F-111C Aardvark.doc

24 października 1963 r. rząd Australii zgodził się zakupić 24 myśliwce F-111A. Wersję australijską oznaczono F-111C. Konstrukcja F-111C jest mieszanką rozwiązań konstrukcyjnych z F-111A, F-111B oraz FB-111A. F-111C posiada osiem węzłów podskrzydłowych, powiększoną rozpiętość skrzydeł oraz wzmocnione podwozie (podobnie jak FB-111A).
Pierwszy F-111C dostarczono 6 września 1968 r. Ponieważ wynikły niejasności związane ze spójnością kadłuba wypożyczono RAAFowi tymczasowo myśliwce F-4E Phantom II. W 1973 r. po rozwiązaniu problemów konstrukcyjnych F-111C były gotowe. Pilotów RAAF przeszkolono w USA. Pierwszy F-111C dotarł do Australi 1 lipca 1973 r. Zastąpiły one flotę English Electric Canberra, które służyły w RAAFiee od lat 50. Maszyny rozlokowano w 2 eskadrach.
F-111C jest wyposażony w radar szturmowy AN/APQ-113 wykorzystywany do nawigacji, ataków na cele naziemne. Może on także pracować w trybie walki powietrznej, współpracując z działkiem M61A1 oraz rakietami powietrze powietrze AIM-9 Sidewinder.
Oprócz 24 F-111C do Australii dostarczono także cztery F-111A przebudowane do standardu RF-111C. Pierwszy lot tej wersji odbył się 17 kwietnia 1979 r. Zestaw rozpoznania składał się z dwóch aparatów fotograficznych KS-87C, jednego KA-93A4, KA-56E, oraz skanera liniowego w podczerwieni AN/AAD-5 i celownika telewizyjnego. RF-111C zachowały poza tym wszystkie zdolności bojowe.
Niedawno flota Aardvarków RAAFu przeszła modernizację. Wymieniono 90% awioniki.
W październiku 1992 r. RAAF wyraził chęć zakupu dodatkowych 18 używanych F-111.

5443 kg

bez dopalania

8392 kg

z dopalaniem