WZ_NR20.pdf

Wybierz ¯ycie!

NR 20(56)/2010

BIULETYN STOWARZYSZENIA PRZYJACIÓ£ LUDZKIEGO ¯YCIA

JESIEŃ 2010

W OBRONIE ŻYCIA Z JANEM PAWŁEM II

Instytut Rodziny przy Uniwer-

sytecie Laterańskim w Rzymie.

Znamienne, że dokumenty o ich

powołaniu Ojciec Święty osobi-

ście podpisał rankiem 13 maja

1981 roku w dzień zamachu na

Placu św. Piotra. Zostały niejako

podpisane jego krwią i cierpie-

niem. Uwieńczeniem wielolet-

nich działań duszpasterskich

Jana Pawła II było powołanie

w 1994 r. Papieskiej Akademii

Życia. Stało się to z inicjatywy

wielkiego francuskiego naukow-

ca prof. Jérôme Lejeune, który

był wielkim przyjacielem Ojca

Świętego i pierwszym prezyden-

tem Akademii.

Przez wiele lat czekaliśmy

na encyklikę poświęconą życiu.

Ojciec Święty miał jednak swój

plan nauczania i kolejno go

realizował. Już na początku lat

90. chodziły słuchy, że przygo-

towuje encyklikę na ten temat.

Bardzo była potrzebna, aby

podkreślić wagę zagadnienia na

forum całego Kościoła i całego

świata. Mieliśmy oczywiście

jednoznaczne nauczanie Kościo-

ła na ten temat, ale brakowało

aktualnego dokumentu podkre-

ślającego wagę

sprawy. Posługiwaliśmy się ad-

hortacją apostolską „Familiaris

consortio – o zadaniach rodziny

chrześcijańskiej we współcze-

snym świecie”, wydaną w 1981

roku. Na nową encyklikę cze-

kaliśmy z wielkimi emocjami

i utęsknieniem.

stawą we wszelkich działaniach

w obronie życia. Każdy obrońca

życia powinien ją znać i do niej

sięgać.

z życiem. Wołanie to kieruję

do wszystkich moich rodaków

bez względu na przekonania

religijne. Do wszystkich ludzi,

nie wyłączając nikogo. Z tego

miejsca jeszcze raz powtarzam

to, co powiedziałem w paździer-

niku ubiegłego roku: „Naród,

który zabija własne dzieci,

jest narodem bez przyszłości”.

[Wierzcie, że nie było mi łatwo

to powiedzieć. Nie było mi

łatwo powiedzieć to z myślą o

moim narodzie, bo ja pragnę dla

niego przyszłości, wspaniałej

przyszłości]. Potrzebna jest więc

powszechna mobilizacja sumień

i wspólny wysiłek etyczny, aby

wprowadzić w czyn wielką

strategię obrony życia. Dzisiaj

świat stał się areną bitwy o

życie. Trwa walka między cy-

wilizacją życia a cywilizacją

śmierci. Dlatego tak ważne jest

budowanie „kultury życia”:

tworzenie dzieł i wzorców kultu-

rowych, które będą podkreślały

wielkość i godność ludzkiego

życia; zakładanie instytucji na-

ukowych i oświatowych, które

będą promowały prawdziwą

wizję osoby ludzkiej, życia

małżeńskiego i rodzinnego; two-

rzenie środowisk wcielających

w praktykę codziennego życia

miłość miłosierną, którą Bóg

obdarza każdego człowieka,

zwłaszcza cierpiącego, słabego

i ubogiego, [nie narodzonego]”.

Fragmenty homilii Jana Pawła

II wygłoszonej 4 czerwca 1997

roku w Kaliszu.

bliski naszym sercom. Po

jego odejściu do Domu

Ojca świat nazwał go WIEL-

KIM, a ludzie zebrani na Placu

św. Piotra zakrzyknęli „santo

subito”. Dzisiaj pracowicie

i drobiazgowo toczy się proces

beatyikacyjny, przyspieszony

wyjątkową decyzją papieża Be-

nedykta XVI. A my już się mo-

dlimy za Jego wstawiennictwem

i jesteśmy przekonani, że wiele

może dla nas u Boga wyprosić.

Modlimy się też i czekamy na

Jego beatyikację.

Czy pamiętamy jednak, że

już za życia nazywano Go wiel-

kim? Wielkim obrońcą życia!

Tak istotnie było, gdyż sprawa

ochrony życia każdego człowie-

ka i jego godności, zwłaszcza

najsłabszego i bezbronnego,

jakim jest dziecko w łonie matki,

była dla Jana Pawła II niezwykle

ważna. Angażował się w nią

zawsze i nieustannie poruszał

bolesny temat zabijania milio-

nów dzieci poczętych. Był naj-

większym adwokatem dzieci w

łonach matek, ciągle podnosząc

ten dla wielu „niewygodny”

temat. Zwracał się w tej spra-

wie do rządzących, do lekarzy

i pielęgniarek, do świata nauki i

do wszystkich ludzi dobrej woli,

a przede wszystkim mobilizował

Kościół do aktywnej obrony

życia.

Encyklika „Evangelium vitae”

ukazała się 25 marca 1995 r.

przekraczając swym szerokim

i dogłębnym ujęciem wszystkie

nasze oczekiwania. Jej znajo-

mość jest pod-

Jan Paweł II potraił też ostro

i odważnie przeciwstawiać się

kulturze śmierci. Gdy w Polsce

ponownie zalegalizowano abor-

cję ze względów społecznych

z wielką energią, zaangażowa-

niem i bólem wołał w Kaliszu:

„Miarą cywilizacji – miarą

uniwersalną, ponadczasową,

obejmującą wszystkie kultury

– jest jej stosunek do życia.

Cywilizacja, która odrzuca bez-

bronnych, zasługuje na miano

barbarzyńskiej” (...) „Umi-

łowani Bracia i Siostry,

bądźcie solidarni

Pamiętam audiencję z Janem

Pawłem II podczas pierwszego

spotkania liderów pro-life or-

ganizowanego przez Papieską

Radę ds. Rodziny, które odby-

wało się w Sali Synodalnej na

Watykanie. Osobiście przyszedł

do nas. Po przemówieniu stanął

po prostu koło mównicy. Każdy

z nas kolejno mógł wówczas do

niego podejść, a nawet zamienić

kilka zdań. Ojciec Święty nie

spieszył się, każdemu błogosła-

wił, chwalił działania i mówił,

jak ważna jest ochrona po-

czętego życia. Od nas

Polaków szczegól-

nie dużo w tej

dziedzinie

oczeki-

wał.

Wiedział, że konieczna jest

systematyczna, fachowa praca

na rzecz rodziny oraz zaanga-

żowanie świata nauki w obronę

życia. Pierwszy zwracał uwa-

gę na nowe zagrożenia, jakie

stwarza współczesna genetyka,

zapłodnienie in vitro oraz upo-

wszechnianie stosowania coraz

nowszych farmakologicznych

środków wczesnoporonnnych.

Dzięki Jego decyzji powstała

Papieska Rada ds. Rodziny oraz

Pół roku później polski Sejm

na stojąco przyjął decyzję Try-

bunału Konstytucyjnego, który

uznał nowelizację ustawy o

planowaniu rodziny w kierunku

liberalizacji aborcji za niezgod-

ną z polską konstytucją. Wiele

poczętych dzieci mogło się

bezpiecznie urodzić.

Dzisiaj powstają nowe za-

grożenia. Lewica wnosi kolejne

inicjatywy ustawodawcze – w

celu zalegalizowania zabijania

poczętych dzieci. Od nas sa-

mych, od naszej zdecydowanej

postawy zależy czy Polska

posłucha głosu Jana Pawła II

i będzie chroniła swoje dzieci

oraz jaka będzie przyszłość

naszego narodu.

J an Paweł II pozostaje

jesień 2010

Wybierz ¯ycie!

Ewa H. Kowalewska

przejęli młodzi. Szefową

centrum jest teraz Diana

Stanko. To wspaniała młoda

dziewczyna, bardzo aktyw-

na, operatywna i mądra.

Jest szczupła i bardzo wy-

soka, a ma w sobie bardzo

dużo świeżości i kobiecego

wdzięku. Dobrze mówi po

polsku, skończyła też Pody-

plomowe Studium Rodziny

na KUL. Przeszła też przez

cały system naszych szko-

leń. Zdaje sobie sprawę,

że liderom potrzebna jest

rzetelna wiedza – zarówno

teoretyczna, jak i praktycz-

na. Zapobieganie aborcji

nie będzie skuteczne, jeśli

ludzie nie otrzymają wie-

dzy o ludzkiej płciowości

oraz na temat naturalnego

planowania rodziny. Rok

wcześniej, latem jeździła

razem z Galiną i doktor Miłą

od wsi do wsi, organizując

pogadanki i konsultacje w

najbiedniejszych paraiach.

Teraz Galina miała przepro-

wadzić kolejne tygodniowe

szkolenie dla młodych lide-

rów w Rydze. Było bardzo

duże zainteresowanie i wie-

lu wspaniałych młodych lu-

dzi od dawna na nie czekało.

Ale co z tą złamaną nogą?

Początkowo wydawało się,

że jest tylko zwichnięta.

Galina więc zacisnęła zęby,

zrobiła okład, założyła ban-

daż i chłopaki z kursu zanie-

śli ją do centrum. Posadzili

wygodnie i w taki sposób

ich uczyła. Po dwóch dniach

z nogą było jednak coraz go-

rzej. Pojechali więc do szpi-

tala i tam dopiero „zaczęły

się schody”. Stwierdzono

złamanie. Galina jest jednak

obywatelką Rosji, a Łotwa

należy już do Unii Europej-

skiej i służba zdrowia działa

na nowych zasadach. Ubez-

pieczenia to skomplikowana

fikcja. Ostatecznie nogę

tylko usztywniono. Twarda

Galina nie dała się chorobie

i dotrwała do końca kursu,

a potem zmartwieni ło-

tewscy przyjaciele wysłali

ją samolotem z powrotem

do Moskwy. Dopiero tam

okazało się, że potrzebna

jest skomplikowana opera-

cja, a nawet dwie, za które

trzeba było sporo zapłacić.

Rozdzwoniły się telefony

w różnych krajach. Wielu

lekarzy pro-life chciało ja-

koś pomóc. HLI zbierało

pieniądze na operację nogi

Galiny. My też się trochę

dołożyliśmy. To wszystko

działo się w ubiegłym roku.

Dzisiaj wiadomo, że udało

się i noga jest już całkowicie

sprawna. Właśnie teraz we

wrześniu Galina pojedzie

prowadzić szkolenie w Ka-

zachstanie na zaproszenie

arcybiskupa Tomasza Pety,

Z WIZYTĄ W RYDZE

Galina złamała nogę. Pa-

skudnie – w kostce i z prze-

mieszczeniem. Po prostu

wstała „lewą nogą” z łóżka,

zaplątała się w dywanik i

potknęła się. Mocno bolało

i na dodatek okazało się, że

bez operacji i „drutowania”

się nie obejdzie. Kłopot był

tym większy, że to łóżko, ten

dywanik i noga Galiny były

akurat na Łotwie, a Galina

mieszka w Moskwie. W

Rydze rozpoczynało się ko-

lejne szkolenie dla liderów

pro-life i obecność Galiny

była tam niezbędna.

Gdy pierwszy raz poje-

chałam dobrych kilka lat

temu do Rygi, aby odwie-

dzić Katolickie Centrum

Obrony Życia, byłam zdzi-

wiona, jak wiele tam pol-

skich korzeni. Sama przed

sobą musiałam przyznać,

że jestem niedouczona i

zupełnie nie znam historii

tego regionu. W polskiej,

socjalistycznej szkole tego

nie uczyli, a ja sama jakoś

wcześniej nie wykazałam

inicjatywy i zainteresowa-

nia, aby się czegoś więcej

dowiedzieć. Katolicy są

tam w mniejszości, ale się

jednak liczą. Większość z

nich ma polskie korzenie.

Starsi rozumieją po polsku.

W kościele lubią śpiewać

stare, piękne polskie pieśni,

z których wielu ja nie znam.

Po niedzielnym spotkaniu

w jednej z ryskich paraii

oprowadzający nas ksiądz

z uśmiechem stwierdził, że

jego paraianie często śpie-

wają i modlą się po polsku,

spowiadają się najczęściej

po rosyjsku, bo tak mówią

w domu, ale do Rosjan nie

mają zaufania, a czują się

Łotyszami. Po spotkaniu

postawili nam wspaniały

napój wytoczony z brzozy,

tzw. oskołę, uznawany tam

niemalże za „eliksir naro-

dowy”.

Kościół katolicki w Rydze

ma spory autorytet. Tutaj

nie zamknięto większo-

ści kościołów. W latach

sześćdziesiątych pozwolono

nawet ponownie otworzyć

„okrojone” seminarium du-

chowne i było to jedyne

miejsce w całym Związku

Sowieckim, gdzie od czasu

do czasu pozwalano wy-

święcać nowych księży. Ka-

tolickiej ludności o polskich

korzeniach było tam za dużo

i postanowiono pokazowo

udawać wolność religij-

ną, co i tak nie uchroniło

większości kapłanów przed

prześladowaniami. Jak po-

wiedział nam kard. Jānis

Pujats, w tamtych czasach

pozwalano kształcić nie

więcej niż pięciu kleryków.

Skutkiem tego w budynku

seminarium i w katedrze za-

trudniano zadziwiająco dużą

liczbę młodych mężczyzn

jako sprzątaczy, murarzy,

porządkowych itd. Dzisiaj

są to kapłani pracujący w

Rosji, na dalekiej Syberii, na

Ukrainie czy Białorusi. Na

przykład rektor obecnego

seminarium w St. Peters-

burgu przed święceniami

w Rydze, musiał pracować

jako kolejarz, prowadząc

lokomotywę. Sam kardy-

nał został „ekspresowo”

potajemnie wyświęcony,

gdy władze komunistyczne

postanowiły zamknąć se-

minarium w styczniu 1951

roku. Takie to były czasy.

Aborcja na Łotwie to istna

plaga w sowieckim stylu.

Wprowadzona w czasach

Związku Sowieckiego, jako

w pełni dostępna „metoda

planowania rodziny”, na-

dal zbiera krwawe żniwo.

Trudno jest zmienić ludzką

mentalność i przyzwycza-

jenia. Inicjatorką powsta-

nia Katolickiego Centrum

Obrony Życia w Rydze była

Amerykanka łotewskiego

pochodzenia – Anna Kan-

cane. Ta starsza już pani

pierwsza poszła z prośbą

do kardynała, który po-

błogosławił tę inicjatywę

i dał pomieszczenia właśnie

odzyskane przy kościele

w centrum Rygi. To ona

nawiązała kontakt z HLI

i zaczęła zbierać pieniądze,

aby coś zacząć Dzięki pani

Annie zaczęli się gromadzić

liderzy, a ponieważ potrzeb-

ne były dla nich szkolenia,

powstał kontakt z HLI w

Gdańsku. Pierwszy dusz-

pasterz tego centrum ks.

Zbigniew Stankiewicz jest

obecnie nowym arcybisku-

pem Rygi i bardzo popiera

tę działalność.

Katolickie Centrum Obro-

ny Życia jest bardzo ak-

tywne. Pomaga kobietom

i rodzinom w trudnej sy-

tuacji, prowadzi poradnie,

pogadanki w kościołach na

terenie całej Łotwy, uczy

naturalnego planowania

rodziny, uczestniczy w pra-

cach rządu i parlamentu ws.

rodziny. Pani Anna nie ma

już sił na podróże, pracę

Autorka z Kard. J ā nisem Pujatsem

a niedawno wróciła ze szko-

lenia z Mohylewa na Biało-

rusi. Przygotowywany jest

też cały system szkoleń na

Ukrainie.

Wiosną tego roku zno-

wu byłam w Rydze. Mia-

łam wykład dla liderów

w centrum. Pytali przede

wszystkim o naprotech-

nologię. Ich problemy są

bardzo podobne do naszych,

przychodzą może tylko tro-

chę później. Można więc

wykorzystać polskie do-

świadczenie, aby im pomóc.

Wieczorem spotkałam się z

bardzo szczególną grupą.

Okazało się, że liderzy pro-

life z Rygi, reprezentujący

różne wyznania, założyli

wspólne stowarzyszenie,

które podejmuje inicjatywy

na poziomie ministerstw

i parlamentu. Luteranie, sta-

nowiący większość na Ło-

twie, są bardzo prorodzinni.

Już kilkakrotnie mer Rygi

zabronił organizowania tam

parady gejów. Bardzo im

także zależy na ochronie

młodych. Te działania po-

piera także Kościół prawo-

sławny. Wszyscy zgodnie są

za ochroną poczętych dzieci.

Wspólne działania znacznie

zwiększają skuteczność.

Tym razem grupa ta spotkała

się w centrum katolickim

i obradowała nad ostateczną

wersją programu wychowa-

nia prorodzinnego dla szkół.

Była duża szansa, że pro-

gram ten po pewnej dysku-

sji zostanie zaaprobowany

przez ministerstwo edukacji.

Było mi niezwykle miło, że

korzystają z naszych pol-

skich materiałów autorstwa

Wandy Papis i Teresy Król.

Rozmawiając z nimi prze-

konałam się, że są to osoby

dobrze już przygotowane do

podejmowania tego tematu.

Świadomość, że owocują

prowadzone przez nas od

ponad 15. lat szkolenia,

dawała mi wielką, chociaż

cichą satysfakcję.

W sobotni wieczór po-

szłam do sąsiadującej kate-

dry św. Jakuba na Mszę św.

Tym razem wszystko było

po łotewsku, więc siedzia-

łam jak na „greckim kaza-

niu”, bo język ten należy do

grupy języków bałtyckich o

silnych wpływach ugroiń-

skich i jest dla nas zupełnie

niezrozumiały. Liturgia w

Kościele powszechnym jest

jednak wszędzie taka sama,

więc nie można się zgubić.

Podczas kazania rozgląda-

łam się trochę, z przyjem-

nością obserwując odre-

montowane już historyczne

wnętrze katedry. Zwróciłam

wówczas uwagę na stoją-

cy z boku konfesjonał, do

którego ciągle przychodzili

ludzie. Kapłan był zasłonię-

ty, ale robiło to wrażenie, że

każdy znakomicie wie, kogo

może tam spotkać i chętnie

przychodzi. Gdy Msza św.

się skończyła, zobaczyłam

go – był to ubrany w zwykłą

czarną sutannę, szczupły

stary ksiądz o serdecznym,

skromnym uśmiechu. Tylko

biret, który trzymał w ręku

był purpurowy. Gdy szedł

boczną nawą, ludzie padali

na kolana, z miłością i czcią

całując jego ręce. Poznałam

kardynała Pujatsa. Właśnie

miał przejść na emeryturę,

bo w tym roku kończy 80

lat. Też uklękłam, całując

pierścień na jego delikatnej

dłoni i przypominając mu

kim jestem i po co tutaj

przyjechałam. Uśmiechnął

się i rzekł ze smutkiem:

„Teraz łatwo jest przyjść do

kościoła, ale tak wielu nie

przychodzi”.

Grupa pro-life przed Centrum Rodziny w Rydze

Wybierz ¯ycie! jesień 2010

Antoni Szymański

Socjolog, członek Zespołu ds. Rodziny

Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu Polski

wprost dotyczą poprawienia

warunków życia rodzin. To

one dobitnie świadczą, jak

wielkie było zainteresowa-

nie tymi sprawami strajku-

jących. Postulat 17. mówi

o zapewnieniu odpowiedniej

liczby miejsc w żłobkach

i przedszkolach, a postulat

18. o wprowadzeniu płat-

nych trzyletnich urlopów

macierzyńskich. Postulat

19. dotyczy skrócenia czasu

oczekiwania na mieszkanie.

Szereg innych postulatów

także dotyka życia rodzin,

np. zapewnienia minimum

wartościowej żywności.

Pamięć i szacunek wobec

oczekiwań, powszechnie wy-

rażonych w wielkim społecz-

nym zrywie Sierpnia 1980,

powinna również wyrażać

się prowadzeniem przez pań-

stwo autentycznej polityki

rodzinnej oraz działaniami na

rzecz wzmocnienia polskich

rodzin. Nie są wiarygod-

nymi zapewnienia pamięci

o przesłaniu Sierpnia 80 bez

jego realizacji także w sferze

dotyczącej rodziny.

Drodzy Bracia i Siostry,

ani na chwilę nie zapominajcie o tym,

jak wielką wartością jest rodzina. Dzięki

sakramentalnej obecności Chrystusa, dzięki

dobrowolnie złożonej przysiędze, w której

małżonkowie oddają się sobie wzajemnie,

rodzina jest wspólnotą świętą. Jest komunią

osób zjednoczonych miłością, o której św.

Paweł tak pisze: «miłość współweseli się z

prawdą, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy,

we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko

przetrzyma i nigdy nie ustaje» (por. 1 Kor 13,

6-8). Miłość nigdy nie ustaje. Każda rodzina

może zbudować taką miłość. Ale można ją

osiągnąć w małżeństwie tylko i wyłącznie

wtedy, jeżeli małżonkowie stają się —

znów słowa Soboru — «bezinteresownym

darem z siebie samego» (Gaudium et

spes 24), bezwarunkowo i na zawsze, nie

stawiając żadnych ograniczeń. Ta miłość

małżeńska, rodzicielska, rodzinna jest ciągle

uszlachetniana, jest doskonalona przez

wspólne troski i radości, przez wspieranie się

wzajemne w chwilach trudnych. Zapomina

o sobie samym dla dobra umiłowanego

człowieka. Prawdziwa miłość nigdy nie

wygasa. Staje się źródłem siły i wierności

małżeńskiej. Rodzina chrześcijańska, wierna

swemu sakramentalnemu przymierzu, staje

się autentycznym znakiem bezinteresownej

i powszechnej miłości Boga do ludzi. Ta

miłość Boga stanowi duchowe centrum

rodziny i jej fundament. Poprzez taką miłość

rodzina powstaje, rozwija się, dojrzewa

i staje się źródłem pokoju i szczęścia dla

rodziców i dla dzieci. Jest prawdziwym

środowiskiem życia i miłości.

CZY W POLSCE TRZEBA

BRONIĆ RODZINY?

Pozornie wydaje się, że

w Polsce rodzina nie jest

zagrożona. W badaniach

społecznych to właśnie ro-

dzina wymieniana jest jako

centralna wartość i niemal

wszyscy wypowiadają się o

niej pozytywnie. Konstytucja

i prawa szczegółowe mówią

o ochronie małżeństwa i

rodziny. Często słyszymy

porównania sytuacji polskich

rodzin do rodzin żyjących w

Europie Zachodniej i krze-

piące informacje, że w Polsce

nie jest jeszcze tak źle, bo

więzi w rodzinach są silne, a

rozpady małżeństw rzadsze.

Bez wątpienia większość

polskich rodzin odnajduje

się w obecnej rzeczywistości:

rodzice kochają swoje dzieci

i siebie nawzajem, wspierają

się i dbają o siłę swoich ma-

łych wspólnot. Nie można

jednak nie zauważać, że w

wyniku szybko zachodzących

zmian kulturowych, działań

środowisk, które wprost pod-

ważają znaczenie małżeństwa

i rodziny, ubóstwa, zmasowa-

nego upowszechniania treści

antyrodzinnych w kulturze

masowej czy braku aktyw-

nej polityki społecznej na

rzecz rodzin, sytuacja dużej

liczby polskich rodzin jest

kryzysowa.

żyło w skrajnym ubóstwie,

a 4 miliony osiągało dochody

poniżej ustawowej granicy

ubóstwa uprawniającej do

uzyskania świadczeń z po-

mocy społecznej. Ubóstwo

dotyka szczególnie dotkli-

wie rodziny wielodzietne z

trojgiem i więcej dziećmi.

W 2007 roku aż 36 % takich

rodzin żyło poniżej granicy

ubóstwa. W tych rodzinach

wychowuje się 1/3 polskich

dzieci!

Kolejnym problemem w

Polsce są coraz częstsze roz-

wody. W ostatnich latach

gwałtownie wzrosła liczba

rozwodów do poziomu ok. 70

tysięcy rocznie. Oznacza to, że

rozwód dotyka bezpośrednio

ok. 250 tysięcy osób (rodziców

i ich dzieci), a w przeciągu

najbliższych 10 lat będzie to

ponad 2,5 mln osób! Jeszcze

łatwiej rozpadają się coraz

powszechniejsze związki kon-

kubenckie. Szybkimi krokami

zmierzamy ku coraz większej

samotności osobistej oraz ku

upowszechnieniu samotnego

wychowywania dzieci. Nie-

stety bagatelizuje się głębokie

konsekwencje psychologiczne

i społeczne tego stanu rzeczy

i odrzuca zmiany prawne,

jakie mogą spowodować po-

prawę relacji małżeńskich

i zmniejszenie liczby roz-

wodów (np.: poprzez upo-

wszechnienie mediacji i terapii

rodzinnej).

W większości rozbitych ro-

dzin, osobą samotnie wycho-

wującą dziecko jest matka,

a ojciec pełni niewielką rolę,

często zupełnie go brakuje.

Również w rodzinach peł-

nych znaczenie ojca często

jest marginalizowane. Brak

jest wystarczającego zro-

zumienia przez wielu ro-

dziców, że zarówno matka,

jak i ojciec są konieczni dla

prawidłowego wychowania

dziecka, a rolą ojca nie jest

tylko łożenie na utrzymanie

rodziny. Kryzys ojcostwa jest

faktem.

Znacznie więcej dzieci

wychowuje się w opiece

zastępczej niż 20 lat temu,

chociaż wtedy mieliśmy w

Polsce dwukrotnie więcej

urodzeń niż obecnie. Dzisiaj

w opiece zastępczej wycho-

wuje się prawie 100 tysięcy

dzieci, chociaż ich rodzice

biologiczni żyją. Zamiast

skutecznej proilaktyki rodzin

problemowych, państwo co-

raz częściej przekazuje dzieci

do opieki zastępczej.

Czy problemy

rodzin są w centrum

zainteresowania

Dalece niepełna powyższa

lista zjawisk kryzysowych

wskazuje, że powinny one

mobilizować zarówno ro-

dziny, opinię publiczną, jak

i władze, do poszukiwania

środków zaradczych. Tak się

niestety nie dzieje. Problemy

rodzin nie stają w centrum

zainteresowania.

Rodziny niewystarczają-

co walczą o swoje prawa,

dbają o swoją spójność, czę-

sto ulegają niekorzystnym

wzorcom kultury masowej,

np. w wychowaniu dzieci.

Rzadko organizują się w

celu rozwiązywania swoich

problemów i walki o swoje

prawa. Zbyt często biernie

oczekują na pomoc władz,

która nie nadchodzi. Wła-

dze publiczne marginalizują

problemy rodzin. Dowodem

jest brak programu polityki

rodzinnej czy stopniowa li-

kwidacja systemu świadczeń

rodzinnych (składających

się z zasiłków rodzinnych i

dodatków do nich) poprzez

eliminowanie z tego systemu

ok. 400 tysięcy dzieci rocz-

nie!

Przeciętny dochód rodzi-

ny w Polsce jest jednym

z najniższych wśród krajów

OECD i w Unii Europej-

skiej (jesteśmy m. in. za

Węgrami, Czechami, Por-

tugalią, Grecją). Skumulo-

wane wydatki na dzieci są

u nas o połowę mniejsze

niż w Portugalii, a zasięg

ubóstwa polskich dzieci

jest najwyższy w Unii Eu-

ropejskiej. Także wydatki

na politykę rodzinną są u

nas najniższe w porównaniu

z innymi krajami UE. Za-

miast autentycznej polityki

rodzinnej wprowadza się

zmiany ustawowe podważa-

jące autonomię rodziny oraz

zachęcające do samotnego

wychowywania dzieci.

Co robić?

Walka o wzmocnienie ro-

dzin jest zadaniem bardzo

pilnym. Problemy będą na-

rastać, jeśli nie zrozumiemy

wagi zagrożeń stojących

przed polską rodziną i nie

podejmiemy zdecydowanej

walki o jej trwałość, zacho-

wanie autonomii i należyty

status ekonomiczno-kulturo-

wy. Nie powinniśmy ulegać

presji antyrodzinnej kultury

masowej i środowisk dzia-

łających na rzecz osłabienia

rodzin (choćby poprzez pro-

pozycje legalizacji związków

partnerskich czy niewłaściwe

rozwiązania dotyczące prze-

mocy w rodzinie godzące w

jej autonomię i utrudniające

wychowanie dzieci). Rodziny

muszą się bronić i organizo-

wać w stowarzyszenia wspie-

rające ich funkcje i broniące

swoich praw.

Polityka rodzinna państwa

i samorządu lokalnego nie

Ojciec Święty Jan Paweł II

4 czerwca 1997 r. w Kaliszu

jest łaską, ale zasadniczym

ich obowiązkiem! Wiele jest

w tej sprawie do zrobienia.

Oto kilka podstawowych

postulatów:

– opracowanie, rzetelne

przedyskutowanie z rodzi-

nami i organizacjami rodzin-

nymi oraz przyjęcie pań-

stwowego programu polityki

rodzinnej,

– wdrożenie programu

przeciwdziałania ubóstwu

rodzin, szczególnie wielo-

dzietnych,

– zwiększanie dochodów

rodzin,

– zwiększenie wydatków

na politykę rodzinną do śred-

niej w Unii Europejskiej,

– powołanie rzecznika Praw

Rodziny i Rodziców wzorowa-

nego na urzędzie Rzeczniku

Praw Obywatelskich,

– uratowanie świadczeń

rodzinnych.

Symptomy kryzysu

Najbardziej spektakular-

nym wskaźnikiem kryzysu

rodzin jest niska dzietność

w polskich rodzinach, która

nie zapewnia już prostej

zastępowalności pokoleń.

Ludzie mają mniej dzieci

niż początkowo zamierzali,

ponieważ według ich oceny

mają niewystarczające wa-

runki bytowe. Państwo zaś

zwalnia się ze swoich obo-

wiązków i w rzeczywistości

robi niewiele, aby tym, którzy

tego pragną, ułatwić posia-

danie większej liczby dzieci.

Cenę za takie podejście do

dzietności zapłacą nie tylko

wspólnoty rodzinne, ale całe

społeczeństwo z powodu

osłabienia rozwoju społecz-

nego i gospodarczego oraz

systemu świadczeń emery-

talnych.

Duży procent polskich

rodzin żyje w ubóstwie. W

2008 roku standardu mini-

mum socjalnego nie osiąga-

ło 16 milionów obywateli,

z czego ponad 2 miliony

Niezrealizowane

postulaty Sierpnia 80

Wśród 21. historycznych

postulatów, spisanych w

1980 roku w Stoczni Gdań-

skiej, znajdują się takie, które

jesień 2010

Wybierz ¯ycie!

TABLETKA NASTĘPNEGO DNIA

Ocena moralna przerywania ciąży dotyczy także nowych

form zabiegów dokonywanych na embrionach ludzkich,

które chociaż zmierzają do celów z natury swojej godziwych,

prowadzą nieuchronnie do zabicia embrionów. Odnosi się to do

eksperymentów na embrionach, coraz powszechniej dokonywanych

w ramach badań biomedycznych i dopuszczanych przez prawo

niektórych państw. Choć „należy uznać za dopuszczalne zabiegi

dokonywane na embrionie ludzkim, pod warunkiem, że uszanują

życie i integralność embrionu, nie narażając go na ryzyko

nieproporcjonalnie wielkie, ale są podejmowane w celu leczenia,

poprawy jego stanu zdrowia lub dla ratowania zagrożonego życia”,

trzeba zarazem stwierdzić, że wykorzystywanie embrionów i płodów

ludzkich jako przedmiotu eksperymentów jest przestępstwem

przeciw ich godności istot ludzkich, które mają prawo do takiego

samego szacunku jak dziecko już narodzone i jak każdy człowiek.

Na takie samo potępienie moralne zasługuje także praktyka

wykorzystywania embrionów i płodów ludzkich jeszcze żywych

– czasem wyprodukowanych „specjalnie w tym celu w drodze

zapłodnienia” w probówce [in vitro] - już to jako „materiału

biologicznego” do wykorzystania, już to jako źródła organów albo

tkanek do przeszczepów, służących leczeniu niektórych chorób.

W rzeczywistości zabójstwo niewinnych istot ludzkich, nawet gdy

przynosi korzyść innym, jest aktem absolutnie niedopuszczalnym.

Encyklika Evengelium vitae, par. 63

– W jakim celu się ją

przyjmuje?

To zupełnie jasne, aby nie było

dziecka! Po przygodnym współży-

ciu, gdy opadają emocje, a wraca

trzeźwe myślenie, możliwość po-

jawienia się dziecka często budzi

lęk. Dziecko wydaje się tragedią

życiową, dramatem i katastrofą.

Reklama proponuje wówczas tzw.

„pigułkę następnego dnia”. Środek

ten jednak nie zapobiega poczęciu

się dziecka, które być może już żyje

i rozwija się, ale powoduje bardzo

wczesne poronienie! Oznacza to

śmierć dla poczętego dziecka.

tej fazie rozwoju oznacza to śmierć.

Jest to więc środek wczesnopo-

ronny. W ten sposób najczęściej

działa. Jest też przyjmowany w celu

„pozbycia” się dziecka. Zdarza się

też, że dziecko mimo wszystko nie

zostanie poronione, ale wówczas

znacznie wzrasta zagrożenie, że

urodzi się chore.

istota ludzka, która jest całkowicie

niepowtarzalna i posiada własne,

określone cechy. Potrzebuje tylko

czasu, aby urosnąć, ale znajduje

się już na własnym, typowym dla

swojego gatunku, szlaku rozwojo-

wym. Uniemożliwienie jej dalszego

rozwoju jest równoznaczne ze spo-

wodowaniem śmierci człowieka.

Tabletka ta nie zapobiega poczęciu,

nie jest więc antykoncepcją, nikogo

też nie ratuje.

na korzyść człowieka, zwłaszcza

najmniejszego i najsłabszego.

hormonów (50 razy większą niż inne,

tzw. minipigułki antykoncepcyjne).

Dawka ta staje się jeszcze większa,

jeśli przyjmuje się ją częściej. Naj-

bardziej niebezpieczna jest dla mło-

dych dziewczyn, które mają jeszcze

nieuregulowany system hormonalny.

Pamiętać też należy, że środek ten nie

daje żadnego zabezpieczenia przed

licznymi chorobami przenoszonymi

drogą płciową, także wirusem HIV,

który wywołuje śmiertelną chorobę

AIDS. Tylko zachowanie wierności

małżeńskiej na całe życie gwarantuje

takie bezpieczeństwo.

– Czy ta tabletka jest

szkodliwa?

Oczywiście, że tak. Zawiera dużą,

uderzeniową dawkę hormonów,

która ma zakłócić cykl. Tego nie

można przyjmować bez następstw.

Spowoduje kłopoty z cyklem i złe

samopoczucie. Od razu mogą wy-

stąpić nudności, wymioty, a później

wiele innych kłopotów ze zdrowiem.

Pigułka ta zawiera olbrzymią dawkę

– Ale mówi się, że to nie

wywołuje poronienia i

nazywa antykoncepcja

ratunkową?

Działanie tego preparatu jest

znane. Natomiast w celach re-

klamowych stosowane są pewne

„gry słowne”. Jeśli za początek

życia dziecka przyjmiemy dopiero

zagnieżdżenie się zapłodnionej

komórki jajowej w macicy, może-

my uznać, że wcześniej nie było

ciąży, czyli nie było poronienia.

– Ale jak można uwierzyć,

że te kilka komórek to już

człowiek, który ma swoje

prawa?

To nie jest kwestia wiary, ale

wiedzy. Współczesna nauka mówi

nam jednoznacznie, że życie nowej

jednostki ludzkiej rozpoczyna się

od poczęcia czyli zapłodnienia.

Wiedza ta jest dostępna już w

szkole podstawowej. Na poziomie

szkoły średniej uczymy się podstaw

genetyki, które powinny wyjaśniać

wiele wątpliwości. Im głębsza jest

wiedza, tym bardziej rośnie szacu-

nek dla tajemnicy przekazywania

ludzkiego życia. Pamiętać należy,

że te „kilka komórek” ludzkiego

embrionu dzieli się bardzo szybko

i posiada w sobie „wiedzę” pełnego

dalszego rozwoju tego konkretnego

człowieka.

– Na czym polega jej

działanie?

Skutki przyjęcia tabletki „na-

stępnego dnia” zależą od tego, w

jakim okresie cyklu miesięcznego

znajduje się kobieta. Jak wiado-

mo, tylko kilka dni w każdym

cyklu należy do dni płodnych.

Jeśli współżycie nastąpiło w czasie

niepłodnym, dziecko nie mogło się

począć i branie tego środka nie ma

żadnego sensu. Każda kobieta może

się nauczyć i wiedzieć, kiedy jest

płodna, a kiedy nie. Jeśli tabletka

ta zostanie przyjęta jeszcze przed

procesem jajeczkowania, może je

zatrzymać, zadziała więc antykon-

cepcyjnie. Sytuacje te są jednak

bardzo rzadkie. Natomiast, jeśli ja-

jeczkowanie już nastąpiło, dziecko

bardzo szybko mogło się począć.

Wówczas przyjęcie tego środka na

tyle zaburzy prawidłowy przebieg

cyklu kobiety, że błona śluzowa

macicy (endometrium) nie będzie

wystarczająco rozpulchniona, co

uniemożliwi zagnieżdżenie rozwi-

jającego się zarodka. Dla dziecka w

Nie niszcz siebie

i swojego dziecka!

Pokochaj je,

nawet jeśli

sprawiło Ci trudną

niespodziankę!

Pierwszy tydzień prenatalnego życia człowieka

1. Rośnie pęcherzyk Graafa, przesuwa się do powierzchni jajnika

i pęka – następuje owulacja (jajeczkowanie).

2. Komórka jajowa dostaje się do bańki jajowodu i oczekuje

na plemniki.

3. Zapłodnienie – poczęcie się nowej istoty ludzkiej, połączenie

komórki jajowej z plemnikiem.

4. Następują pierwsze podziały komórkowe.

5. Gdy liczba komórek dojdzie do 16. rozpoczyna się okres

rozwojowy zwany morulą, a gdy ma już ok. 50. komórek

nazywamy go blastulą (balstocystą).

6. Cieśń jajowodu rozszerza się i zarodek dostaje się do macicy.

7. Pęka osłonka przejrzysta i zarodek szuka miejsca w błonie

śluzowej macicy (endometrium).

8. Implantacja, zagnieżdżenie zarodka – początek ciąży.

Jest to jednak założenie fałszywe.

Zapłodniona komórka jajowa to po

prostu ludzki zarodek, który już się

dynamicznie rozwija. Początkiem

życia każdego człowieka jest po-

łączenie się gamet rodzicielskich

(komórki jajowej matki i plemnika

ojca). Powstaje wówczas nowa

Jeśli jednak nadal mamy wątpli-

wości, powinniśmy zawsze działać

na korzyść ludzkiego życia. Czy

nie przeszukujemy ruin domów

po katastrofie albo czy nie szu-

kamy zagubionego człowieka w

górach, nawet wbrew nadziei, aż

zdobędziemy całkowitą pewność,

że nie narażamy ludzkiego życia.

Zawsze mamy obowiązek działać

ZABIJA POCZĘTE DZIECKO!

Wybierz ¯ycie! jesień 2010

SETNA ROCZNICA URODZENIA

BŁ. MATKI TERESY Z KALKUTY

Mówię dziś do was z

głębi serca – do każdego

człowieka we wszystkich

krajach świata (...) do

matek, ojców i dzieci w

miastach, miasteczkach i

wsiach. Każdy z nas jest

dziś tutaj dzięki miłości

Boga, który nas stworzył, i

naszych rodziców, którzy

nas przyjęli i zechcieli

obdarzyć nas życiem.

Życie jest najpiękniejszym

darem Boga. Dlatego z tak

wielkim bólem patrzymy

na to, co dzieje się w wielu

miejscach świata: życie jest

umyślnie niszczone przez

wojnę, przemoc, aborcję.

A przecież zostaliśmy

stworzeni przez Boga do

wyższych rzeczy – by

kochać i być kochanymi.

Wiele razy powtarzam,

że największym

niebezpieczeństwem

zagrażającym pokojowi

jest dzisiaj aborcja.

Jeżeli matce wolno zabić

własne dziecko, cóż może

powstrzymać ciebie i mnie,

byśmy się nawzajem nie

pozabijali? Jedynym, który

ma prawo odebrać życie,

jest Ten, kto je stworzył.

Nikt inny nie ma tego

prawa: ani matka, ani

ojciec, ani lekarz, żadna

agencja, żadna konferencja

i żaden rząd. (...) Przeraża

mnie myśl o tych

wszystkich, którzy zabijają

własne sumienie, aby móc

dokonać aborcji. Po śmierci

staniemy twarzą w twarz z

Bogiem, Dawcą życia. Kto

weźmie odpowiedzialność

przed Bogiem za miliony

i miliony dzieci, którym

nie dano szansy na to,

by żyły, kochały i były

kochane? (...) Dziecko jest

najpiękniejszym darem dla

rodziny, dla narodu. Nigdy

nie odrzucajmy tego daru

Bożego

LIST BŁOGOSŁAWIONEJ MATKI

TERESY Z KALKUTY DO POLAKÓW

Indie, Kalkuta, 24 września 1996 roku

Moi drodzy Bracia i Siostry w Polsce!

Jak wiecie, jestem w szpitalu – ale słysząc o zmianach prawa, jakie są rozważane

w Polsce – czuję, że Bóg chce, abym zwróciła się do Was w imieniu nienarodzonych

dzieci. Życie jest najpiękniejszym darem Boga. On stworzył nas do wielkich rzeczy –

aby kochać i być kochanym. Bóg daje nam czas na ziemi, abyśmy poznali Jego Miłość,

abyśmy doświadczyli Jego Miłości do głębi naszego istnienia. Abyśmy Go kochali,

byśmy kochali naszych braci i siostry.

Życie jest darem Boga. Darem, którym tylko Bóg może obdarzać. I Bóg w swojej

pokorze dał mężczyźnie i kobiecie zdolność współpracy z Nim w przekazywaniu życia.

Jakikolwiek był Jego zamiar, nie wolno nam niszczyć ani ingerować w ten piękny Boży

dar. Dlaczego dzisiaj ludzie boją się małego dziecka? Ponieważ chcą mieć łatwiejsze,

bardziej komfortowe, wygodniejsze życie? Więcej wolności? Bać się należy jedynie

łamania Bożych praw, ponieważ Bóg w Swojej nieskończonej i czułej miłości pragnie

tylko naszego dobra, naszego szczęścia, naszej miłości.

Moi kochani Polacy! Uczcie swoich młodych kochać Boga. Uczcie ich modlić się.

Jeżeli pokochają Boga, zrobią wszystko czego On pragnie. Będą kochać i szanować

piękny dar życia. Będą kochać i szanować wspaniały dar możliwości przekazywania

nowego życia.

Módlcie się razem jako rodzina. Rodzina, która razem się modli, pozostaje zjed-

noczona. A jeśli będziecie trzymać się razem, będziecie kochać się wzajemnie taką

miłością, jaką Bóg kocha każdego z nas. Z całych sił starajmy się utrzymać jedność

polskich rodzin. Wnośmy prawdziwy pokój w naszą rodzinę, otoczenie, miasto, kraj, w

świat. Zaczynajmy od pełnego miłości pokochania małego dziecka już w łonie matki.

Jak już wielokrotnie mówiłam w wielu miejscach, tym co najbardziej niszczy pokój we

współczesnym świecie, jest aborcja – ponieważ jeżeli matka może zabić swoje własne

dziecko, co może powstrzymać ciebie i mnie od zabijania się nawzajem?

Najbezpieczniejszym miejscem na świecie powinno być łono matki, gdzie dziecko

jest najsłabsze i najbardziej bezradne. W pełni zaufania całkowicie zdane na matkę. I

pamiętajcie, że Jezus powiedział: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich

najmniejszych, Mnieście uczynili”. (Mt 25, 40)

Fragment przemówienia

Matki Teresy w ONZ

cytowany przez papieża

Jana Pawła II w Kaliszu.

Oiarowuję wszystkie swoje cierpienia wynikające z choroby i bezradności, abyście

dokonali prawidłowego wyboru – abyście wybrali życie, zgodnie z wolą Bożą.

Matka Teresa

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: