernfeinda: służy do odchylania biegu promieni o dowolny kąt. Wykorzystywany jest on głównie w mikroskopach. Aby odchylić bieg promieni(oś optyczną) o α, należy użyć omawianego pryzmatu o kącie α/2 między powierzchniami odbijającymi. Pryzmat Bauernfeinda nie odwraca obrazu.
4. Rodzaje soczewek. Soczewki Fresnela. Soczewki zmiennoogniskowe.
Soczewka to bryła przezroczystego materiału ograniczona powierzchniami kulistymi, parabolicznymi lub walcowymi, mająca inny współczynnik załamania światła niż ośrodek otaczający. Ze względu na własności optyczne rozróżnia się soczewki skupiające i rozpraszające. Soczewki mogą być dwuwypukłe, dwuwklęsłe, wklęsło-wypukłe, płasko-wypukłe i płasko-wklęsłe. Materiały używane do budowy soczewek to szkło specjalnego gatunku, tworzywa sztuczne, fluoryt, kwarc german, krzem fluorek litu, szafir i inne.
a) soczewki Fresnela: idea soczewek Fresnela polega na tym, by na płytkę szklaną lub plastikową nanosić strefy o takim promieniu krzywizny r, aby promień świetła wychodzący ze źródła Z po przejściu przez soczewkę zmierzał do zadanego konstrukcyjnie punktu na osi optycznej. Środki krzywizn powierzchni stref nie leżą na ogół na osi optycznej. Istotną zaletą soczewek Fresnela jest jej mniejsza grubość, a zarazem i ciężar, niż soczewek tradycyjnych. Ma to szczególne znaczenie w przypadku soczewek o dużych średnicach. Wadą natomiast są zniekształcenia biegu promienia świetlnego powstające na krawędziach pierścienia. Dzięki ujemnej dyspersji soczewki Fresnela jest możliwe użycie dodatniej soczewki Fresnela do budowy achromatu razem z dodatnią soczewką konwencjonalną. Wyróżniamy trzy główne typy soczewek Fresnela:
* wypukła(a) – sygnalizatory kolejowe, uliczne
* płaska(b) – projektory w kinematografii i teatrze
* cylindryczna(c) – latarnie morskie
b) soczewki gradientowe: wykonuje się je ze szkła o zmiennej wartości współczynnika załamania światła n w funkcji odległości od osi soczewki n=f(r). Przybierają kształt walca. Wyróżniamy następujące rodzaje soczewek gradientowych: a)radialna skupiająca, b)radialna rozpraszająca, c)rybie oko Maxwella, d)Luneburga. Zachowanie się soczewki gradientowej zalezy od jej długości w stosunku do długości fali. Na rys. przedstawiono pięć szczególnych przypadków radialnej soczewki gradientowej:
* d<λ/4 – obraz dalekiego przedmiotu w ognisku
* d= λ/4 – ognisko na powierzchni wyjściowej
* d< λ/2 – działanie jak soczewki tradycyjne
* d= λ/2 – układ afoklany(układ odwracający)
* d= λ/2 – ogniska na powierzchniach
c) soczewki zmiennoogniskowe: jedną z rodzajów soczewek zmiennoogniskowych jest ta opracowana na Uniwersytecie Laval w Kanadzie. Soczewka powstała poprzez dodanie niewielkiej ilości materiału fotoczułego do komórki ciekłego kryształu. Po kontakcie ze światłem lasera, materiał formuje się w siatkę stabilnych polimerów – gęstszą w centrum, a mniej wypełnioną na peryferiach. Po przyłożeniu słabego napięcia, ulożenie kryształów w centrum zmienia się dzięki czemu soczewka(choć pozbawiona części mechanicznych) zmienia swoją ogniskową. W reakcji na różnicowanie napięcia od 1,5[V] do 4,5[V], ogniskowa zmienia się w zakresie od 1,6 do 8 metrów, a cała operacja odbywa się w czasie kilku milisekund. Potencjalnie ogniskową można regulować w zakresie od 60[cm] do nieskończoności.
5. Rodzaje zwierciadeł. Zakres zastosowań. Zwierciadła dielektryczne wielowarstwowe. Odbicie światła od powierzchni dielektryka. Warstwy antyrefleksyjne.
Zwierciadło optyczne jest to gładka powierzchnia o nierównościach mniejszych niż długość fali świetlnej. Z tego względu zwierciadło w minimalnym stopniu rozprasza światło, odbijając większą jego część. Zwierciadła różnią się kształtem, rodzajem warstw odbijających, sposobem ich wytwarzania oraz wyborem powierzchni odbijającej. W zależności od zakresu spektralnego, w jakim światło powinno dobrze odbijać się od powierzchni zwierciadła, na powłoki odbijające stosuje się różne materiały lub ich kombinację. W zakresie widzialnym(aluminium, srebro, platyna, rod), w podczerwieni(złoto, miedź), a w ultrafiolecie(nikiel). Bardzo duzą elastyczność w konstrukcji warstw odbijających stwarzają powłoki składające się z wielu nakładanych na siebie warstw dielektrycznych o odpowiednio wyliczonej grubości(rzędu ułamka długości fali) oraz przemiennie małym i dużym współczynniku załamania. Przykładem mogą być „zimne” lustra które powinny dobrze i równomiernie odbijać cały zakres widzialny a przepuszczać podczerwień. Wyróżnia się:
a) zwierciadła płaskie: obraz w zwierciadle płaskim jest obrazem pozornym o powiększeniu liniowym równym jeden. Istotną cechą zwierciadła płaskiego jest odwracanie obrazu w płaszczyźnie padania i brak odwracania w płaszczyźnie prostopadłej. Najczęściej powierzchnią odbijająca jest powierzchnia przednia zwierciadła. Stosuje się również zwierciadła półprzepuszczalne. Powierzchnia lustrzana odbija jedynie połowę strumienia światła a resztę przepuszcza. Zwierciadła płaskie w układach optycznych najczęściej stosowane są do zmiany kierunku wiązki światła, rozdzielenia wiązki na dwie wzajemnie prostopadłe.
b) zwierciadła sferyczne: zwierciadło sferyczne ma powierzchnie będącą fragmentem sfery. Promienie biegnące równolegle do osi symetrii sfery, po odbiciu od wklęsłej strony lustra przechodzą przez lub w pobliżu ogniska optycznego(pod warunkiem, że biegną dostatecznie blisko osi symetrii). Im dalej od osi tym obraz jest obarczony znaczną aberracja sferyczną. Zwierciadła sferyczne są więc stosowane wtedy, gdy nie wymaga się dobrej jakości obrazu, albo gdy obraz tworzą wiązki światła o małych kątach aperturowych np. zwierciadła wsteczne samochodów itd.
c) zwierciadła paraboliczne: zwierciadło paraboliczne ma krzywiznę będąca fragmentem paraboloidy obrotowej. Bieg promieni w zwierciadle parabolicznym jest zasadniczo taki sam jak w przypadku zwierciadła sferycznego, z tą różnicą, że wszystkie promienie świetlne równoległe do osi symetrii zwierciadła skupiane są w jednym punkcie, bez względu na odległość od osi. Ze względu na relatywnie niski koszt wykonania zwierciadła sferycznego są stosowane w układach „reflektorów”.
Obarczone są komą.
e) zwierciadła eliptyczne i elipsoidalne: zwierciadło elipsoidalne ma powierzchnię w kształcie elipsoidy obrotowej, a zwierciadło eliptyczne w kształcie cylindra o podstawie eliptycznej. Cechą charakterystyczną zwierciadeł tego typu jest ogniskowanie światła wychodzącego z jednego ogniska w drugim. Najbardziej powszechne zastosowanie zwierciadła eliptyczne znalazły w układach pompowania optycznego laserów na ciele stałym za pomocą lampy wyładowczej.
f) zwierciadła Körtego i Mangina: naniesienie warstwy odbijającej na zewnętrzną a nie wewnętrzną powierzchnię zwierciadła powoduje nie tylko jak w przypadku zwierciadeł płaskich przesunięcie ale również zniekształcenie obrazu. Aby tego uniknąc obie powierzchnię wykonuje się w kształcie kompensującym załamanie w warstwie szkła. Takie zwierciadła nazywane są zwierciadłami Körtego. Czasami też zamiast skomplikowanej powierzchni kompensującej wykonuje się obie powierzchnie jako sferyczne o odpowiednio dobranych promieniach krzywizny(zwierciadła Mangina)
g) zwierciadła gradientowe: w laserach dużej mocy niekiedy stosuje się tzw. rezonatory niestabilne. Wiązka z takich laserów jest wyprowadzona przez zewnętrzną część zwierciadła wyjściowego. Najczęściej aby poprawić wydajność lasera korzystne jest zastosowanie zwierciadła o profilowanym(gradientowym) współczynniku odbicia największym na osi optycznej i malejącym na zewnątrz.
h) zwierciadła sprzęgające fazę: konwencjonalne zwierciadła odwracają fazę fali świetlnej zgodnie z prawem odbicia od granicy ośrodek rzadki – ośrodek gęsty. Za pomocą nieliniowych zjawisk optycznych można jednak to prawo ominąć. Takie zwierciadła, które umożliwiają dokładne odtworzenie fazy fali padającej nazywa się zwierciadłami sprzęgającymi fazę. Dzięki zwierciadłom sprzęgającym fazę można dokonać kompensacji zniekształceń przy podwójnym przejściu fali przez ośrodek. W zwierciadłach sprzęgających fazę najczęściej wykorzystuje się wymuszone rozpraszanie Brillouina
i) zwierciadła dielektryczne: składa się z cienkich warstw dielektrycznych nanoszonych na szkło. Używane są do produkcji ultra wysoko odbijających luster 99,99%. Działają na zasadzie zjawiska interferencji na różnych warstwach dielektrycznych.
* Warstwy antyrefleksyjne: powłokę antyrefleksyjną nanosi się na powierzchnię szkła w formie warstewek o grubościach rzędu ułamka mikrometra, eliminuje się przy tym refleksy świetlne, które to obniżają przejrzystość szkła o co najmniej 5%, obniżają wyraźnie kontrast widzenia, powodują powstanie obrazów pozornych. Powłoka antyrefleksyjna na zasadzie interferencji eliminuje odbicia światła, podwyższając jednocześnie przejrzystość szkła. Najlepsze powłoki antyrefleksyjne podnoszą transmisję światła o 99%, czyniąc szkło praktycznie idealnie przejrzystym. Wartość użytkowa i estetyczna powłok zależy od tego z ilu warstw i z jakich materiałów są wykonane oraz od staranności wykonania procesu nanoszenia. Zasada działania powłok antyrefleksyjnych:
- zgodnie ze wzorami Fresnela możliwe jest dobranie takiego wsp. załamania światła warstwy powłoki, aby współczynnik odbicia był mały.
- przy naniesieniu powłoki o odpowiedniej...
Physics