Harrison Harry-Planeta śmierci 5.pdf

Planeta śmierci 5

HARRY HARRISON

ANT SKALANDIS

Przekład

Inessa Kim

Część I

Flibustierski raj

Cassylia - trzecia planeta w systemie żółtego karła Sunpride (FG233-16) w południowej części zewnętrznego

ramienia Galaktyki. Środowisko tlenowe typu ziemskiego. Zagospodarowana jako jedna z pierwszych w

początkowym okresie Wielkiej Ekspansji. Etniczny skład mieszkańców - przeważnie Europejczycy. Język

państwowy - międzyjęzyk. Stolica - Goldenburg, około półtora miliona mieszkańców. Wysoki poziom rozwoju

technologii informacyjnych oraz łączności. Członek Ligi Planet z 200-letnim stażem. Epoka wojen

galaktycznych dotknęła Cassylię w sposób nieznaczny. Planeta, która była międzygwiezdnym centrum

finansowym, a potem stała się również uzdrowiskiem oznaczeniu galaktycznym i powszechnie znanym

centrum rozrywki, nigdy nie miała mocnej floty kosmicznej. Dwa razy uczestniczyła w wojnach z najbliższym

sąsiadem - drugą planetą systemu (Darkhan), ale wszystkie działania bojowe toczyły się tylko w przestrzeni

międzyplanetarnej, bez niszczenia miast i obiektów przemysłowych. W dzisiejszych czasach Darkhan i

Cassylia utrzymują stosunki dyplomatyczne w granicach niezbędnego minimum, ale nieprzerwanie toczy się

między nimi wojna informacyjna, ideologiczna i ekonomiczna.

Z oficjalnej informacji o planecie Cassylia

Ogromne okno ze złocistego lustrzanego szkła, o wysokości przynajmniej dziesięciu metrów i szerokości nie

mniej niż sześciu, pękło i posypało się na szeroki chodnik deszczem błyszczących odłamków. Na szczęście

ulica przed fasadą Narodowego Banku Cassylii była prawie pusta i śmiercionośne szklane okruchy dosięgły

tylko jednego ochroniarza i jednego przypadkowego przechodnia, który podszedł do drzwi banku, zapewne po

pijanemu. Syrena awaryjna zawyła wcześniej niż pierwszy odłamek dotknął ceramicznej płytki chodnika, a już

po dwudziestu sekundach z przybyłego minibusu wyskoczył specjalny oddział policji i otoczył budynek.

Sprawdzono wszystkie piętra, zablokowano wszystkie linie komunikacyjne. Ulicę szybko oczyszczono ze

wszędobylskich cudaków, których ciekawość jest silniejsza od strachu. Pojedynczy wybuch nie narobił, jak się

okazało, większych szkód, a tylko dużo hałasu i straż pożarna, która pojawiła się wkrótce, nie znalazła wiele

do roboty. Kto mógł przewidzieć, ile pracy będzie miała trochę później?

Następnego dnia pierwsze strony wszystkich stołecznych gazet prawie w całości poświęcono reportażom o

obrabowaniu kasyna, bo dziwny napad na bank okazał się tylko manewrem, odwracającym uwagę.

Dziennikarze prześcigali się w pomysłach co do tożsamości zuchwałego przestępcy. Nazwano go Nowym

Jasonem, Jasonem Piętnaście Miliardów (właśnie taką sumę skradziono) albo po prostu super-bohaterem. W

całym zamieszkanym wszechświecie chyba tylko Cassylianie są zdolni do uwielbienia dla zwykłego bandyty i

skupiają się na aspekcie finansowym sprawy nawet wtedy, gdy dzieje się prawdziwa tragedia.

Tak, rzeczywiście, wiele lat temu Jason dinAlt, który przybył nie wiadomo skąd, potrafił wygrać i zabrać z

najbardziej znanego kasyna „Cassylia" ponad trzy miliardy kredytek, za co doczekał się dumnie brzmiącego

przezwiska Trzymiliardowy Jason. Oczywiście, dom gry niechętnie rozstawał się ze swoimi pieniędzmi i w

rezultacie strzelaniny zginęło sześć osób. Wszyscy byli ochroniarzami organizacji mafijnych, kontrolujących

„Cassylię”, albo wojskowymi z lądowych służb portu kosmicznego, to znaczy ludźmi, których trudno zaliczyć do

kategorii „ludność cywilna". Ale tym razem było niewybaczalnie dużo ofiar, w większości zupełnie

przypadkowych: sto dwadzieścia trzy osoby, z których trzydzieści osiem to rdzenni mieszkańcy planety. W

dodatku, chociaż działo się to w nocy, zginęło troje dzieci.

Oto jak przebiegały wydarzenia.

Około północy w domu gry „Cassylia” pojawił się człowiek z wypchaną torbą. Ochrona go sprawdziła i okazało

się, że w torbie nie ma nic niebezpiecznego; zawierała tylko pieniądze - prawdziwe, wyrywkowo sprawdzone

banknoty o nominale pięćdziesięciu tysięcy, stu tysięcy i miliona kredytek. Człowiek ten usiadł do gry w pokera

i powiększając stawki w ciągu godziny przegrał wszystko, to znaczy prawie półtora miliarda. Zachowywał się

jak zupełny idiota, a w oczach płonął mu ogień szczerej nadziei rewanżu. Ostatnie milionowe banknoty jeszcze

nie zdążyły trafić do kasy kasyna, a gracz już dzwonił do kogoś z prośbą o wsparcie. Pięciu kolegów

pechowego gracza zjawiło się dość szybko, każdy z taką samą wypchaną torbą. Można się było tylko

domyślać, ile pieniędzy przynieśli, ale krupier był człowiekiem dyskretnym i praktycznym. Uznał, że lepiej

będzie policzyć pieniądze, kiedy trafią już do kasy.

Chcąc uczynić grę bardziej emocjonującą, kasyno postanowiło włączyć do niej jeszcze jednego uczestnika -

podstawioną osobę, która miała dodatkowo śrubować stawki. By jednak ten „naiwniak" mógł jak równy z

równym grać z szalonym hazardzistą i jego kolegami, potrzebował odpowiedniej sumy.

Krupier razem z właścicielem kasyna zdecydowali, że poproszą o pomoc finansową Bank Narodowy, który był

jednym z udziałowców domu gry „Cassylia". Gotówkę dostarczono do sali sekretnym tunelem, biegnącym pod

ulicą. Zaczęła się najbardziej niewiarygodna w historii gra, w której najmniejszą stawką było sto milionów.

Jeden z największych w Galaktyce domów gry nie jest miejscem, które odwiedzają ludzie biedni. Oprócz

dwóch głównych bohaterów znalazło się jeszcze kilku ochotników gotowych zaryzykować duże pieniądze i

wystawić na próbę swoje nerwy. W ten sposób po jakiejś półgodzinie ogólna ilość gotówki, skoncentrowanej w

sali gry „Cassylia", przekroczyła dwadzieścia miliardów. Gra nie była już teraz nudna i przebiegała ze

zmiennym szczęściem - ściśle według scenariusza kasyna. Właśnie wtedy nastąpił wybuch w budynku

naprzeciwko. Pękła witryna Banku Narodowego.

Ochrona kasyna zareagowała błyskawicznie. Kto nie wie, co trzeba robić w takich przypadkach? Skończyć

grę, wziąć pod lufę wszystkich obecnych i ogłosić: „Rzucić broń! Położyć się na podłogę!” Niestety towarzysze

człowieka, który przegrywał duże sumy, nie mieli zamiaru się podporządkować. Po pierwsze, okazało się, że

było ich nie sześciu, a co najmniej trzy razy więcej - reszta do tej pory grała rolę znudzonej albo nieznudzonej

publiczności. Po drugie, wszyscy oni działali z zaskakującą precyzją i w błyskawicznym tempie. Bez żadnego

ostrzeżenia rozpoczęła się strzelanina. Ochroniarzy zabito prawie natychmiast. Przy okazji zginęło jeszcze

kilka osób, które na swoje nieszczęście znalazły się na linii ognia. Wybuchła panika i przez to policja, która

pojawiła się prawie od razu, nie zdołała zapobiec kradzieży. Całą gotówkę znajdującą się w kasie kasyna, na

stołach i w kieszeniach klientów szybko i sprawnie zapakowano do ogniotrwałych worków. Zabijano każdego,

kto próbował się przeciwstawić.

Specjalna grupa komandosów potrafiła tylko trochę opóźnić ucieczkę rabusiów z budynku kasyna na ulicę.

Policjanci nie chcieli strzelać w obecności cywilów, za to bandyci strzelali na prawo i lewo, nie zwracając uwagi

na nic oprócz własnego bezpieczeństwa. Właściwie nawet o to nie bardzo się troszczyli, tylko dokładnie

osłaniali tych, którzy nieśli worki z pieniędzmi. Na pomoc policji wezwano jednostki wojskowe. Teraz bandytów

z pewnością dałoby się zatrzymać, gdyby nie to, że w tym momencie nad miastem pojawił się ciężki wojskowy

statek kosmiczny - krążownik liniowy klasy „PQ”. Zauważono go na wieży kontrolnej portu kosmicznego Digo,

ale statek nie stosował się do żadnych rozkazów wydawanych z ziemi. Wbrew wszelkim zasadom od

krążownika oderwała się lekka desantowa kanonierka. Pod osłoną huraganowego ognia z najróżniejszych

rodzajów broni, nawet takiej, której nie powinno się używać w atmosferze, bo samemu można wylecieć w

powietrze, bandyci załadowali się razem z pieniędzmi na niedużą, ale mocną łódkę i wrócili na statek

kosmiczny. Pozostawili tylko dwóch zabitych. Pancerz gigantycznego krążownika był całkowicie odporny na

ataki Cassylian. Złodzieje albo o tym nie wiedzieli, albo po prostu nie myśleli o liczbie przyszłych ofiar. Tak czy

inaczej, wystartowali w trybie awaryjnym, co oznaczało eksplozję gorącej plazmy i w rezultacie pożar w

samym centrum gęsto zasiedlonego miasta.

Tak zakończyła się tragedia, która pochłonęła sto dwadzieścia trzy ludzkie istnienia i zamieniła w dymiące

ruiny jeden z najbogatszych i najładniejszych domów gry Galaktyki.

Władze cassylijskie zachowały się bardzo lekkomyślnie. W dodatku technika, jakiej używali Cassylianie, nie

dorównywała tej, jaką dysponowali przestępcy. W rezultacie nie udało się ich zatrzymać. Nikt na planecie nie

miał nadziei na sprawiedliwą karę. Cassylianie w ogóle obojętnie odnoszą się do śmierci. Tak już jest od

dawna w tym wszechświatowym centrum przyjemności i rozrywki, gdzie ani w dzień, ani w nocy nie cichnie

aktywne i wesołe życie. Nikogo nie wzruszają beznamiętne dane statystyczne, głoszące, że na przykład w

głównym mieście Cassylii Goldenburgu codziennie giną setki ludzi, przeważnie mieszkańców obcych planet.

Ponoszą śmierć w wypadkach drogowych i bandyckich strzelaninach, w pijackich bójkach i krwawych

turniejach sportowych, umierają z przedawkowania narkotyków i na nieznane choroby, sprowadzone z

odległych planet. Albo po prostu dlatego, że nie bardzo cenili swoje życie. Śmierć na Cassylii to zwyczajna i

normalna rzecz. Niektórzy goście planety specjalnie jej szukają i znajdują właśnie w Goldenburgu. Wygodnie

jest umierać w miejscu, gdzie nikt nikogo nie szuka i o nic nie pyta, gdzie przypadkowe morderstwo w ogóle

nie podlega karze. Ci, którzy mordują z premedytacją, teoretycznie powinni być ukarani, ale tak naprawdę

bardzo rzadko stają przed sądem. Są to przeważnie prawdziwi fachowcy, którzy umieją nie tylko popełnić

przestępstwo, ale również uniknąć odpowiedzialności.

Ale obrabowanie kasyna poruszyło nawet obojętnych, opanowanych Cassylian. To już była przesada.

Nie jest tajemnicą, że w całym wszechświecie istnieją planety, których mieszkańcy słyną ze zdziczenia i

demoralizacji. Tych planet nie można przyjąć do cywilizowanej wspólnoty ani nawet mierzyć zwyczajną,

cywilizowana miarą. I to jest zrozumiałe. Jednak rasa, która dysponuje nowoczesnymi systemami łączności,

porozumiewa się w powszechnym międzyjęzyku, ma rozwiniętą technikę wojskową, a jednocześnie nie

przestrzega żadnych ludzkich praw, etycznych, religijnych, cywilnych czy karnych, stanowiła ewenement. Taką

rasę mieszkańcy Cassylii spotkali po raz pierwszy. Większość z nich nie chciała nawet spekulować, z jakiej

części Galaktyki przybyły te moralne potwory. Chociaż policja bardzo szybko dowiedziała się, z kim miała do

czynienia, nikomu nie poprawiło to humoru.

Kiedy na planetę przybywają ze wszystkich bliższych i dalszych gwiezdnych skupisk znudzeni bogaci ludzie,

którzy chcą zabawić się i odpocząć, na pewno trafiają się wśród nich również osoby z podejrzaną reputacją.

Policja cassylijska nie ma więc czasu się nudzić. Rośli faceci w granatowych mundurach są świetnie

wyszkoleni i jeszcze lepiej poinformowani. Umieją działać w najbardziej nietypowych warunkach. Są

prawdziwą dumą planety. Rząd nazywa ich supermanami i demonstracyjnie nie używa żadnych robotów-

ochroniarzy, chociaż takie maszyny produkuje się masowo w Galaktyce i na innych planetach używa

regularnie, podobno nie bez sukcesu. Cóż, Cassylia ufa tylko ludziom. Owszem, są narażeni na

niebezpieczeństwo, ale praca to praca. Policjanci ryzykują dobrowolnie, a przecież niejednokrotnie wychodzili

obronną ręką z zupełnie beznadziejnych sytuacji.

Tym razem jednak Cassylia przeżyła gorycz druzgocącej porażki. Jedni nie mogli sobie wyobrazić, a drudzy

zdążyli zapomnieć, że istnieją na świecie tak okrutni i bezlitośni bandyci, dysponujący supernowoczesnymi

osiągnięciami techniki.

Sprawę obrabowania kasyna rozpatrywała specjalnie powołana komisja rządowa. Najwyżsi urzędnicy policji,

pracownicy kontrwywiadu, właściciele największych spółek i banków połączyli wysiłki, porównali swoje bazy

danych i doszli do jednoznacznego wniosku. Cassylia została napadnięta przez tych samych ludzi, którzy

niegdyś nazwali się Gwiezdną Ordą. Ordę rozbito, ale z jej niedobitków, jak się teraz okazało, powstała

całkiem nowa banda. Jej organizatorów nazywano kosmicznymi piratami; ich wodzem był niejaki Henry

Morgan. Komputer policyjny od razu go rozpoznał, o żadnym błędzie nie mogło być mowy.

Po co podsunąłeś mi tę mapę, Archie?

- Popatrz uważniej. Czerwona linia pokazuje trasę ostatniej migracji diabłorogów, a ta zielona kierunek

masowego przelotu żądłopiórów. Gdyby w teorii przeprowadzić płaszczyznę przez port kosmiczny imienia

Welfa i Miasto Otwarte, te linie będą symetryczne, jak przedmiot i jego odbicie w lustrze.

- I co z tego? - zapytał Jason, głośnym pacnięciem zabijając komara na czole.

- Wariantów może być kilka. Na początek przychodzą mi do głowy dwa: albo te stworzenia poruszają się

wzdłuż linii pola magnetycznego planety, albo... ktoś jednak kieruje naszymi zwierzątkami.

- Wesoło - powiedział Jason w zamyśleniu i popatrzył na swoją dłoń.

Ostatnie słowa Archiego tak go zaskoczyły, że ręka zastygła w powietrzu i Jason nie strącił komara z czoła.

Malutki krwiożerca zawisł przyklejony do skóry. Krwiożerca... Owad.. . Niechby nawet bardzo mały. . . Skąd się

wziął?!

Widocznie Archie pierwszy zrozumiał, że pojawienie się komara w pomieszczeniu budynku badawczego jest

jeszcze bardziej tajemnicze niż jego niespodziewane odkrycie z symetrycznym odbiciem. Idealna

hermetyczność wszystkich modułów i dokładna sterylizacja ubrania, broni i w ogóle wszystkich przedmiotów,

wnoszonych z zewnątrz, została ostatnio uzupełniona jeszcze innym, dobrze sprawdzonym środkiem -

ekranem bioenergetycznym. Mądre pole nie przepuszczało do wewnątrz niczego żywego bez specjalnego

kodu. Komar znający odpowiedni kod - to już przesada. Inna oczywista hipoteza to owad-cyborg. Ale przecież

cyborg to organizm, który musi zawierać żywą substancję. Czyli, że jest to stuprocentowy robot, elektroniczny

komar. Ale numer!

Tak lekkomyślnie zabitą (zepsutą?) przez Jasona unikalną istotę (urządzenie?) natychmiast schowali do

kontenera z gazem obojętnym. Archie zawołał Bruciego - głównego specjalistę od pyrrusańskiej flory i fauny.

Tamten obiecał, że przyleci, ale od razu zastrzegł, że wątpliwe, by w tak malutkim organizmie ukryto wielkie

tajemnice. A jeżeli nawet, to nie na poziomie biologii. Archie zgodził się z tą opinią i zaproponował, że

osobiście przeprowadzi fizyko-mechaniczną ekspertyzę obiektu po entomologicznych testach starszego kolegi.

Archie - Archibald Stover z dalekiego Uctisu - jeszcze półtora ziemskiego roku temu zrezygnował z astrofizyki

na rzecz niepewnych, jeżeli chodzi o wyniki, ale za to niesamowicie wciągających: badań środowiska Planety

Śmierci. Młody naukowiec od razu został w wciągnięty nie tylko w projekty naukowe, ale również do kilku

ekspedycji, które, zgodnie z opinią wojowniczych Pyrrusan, były dość banalnym przedsięwzięciem, natomiast

mieszkańcy innych planet uznaliby je za szalone awanturnictwo. Archie uczył się od Jasona spokojnego

podejścia do dziwactw Pyrrusan i powoli zmienił swój stosunek do środowiska. Był dość młody, by szybko

adaptować się do podwójnej grawitacji. Skończył intensywny kurs sztuki walki, szybko przyswoił niezbędne

minimum wiedzy biologicznej i nawet przestał zwracać uwagę na szalone przeciążenia podczas lotów, które

zdarzały się szczególnie wtedy, gdy za sterem siadali mieszkańcy Pyrrusa. Wreszcie przywykł na dobre do

stałego poczucia śmiertelnego niebezpieczeństwa i nauczył się, że zawsze trzeba być przygotowanym, aby

stawić opór nieprzyjacielowi. Taki tryb życia stał się dla przybysza z obcej planety, Archiego, czymś zupełnie

naturalnym.

Był teraz innym człowiekiem i zupełnie tego nie żałował. Przekonał się o tym ostatecznie, kiedy po

niewiarygodnie ciężkiej, ale wyjątkowo ciekawej podróży do centrum Galaktyki znalazł sobie żonę, młodą Midi

z niebezpiecznej, ale pięknej planety o starożytnej nazwie Egrisi. Jego życie potoczyło się nową drogą i nie

było już powrotu do cichej pracy naukowej na spokojnym, nudnym i szczęśliwym krańcu Wszechświata - na

planetach Zielonej Gałęzi. Teraz Archie stał się fanatykiem Pyrrusa. Nie dawały mu spokoju ekologiczne

zagadki tej planety i wszystkie starożytne tajemnice z nią związane. Zachwycał się odważnym charakterem

Pyrrusan, a bystry umysł Jasona w połączeniu z niewiarygodną wytrzymałością i zuchwałym uporem były

wzorem dla młodego Uctisanina.

Midi też okazała się dziewczyną dociekliwą. Starała się w niczym nie ustępować mężowi. Zawsze była dobrze

zorientowana w jego sprawach i pomagała mu w pracy. Jasonowi wszędzie towarzyszyła Meta. Cała czwórka

pracowała teraz w niedawno zbudowanych laboratoriach kompleksu badawczego, stanowiących nowoczesną

miniaturę szczelnie zamkniętego miasta, położonego wśród dzikiej dżungli. Dżungla zresztą nie była

zagrożeniem, a najnowsza technika zabezpieczała pomieszczenia kompleksu badawczego przed każdą

niespodzianką. Zabezpieczenie zabezpieczeniem, a z pistoletami Pyrrusanie nie rozstawali się nawet tutaj.

Przyzwyczajenie jest drugą naturą. Jason świetnie to zrozumiał w ciągu długich lat obcowania z Planetą

Śmierci. A teraz Archie też uważał się za Pyrrusanina. Nawet Midi nosiła broń, chociaż raczej z poczucia

solidarności z mężem niż z wewnętrznego przekonania.

I oto cztery pistolety, nie mówiąc już o systemach zabezpieczenia, które skompromitowały się zupełnie,

okazały się bezsilne przeciwko jednemu tajemniczemu komarowi.

Jason poczuł, że lekko kręci mu się w głowie. Z powodu intensywnego myślenia? Nie, to chyba raczej komar.

Trujące świństwo! Jednak nie można cały czas myśleć o takich bzdurach. Wyciągnął rękę i odruchowo

skorzystał z medpakietu. Informację o jadzie komara wprowadzono do komputera, obróbka danych zajęła

ułamek sekundy i od razu wstrzyknięto niezbędne lekarstwo do zatrutej krwi. Jason pozbył się nieprzyjemnego

uczucia i od razu przestał zaprzątać sobie głowę tym problemem. Oczywiście, biochemiczna analiza też może

dużo dać, ale o tym nie ma na razie co myśleć. A więc o czym?

Archie powiedział: „Ktoś kieruje naszymi zwierzątkami”. To znaczy, że komarami też. Oto pierwszy krok ku

rozwiązaniu zagadki. Jason uśmiechnął się. Siedzieli teraz w pokoju wypoczynkowym, który był jednocześnie

czymś w rodzaju poczekalni dla zwiedzających. Midi zrobiła wszystkim kawę. Jason trzymał w ręku filiżankę

aromatycznego napoju, który w dziwny sposób pobudzał pamięć. Wspomnienia były jakieś niewyraźne i

poplątane. Gdzie, kiedy, na jakiej planecie zdarzyła się identyczna sytuacja? Plecami do niego, przy pulpicie

głównego ekranu siedzi Meta. Archie zgrabnie przebiega palcami po klawiszach przenośnego komputera,

szlifując matematyczny model kolejnego skomplikowanego procesu. Midi przegląda ostatni wydruk danych

biofizycznych i chyba wszystko rozumie. Bardzo zdolna dziewczyna!.. Chyba jednak nigdy przedtem tak nie

siedzieli. Nie zdarzyło się nic podobnego. Więc do czego uśmiechnął się Jason? Do jakich dziwnych

wspomnień?

Przyszła mu do głowy myśl zupełnie absurdalna z punktu widzenia nauki: jeżeli oni przybliżyli się do

rozwiązania tajemnicy Pyrrusa, to znaczy, że gdzieś we wszechświecie miało miejsce inne niezwykłe

wydarzenie, na tyle ważne, że teraz dla nich wszystkich (a już na pewno dla niego, Jasona) przyroda Pyrrusa i

wszelkie odkrycia w tej dziedzinie staną się drugorzędne.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: