A.D. Valentine - The Dance of Shadows.pdf - E-booki - ylamara

A. D. Valentine

Dance

of the

Shadows

strona 1

Dawno, dawno temu w świecie bogów, zwanym również Krainą Wiecznego Lata

lub Tirtarn przyszły na świat cztery siostry. I tak jak dzieliły kiedyś jedno łono, tak

później ich udziałem stała się niezwykła więź, rzadko występująca pośród

nieśmiertelnych, jeszcze rzadsza wśród ludzi. Były niczym jedna istota podzielona na

cztery odrębne części, będąca jednością w rzadkich momentach, kiedy wszystkie

elementy scalało jedno pragnienie.

Razem były jak skrawek tęczy, barwne niczym rajskie ptaki. Amirian miała włosy

w kolorze szmaragdów, Dayiell o barwie szafirów, Etaine w różnych odcieniach

ametystu, a włosy Viaelle sprawiały wrażenie, jakby ktoś pociągnął po nich

kryształami cytrynu. Jedyną rzeczą w ich wyglądzie, która była dla nich wspólna był

kolor ich oczu – intensywnie błękitny, lśniący w ciemnościach jak oczy wszystkich

nieśmiertelnych, płonący ogniem mocy.

Młode boginki napełniały świat bogów śmiechem i psotami. Aż przyszedł czas,

kiedy cztery siostry dorosły i zakochały się po raz pierwszy tą miłością, która

przychodzi tylko raz i pozostawia trwały ślad w duszy czy to człowieka, czy boga. O

względy sióstr starało się wielu młodych bogów, lecz obiektem ich uczuć stał się

śmiertelnik – istota krucha, której życie trwa niewiele więcej niż mgnienie oka. Tak

więc ukochany sióstr szybko zestarzał się i umarł.

W Krainie Wiecznego Lata nie było śmierci, nie miała tam prawa wstępu.

Bogowie żyli wiecznie i nie starzeli się, jeśli tego nie chcieli. Dlatego śmierć

ukochanego głęboko wstrząsnęła siostrami – pogrążyły się one w takiej rozpaczy, że

wraz z nimi zdawał się cierpieć cały świat. Kiedy wydawało się już, że łzy

płaczących bogiń pogrążą w odmętach smutku zarówno Krainę Wiecznego Lata jak

i krainy śmiertelników, ojciec wszystkich bogów, stary i bardzo mądry Wai, zamienił

cztery siostry w planety.

Odtąd okrążają swoją gwiazdę, Tessaliana, po identycznej orbicie i jak zawsze

razem – a ciepło gwiazdy rozgrzewa ich zbolałe serca. A ponieważ siostry ukochały

śmiertelników, bogowie pozwolili ludziom zasiedlać te światy, czyniąc je urodzajnymi

i przyjaznymi.

A cztery siostry już nigdy nie były samotne.

strona 2

Rozdział pierwszy

Każde miasto ma dwie twarze. Jedna z nich wystrojona, wymalowana, elegancka

niczym twarz lalki – i równie sztuczna. Tę pokazywano turystom, filmowano dla

telewizji, tę zapełniały tłumy ludzi pięknych, bogatych i – pozornie – szczęśliwych. Iluzję

podtrzymywały zastępy portierów, szoferów, kelnerów, kucharzy i pokojówek.

Wszystko idealnie na swoim miejscu, dyskretny błysk klejnotów, delikatny zapach

perfum, szelest sukni. Nikt zdawał się nie zauważać, co kryje się wewnątrz – nikt wcale

tego nie chciał, każdy wolał wierzyć w iluzję.

Drugie oblicze było bardziej prawdziwe, wręcz szczere do bólu. To było szare,

pomarszczone i zaniedbane, niczym twarz spracowanej kobiety. Ukrywano ją w wąskich

zaułkach, za bramami kamienic, w zapomnianych uliczkach, robotniczych

blokowiskach, pośród fabryk i magazynów.

Aprevin nie było wyjątkiem od tej reguły.

W jednej z wąskich uliczek w przemysłowej części miasta spotkało się dwóch

mężczyzn. Ich twarze skrywał cień. Praktycznie nie istniało ryzyko, że ktoś ich tu

dostrzeże i to był główny powód, dla którego wyznaczyli sobie spotkanie w tym

szczególnym miejscu. Stąd nie było widać Wieży Światła, a roztaczany przez nią blask

był ledwie dostrzegalnym pojaśnieniem nieba w przestrzeniach między ciemnymi,

samotnymi bryłami magazynów i fabryk.

– Wszystko gotowe?

– Tak. Czekamy tylko na sygnał.

– Pamiętajcie o jednym: nic im się nie może stać. Będą nam jeszcze potrzebni.

– Niczego nie mogę zagwarantować, zwłaszcza jeśli gwardia stawi zdecydowany opór.

– Niech was o to głowa nie boli. Na tym etapie nic już nie może zawieść. Chcę się

upewnić, że wywiążecie się ze swojej części umowy.

– Jak najbardziej. Dzieciak należy do pana.

– Dobrze. Pamiętajcie o tym.

Drugi mężczyzna wyraźnie się zjeżył.

– Grozi nam pan?

strona 3

– Nie. Jedynie przypominam o warunkach umowy.

– Pamiętamy o niej.

– To dobrze. Sygnał nadejdzie wkrótce. Bądźcie gotowi.

Mężczyźni rozstali się bez słowa pożegnania, każdy poszedł po prostu w swoją stronę,

nie rezygnując jednakże ze środków ostrożności. Nie było między nimi przyjaźni. Co

więcej, w innych okolicznościach można by ich nawet uznać za wrogów.

Śmiertelnych wrogów.

Drzwi otworzyły się gwałtownie, z hukiem uderzając w jakiś mebel. Strażnik jednym

spojrzeniem obrzucił królewską komnatę dziecięcą. Król klęczał przed synem, patrząc

mu w oczy. Lady Dayiell wyglądała na przerażoną, nie, nie przerażoną – raczej

zrezygnowaną. Wszyscy troje drgnęli, kiedy tak niespodziewanie wtargnął do pokoju.

– Proszę o wybaczenie, mój panie – skłonił się pospiesznie. – Posłano mnie...

Król Stephane podniósł się z klęczek. Odgłosy strzałów nagle stały się wyraźniejsze.

– Wiem, już idę – zatrzymał się obok niego. – Mam do ciebie pewną prośbę, Akira:

zaopiekuj się Domenikiem. Wyprowadź go z pałacu i ukryj gdzieś, póki sytuacja się nie

unormuje.

Feniks z nieokreślonym niepokojem spojrzał władcy wprost w oczy i zrozumiał, że

Stephane był już przygotowany na klęskę. Na śmierć.

– Zrobię, co w mojej mocy, Sire – zapewnił stanowczo.

– Dziękuję – król skinął mu głową, po czym ruszył ku wyjściu, kierując się ku

stanowiskom dowodzenia, gdzie gwardia królewska toczyła walkę o obronę pałacu.

Lady Dayiell nie zareagowała, kiedy Akira wziął chłopca za rękę i skierował się ku

drzwiom. Jej spojrzenie było nieruchome, niemal zupełnie obojętne.

– Pani?... – Strażnik pytająco zawiesił głos. – Czy zechcesz pójść z nami? Tu wkrótce

może zrobić się niebezpiecznie.

Twarz kobiety ściągnęła się w bolesnym grymasie.

– Nie mogę – odparła udręczonym głosem. – Jestem związana zaklęciem... Nie wolno

mi... ingerować. Uciekaj. Ratuj mojego syna.

Zrozumiał – na tyle, na ile w ogóle było to możliwe. Skłonił lekko głowę, po czym

strona 4

pociągnął Domenica na korytarz. Chłopiec nie protestował, jakby zdawał sobie sprawę

z powagi sytuacji. Miał zaledwie cztery lata i Akira wiedział, że dzisiejszy dzień oznacza

koniec jego dzieciństwa. Nie było czasu na czułości – chodziło o przetrwanie.

Jako Strażnik znał dokładnie sieć podziemnych tuneli pod pałacem, prowadzących do

różnych zakątków miasta Aprevin, a także poza jego granice. Jedno z wejść znajdowało

się niedaleko, za posągiem bogini – matki, Ursalli. Jeśli tylko tam dotrą...

– Chodźmy, Domenicu! – szepnął, świadomie pozwalając sobie użyć jego imienia, a

nie przynależnego mu tytułu.

Pobiegli korytarzem tak szybko, jak tylko pozwalały na to nogi dziecka. Kiedy dotarli

do rozwidlenia, Akira wyciągnął pistolet i ostrożnie wyjrzał za róg.

Pusto.

Dobrze.

Ruszyli na wprost, ku galerii okalającej jeden z wewnętrznych dziedzińców. Zbiegli po

schodach, ominęli wielki, samotny srebrny dąb, po czym zanurzyli się w korytarzu po

przeciwnej stronie.

Akira nacisnął zamaskowany przycisk, tuż za posągiem otworzyły się drzwi. Popchnął

Domenica ku otworowi, sam upewnił się, że nikt ich nie obserwuje, po czym szybko

wsunął się za nim i zablokował mechanizm od wewnątrz, by nawet przypadkowe

poszukiwania nie zdemaskowały drogi ich ucieczki.

Przelotnie spojrzał chłopcu w oczy: były szkliste, nieruchome, obojętne. Wiedział już,

dlaczego król Stephane klęczał przed swoim synem: przekazywał mu magię

Pokrewieństwa. Akirę ogarnęła fala współczucia dla tego dziecka. Cokolwiek się zdarzy,

jego życie zostanie zdeterminowane i zdominowane przez tę starożytną magię, przez

wielu uważaną za przeżytek dawnych czasów, lecz pomimo to starannie pielęgnowaną w

rodzinie królewskiej. Akira mógł jedynie modlić się do wszystkich bogów rządzących

niebem i ziemią, by siła tej magii nie pozbawiła chłopca jego osobowości. Niestety, takie

rzeczy już się zdarzały – a Domenic był tylko dzieckiem.

Delikatnie ujął go za rękę i spróbował przekazać mu nieco ze swojej siły, mocy

ognistego feniksa. Nie był pewien, czy poskutkowało, nie było czasu, by to sprawdzać.

– Chodźmy – powiedział miękko. – Czeka nas daleka droga.

strona 5

A.D. Valentine - The Dance of Shadows.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: