Mendoza_Eduardo_-_Rok_Potopu_(SCAN-dal_790).doc

EDUARDO MENDOZA

Rok potopu

1

W latach pięćdziesiątych naszego wieku żył w San Ubaldo de Bassora (prowincja Barcelona) pewien bogacz, Augusto Aixelà de Collbató. Był ostatnim potomkiem starego rodu posiadaczy ziemskich, rodu, którego pracowitość, rozsądek i upór sprawiły, że szlacheckie nazwisko oraz pokaźny majątek dotrwały aż do jego czasów, by zniknąć po jego śmierci. Tak w każdym razie należało przewidywać, bo w okresie, kiedy zaczyna się ta opowieść, był wciąż jeszcze kawalerem, chociaż liczył sobie tyleż wiosen co współczesne ma stulecie. Większą część jego dóbr stanowiła prawie trzystuhektarowa posiadłość leżąca częściowo w granicach San Ubaldo (osady przyłączonej później do miasta Bassory), a częściowo na terytorium Santa Gertrudis de Collbató, skąd pochodziła jedna z gałęzi rodu. W tej to posiadłości, znanej w całej okolicy jako „dwór Aixeli”, stał jego dom, dawna siedziba znamienitych przodków; resztę majątku stanowiły lasy i pola uprawne, gdzie rosły owies i lucerna, chociaż tuż po wojnie domowej część tej ziemi przeznaczono pod uprawę winorośli: uzyskiwano z niej bardzo kiepskie wino, cierpkie i mocne, które sprzedawano hurtem w winiarniach Bassory na użytek klasy pracującej. Pewnego letniego popołudnia, pod niemiłosiernie palącym słońcem, ścieżką pnącą się po zboczu w kierunku dworu podchodziła zdyszana młoda zakonnica. Zanim ostatecznie pokonała stromiznę, zatrzymała się na chwilę, aby złapać oddech i zebrać w sobie resztki odwagi, gdyż bała się, że nie zostanie tu życzliwie przyjęta. Na grzbiecie wzgórza ścieżka zanikała natrafiając na mur otaczający posiadłość; u stóp wzniesienia leżała osada San Ubaldo, w tamtych czasach licząca może z tysiąc dusz, a dalej widać było masywną bryłę Szpitala, wyschnięte koryto rzeki i szosę, która biegła od strony Bassory i przecinała osadę zmierzając ku Collabató, gdzie łączyła się z główną drogą do Barcelony. O tej porze osada wydawała się pusta; nikt nie przechodził krzywymi ulicami, które wytyczono na miejscu dawnych dróg wodnych lub granic nie istniejących już gospodarstw. Gdy mniszka stanęła przed okratowaną bramą, stwierdziła, że jest ona szeroko otwarta, i zaczęła się zastanawiać, w jaki sposób oznajmić swoje przybycie, lecz po chwili, nie widząc dzwonka ani żadnej osoby, do której mogłaby się zwrócić, zdecydowanym krokiem weszła do ogrodu. Zatrzymała się na szerokiej ścieżce wijącej się wśród wysokich lip i obsadzonej krzewami mirtowymi i oleandrami; ogród, rozległy i cienisty, zasłaniał dom i budynki gospodarcze, które stanowiły mieszkalną część posiadłości. Zarówno żwirowana ścieżka, jak krzewy i drzewa nosiły ślady czyjejś dbałości i starania, ale nikogo nie było widać ani słychać; wokół panowała nieprzenikliwa cisza najbardziej dusznych letnich godzin. Zakonnica ruszyła ścieżką przed siebie; przebyła już kilkanaście metrów, kiedy zza zakrętu wybiegły dwa ogromne psy: można by powiedzieć, że czyhały przyczajone za krzakami mirtów. Wyglądały groźnie. Zakonnica przystanęła, zamknęła oczy i szepnęła: Zdrowaś Mario, łaskiś pełna. Nieruchoma, z zaciśniętymi powiekami, słyszała dyszenie psów i czuła, jak ich pyski dotykają jej habitu. Nagle rozległ się czyjś krzyk, coraz bliższy: León! Negrita! Spokój! Otworzyła oczy i zobaczyła biegnącą po ścieżce kobietę, która pokrzykiwała: León!

Negrita! Do nogi! Psy wciąż obwąchiwały habit przybyłej, warcząc i szczerząc kły. Kobieta zbliżyła się, poklepała psy po grzbiecie i powiedziała: Proszę się nie bać, siostrzyczko, nic siostrze nie zrobią. Była to uśmiechnięta grubaska w średnim wieku; miała na sobie biały fartuch poplamiony krwią. Zakonnica już mocniejszym głosem wybąkała parę słów na powitanie, a kobieta spytała, czym może służyć. Zakonnica powiedziała, że chciałaby się zobaczyć z panem Aixelą, jeśli jest on akurat u siebie i może ją przyjąć. Jest, a jakże, powiedziała służąca, ale nie wiem, czy będzie mógł siostrę przyjąć; od samego rana zamknął się w gabinecie z administratorem i przykazał, żebyśmy mu nie przeszkadzali. Zakonnica skinęła głową. Proszę mu powiedzieć, że jestem przeoryszą Sióstr Miłosierdzia, tych, co się zajmują Szpitalem, powiedziała; po czym dodała z wymuszonym uśmiechem: I jeśli to możliwe, niech pani zabierze stąd te psy albo zaprowadzi mnie w takie miejsce, gdzie ich nie będę widziała.

Pomiędzy lipami rosły też bardzo wysokie cyprysy; w gałęziach jednego z nich nieoczekiwanie rozśpiewał się szczygieł. Psy biegły za obiema kobietami, skacząc i dokazując; odeszła je chęć do ataku i wydawały się spragnione zabawy, ale zakonnica starała się nie spuszczać ich z oka. Dom był starą budowlą z kamienia; nieproporcjonalnie wydłużony, miał dwuspadowy dach, łukowate drzwi i prostokątne okna, tak wąskie i tak wysoko umieszczone, że przypominały otwory strzelnicze. Nad wejściem znajdował się zegar słoneczny, a na nadprożu wyrzeźbiono datę, która po upływie wieków była już nie do odczytania. Na esplanadzie przed domem dąb osłaniał swym cieniem sfatygowaną ciężarówkę pomalowaną na zielono. Z pustej platformy wychyliła się głowa kota. Kobieta wyjaśniła zakonnicy, że ciężarówka i kot należą do administratora. Po czym powiedziała: Ale pan dziedzic nie pozwala wpuszczać kota do domu, bo jest psotny i mógłby stłuc coś cennego. Proszę się nie obawiać, kot nie zejdzie z ciężarówki, dopóki te dwa kręcą się tutaj, dorzuciła wskazując na psy. Usiłowała okazać mniszce jak największą uprzejmość i zatrzeć wrażenie, jakie musiało na niej wywrzeć spotkanie z psami. Z natury wcale nie są złe, mówiła, gdy szły razem ścieżką, ale mają pilnować gospodarstwa, no to i pilnują, bez różnicy. Siostra na pewno wie, co tu się dzieje w naszych stronach, dodała poufnym tonem. Zakonnica nie wiedziała, ale nie przyznała się do tego; była tu od niedawna i dopiero zaczynała sprawować swoją funkcję. Starała się zachować tak, aby jej milczenie nie zostało poczytane za wyniosłość: nie chciała wywierać presji na tę poczciwą i skromną kobietę. A jednak brama była otwarta, odezwała się w końcu, aby coś powiedzieć. Służąca przytaknęła: pan dziedzic mówi, że to nie drzwi odstraszają złodziei, tylko obawa przed tym, co znajduje się za drzwiami. W pewnej odległości od domu, prostopadle do niego, stała szopa, z której wyszedł młody chłopak w niebieskim kombinezonie, unosząc w górę widły z jasnego drewna. Z ust zwisał mu niedopałek papierosa. Na widok zakonnicy oparł widły o ziemię, ściągnął beret z głowy i stał tak, z głupkowato zalęknioną miną, wpatrując się w przybyłą. Psy dysząc i śliniąc się legły na ziemi, jeden z nich tarzał się w piachu. Co za głupie stworzenia, pomyślała zakonnica przekraczając próg domu. W zestawieniu z jasnością panującą na zewnątrz, sień dworska wydawała się pogrążona w mroku. Niech siostra tu poczeka, powiedziała kobieta.

Kiedy już się przyzwyczaiła do ciemności, zobaczyła, że całe umeblowanie tego pomieszczenia to wieszak, cztery stołki wyplatane rogożyną i skrzynia zdobiona intarsjami, stara i ciężka, z tych, które zowią kuframi panny młodej. Było to wnętrze raczej nieprzytulne. Stróżka wróciła po chwili tymi samymi drzwiami, przez które wyszła, i powiedziała z zatroskaną twarzą: Bardzo mi przykro, ale pan dziedzic nie może dzisiaj siostry przyjąć, mówi, że jeżeli siostra chce porozmawiać, to niech przyjdzie w czwartek o tej samej porze. Naprawdę mi przykro, dodała cichym głosem. Ależ nie, powiedziała zakonnica, to ja przyszłam nie w porę i bez uprzedzenia, a pani zrobiła wszystko, co było można. Bardzo dziękuję.

W oznaczonym dniu mniszka znów zjawiła się we dworze i znów powtórzyła się scena z psami przy bramie, ale tym razem przybyła nie zatrzymała się: popatrzyła ostro psom w oczy i mruknęła: León! Negrita! Spokój! A potem zrobiła parę kroków, ale psy zabiegły jej drogę, szczerząc zęby i obracając wniwecz jej bohaterską postawę. Służąca pospieszyła z odsieczą zakonnicy, która wycofała się aż pod wrzosowy żywopłot ciągnący się wzdłuż ogrodzenia; kobieta powiedziała z wyrzutem: Ach, siostro, proszę nigdy więcej tego nie robić, gdyby skoczyły do gardła, mogą zagryźć w jednej chwili. I dodała: Kiedy już siostrę będą znały, to co innego. Kiedy mnie będą znały? - pomyślała zakonnica. Don Augusto Aixelà de Collbató powitał ją w swoim gabinecie, zaproponował orzeźwiający napój i jął przepraszać za swoje zachowanie sprzed paru dni. Miałem akurat do załatwienia kilka uciążliwych spraw, i to nie cierpiących zwłoki, powiedział, i nawet gdybym siostrę przyjął, nie mógłbym poświęcić jej tyle uwagi, ile z pewnością wymaga to, co sprowadziło siostrę do mego domu. W tej uroczystej przemowie zakonnica podchwyciła cień szyderstwa. Nic siostra ze mnie nie wyciągnie prócz gładkiej uprzejmości, tak oto zdawało się brzmieć przesłanie ukryte pośród okrągłych frazesów. Istotnie, chodzi mi o rzecz dużej wagi, powiedziała stanowczym tonem. Augusto Aixelà zatrzymał na niej badawcze spojrzenie. Był wysoki i chudy i mimo swego wieku zachował sporo dawnej młodzieńczej swobody; włosy miał czarne, a zmarszczki na czole wyglądały tak, jakby brały się nie z upływu czasu, lecz raczej z nieustannego rozbawionego zdumienia. Przybierał miny miejscowego kacyka, ale bez zbytniego przekonania: ostatnimi czasy doszedł do wniosku, że tak czy inaczej, tę właśnie rolę powinien odgrywać; prawdę rzekłszy bardziej by mu odpowiadała rola madryckiego intelektualisty, wykształconego, o ostrym dowcipie i z kryzą wokół szyi, ale los zrządził, że urodził się i żył w prowincjonalnej Katalonii, podupadłej i bez widoków na przyszłość. Zresztą do tak żałosnej sytuacji on również się przyczynił na miarę swych możliwości, bo ledwie wybuchła wojna domowa, posłuszny temu, co nakazywała mu przynależność do wysokiego rodu i ideowa uczciwość, pospieszył oddać swą osobę i majątek do dyspozycji naszego niezwyciężonego caudillo, generalissimusa Franco. Później, gdy wojna została zakończona, okoliczności i jego własne lenistwo sprzysięgły się przeciw niemu i doprowadziły go do obecnego stanu. A że był kawalerem, bogaczem i do tego mężczyzną przystojnym, sympatycznym i bardzo zamkniętym w sobie, złośliwcy przypisywali mu romanse i przygody z kobietami najróżniejszego wieku, stanu i kondycji. Zakonnica powiedziała: Na dobrą sprawę wcale nie musi mnie pan przepraszać. Przyszłam tu nie uzgodniwszy wpierw terminu spotkania, a tak postępować nie należy; prawdę rzekłszy, nie bardzo wiedziałam, w jaki sposób mogłabym się z panem skontaktować. O, takich sposobów jest wiele, odparł, czy naprawdę nie chce siostra napić się czegoś zimnego? Zakonnica popatrzyła na swoje dłonie, nie wiedząc, co odpowiedzieć: chciała pominąć wszystko, co mogłoby nadać jej obecności tutaj pozór zwykłych odwiedzin, ale pragnęła też uniknąć ostentacyjnej oschłości i pyszałkowatego powoływania się na zakonny stan. Skoro pan nalega, poproszę o szklaneczkę wody, powiedziała po chwili. Augusto Aixelà roześmiał się. Siostra nie docenia mojej gościnności; każę podać lemoniadę cytrynową. Cytryny z tutejszych plantacji są takie słodkie, że nie trzeba dodawać cukru do lemoniady, przekona się siostra, że jest bardzo smaczna. Kiedy poszedł wydać polecenie służbie, zakonnica siedziała nadal na brzeżku krzesła, z dłońmi złożonymi na podołku, sztywna i wyprostowana. Nie poruszając głową obrzuciła spojrzeniem gabinet: oglądała rozstawienie mebli i podziwiała ozdobne przedmioty. Żaluzje były opuszczone, a firanki zaciągnięte; ów półmrok stwarzał wrażenie chłodnej świeżości, ale jednocześnie nadawał rzeczom żałobny wygląd. Gabinet, w przeciwieństwie do sieni, był przeładowany meblami i elementami dekoracyjnymi. Na ścianach wisiały wielkie obrazy, ciemne, w kolorowych ramach, i małe sztychy; były tam też złocone konsolki o rzeźbionych drewnianych nóżkach stoczonych przez robactwo. Wszystkie te przedmioty miały zapewne wielką wartość, a niektóre raziły niezwykłą brzydotą. Meble były ciężkie, stare i robiły wrażenie wyblakłych i w złym stanie, nawet w tym nieokreślonym świetle, które całemu wnętrzu nadawało pewną jednolitość. A teraz zobaczmy, ojaką to ważną sprawę siostrze chodzi, powiedział Augusto Aixelà, kiedy ponownie się usadowił na swym obrotowym krześle za stołem. Zmierzył zakonnicę wzrokiem, chcąc ją przestraszyć: był z natury uprzejmy, ale nie wątpił, że nasłucha się westchnień, zająkliwego mamrotania i narzekań, i ta perspektywa go irytowała. Mniszka zaczęła od poinformowania go, że niespełna miesiąc temu została mianowana przeoryszą wspólnoty zakonnej, która podjęła się opieki nad Szpitalem. Mówiąc to wycelowała palec w ścianę, w tę stronę, gdzie według niej znajdował się Szpital. Dziedzic przytaknął skinieniem głowy: znał aż za dobrze Szpital, ów staroświecki, zrujnowany budynek przypominający zamek, o podrabianych blankach, zza których wyzierała niekiedy sina twarz jakiegoś nieuleczalnie chorego. Szpital wznosił się na karczowisku tuż nad korytem wyschłego potoku. Od zachodu ciągnęła się topolowa aleja, również należąca do Szpitala, który z tego tytułu czerpał niewielkie zyski, co, w połączeniu z niezbyt ochoczą pomocą ze strony biskupstwa i sporadycznymi zapisami testamentowymi, pozwalało mu na dość żałosną egzystencję. Augusto Aixelà instynktownie poszukał spojrzeniem książeczki czekowej; każdego roku wspierał jałmużną szlachetną działalność Szpitala, ale zawsze robił to w określonym terminie: na Boże Narodzenie i w Wielki Czwartek; taki był ustalony porządek i nie miał ochoty go zmieniać. Zakonnica jednak wcale się nie spieszyła z wyjaśnianiem. Jeżeli pan zna ten budynek, powiedziała w końcu, to nie muszę tłumaczyć, w jakim jest stanie: on się dosłownie rozpada, a wszystkie instalacje są z czasów Cyda; zajmujące się nim zakonnice, z przeoryszą włącznie, nie mają pojęcia o medycynie; gdybym ja sama zachorowała, nie chciałabym, aby mnie tam umieszczono. Augustowi Aixeli zdawało się, że dostrzega w tej wypowiedzi mniszki odrobinę szelmostwa, i wzbudziło to jego zainteresowanie. Popatrzył na osobę, która przemawiała doń przybrawszy ową pozę sztucznej powściągliwości: kornet otaczał twarz o regularnych rysach, uśmiechniętą i zarumienioną. Chyba nie jest taka młoda, na jaką wygląda, skoro została przeoryszą wspólnoty zakonnej, pomyślał, i nie taka głupia, za jaką chce uchodzić: ot, dwulicowość i tyle. Zakonnica wciąż miała oczy utkwione w podłogę, ale kiedy mówiła, zatracała swą pozorną łagodność, a jej głos nabierał metalicznego brzmienia zdradzającego charakter władczy i niecierpliwy. Na szczęście, ciągnęła, na wszelkie braki i wady tego Szpitala wkrótce znajdzie się sposób, ponieważ państwo, czyli opieka społeczna, ma wybudować nowy, niedaleko naszego. Ten szpital, mam na myśli ten nowy, będzie posiadał nowoczesne urządzenia, no i, rzecz jasna, wysoko kwalifikowany personel. Kiedy to nastąpi, stary Szpital i jego załoga pójdą na dno, i właśnie w tej sprawie przyszłam do pana. Augusto Aixelà odpowiedział jej chłodnym uśmieszkiem: dobrze wiedział o nieuchronnie zbliżającej się budowie nowego szpitala w Bassorze. Bassora, odległa zaledwie o osiem kilometrów od San Ubaldo, była szybko rozwijającym się miastem przemysłowym liczącym prawie trzydzieści tysięcy mieszkańców. Nie interesuje mnie kupno ziemi, powiedział; zakonnica zareagowała ostro. Nawet gdybym chciała, nie mogłabym panu sprzedać tego terenu, odparła, bo nie jestem do tego upoważniona, jednakże nie chodzi mi o sprzedaż czegokolwiek; rozplotła ręce, które trzymała na podołku, i położyła dłonie na brzegu stołu; miała ruchy energiczne i nieco męskie; proszę posłuchać, panie dziedzicu, rzekła, wpadłam na pomysł, żeby przekształcić stary Szpital w ośrodek opieki społecznej; oczywiście, to określenie nic panu nie mówi; chodzi mi o przytułek dla starców. Przełknęła ślinę i dodała: pozwoli pan, że mu przedstawię swój projekt, nie zabiorę dużo czasu. Augusto Aixelà skinął przyzwalająco głową. Problem starych ludzi to sprawa poważna i coraz bardziej alarmująca, mówiła zakonnica, jeszcze niedawno starcami zajmowały się rodziny, dziadkowie mieszkali razem ze swymi dorosłymi dziećmi i wnukami, a teraz to się skończyło. Dzisiaj młodzi idą do pracy w miastach, wyjeżdżają też za granicę i nie mogą zabierać ze sobą starych, a choćby nawet mogli i chcieli, to gdzie by ich umieścili? Dawniej domy były duże, a teraz są to małe mieszkania, w których ledwie się zmieści małżeństwo z dwojgiem dzieci, służby domowej się nie trzyma, życie jest z każdym dniem droższe. Starcy to duży kłopot, toteż rodziny, co jest rzeczą smutną, próbują się od tego kłopotu uwolnić; w naszej osadzie mamy dwóch osiemdziesięciolatków, którzy mieszkają sami, w Barcelonie jest takich na pewno bardzo dużo. Tymi ludźmi nikt się nie opiekuje, narażeni są na wszelkiego rodzaju przykrości i zdani tylko na siebie samych, właśnie wtedy, gdy potrzebują czyjejś pomocy. Opieka medyczna jest właściwie żadna: jeżeli stary człowiek upadnie i coś sobie złamie, lekarz założy mu gips i odeśle chorego do domu; jeżeli cierpi na jakąś dolegliwość, wypisuje się mu receptę na lekarstwo, a on nie wie, jak je zażywać, i w końcu zapomina, że ma je brać; starcy muszą sami robić zakupy, gotować, sprzątać mieszkanie, prać bieliznę, ale większość z nich nie potrafi nawet się ubrać, żeby wyjść z domu, niektórym tak prosta czynność jak zawiązanie sznurowadeł zabiera godzinę albo i więcej, również pościelenie łóżka jest dla nich ogromnym wysiłkiem; drzemią w ciągu dnia, ale w nocy nie udaje im się zasnąć, każdy hałas napawa ich lękiem, odmawiają różaniec, raz po razie, i liczą minuty do wschodu słońca. Mogłabym przytoczyć jeszcze więcej szczegółów, ale nie chcę być posądzona o okrucieństwo. Umilkła i znów przybrała pełną skupienia postawę, którą na krótko porzuciła. W tym momencie spostrzegła, że obok niej ktoś stoi, i wzdrygnęła się. Była to służąca, która dwa razy obroniła ją przed psami, a teraz przyniosła jej na srebrnej tacy szklankę lemionady. Jak pięknie siostra mówi, wykrzyknęła kobieta. Nie przeszkadzaj nam, Pudenciano, powiedział Augusto Aixelà. Służąca postawiła tacę na stole i wyszła z nadąsaną miną. Nie lubi, kiedy się do niej mówi Pudenciano, chociaż to jej prawdziwe imię, wyjaśnił Augusto Aixelà, kiedy znów zostali sami. Zakonnica jednym haustem wypiła lemoniadę. Odstawiła szklankę na tacę, westchnęła i zachowywała milczenie, które przerwał Aixelà, dodając: Proszę mówić dalej, siostro, ja słucham. Podjęła więc swój wywód, już spokojniejszym tonem. Takie przeobrażenie Szpitala nie jest rzeczą prostą, powiedziała, trzeba by to i owo naprawić, przygotować pokoje, zmienić system ogrzewania i doprowadzania wody, przebudować łazienki i kuchnie, a to już, jak pan może się domyślać, inwestycja pokaźnych rozmiarów; mówiłam o moich planach z różnymi ludźmi: z panem burmistrzem, z sekretarzem gubernatora, który był na tyle uprzejmy, że mnie przyjął, i z pewną osobą z kręgu zbliżonego do episkopatu; wszyscy wysłuchali mnie z największym zainteresowaniem i uznali, że pomysł jest bardzo dobry, wręcz godny pochwały, ale nikt nie okazał najmniejszej nawet chęci, by w jakiś konkretny sposób wziąć udział w jego realizacji; mam oczywiście na myśli wsparcie finansowe. Tak że teraz nie ma już drzwi, do których mogłabym zapukać, panie dziedzicu.

Augusto Aixelà zastanawiał się przez chwilę, po czym, z równie poważną twarzą, z jaką słuchał słów mniszki, zapytał: Jak siostra ma na imię? Odpowiedziała, że nazywa się siostra Consuelo. Wciąż na nią patrząc zapytał, czy tym właśnie imieniem podpisuje czeki i weksle, a ona uśmiechnęła się. Nie, kiedy załatwiam sprawy handlowe, muszę używać świeckiego imienia, odparła. No to proszę mi je podać, nalegał Augusto Aixelà. Nie wiem, czy mogę, powiedziała zakonnica. Może siostra, a nawet powinna, rzekł na to, bo o ile się nie mylę, przystępujemy właśnie do załatwiania transakcji handlowej. Chyba że to wszystko jest jedynie planem mającym na celu zbawienie mojej duszy. Tym razem roześmiała się siostra Consuelo. O nie, to należy do księdza proboszcza; ja tylko próbuję zaprowadzić pana do nieba okrężną drogą, bo czy pan nie powiedział, że przystępujemy do załatwienia sprawy? Tak, ale to nie znaczy, że ją do końca załatwimy, a wciąż jeszcze nie powiedziała mi siostra, jak się nazywa. Constanza, Constanza Briones, szepnęła zakonnica. Nie jest to takie nazwisko, żeby się siostra musiała rumienić, powiedział. Czyżbym się zarumieniła? - zapytała. Tak. To chyba przez tę lemoniadę, powiedziała. Niech siostra nie kłamie, Constanzo Briones, bo będzie się siostra musiała z tego spowiadać, powiedział. Siostra Consuelo zwróciła się teraz do niego z całą powagą, jakby chcąc rozproszyć ów żartobliwy ton, który zaczęła przybierać rozmowa. Pomoże mi pan? - zapytała. Nie wiem, nie wiem nawet, co mógłbym dla siostry zrobić, bo chyba nie chodzi o jałmużnę; czy siostra to sobie jakoś wyliczyła? - powiedział. Zakonnica odparła: Tak na oko; nie mam przy sobie tych rachunków, ale mogę je panu przysłać. Niech siostra sama je przyniesie, to sobie spokojnie przejrzymy, jutro cały dzień będę zajęty, proszę przyjść w sobotę, powiedział.

2

Bramę zastała otwartą, jak zwykle. Po drugiej stronie muru był chłopak, którego przed paroma dniami widziała wychodzącego z szopy: teraz miał na głowie słomiany kapelusz z bardzo dużym rondem i przycinał nożycami żywopłot z krzewów wrzosu. Zakonnica pozdrowiła go, a on odpowiedział jej przerwawszy robotę i zdjąwszy z wielkim uszanowaniem kapelusz, ale kiedy nadbiegły ujadające psy, które mogły się na nią rzucić, chłopak powściągliwym ruchem nałożył z powrotem kapelusz, stanął do niej tyłem i w dalszym ciągu manewrował nożycami. To pewnie jeden z tych przygłupków, których nigdy nie brak w wielkich majątkach, pomyślała mniszka, zajmują się wszelkimi pomocniczymi robotami, są bardzo oddani i pracowici, ale nigdy nie można na nich polegać. Psy tymczasem spełniały swój obowiązek ze zwykłą zajadłością; szczekamy, skaczemy i dajemy do zrozumienia, że aby zapracować na życie, możemy także gryźć, zdawały się mówić. Pudenciana zaprowadziła zakonnicę do gabinetu pana Aixeli, gdzie nie było nikogo. Pan dziedzic zaraz przyjdzie, powiedziała służąca. Wiem, że pani nie lubi swojego imienia, ale proszę mi powiedzieć, jak mam się zwracać do pani, powiedziała mniszka. Może mi siostra mówić, jak zechce, odparła kobieta. A jak panią nazywają inni? Pudenciana zastanowiła się. Prawie wszyscy mówią mi Łysa, powiedziała po chwili.

Dosyć dziwna jednomyślność, zauważyła siostra Consuelo, ale jeśli pani się to podoba, to dla mnie też dobrze brzmi. Tak mnie przezwali, powiedziała Pudenciana trochę ni z tego ni z owego. W gabinecie panował półmrok, tak samo jak poprzednim razem, ale teraz uwagę siostry Consuelo zwróciła także szczególna woń, będąca mieszanką zapachu kurzu, drewna i wody kolońskiej. Kiedy Pudenciana zostawiła ją samą, zakonnica zaczęła się przechadzać po pokoju, nie wypuszczając z rąk przyniesionej przez siebie aktówki; przyglądała się ciekawie tym wszystkim przedmiotom, równie cennym jak cudacznym i w końcu przystanęła przed jednym z nich: była to drewniana figurka wysoka może na dwie piędzi, przedstawiająca na pewno jakiegoś świętego, postać ta była nieco zdeformowana, przegięta w taki sposób, jakby wyrzeźbiono ją z pnia winorośli; w dolnej części figury zachowały się resztki farby, plamy wyblakłej purpury; jedna ręka była odłamana, a druga podtrzymywała prostokątny przedmiot przypominający pudełko z cukierkami. Święty miał rzadką bródkę, półprzymknięte oczy i spłoszone spojrzenie pijaczyny. Wszystko to razem wzbudzało raczej śmiech niż poryw pobożności; mniszka wzruszyła ramionami: nie znała się na sztuce i wcale nie chciała się znać; uważała, że nie jest dobrze, iż obiekty kultu stają się z czasem eksponatami muzealnymi albo zabytkowymi bibelotami. To rzeźba z XI wieku, a może i wcześniejsza, odezwał się czyjś głos za jej plecami. Siostra Consuelo upuściła na podłogę teczkę z dokumentami, a Augusto Aixelà pochylił się natychmiast, podniósł ją i podał właścicielce. Przepraszam, mruknął, nie chciałem siostry przestraszyć. Nie słyszałam, jak pan wchodził, odparła, i nawet nie zdawałam sobie sprawy, że drzwi się otworzyły. Żadne drzwi się nie otworzyły, powiedział Augusto Aixelà, ale proszę się nie obawiać: nie wszedłem przez ścianę, tylko po prostu odchyliłem tę kotarę; a co do rzeźby, to podobno pochodzi z Saint-Martin-de-Canigou i jest jednym z wielu skarbów, jakie wywieziono z Francji podczas wojny; przedstawia apostoła, być może świętego Szymona, chociaż jest to trudne do ustalenia, bo jak siostra wie, aż do XIV wieku nie włączano do ikonografii atrybutów identyfikujących każdego apostoła; jednakże, co najbardziej prawdopodobne, mamy tu do czynienia z falsyfikatem. Proszę tutaj, dodał wskazując znowu kotarę, zza której przedtem wyszedł. Poszli tam oboje, a on rozsunął zasłonę i znaleźli się na krytym ganku biegnącym wzdłuż tylnej ściany domu. Otwierał się stamtąd widok na ogród, nieco wiejski, z rozłożystym sędziwym figowcem i akacją. Pod figowcem był okrągły stół z marmuru i kutego żelaza, z pewnością od dawna nie używany. Na marmurze leżała pęknięta dojrzała figa, a wokół niej brzęczał rój much. Każę siostrze przynieść lemoniady, powiedział dziedzic, i zanim zdążyła zaprotestować, dodał: Napoić spragnionego to miłosierny uczynek, niech mi siostra nie przeszkadza w spełnieniu go. W jego głosie nie było ani odrobiny sarkazmu, toteż mniszka uśmiechnęła się. On zaś zapraszającym gestem wskazał jej jeden z dwóch trzcinowych fotelików stojących na ganku. Usiadła, a dziedzic zniknął we wnętrzu domu. Letni wietrzyk przynosił aż tutaj zapach figowca. Siostra Consuelo westchnęła: w głębi ogrodu, oddzielony ścianą z przyciętych cyprysów, był, jak mogła się domyślić, sad; w samym środku sadu znajdował się duży sztuczny staw, a dalej, za nim, teren wznosił się tarasami obsadzonymi winoroślą. Ze swego punktu obserwacyjnego na ganku zakonnica mogła dostrzec kiście winogron. Tak ją pochłonął ten widok, że znowu się wzdrygnęła, gdy spostrzegła, że Augusto Aixelà stoi koło niej. Zachowuję się jak pensjonarka, pomyślała, ale powiedziała: Co za urocze miejsce. Tak, odparł, tutaj spędzam zwykle letnie popołudnia, jeżeli pozwalają mi na to moje obowiązki. To rzeczywiście piękna posiadłość, nie tylko w dosłownym znaczeniu tego słowa: chodzi mi o to, że jest to posiadłość dobrze zagospodarowana, prowadzona z prawdziwym talentem; mogę to powiedzieć bez rumieńca wstydu, bo była już taka, kiedy ją odziedziczyłem; ja ją tylko utrzymałem w tym stanie, idąc drogą, jaką wytyczyli moi przodkowie. Odetchnął głęboko i dodał: kocham to miejsce ponad wszystko inne w świecie, ale kiedy umrę, co się z nim stanie? Zakonnica spojrzała na niego z niepokojem: przyszła tu z zamiarem opowiedzenia o własnych kłopotach, a nie żeby słuchać o strapieniach bliźniego. Ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, dziedzic machnął ręką, by odpędzić jakiegoś owada, fruwającego tuż przed jej oczami; po czym spojrzał na nią i uśmiechnął się wesoło, jakby tym gestem odegnał również smutek. Czy siostra pochodzi ze środowiska wiejskiego? - zapytał. Pytanie zostało postawione w sposób taktowny i siostra Consuelo przytaknęła. To prawda, powiedziała, moi rodzice byli zamożnymi wieśniakami, ludźmi prostymi, bez wykształcenia, lecz bogobojnymi i o nieskazitelnej uczciwości. Dzięki ich staraniom i zrozumieniu mogłam się uczyć, aby móc wstąpić do zakonu, powiedziała, no i potem wnieść swój posag. Przy takiej to pogawędce zastała ich Pudenciana, która weszła niosąc tacę z lemoniadą. Proszę się napić, powiedział Augusto Aixelà, a ja tymczasem rzucę okiem na te rachunki. Pozwoli pan, że sama mu je pokażę, odparła. Nie, powiedział, cyfry są często bardziej zrozumiałe niż słowa no i nie ma w nich tyle zaciekłości; niech siostra pije lemoniadę i odpocznie chwilę po długim spacerze w taki upał i w tak niedorzecznym stroju... Sam się dziwię, że jeszcze siostra nie zemdlała. Siostra Consuelo nie dała żadnej odpowiedzi; poczuła w tym momencie, że ogarnia ją i porywa jakaś niepojęta lekkość, granicząca z upojeniem, jak gdyby panująca tutaj atmosfera dobrobytu i spokoju, a także łagodne piękno krajobrazu, kontrastujące ze spiekotą drogi, którą dopiero co przebyła, zakłóciły jej wewnętrzną równowagę. Spojrzała w przeciwnym kierunku i zobaczyła na drugim krańcu ganku papugę przykutą do obręczy; zwróciła się ku Augustowi Aixeli, chcąc w jakiś sposób skomentować obecność owego niezwykłego stworzenia, ale dziedzic, już w okularach o drucianej oprawce, zdawał się całkowicie pochłonięty przeglądaniem papierów wyjętych z teczki. Zakonnica wstała i podeszła do ptaka, żeby obejrzeć go z bliska: nigdy przedtem nie zdarzyło jej się widzieć prawdziwej papugi; wydała jej się ona przedziwna i niepokojąca: dziób i pazury były mocne i groźne, okrągłe oczy miały wyraz obłędnej i złośliwej stanowczości, ale upierzenie, delikatne, o jaskrawych barwach, sprawiało, że człowiek zapominał o oczywistym zagrożeniu i traktował ptaka jak przedmiot zbytku. To przewrotne połączenie tak odmiennych cech zafascynowało zakonnicę. Nie mówi, ale umie mówić, powiedział Augusto Aixelà; a siostra Consuelo, uświadomiwszy sobie, że jest obserwowana, spochmurniała i odwróciła się w tę stronę, skąd dobiegał głos. Augusto Aixelà siedział tak jak przedtem, trzymając na kolanach rozłożoną teczkę; nie zdjął okularów, a powiększające soczewki wyolbrzymiały teraz jego oczy, które, podobne do dwóch szklistych kółek, zdawały się przedrzeźniać nieludzkie spojrzenie papugi. Nigdy dotąd nie widziałam takiego ptaka, powiedziała ze smutkiem zakonnica, jakby uznając, że powinna czymś usprawiedliwić swoją ciekawość; dziedzic odłożył teczkę i okulary na stolik przy fotelu i podszedł do siostry Consuelo; papuga zauważywszy, że ktoś się jej przygląda, nastroszyła pióra, otwarła dziób i wydała z siebie przenikliwy wrzask. Osoba, która mi ją podarowała, mówiła, że pochodzi ona, jak wszystkie ptaki tego gatunku, z dżungli amazońskiej, powiedział Augusto Aixelà, tam się je chwyta i wysyła do Europy towarowymi statkami; w czasie podróży uczą się powtarzać to, co mówią ludzie z załogi: stek przekleństw i sprośności, którymi wprawiają w zakłopotanie swych późniejszych właścicieli, ponieważ nauczyły się tego przypadkiem i nigdy nic nie zapominają; ten ptak natomiast nie nauczył się niczego, bo być może w podróży umieszczony był w jakimś odosobnionym miejscu, dokąd nie docierały ludzkie głosy; teraz powinienem nad nim popracować, ale nie mam czasu ani ochoty, ot, kiepski ze mnie pedagog. Zakonnica przestała się wpatrywać w papugę i oboje wrócili na swe fotele; siedzieli w milczeniu, patrząc przed siebie, tak jakby robili przegląd sadu i winnic. W końcu mniszka powiedziała: Jakie jest pańskie zdanie? Augusto Aixelà powolutku odwrócił się w jej stronę. Zdążyłem tylko rzucić okiem na ten projekt, ale mogę z całą pewnością stwierdzić, że rachunki się nie zgadzają, rzekł. Z czym? - zapytała. Z siostry zamierzeniami, odparł, albo z rzeczywistą sytuacją; siostra wspomina tu o dwóch milionach peset, ale według mnie na to wszystko, o czym tu mowa, trzeba by było o wiele więcej, cztery miliony albo z pięć, sam nie wiem; skąd siostra wzięła te liczby? Och, skąd się dało, odpowiedziała wymijająco. Są mylące, powiedział, mylące i niepełne; zacznijmy od tego, że w kosztorysie nie zamieściła siostra wyceny siły roboczej. Nie, bo myślałam, że to nie takie ważne, wtrąciła skwapliwie zakonnica, po prawdzie to my same mogłybyśmy wykonywać fizyczną pracę, nie boimy się jej. Augusto Aixelà rzucił jej pełne irytacji spojrzenie. Nie boicie się, bo nie wiecie, co to za praca, wykrzyknął; siostra Consuelo milczała speszona, a on mówił dalej: Nie jestem człowiekiem o niezłomnych zasadach, ale doświadczenie nauczyło mnie szanować ludzką pracę bardziej niż cokolwiek innego; siostra mówi o niej tak lekkim tonem, bo zapewne utożsamia pracę z wysiłkiem. Proszę nie popełniać tego błędu; praca to wysiłek, lecz także mądrość i wytrwałość; nie chodzi tu o użycie brutalnej siły wobec materii, lecz o to, by wiedzieć, co się chce zrobić i dlaczego, oraz jak należy to zrobić, a następnie wykonać to wszystko nie szczędząc trudu, inteligentnie i z upodobaniem, i wkładać w każdy gest wielowiekowe dziedzictwo poświęcenia i celowości. Wstał z fotela i zaczął chodzić po ganku na oczach oszołomionej zakonnicy; po chwili, kiedy wydawało się, że już nie ma ochoty mówić dalej, przystanął i wyciągnął rękę w stronę wzgórza. Proszę spojrzeć na ten sad i winnice, powiedział, ziemia tu jest jałowa, a deszcze zdradliwe, ale wszystko rośnie dzięki bardzo pomysłowemu i skomplikowanemu systemowi zbiorników, kanałów i śluz regulujących nawadnianie, systemowi tak staremu, że nikt nie wie, kto i kiedy go wymyślił i wprowadził, chociaż wszystko, co dotyczy tej posiadłości, posiada swoją dokumentację od przeszło sześciuset lat. I to, co widać, i to, czego nie widać: te tarasowate grzędy, dom, lemoniada, którą siostra piła przed chwilą, a także ja sam - wszystko to zrodziło się z tego strasznego wysiłku, nieustannego i anonimowego. Powrócił do stolika, zamknął teczkę, którą tam przedtem położył, i podał ją zakonnicy. Proszę to zabrać, wiem, że siostra miała jak najlepsze intencje, ale nie mogę poważnie traktować takich mrzonek; gubernator i biskup całkiem słusznie to zlekceważyli, są osobami wysoko postawionymi i dali to siostrze do zrozumienia w sposób dużo bardziej taktowny; a ja jestem prostak, człowiek ze wsi, proszę mi wybaczyć gwałtowność i szorstkość. Siostra Consuelo milczała przez chwilę, po czym spojrzała na zegarek i cichym głosem przeprosiła, że musi już iść: jest sobota i powinna uczestniczyć w modlitwie; wstała, skłoniła się, tak jakby zamierzała uklęknąć, i odeszła patrząc w ziemię i przyciskając do piersi teczkę.

A jednak w dwa tygodnie potem ta sama mniszka, z tą samą teczką pod pachą, podchodziła dróżką po zboczu wzgórza zmierzając w stronę dworu. Psy znów powitały ją histeryczną wrzawą. Nie sądzę, aby pan Aixelà chciał mnie widzieć, powiedziała służącej, ale gdyby się zgodził mnie przyjąć, zajmę mu tylko minutę. Zaraz mu to powiem, proszę siostry, odparła kobieta, w której spojrzeniu siostra Consuelo dostrzegła cień niepokoju. Może tamtego dnia słyszała filipikę dziedzica i teraz boi się jeszcze głośniejszej awantury, pomyślała, ale myli się, i to bardzo: żeby nie wiem jak mnie prowokował, zachowam spokój; muszę się zdobyć na uległość, za wszelką cenę, to moja powinność. Ale on przyjął ją z niemal ojcowską życzliwością. Przyszłam przeprosić za moje niezbyt grzeczne odejście tamtego dnia, powiedziała, zanim zdążył się odezwać, byłam zakłopotana i nie potrafiłam podziękować panu za szczerość. Nie musi siostra się tłumaczyć, odparł, byłem rzeczywiście bardzo popędliwy, a siostra wykazała się dużą stanowczością. A poza tym, przerwała mu mniszka, chcę panu podziękować za to, co określa pan jako popędliwość; to, co pan powiedział, jest nie tylko słuszne, ale i oczywiste, tylko że ja w swym zaślepieniu i pysze zapewne bym nic nie zrozumiała, gdyby pan się do mnie nie zwrócił w taki sposób. A zatem, powiedział dziedzic po krótkiej przerwie, zawarliśmy pokój. To tylko rozejm, odparła siostra Consuelo z lekkim uśmiechem na ustach i w oczach. Widzę, że znowu przyniosła siostra tę swoją słynną teczkę, powiedział. Sprawdziłam rachunki, wyjaśniła. Dziedzic zaczął się śmiać. Proszę bardzo, wyjdźmy na ganek, powiedział rozsuwając zasłony. A ona na to: Jeżeli nie jest to nadmierne wykorzystywanie pańskiej cierpliwości i pańskiego czasu, to chciałabym, aby pan jeszcze raz spojrzał na ten kosztorys. Usiedli w wiklinowych fotelach; Augusto Aixelà wziął teczkę, którą mu podała, i wyciągnął z kieszeni futerał z okularami. Wcale mnie siostra nie wykorzystuje, powiedział zakładając okulary, tak naprawdę to bawi mnie siostry upór, nie mówię tego, żeby siostrze dokuczyć, dodał zaraz, lecz ze szczerego serca: proszę mi wierzyć, nie siedzielibyśmy tutaj, gdybym nie doceniał szlachetnych intencji i odwagi, z jaką stara się siostra zrealizować swe zamierzenia. Sprawdziłam rachunki, przerwała mu, i zrobiłam w zarysie projekt finansowy; jestem przekonana, że gdybym zdołała zgromadzić wymienioną tu sumę potrzebną na rozpoczęcie robót, mogłabym bez trudu uzyskać oficjalne wsparcie; gdy sprawa ruszy z miejsca, już mnie nie zostawią z niczym. Zobaczmy to, powiedział dziedzic otwierając teczkę. Chcąc ukryć zdenerwowanie wywołane całą sytuacją i wysiłkiem, jaki wkładała w zachowanie równowagi między łagodnością a postawą nieugiętej stanowczości, zakonnica podniosła się z miejsca i podeszła do papugi. Ptak wykonywał swój monotonny taniec na obręczy: przenosił cały ciężar ciała to na jedną łapę, to na drugą, jednocześnie kołysząc głową: w tym powtarzającym się ruchu była pewna tępota i jakiś magnetyzm. Kiedy zakonnica znalazła się w zasięgu wzroku papugi, ta rozwarła dziób i powiedziała: Ave Mania Purrissima, Siostra Consuelo wybuchnęła śmiechem, po czym spoważniała i zaczerwieniła się. Tak bardzo był pan pewny, że się jeszcze spotkamy? - powiedziała. Mam nadzieję, że siostry nie uraziłem, powiedział dziedzic nie podnosząc oczu znad kosztorysu, to tylko niewinny żart. Och nie, nie jestem obrażona, ale czy naprawdę uważa mnie pan za takiego uparciucha? Tak, ale cóż w tym złego? - odparł Augusto Aixelą, nieustępliwość to pewien sposób bycia: może służyć nagannym celom, lecz także cnocie i szlachetności. Zamknął teczkę i zapytał: Dlaczego siostra myśli, że mogę jej pomóc? Odpowiedź jest prosta, odrzekła zakonnica: ponieważ dysponuje pan niezbędnymi środkami. Kto siostrze powiedział, że jestem bogaty? Siostra Consuelo spuściła oczy i szepnęła: Takie rzeczy ludzie wiedzą. Ale siostra jest tu dopiero od miesiąca, odparł na to, proszę mi spojrzeć w oczy i powiedzieć prawdę: kto siostrze o mnie mówił? Wiele osób: chorzy, którzy zgłaszają się do Szpitala, lekarze, którzy mają nad nim pieczę, dostawcy, wszyscy; w tak małej miejscowości plotki są w ciągłym obiegu. Nie wszystkie są zgodne z prawdą, powiedział Augusto Aixelà. Nie, ale wszystkie z czegoś się biorą, odparła zakonnica. Co jeszcze o mnie siostra słyszała? - zapytał. Nic, czego warto by było słuchać, odparła ona. Dlaczego? Tylko moje pieniądze siostrę interesują? Interesują mnie tylko czyny, odparła mniszka, osąd moralny pozostawiam Najwyższemu. Nie mówimy o osądzaniu, tylko o tym, czy się w to czy tamto wierzy, powiedział dziedzic, siostra słyszała różne rzeczy o mnie i teraz ja pytam: czy siostra w to wierzy? A czy to ma dla pana jakiekolwiek znaczenie, że wierzę lub nie? - zauważyła siostra Consuelo. Obchodzi mnie to i już, odparł krótko. Złożyła ręce na podołku, pochyliła głowę i skierowała na swego rozmówcę spojrzenie, którego intensywność zadawała kłam tej pełnej skromności pozie. Jestem zakonnicą, powiedziała w końcu, poświęciłam życie modlitwie i trosce o chorych; o innych sprawach wiem bardzo mało i nie chcę wiedzieć więcej; to prawda, że opowiadano mi o panu najróżniejsze rzeczy, i dobre, i złe; w dobre nie mam powodu wątpić, a te inne dotarły do mnie w postaci złośliwych plotek; nie sądzę, aby były zgodne z prawdą, chociaż wiem, że jest to możliwe: wszyscy jesteśmy podatni na dobro i na zło. Przełknęła ślinę i mówiła dalej: Tak czy inaczej, jeżeli naganne czyny, przypisywane panu, rzeczywiście miały miejsce, nic na to nie poradzę, mogę tylko się modlić, aby Bóg pana oświecił, i to właśnie robię. Jak to? Siostra modli się za mnie?! Modlę się za wiele osób. Ale także za mnie. Tak, także za pana, powiedziała mniszka, to mój obowiązek... a poza tym coś mnie ku temu skłania, ale chciałabym jedną rzecz powiedzieć jasno: kiedy się modlę, to zwracam się do Boga, mam nadzieję, że mnie pan rozumie. Proszę mi zostawić tę teczkę, powiedział natychmiast Augusto Aixelà takim tonem, jakby rozmowa bardzo go już zmęczyła, jutro mam się zobaczyć z moim administratorem i chciałbym, żeby rzucił okiem na te rachunki, jeśli siostra nie ma nic przeciw temu; to człowiek dyskretny i lojalny, no i świetnie się zna na tych sprawach. Oczywiście, odparła zakonnica ledwo dosłyszalnym głosem; on zaś dodał: Pojutrze wyjeżdżam w podróż; muszę być w Madrycie, mam do załatwienia ważną transakcję, rozumie siostra, jak to jest, nie wiem, ile dni będę poza domem, ale jak tylko wrócę, zaraz siostrę zawiadomię. Będę czekała na wiadomość od pana, rzekła siostra Consuelo powoli, tak jakby mówienie wymagało od niej wielkiego wysiłku; a jednak kiedy w tydzień później spotkali się w tym samym miejscu, nie było między nimi najmniejszych niedomówień.

3

Wciąż trwał upał, a ciemne chmury, które częściowo przysłaniały ziejące żarem niebo, sprowadzały duchotę; gnane wiatrem, rzucały cień na pola; liście winorośli miały stalową barwę. Zakonnica pytała Augusta Aixelę o podróż i o wynik zabiegów, które zaprowadziły go aż do stolicy, a on opowiedział jej, że podróż była prawdziwą torturą, że pociąg miał jak zwykle opóźnienie i w końcu dowiózł go, wyczerpanego i od stóp do głów usmolonego pyłem węglowym, do Madrytu, gdzie było straszliwie gorąco: ulice ziały pustką, a rozmiękły asfalt kleił się do butów; na szczęście, dodał, hol hotelu, w którym mieszkał, posiadał doskonały system chłodzenia, nawet zbyt doskonały; co do reszty, dorzucił, to sprawa, dla której podjął tę niefortunną podróż, wydaje się zmierzać, przynajmniej jego zdaniem, ku ostatecznemu rozwiązaniu. Jednym słowem, zakończył, mimo pewnych kłopotów, wyprawa przyniosła zadowalające rezultaty. Widać więc, powiedział, że modlitwy siostry stale mi towarzyszyły. Chyba nie bardzo mogły się panu przydać moje modlitwy w załatwianiu spraw, o których charakterze nie mam najmniejszego pojęcia, rzekła mniszka. Siostra nie ma pojęcia, ale Pan Bóg ma, odparł pan Aixelà, i może Najwyższy, przekonany o tym, że niewiele już zdoła uczynić dla zbawienia mojej duszy, postanowił dopasować modlitwy siostry do spraw raczej doczesnych. Proszę sobie nie żartować z modlitwy i jej skutków, powie...