K.Kolmo- Gdy twe marzenia.pdf

Gdy twe marzenia się ziszczą.

Stary, drewniany zegar z wielkim wahadłem wskazywał szóstą dwadzieścia trzy

popołudniu. Na dworze już było dość ciemnawo, tak jak to zwykle bywa jesienią o

tej porze dnia. Kap, kap, kapią krople z niedokręconego kranu; kap, kap, mijają dnie i

godziny. W domu cicho, choć jest i gospodarz, i jego jedyny przyjaciel – kot

Balberor. Kot leżał przy łóżku na miękkim kocu. Krystian Defer wiedział dlaczego

akurat tam, a nie gdzie indziej. Tak, koc był ciepły i miękki, ale przecież obok było

łóżko z jeszcze bardziej miękkimi poduszkami, a Balberor upatrzył sobie jednak to

miejsce. Krystian wiedział; kiedyś, w innym życiu, jak sam mawiał w przypływie

szczerości, gdy wprowadzali się do mieszkania, i on, i Justyna, matka Justyny dała

znajomemu, takiemu nawiedzonemu, rozkład mieszkania nowożeńców. I ten gość

odrzekł, że mieszkanie jest prawie idealne. Prawie, bo tam akurat, gdzie zwykł

wylegiwać się czarny kot Balberor, był ciek wodny.

Krystian przyciszył pilotem fonię. Bacha można słuchać zawsze i o każdej porze;

radiowa dwójka nadawała jedną z mszy Bacha. Krystian poczuł, że już jest ten

moment, by zapalić światło, czytał właśnie książkę. „Historię Świata”, luksusowe

wydanie. Matematyk z wykształcenia czytuje historię, to dziwne, ale i tak się zdarza.

Każdy, kto skończył czterdzieści cztery lata, a tyle to lat miał teraz Krystian Defer,

wie dobrze, że w życiu najczęściej miotamy się od jednej skrajności do drugiej i od

dobrych kilku lat, może od pięciu lub sześciu, tak działo się również z Deferem.

Zainteresował się, ogólnie to rzecz nazywając, humanistyką. A jemu nigdy by do

głowy nie przyszło na studiach, że poza matematyką może być coś równie

ciekawego, dla niego istniała wtedy tylko matematyka. A może to w końcu odezwały

się geny, pradziadek był pierwszym skrzypkiem orkiestry symfonicznej Lwowa.

Gdyby mógł podsumować swoje życie, to doszedłby pewnie do wniosku, że

matematyka poza pięknem nic mu nie przyniosła więcej, ani się zbytnio nie

wzbogacił, nie zwiedził świata, nie poznał ciekawych ludzi. Więc przyniosła mu

tylko piękno. Piękno? Bo on podświadomie szukał piękna, od kilku lat znajdował je

już nie tylko w teorii Galoisa, ale także u Platona, Wittgensteina, no i u

Szostakiewicza.

Wstał z fotela; po prawej stronie były drzwi do przedpokoju; nacisnął kontakt. W

pokoju zrobiło się jaśniej, lecz bez przesady. On chyba lubił mroczne klimaty. Było

na tyle jasno, iż można było spokojnie czytać. Nim usiadł ponownie, wziął do ręki

paczkę Klubowych i zapalił jednego, zaciągnął się i poczuł w przebłysku rozkoszy,

że żyje. Pierwsze dwa zaciągnięcia są najważniejsze, no i najprzyjemniejsze. Na

stoliczku przy fotelu stała kryształowa popielnica, a w niej już kilka zmiętych petów.

Konkretnie, trzy przekręcone niedopałki świadczyły, że jest już w domu co najmniej

od czterech godzin, teraz bowiem palił czwartego papierosa.

Kot niespodziewanie zareagował, machnął łapką, tak jakby odganiał muchę. Burza

owacji dobiegła z głośników mini-wieży, która stała na kredensie. Skończyła się

msza Bacha, owacja przetaczała się przez pokój, Krystian mógł czuć się tak, niby

sam uczestniczył w tym uroczystym koncercie. Czekała jeszcze praca. Dwadzieścia

jeden kartek z zeszytu, to była klasówka. 3c, ostatnia klasa gimnazjum, szkoły w

której pracował. Jeszcze teraz musi tylko sprawdzić te prace. Matematyka przyniosła

Krystianowi , owszem, piękno, ale też po prawdzie dawała na chleb i czasami na

odrobinę kiełbasy do tego chleba. Czy człowiek, który idzie na matematykę, może się

czegoś innego spodziewać? Jest alternatywa, albo udowadnia się Wielkie

Twierdzenie Fermata, albo idzie się pracować do szkoły. Próbował, próbował tej

najwyższej próby matematyki, ale nagle pojawiła się Justyna, potem równie nagle

pojawił się syn, Piotr, a potem drzwi Dziekanatu ostatecznie się przed nim zamknęły.

Obyś cudze dzieci uczył. Ale w sumie mogło być przecież gorzej. A tą wyższą

matematyką, którą tak naprawdę nigdy nie porzucił, delektował się teraz tylko

wyłącznie na swój użytek. Jeśli się tak głębiej zastanowić, to trzeba przyznać, że

byłoby jeszcze gorzej, gdyby poszedł na filozofię albo na teologię. Podobno wielu po

teologii idzie do Policji lub do wojska. Co to w praktyce oznacza? Wiadomo, myśleli

o pełnej wolności, a tu teraz trzeba słuchać rozkazy wyższych rangą. W Pobrzegu, w

szkole, dyrektor właściwie był bardzo mało wymagający, każdy by chciał takiego

szefa. Nie , on na pewno nie czułby się dobrze w wojsku, tego Krystian był pewny.

Czwarty pet, jeszcze dymiący, wylądował w ozdobnej popielniczce, Krystian

podszedł nieśpiesznie do okna; otworzył lufcik u góry, przy okazji zerknął na

zewnątrz. Będzie padało. Lubił taką pogodę. Najchętniej wybrałby się teraz na

spacer. Gdyby miał psa, wziąłby go, kota trudno prowadzić na smyczy, a Balberor i

tak myślał tylko o ciepłym kocu.

Poczuł dziwną słabość w kościach, potrzebował teraz z pół godziny snu, drzemki, to

by mu teraz dobrze zrobiło. Ale czy człowiek robi zawsze wszystko akuratnie? Myśl

o drobnej drzemce odłożył na później.

W Pobrzegu wszystko szlo swoim nudnym, jednostajnym rytmem, nie było chętnych,

nie było odważnych na to,by stać się tematem plotek pań po pięćdziesiątce. Wszyscy

się pilnowali i żyli z bożym rytmem. Więc panie w maglu mogły się tylko wymieniać

uwagami na tematy filmów z Romantiki. W życiu Krystiana takim ostatnim

porządnym faktem, który mógł się stać głównym tematem rozmów nadobnych pań,

był rozwód. Rozwód w rodzinie Deferów. Syn Piotr odszedł razem z matką. Sąd

orzekł, że Krystian będzie miał prawo do odwiedzin. Miał takie prawo, ale jak sam

przyznawał w chwilach szczerości, czasami zapominał sobie o tym przywileju.

Teraz , gdy Piotr był już dorosły i prawie wyprowadził się od matki do akademika,

nie było już o czym mówić.

Krystian odszedł od okna; na krześle leżały krzyżówki panoramiczne. Pomyślał, że to

dobry pomysł, to mu zabierze kolejne pół godziny, a potem, już po krzyżówkach,

pójdzie się wykąpać. Kolacja, piwko, może dwa, i sen. Jutro zaczynał wcześnie, na

pierwszą lekcję. Klasówki 3c sprawdzi też jutro, świat się nie zawali. Nic już tak

doświadczonego matematyka nie może przecież zaskoczyć w pracach swych

uczniów. Choć był taki jeden, w tej 3c, Leszek Cichy, on miał szansę, miał szansę, by

kiedyś w przyszłości udowodnić Wielkie Twierdzenie Fermata. Ale jakże to jest

długa i wyboista droga, to wiedział na pewno Krystian. Na razie niech Leszek żyje i

się dalej rozwija, najwyżej przybędzie jeszcze jeden nauczyciel matematyki.

A może włączyć telewizor ? – ta myśl pojawiła się niespodziewanie. - Nie, nie ma

sensu – od razu była reakcja. - Lepiej posłuchać muzyki z radia.

Krystian poszedł do kuchni i wyciągnął karmę dla kotów, nasypał trochę do miski

Balberora, do drugiej dolał trochę wody, włączył czajnik elektryczny. Poczuł

nieodpartą pokusę na herbatę. Przy piecyku stały dwie butelki piwa. Pełne. W

Pobrzegu, a jakże, był dobry browar, a Defer sam lubił o sobie mówić, że jest

piwoszem. Nie alkoholikiem, o nie, ale właśnie piwoszem. Zawsze pił po pracy, po

posiłku i w godzinach popołudniowych, późno popołudniowych. Takie miał zasady.

Ale jego twarz aż się rozjaśniła, gdy zobaczył te dwie pełne butelki. Gdy myślał

sobie o piwie „Honza” z Pobrzegskiego browaru, to był cały w skowronkach. To nie

był główny powód rozstania. W ogóle to nie był żaden powód. Rozstali się, bo ona

już na niego nie mogła patrzeć, a on dostawał drgawek ze złości, gdy mówiła, że

przez niego zmarnowała sobie młodość i życie, najlepsze lata swojego życia. A niech

idzie w diabły, tam gdzie jej będzie najlepiej. I dzisiaj , choć lata minęły, też był tego

zdania. Nie żałował decyzji. Rozwód to taki mały pogrzeb w rodzinie, tyle, że

zamiast trumny w ziemi, chowa się fotografie ślubne w najgłębszych zakamarkach

domostwa i duszy. Jedyne, co dobre, a co zachowało się z ich związku, to

niewątpliwie Piotr, syn, który dzisiaj miał już skończone dwadzieścia lat. Studiuje na

UŚ fizykę, mieszka aktualnie w akademiku na Ligocie. Ojciec nie wiedział, czy syn

ma już kogoś, może sympatię? A może kogoś już na stałe, da Bóg , że nie pójdzie w

ślady swoich rodziców. Niech Piotruś tam cieszy się teraz ze swojej młodości, niech

się chłopak wyszaleje.

Zaczęło powoli padać za oknem, przez lufcik w oknie zawiało świeżą bryzą. Deszcz

zawsze oczyszcza ulice miasta. Ten powiew świeżości uderzył w Krystiana,

zachłysnął się świeżością i wilgotnym powietrzem, poczuł chłód w nozdrzach. Aż

chrapy mu się poszerzyły. A Balberor z tych samych chyba powodów wstał ze swego

legowiska i najeżył grzbiet. Czy to ze świeżym powietrzem w domostwo wkroczył

jakiś zły duch? Balberor najwidoczniej czuł tu poza swym panem kogoś albo coś

obcego. Fuknął gniewnie i wybiegł przez specjalnie wyjście dla kota z domu, nawet

nie zatrzymało go to, że pan dosypał jedzenie do miski. Krystian nie przejął się tą

wyraźną demonstracją kota. Zgłodnieje, to sam przyjdzie. Ale rzeczywiście trochę się

w domu chłodniej zrobiło. Zamknął lufcik. Choć to była już jesień, samotnik

specjalnie nie włączał ogrzewanie i teraz również ograniczył się tylko do zamknięcia

lufcika, reszta okien w całym domu była na dobre zamknięta. W domu nie słychać

było prawie, co się dzieje na zewnątrz, jedynie stukot kropel o szkło okien wyraźnie

świadczył o tym, że deszcz się wzmógł. Dobre, nowe okna. Dlatego teraz oszczędzał

na ogrzewaniu i nie tylko na ogrzewaniu, ale nawet na wodzie, gazie i elektryczności.

Dwa lata temu przeprowadził remont. Ocieplono ściany, wymieniono okna,

częściowo kanalizację. Zaciągnął wówczas kredyt, który teraz zwracał, ale Ala

Wojtkiewicz, biolożka ze szkoły, mówiła, że to się opłaca. Taki remont i ocieplenie

zwraca się w pięć lat. Są duże oszczędności opału i gazu. W pokoju nauczycielskim

ostatnimi czasy temat remontów był głównym tematem rozmów ciała

pedagogicznego. Poszedł w końcu za jej radą, zresztą jak jeszcze kilku kolegów,

wuefista i fizyk przeżywają podobne remonty w tym roku.

Tymczasem „Historia świata” leżała porzucona na stole, a ciepła filiżanka herbaty

ogrzewała ręce, to ciepło stopniowo przepływało od rąk w stronę serca i głowy. Dolał

sobie nieco rumu do herbaty, nie więcej niż mały kieliszek. Choć wolał osobiście

piwo, to jednak jeszcze zwlekał z otwarciem butelki. Rum to był dawny patent

babuni Zofii i oczywiście dziadka. Na chłodne dni i przymrozki nocne w dawnych

czasach, gdy jeszcze palono drewnem w piecach, gdy było nieznośnie, ludzie w ten

sposób, rumem, pomagali sobie. Ale było jedno ale, ludzie w tych ciężkich latach

komuny nie zwykli posiadać samochodów. Dzisiaj raczej trudno tak dolewać sobie

bez umiaru rumu. Można, ale dopiero po pracy. Po pracy. Krystian miał starego

Rovera, który stał w garażu. I będzie tak pewnie przynajmniej do jutra w południe.

Oto jutro zamierzał pojechać do biblioteki wojewódzkiej w Katowicach.

Gdzieś tam w oddali zagrzmiały gromy, daleko jeszcze, ale wiatr i deszcz wzmógł

się. Gałęzie drzew niespokojnie w bezwładzie plątały się na wietrze. Pomyślał sobie,

że skoro słychać już gromy, a okna dobrze wyciszały, to znaczy, że burza coraz bliżej.

Wtem, nagle, chyba z powodu wiatru pękła rynna tuż przy oknie. Doskonale to

zobaczył, chociaż zasłony były zaciągnięte. Woda z dachu zaczęła rozlewać się

bezpośrednio na okno. Krystian zdziwiony tym zjawiskiem otworzył naprędce okno,

tak jakby chciał coś temu zaradzić. Wtem!!! Jak nie huknęło, jak nie strzeliło,

uderzyło. Prosto w Krystiana! To był piorun. Mężczyznę odrzuciło do środka pokoju,

stracił świadomość; najwidoczniej piorun strzelił prosto w otwarte okno, w to okno,

przez które wyjrzał Defer. Powód? Nie mieli tu w okolicy dobrego piorunochronu.

Całe osiedle domków jednorodzinnych. Kiedyś nawet na zebraniu osiedla była o tym

mowa, ale ludzie nie chcieli tu piorunochronu, bo wtedy przy każdej nawet małej

burzy pioruny by w niego waliły. Ruski cyrk. Nie było takiego, kto by się na to

zdecydował. Podobnie myślał wówczas Krystian, właściciel małego domku na

osiedlu Motyle. A teraz? Czy on żyje? Czy on jeszcze myśli? Leży taki spuchnięty i

nie wie nieborak co się dzieje, co się stało. Nie wie, czy już jest tam, gdzie na

bezkresnych zielonych łąkach czekają przodkowie.

Minęło kilka minut; to nie była duża burza, właściwie oprócz tego nieszczęsnego

piorunu w ogóle już nie zagrzmiało. Deszcz stopniowo przestał padać, wiatr w miarę

się uspokoił, a Krystian leżał. Zaczął dzwonić telefon, uporczywie dzwonić, tak jakby

dzwoniący wiedział, że gospodarz musi być w domu. Ale nikt nie odbierał. Bo kto?

Jedynie kot Balberor mógłby odebrać telefon, ale mu się chyba nie chciało. Kot

mocno zdziwiony zaczął uważnie przypatrywać się swojemu panu, który nadal leżał i

się nie ruszał. Ale żył. Rytmiczny oddech świadczył, że jednak nie był jeszcze w

krainie cieni. Stęknął, jakiś charkot wydobył się z jego ust, a razem z nim strużka

krwi. Jeszcze raz stęknął. Potem otworzył oczy, przez chwilę był zdezorientowany,

niby się zastanawiał.

– O Boże! - Jęknął. - Co to było? - Zobaczył Balberora, Który siedział u jego stóp i

uważnie patrzał na pana. - O Matko! - Stęknął jeszcze raz Krystian.

Powoli stanął chwiejnie na nogach, czuł mrowienie w kościach i ranę jakby od

smagnięcia batogiem, która zaczynała mu się na ustach, a kończyła na przyrodzeniu.

– Co to? - Zerknął na szybę kredensu, która posłużyła mu za lustro. - Krew?! -

Stwierdził. - Pfe! - Krzyknął i wypluł coś krwawego z ust.

Szybko skojarzył, że były to dwie plomby, które najwidoczniej wypadły z zębów ;

miał chyba sparaliżowany język. Czuł, że ma kołek w ustach; ale mówić umiał, po

prawdzie umiał seplenić. Poszedł do przedpokoju, tam było lustro, chciał ogarnąć

jakoś szkody, jakie spowodowało to porażenie piorunem. Choć czuł ostry ból, to

wszystko pamiętał i od razu skojarzył, że go piorun raził. Spojrzał w lustro, czerwona

pręga biegła przez twarz, brzuch, dochodząc do genitaliów; było tak, jakby go ktoś

wysmagał batogiem. I ten dziwny smak w ustach. Smak otwartych plomb. Już

wcześniej wypluł wszystko, co miał w ustach, teraz nieporadnie zaczął kręcić

sparaliżowanym językiem, sprawdzając, czy są jeszcze jakieś zmiany w uzębieniu. -

Jest dobrze – pomyślał. - Chyba żyję ! I chyba nic się więcej nie stało?! Poza

brakiem kilku plomb nie straciłem nic więcej.-

Przypomniało mu się, że ma gdzieś w apteczce maść na oparzenia, jak raz teraz się

przyda. Już po chwili począł rozsmarowywać krem na miejscach bezpośredniego

kontaktu z błyskawicą. Krem był przyjemny; poczuł kojący chłód. Po kilku minutach

pręga od smagnięcia biczem nie była tak absorbująca. Ulga. Maść zaczęła działać. A

Balberor tymczasem znów się rozłożył na swym ulubionym miejscu i spokojnie

przygotowywał się najwidoczniej do drzemki.

-O tak, sen – pomyślał Defer, obserwując zabiegi kota. Trochę snu, muszę to jakoś

przeżyć do jutra. - Krystian podszedł chwiejnym krokiem do okna i zamknął je na

głucho.

Koleżanka Michalska znów przyszła do szkoły w midi, wystrojona jakby na bal,

prawdopodobnie dla kolegi Szewa, młodego fizyka tuż po studiach. Zośka Michalska

uczyła niemieckiego, była trochę starsza od Staszka Szewa, ale raptem góra o dwa

lata. No, w przypadku kobiet można ją już było zakwalifikować do kategorii starych

panien. Dlatego się tak starała, już kilku facetów zerwało się z jej sieci. To był chyba

ostatni taki połów. A Staszek, cicha woda, jakby zdawał sobie z tego sprawę, no tak,

on dobrze wiedział, że te wszystkie starania to dla niego. Trzeba też uczciwie

przyznać, że i on był zawsze, to znaczy codziennie, dobrze ogolony, przy tym używał

dobrej marki kosmetyki dla mężczyzn. Więc może to było takie polowanie na dwie

flinty, równocześnie skierowane jedno na drugiego. Jedynie starsi koledzy na to całe

tokowisko kręcili z dezaprobatą głowami. A dyrektor Bogla starał się jak mógł, to

znaczy delikatnie, wytłumaczyć jakoś Zośce, chyba głównie mimiką oczu, by nie

gorszyła dzieciaków. W wieku szesnastu lat chłopcy, zwłaszcza chłopcy, są dość

mało odporni na wdzięki kobiece, nawet na wdzięki takiej starej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: