Komunistyczna_Partja_Robotnicza_Polski_-_Co_dala_rosyjska_rewolucja_robotnikom_miast_i_wsi._Warszawa,_w_maju_1919_(tekst)[1].pdf

Komunistyczna Partja Robotnicza Polski.

Co dała rosyjska rewolucja robotnikom miast i wsi.

№ 1.

Warszawa, w maju 1919.

Cena 80 fen.

Broszura niniejsza została wydana przez Komitet Moskiewski Partji Komunistycznej Rosji w listopadzie

1918 j okazji pierwszej rocznicy rewolucji proletarjackiej. Broszura ta daje zwięzły obraz tej olbrzymiej

pracy, której już dokonała Rewolucja i wskazuje czego jeszcze dokonać należy. Rzecz prosta, że broszura

ta napisana jeszcze w listopadzie roku zeszłego, nie mogła uwzględnić dalszych etapów rozwoju Rewolucji

Międzynarodowej zwłaszcza rewolucji na Węgrzech i w Bawarji.

_________________

Co zdziałali bolszewicy w ciągu roku, a czego jeszcze nie dokonali?

Po upływie roku od przewrotu listopadowego, każdy spogląda wstecz i widzi, jak wielkie

zaszły zmiany od 25 Października (7 Listopada) 1917 r.

Klasa szlachecka zniszczona została na zawsze i ślad po niej zaginął. Własność rolna

szlachecka nie istnieje. Ziemia cała stała się własnością pracujących i lud pracujący może z dumą

obwieścić światu: Jedynie my, robotnicy wszechświatowej wielkiej armji pracy, mamy prawo władać

ziemią, a pasorzytom wara!

Unicestwiona jest władza najpodlejszego typu ludzkiego — bankierów i finansistów,

których żądza panowania, chciwość i zachłanność pchnęła dziesiątki miljonów ludzi w odmęt

wzajemnej rzezi, dzięki którym krwawa wichura wojny piąty już rok szerzy wśród rzesz pracujących

świata śmierć i kalectwo. Banki stały się własnością całego ludu. Odtąd środki tych banków nie idą

już na zaspokojenie kaprysów wyzyskiwaczy, na próżniacze, pasorzytnicze życie garści kapitalistów;

dziś bogactwa nagromadzone w bankach idą na potrzeby ludu, na udoskonalenie gospodarki

ogólnej, na oświatę ludową, na obronę praw ludzi pracy.

Unicestwiona jest dawna władza fabrykantów i przedsiębiorców; prawie wszystkie

wielkie fabryki stały się własnością całego narodu. Robotnicy przez swoje komitety fabryczne,

przez komisje nadzorcze przeprowadzają kontrolę nad wytwórczością i podziałem produktów.

We wielu fabrykach istnieje nietylko kontrola robotnicza, lecz całkowity zarząd tych zakładów oddany

jest w ręce robotników, którzy wnikają we wszystkie szczegóły i uczą się sami kierować

wytwórczością. i nietylko fabryki, lecz również kopalnie, koleje i żegluga , a nawet rybołóstwo na

Wołdze w Astrachaniu, wszystko to stało się własnością pracowników.

Kto ustala obecnie wysokość płacy i długość dnia roboczego? Czynią to sami robotnicy.

Zorganizowali oni olbrzymie związki zawodowe, zwołują swoje zjazdy: robotnicy przemysłu

metalurgicznego, włóknistego, skórzanego, drzewnego i innych gałęzi określają na swoich, zjazdach

zawodowych bieg i warunki pracy. Fabrykant, przemysłowiec nie ma już głosu w tych sprawach ,

gdyż my sami znamy wartość przedsiębiorstwa i kierujemy się potrzebami naszemi i naszej Republiki,

nie zaś tem co dogadza fabrykantowi.

A więc trzej najwięksi ciemięzcy ludu roboczego: obszarnik, bankier i fabrykant są

obecnie w Socjalistycznej Republice Sowieckiej mocno skrępowani i ubezwładnieni.

Kolej teraz na drobniejszych wyzyskiwaczy i rewolucja nasza już się do nich zabrała. Pękły

już najcięższe kajdany, pozostały jeszcze drobne pęta — zerwiemy i te!

Poza obszarnikiem, bankierem i fabrykantem kupiec z kolei stara się urwać jaknajwięcej z

płacy robotnika, z dochodów chłopa bezrolnego i małorolnego. Krok za krokiem zmierzamy do

tego, by wielki handel przeszedł do rąk samych pracujących. Kooperatywy robotnicze,

stowarzyszenia spożywcze w miastach i po wsiach — oto w czyje ręce ma przejść handel , to jest

prawidłowy i równomierny podział wszystkich produktów po stałych, normalnych, a nie

spekulanckich, wyśrubowanych cenach.

Rewolucja położyła kres panowaniu klasztorów i księży.

Dziesiątki tysięcy darmozjadów muszą się wziąć do pracy. Kończy się spokojny, wygodny,

syty żywot mnichów i mniszek kosztem cudzej pracy. Niema już olbrzymich posiadłości klasztornych

i kościelnych, zapomocą których popy i klechy trzymały w rękach miljony chłopów. Odtąd wiara

wszelka jest wolna, rząd nie utrzymuje już kościołów i księży , gdyż rząd nie chce nakazywać

nikomu: masz wierzyć i modlić się tak a tak. Kościół jest oddzielony od państwa to znaczy: rządowi

nic do tego w co kto wierzy, każdy może wierzyć jak chce i modlić się w jakim chce kościele. Dawne

majątki cerkiewne i klasztorne są objęte na własność ludu. Urodzenia, małżeństwa, rozwody i

pogrzeby — wszystko to może się teraz odbywać bez wtrącania się popów, o ile takie jest życzenie

tych, których to obchodzi.

Tak więc różne dawne przywileje , to jest prawa wyłączne na korzyść obszarników, kupców,

bankierów, fabrykantów, popów przestały istnieć. Nowy porządek, nowy ład robotniczy dąży do

tego, by zrównać wszystkich. Rząd robotniczo-włościański mówi wszystkim: pracuj, stań w szeregach

ludu pracującego, a będziesz nam bratem.

* *

Lecz, jak wiadomo, lud był bez wszelkiej oświaty, bez nauki, bez wykształcenia. Przez ten

jeden rok olbrzymia praca dokonana została dla oświaty ludowej. Przede wszystkim wszędzie

powstaje szkoła powszechna, szkoła pracowników, w której cala ludność może otrzymać

jaknajszersze wykształcenie.

Wszystkie zakazy i trudności, które dawniej wszystkim nędzarzom, proletarjuszom,

robotnikom i biednym chłopom zagradzały drogę do wiedzy, wsiały zniesione. W szkołach

średnich i wyższych nie płaci się nic za nauczanie, gdyż płaci za nie rząd sowiecki. Obecnie na

oświatę ludu łoży się o wiele więcej pieniędzy, aniżeli dawniej. I w szkołach tych lud pracujący

otrzyma wszystką wiedzę jaka mu jest potrzebna, by rządzić się samodzielnie, by kierować własną

pracą i budować życie na nowych podstawach. Nie dla paniczyków są teraz uniwersytety —

najbiedniejsi nawet mogą z nich korzystać.

Dawniej panowie dzierżyli całą wiedzę i naukę i używali jej poto, by lud trzymać w

niewoli i niedoli. Nauka była środkiem ucisku pracujących; teraz nauka staje się własnością ludu

pracującego i orężem wyzwolenia pracy. Oddzielona od kościoła i wyrwana z rąk bogaczy szkoła

staje się wolną i prawda nie może już być ukrywana przed ludem, gdyż wiedza będzie dostępna

każdemu.

Najwyższą szkołą w kraju jest Akademja Socjalistyczna , gdzie wykładana jest nauka o

budowie i przebudowie społeczeństwa. Wszędzie powstają uniwersytety robotnicze, domy oświaty,

kursy robotnicze i włościańskie , a także setki klubów i innych organizacji kulturalnych. Więcej teraz

wolnego czasu ma lud pracujący, lecz zamiast szynków, traktjerni i piwiarni zapełnia on obecnie

szkoły, kluby i sale wykładowe. I blizki jest już czas, kiedy człowiek pracy, do niedawna napróżno

pożądający oświaty, przed którym wrota szkół były szczelnie zamknięte, zdobędzie i posiędzie tę

wiedzę, która wolnym go uczyni na zawsze.

* *

Wszystkie te zmiany doprowadziły do tego, że lud roboczy miast i wsi zdołał zbudować swoje

nowe państwo, niewidziane dotąd nigdzie w żadnym kraju. Złączywszy się w potężne Związki

Zawodowe , wybrawszy wszędzie swoje Rady , zrzuciwszy władzę odwiecznych swoich panów i

gnębicieli, klasa robotnicza zaczęła budować nową Rosję, która zwie się Rosyjską Federacyjną

Socjalistyczną Republiką Rad. Nie car stoi na czele tej nowej Rosji ze swoimi krwiożerczymi

ministrami, szlachtą i fabrykantami; i nie jakiś tam rząd Kiereńskiego, czy inny złożony z takich

samych wyzyskiwaczy. Nie, na czele nowej Rosji stoi Rada Komisarzy Ludowych - rząd

robotniczy i włościański, wybrany przez Zjazd Rad Delegatów Robotniczych i Włościańskich .

Ten rząd przez lud wybrany — przed ludem odpowiada i cała jego działalność jest jawna i otwarta —

niema żadnych tajnych umów i traktatów, konszachtów przeciwko pracownikom miast i wsi, jak to

dotąd zawsze bywało. Takie same Rady powstają wszędzie w miastach i po wsiach i do nich należy

siła i władza. Rady łączą, organizują wszystkich pracujących: włościan, robotników i żołnierzy

Armji Czerwonej, a dla żyjących bez pracy burżujów miejsca w Radach niema i nie będą oni

mieli równych praw, dopóki nie staną w szeregach pracujących.

Niepodobna nawet pokrótce wyłożyć, jak wiele zostało dokonane w ciągu ubiegłego roku

przez Radę Komisarzy Ludowych, na której czele stoi tow. Lenin. Radzie Komisarzy we wszystkim

pomagał Centralny Komitet Wykonawczy Rad; i ani razu nie zdarzyło się, żeby ten Komitet, wybrany

przez 5-ty powszechny Rosyjski Zjazd Rad dla sprawowania rządów nad krajem, znalazł coś

nagannego lub niewłaściwego w postępowaniu Rady Komisarzy Ludowych.

Dlatego też jest mocną i trwałą władza Rad, że od góry do dołu trzyma się ona jednej

linji wytycznej: stawać w obronie klas biednych, klas pracujących.

* *

W mieście łatwą jest rzeczą wybrać Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich, lecz na wsi

zdarza się często-gęsto, że do Rady wciskają się co zamożniejsi gospodarze, a chłopów małorolnych i

bezrolnych do głosu nie dopuszczają w sprawach gminnych. Nieraz co biedniejsi, chłopi, którzy roli

nie mają wcale, lub jej mają mało, kłaniać się musieli w pas bogatym gospodarzom niby nowej

szlachcie i wypraszać od nich chleba i pracy, by nie przymierać głodem. W celu obrony biedniejszych

chłopów utworzono wszędzie t. zw. „komitety biedoty wiejskiej”, którym dane jest prawo ująć

bogatym dusigroszom nadmiaru zboża i innych produktów na własność wspólną całej wsi, tak,

aby wszyscy do nowego żniwa mogli wyżyć i by wszystkie pola były obsiane. Oziminy są wszędzie

dobrze zasiane. Przyjdzie wiosna, a z wiosną Rada postara się by nie było ziem nieobsianych,

przyjdzie z pomocą biedniejszym włościanom i wkrótce skończy się u nas głód, do którego

przeklęta wojna doprowadziła miljony ludzi.

Ażeby biednym łatwiej przyszło uporać się z pracą na roli, aby ludzie naprawdę zaczęli

żyć na ziemi jak bracia, a nie jako wilcy, urządziliśmy w całym kraju więcej niż dwa tysiące

Komun (wspólnot) roboczych.

Komuny robocze wprowadzają pracę braterską zadrużną tam, gdzie przedtym każdy dążył

tylko do tego, by sobie większy kęs urwać: Komuny Robocze uczą ludzi wspólnie ziemię uprawiać,

wspólnie gospodarstwo prowadzić i wspólnie korzystać z wytworów pracy. A rząd robotniczo-

włościański nie żałuje niczego, by utrwalić i rozwinąć ten nowy porządek: zakłada gospodarstwa

wzorowe dla nauki i przykładu, daje inwentarz, maszyny rolnicze, agronomów, instruktorów, daje

wszystko co może.

I jeśli taki nowy ład przyjmie się wszędzie, bogactwo całego narodu pomnoży się

wielokrotnie, szybko zaleczymy rany wojenne i lud cały będzie miał wszystkiego podostatkiem.

_______

Lecz wróg otacza nas zewsząd, usiłując przywrócić stary, zgniły porządek. Aby się nie dać

zepchnąć z obranej drogi, musi lud pracujący mieć przednie szeregi czujne, silne i zwarte. Dlatego też

wszędzie Partja Komunistyczna Rosji stara się organizować najlepszych, najdzielniejszych z pośród

ludu pracującego, dlatego też przez rok ubiegły prowadziła ona wytężoną pracę organizacyjną nietylko

w Rosji, lecz w świecie całym, usiłując wprowadzić nareszcie w życie to, o czem marzyli od wieków

najwięksi myśliciele i działacze społeczni ludzkości. Oddać środki i narzędzia wytwórczości

pracującym, dać wiedzę — pracującym, rząd nad krajem — pracującym, ziemię — pracującym, broń

— pracującym — oto cel do którego Partja Komunistyczna dąży wytrwale i nieugięcie. Cały nasz

program, wytknięty wiele lat temu, wcielamy teraz w czyn. Wszędzie jest już wprowadzony 8-

miogodzinny dzień pracy i kontrola robotników nad wytwórczością. Wprowadza się ubezpieczenie

społeczne, liczne giełdy pracy łagodzą klęskę bezrobocia, kasy bezrobotnych nie dają ginąć z głodu

pozostającym bez pracy, jak to było dawniej. Pierwszy Ogólno-Rosyjski Zjazd Robotnic obraduje już

nad ulżeniem doli kobiet-robotnic: zabezpieczeniem macierzyństwa, społecznym żywieniem i

wychowaniem dzieci i wielu innemi rzeczami.

Taki Nie słowami, lecz czynem wprowadza — Partja Komunistów — bolszewików

Dyktaturę Proletarjatu . Dyktatura Proletarjatu jest to twarda, mocna władza pracowników miast i

wsi nad wszystkimi wyzyskiwaczami, bogaczami, żyjącymi z cudzej pracy . Prowadzi ona do

zupełnej przebudowy społeczeństwa: kto był niczym, stanie się wszystkim. Precz, pasorzyty, z

pałaców wzniesionych rękami proletarjatu! I oto domy bogaczy stały się własnością ludu i oddane są

na mieszkanie tym, którzy pracują i wytwarzają, a nie trwonią owoców cudzej pracy. Kto nie pracuje,

niechaj nie je!

Nie chcesz pracować—otrzymuj tedy produkty w 4-ej kategorji t. j. czwartą część tego, co

otrzymuje robotnik. Pasorzyci nie są godni zaufania: broń dajemy w ręce pracującym, aby mogli

trzymać w posłuszeństwie wczorajszych swych gnębicieli. Dyktatura Proletarjatu — to niby miecz

ostry rozcinający więzy, któremi był skrępowany lud pracujący. Dyktatura proletarjatu to niby młot

rozbijający okowy i turmy, otwierający drogę do jasnego królestwa socjalizmu. Dyktatura proletarjatu

— to straż czujna wśród porażonych już, lecz wciąż jeszcze licznych wrogów.

* *

Dotrzymaliśmy naszych obietnic. Odkryliśmy światu i podarliśmy na strzępy tajne umowy

i traktaty zbójeckie królów, cesarzy, prezydentów, papieży i bankierów. Świat pracujących

dowiedział się czemu i o co piąty już rok leje się morze krwi ludzkiej. Zerwaliśmy z międzynarodową

bandą opryszków i wszystkim ludom świata zaproponowaliśmy pokój. Wówczas — przyłożono nam

nóż do gardła, wymęczonemu, głodnemu ludowi junkrowie pruscy narzucili ciężkie warunki pokoju

brzeskiego i myśmy ten pokój podpisali. Przestaliśmy wojować dla dobra obszarników i

kapitalistów, a zaczęliśmy bronić nowych praw zdobytych przez robotników i włościan. Car i

jego sfora urzędnicza zaciągnęli miliardy długów u lichwiarzy całego świata: miljardy te nie były

użyte na korzyść ludu, lecz rozlazły się po kieszeniach kapitalistów — odmówiliśmy więc ich zwrotu i

płacenia procentów. Wówczas to kapitaliści i lichwiarze Francji, Anglii, Ameryki i Japonji zaczęli się

niepokoić. Groźna potęga bolszewizmu, rewolucja proletarjatu rosyjskiego jęła się jak zaraza

rozpełzać po całym świecie. Robotnicy i chłopi innych krajów, równie jak my wymęczeni, ograbieni i

głodni, równie jak nasi mordowani masami na polach bitew zbuntują się wkrótce, nie zechcą wojować

dłużej w interesie kapitalistów, zrzucą władzę burżuazji i wszędzie ustanowią dyktaturę pracujących.

„Hejże — krzyknęła wówczas międzynarodowa banda łupieżców — hej, wy szlachto, krwi błękitna,

wy kupcy i bankierzy. Dalejże, zaduśmy póki czas tę Republikę Rad Robotniczych i Włościańskich!

Hejże do nas popy i mnichy! Uderzcie we dzwony na zagładę Radom! Idziemy wam z pomocą!

Posyłamy wam na pomoc korpus czecho-słowaków! Hej, panowie oficerzy i generałowie! Czy chcecie

pozawieszać sobie znowu szlify złote i srebrne, wziąć znów władzę nad motłochem? Chodźcie do nas

— zapłacimy szczodrze. Hej panowie mieńszewicy i prawi eserowcy, wy którzyście klasę roboczą

sprzedali za judaszowe uściski burżuazji, — pójdźcie do nas, pomożemy wam konstytuantę

wyszykować i pogodzi my was z dawnymi panami Rosji. Damy pieniądze damy armaty i naboje.

Bijcie czerń czerwoną! Bijcie robotników i chłopów, nauczcie ich rozumu, wysadzajcie mosty, psujcie

koleje i drogi, pozbawcie ich chleba i mięsa, węgla i nafty. Niech głód ich wygubi, niechaj mróz ich

wydusi, niech zagasną huty i kotły fabryczne, niech staną warsztaty! Rosja pracująca niech runie na

kolana przed Wilsonem i Klemanso, przed królem Jerzym angielskim i mikadem japońskim!”

I rozpoczęli Judasze niecną swoją robotę. Zajęli Wołgę, Ural, Don i Kaukaz, Kubań i Syberję.

Jarosław, Tambow, Kaługa, Saratow, Samara, Symbirsk, Ufa i wiele innych miast wpadło w ich ręce.

Odcięli nas od zboża, żelaza, węgla i nafty. Szarpią i męczą głodną Rosję.

I cóż? Czyśmy się ugięli? Czy upadliśmy na duchu? Czy uderzyliśmy czołem przed zgrają

zbójów i zdrajców?

Głodni i wyczerpani poczęliśmy skupiać wszystkie siły nasze. Serca nasze zadrgały męstwem,

Świadomość zaostrzyła się mocnym postanowieniem zmiażdżenia pasorzytów, dłoń robotnicza i

włościańska sięgnęła po oręż...

I oto Armja Czerwona na wszystkich frontach zwycięsko odpiera wroga. Całą Wołgę

oczyściliśmy od band rozbójniczych—wyparliśmy ich na Uralu i pędzimy dalej bez wytchnienia. Na

północy zagrodziliśmy drogę potworom zamorskim i pędzimy ich i powrotem w morze; oczyszczamy

Kubań i Don od „białej gwardji” oficerskiej i szlacheckiej. I wiemy, że niedaleki jest dzień, gdy te

bandy zmykać będą we wszystkie strony. Nie jesteśmy już osamotnieni, już nas zrozumiano i odczuto,

walka nasza stała się bliską, własną walką we wszystkich krajach za górami, za morzami. Wszędzie

masy ludu pracującego powstają aby iść nam na pomoc.

W Niemczech, w Austrji, w Bułgarji wybiła już godzina zapłaty. Lecz rewolucja nie zatrzyma

się na tych tylko krajach — idzie ona dalej! Dzisiejsi zwycięscy widzą już jak „zaraza” Rosji

Sowieckiej przenika do ich krajów, widzą, że jutro powstaną ich ludy. I dziś, tak jak rok temu

mówimy wszystkim narodom świata: skończmy ohydną rzeź, złączmy wszystkie narody ziemi w

jeden wszechświatowy związek i niech zapanuje pokój powszechny. Opierają się temu kapitaliści,

cesarze, królowie, prezydenci, papieże. Burzcie ich trony, znoście ich głowy, zrywajcie korony,

pędźcie ich precz z pałaców i bierzcie władzę w ręce! Pomożemy wam wszystkiemi siłami,

wszelkiemi środkami.

I oto walą się już trony, królowie drżą z przerażenia, kapitaliści trzęsą się nad pełnemi kasami

i miotają się w śmiertelnym strachu! Naprzód! ku rewolucji socjalistycznej, — wzywamy. I już nas

usłyszano. Robotnicy powstają, robotnicy idą do szturmu! Naszą polityką zewnętrzną pomagaliśmy i

pomagamy powszechnemu powstaniu klasy robotniczej, pomagamy do zaprowadzenia pokoju

powszechnego między narodami.

* *

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: