248. Small Lass - U mnie czy u ciebie.pdf - DESIRE(1) - akinorew12

Lass Small

U mnie czy u ciebie?

Rozdział 1

Pod koniec stycznia lotnisko Fort Worth – Dallas zostało chwilowo

zamknięte. Wprawdzie pogoda była wspaniała, jak to w Teksasie, ale z

powodu szalejącej na północy nawałnicy większość krajowych lotnisk była

nieczynna.

Wewnątrz dworca lotniczego słychać było szmer rozmów i narzekań

pasażerów, którzy nie za bardzo potrafili pogodzić się z zaistniałą sytuacją.

Od czasu do czasu ponad monotonny pomruk wybijały się pojedyncze

głosy, jak ryby wyskakujące z wody.

– Kto wie, jak jest w Kolorado? – zapytał głośno jakiś narciarz.

– Pełno śniegu – padła krótka odpowiedź.

– Nic dziwnego o tej porze roku – stwierdził inny głos.

Zawsze w podobnych sytuacjach znajdzie się w tłumie ktoś obrzydliwie

rozsądny.

Ale, jak zwykle, znalazł się i optymista.

– Na stokach będzie cudownie – zauważył radośnie.

Wspaniałe podejście do życia.

– A Chicago? Nie widzę stąd tablicy informacyjnej – dopytywał się jakiś

malkontent.

– Zasypane – odpowiedziała mu ze złością zdenerwowana kobieta.

– Czyżby i tam jeździli na nartach? – nie wytrzymał ktoś dowcipny.

– Nie po to brałem urlop, żeby przesiedzieć cały ten czas w poczekalni

na lotnisku – słychać było skargę z głębi tłumu.

Jo Morris nie uległa ogólnemu podenerwowaniu. Często podróżowała,

więc potrafiła znaleźć się w każdej, sytuacji.

No, niemal każdej.

Miała wielkie ciemne oczy, dwadzieścia osiem lat i pracowała jako

korektor programów komputerowych w ogromnej firmie. Komputerami

zajmowała się od czternastego roku życia.

– Proszę o uwagę. – Głos był głęboki i bardzo męski.

Brzmiało w nim „Nie bójcie się, przecież panuję nad wszystkim".

Dobiegał ze stanowiska odpraw. W hali dworca zapanowała cisza.

Przystojny mężczyzna, który poskromił tłum, miał na sobie świetnie

skrojony mundur i wyglądał wspaniale. Wszystkie kobiety patrzyły na niego

z uwagą.

Nikt z oczekujących nie wierzył, że jest jakieś wyjście z zaistniałej

sytuacji. Ludzie byli zmęczeni i rozgoryczeni, ale mimo to zapanowała

cisza.

Wszyscy zdawali sobie sprawę, że obsługa lotniska nie jest w stanie

zmienić pogody, więc nie można było mieć do nich o to pretensji.

Człowiek, który zwrócił się do nich, był kapitanem jednego z

unieruchomionych na płycie lotniska samolotów. Stał na podwyższeniu i

przyglądał się tłumowi. I jak to już miało miejsce wiele razy przedtem,

spośród wszystkich ludzi zgromadzonych w sali odlotów jego oczy

wyłowiły Jo. Tak było zawsze. Żaden mężczyzna nie potrafił przejść koło

niej obojętnie. Uśmiechnął się szeroko. Zaczął mówić, kierując swe słowa

właśnie do niej.

– Mamy dla państwa wolne pokoje na noc. Nie ma wprawdzie dużego

wyboru, ale będzie się można chociaż umyć i odpocząć. Byłoby dobrze,

gdyby zechcieli się państwo dobrać parami, bo nie ma zbyt wielu miejsc.

Proszę, aby pary podniosły ręce w górę.

– My – odezwał się męski głos tuż przy Jo.

Zanim zdołała zebrać myśli, zobaczyła, że pilot podaje jej jakiś kawałek

papieru, ale mężczyzna stojący za nią szybko zabiera go. Przez moment

poczuła bliskość jego ciała.

Drgnęła. Cóż za dziwne uczucie. Nie czuła się tak od czasu...

– I co, Jo? – znajomy głos rozległ się tuż przy jej uchu. – Będziemy

znowu dzielić pokój... Prawda?

Nie słyszała już otaczającej ją wrzawy. Czuła, jak zamienia się w bryłę

lodu. Po dłuższej chwili udało jej się odwrócić i spojrzeć na intruza. Tak, nie

myliła się, to był on, jej były mąż.

Nie zmienił się. Ciągle jeszcze miał gęste, brązowe włosy. Ciemne oczy

miały wciąż pogodny wyraz i nadal błyszczał w nich śmiech. Miał teraz

trzydzieści osiem lat i w tym wieku na pewno nie wypadało mu zaczepiać

swojej byłej żony w tak obcesowy sposób.

Jo nie była w stanie zareagować na jego zaczepkę.

– Chad – wyszeptała po chwili. Zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć. Z

natury była osobą milczącą i zawsze sądziła, że pomogło to jej w zrobieniu

dyplomu w swojej dziedzinie.

Uśmiechnął się, jakby rozstali się w zgodzie zaledwie przed tygodniem

albo i wcześniej.

– Więc pamiętasz – stwierdził z zadowoleniem.

– Czy to nie dziwne, że spotkaliśmy się tutaj? – zapytała. Nie widzieli się

tak długo. Miała nadzieję, że już teraz potrafi patrzeć na niego bardziej

krytycznie.

Wyglądał wspaniale. Biorąc pod uwagę swoją reakcję na dźwięk jego

głosu i bliskość ciała, już nie dziwiło jej, że studentki na jego wykładach nie

mogły spokojnie usiedzieć na krzesłach. A przecież w tym wieku powinna

bardziej panować nad sobą.

Pokazał jej kartkę papieru.

– Mam pokój. Wybieram ciebie. Czy chcesz zamieszkać ze mną?

Dlaczego czuje się tak dziwnie? Skąd taka reakcja? Czyżby znowu

chciała być z nim? Przecież to niemożliwe! Więc dlaczego? Musi coś

powiedzieć.

– Co za spotkanie, tu, na lotnisku, po tylu latach.

– Nagle zorientowała się, że powiedziała już coś podobnego przed

chwilą i teraz Chad domyśli się, że ciągle się go obawia.

Zawsze potrafił to wyczuć.

Kobiety zachowywały się bardzo dziwnie w obecności Chada Wilkinsa,

a on przyjmował to jako coś naturalnego. Chyba nie zdawał sobie sprawy z

uroku, jaki roztaczał. Nigdy też nie rozumiał dobrze kobiet.

Przystojny pilot przedarł się przez tłum i dotknął ramienia Jo.

– Pani jest sama? Został jeszcze jeden wolny pokój.

Mój pokój. – Uśmiechnął się szeroko.

Chyba powinna pójść z nim. Byłaby to doskonała ucieczka przed

Chadem. A potem jakoś wymknęłaby się i tamtemu.

– Ta pani jest ze mną – powiedział Chad, uśmiechając się uprzejmie do

pilota.

Pamiętała te słowa bardzo dobrze. Często powtarzał je, by zniechęcić

mężczyzn, którzy jej nadskakiwali, a potem, jak gdyby nic się nie stało,

wracał do rozmowy z jakimiś nudnymi naukowcami.

– Jeśli będzie miała pani ochotę mnie odwiedzić, jestem w pokoju 409 –

powiedział pilot, przyjrzawszy się uważnie Chadowi.

Jo spojrzała na niego z żalem.

– Dziękuję, ale proszę na mnie nie czekać – usłyszała własny głos.

Zupełnie nie panowała nad sytuacją. Wszystko to działo się jakby poza nią.

Pilot nie odchodził. Czyżby spodziewał się czegoś więcej, jakiegoś

wyjaśnienia, czegokolwiek?

Uśmiechnęła się do niego przepraszająco i przysunęła do Chada. Były

mąż ujął ją pod rękę władczym gestem i odwrócił się od pilota, którego

potraktowano w ten sposób po raz pierwszy w życiu.

– Gdzie twój bagaż? – zapytał.

– Tutaj. – Wskazała na torbę przewieszoną przez ramię. – Zazwyczaj nie

zabieram zbyt wielu rzeczy.

– Poszukam taksówki – powiedział.

Z pewnością ją znajdzie. Zawsze mu się wszystko udawało. Potrafił

rozwiązać większość problemów. W zasadzie nie powiodło mu się tylko z

Jo.

Zaczęli przeciskać się przez tłum, pozostawiając pilota, który jeszcze

przez jakiś czas patrzył za nimi.

Chad złapał pierwszą wolną taksówkę. Zaproponował innym

podróżnym, którzy jechali do tego samego hotelu, aby zabrali się z nimi. Do

środka wcisnęły się jeszcze cztery osoby.

– To wbrew przepisom – odezwała się kobieta prowadząca taksówkę.

Zwróciła się oczywiście do Chada, jako do przywódcy grupy.

– To nagły przypadek – przekonywał ją Chad, a po chwili dodał: – Damy

duży napiwek.

Zawsze potrafił się z wszystkimi dogadać, a poza tym kobiety z

łatwością akceptowały jego dominujący charakter. Jo siedziała wciśnięta

między drzwi i Chada. Usiadł tak, by żaden inny mężczyzna nie mógł jej

dotknąć. Zawsze tak robił. Był niesłychanie zaborczy.

Ale to się już skończyło. Od czterech lat byli rozwiedzeni. Pozwolił jej

odejść. Powiedział: „Wrócisz, kiedy będziesz już miała dość samotności.

Podoba ci się życie w małżeństwie".

Mylił się jednak. W życiu popełnił tylko jeden błąd. Była nim Jo.

Siedziała teraz wyprostowana w zatłoczonej taksówce, czując biodro

Chada przy swoim, i ogarniało ją podniecenie. Nie potrafiła zapanować nad

swoim ciałem.

Będzie rozsądna i zimna. Pokaże Chadowi, iż nie tęskniła za nim, że

wcale nie pragnie z nim być i jest wolna.

Cóż z tego, że był cudownym kochankiem. Pamiętała o tym dobrze. Jej

ciało też pamiętało. Ale nie podda się! Nigdy!

248. Small Lass - U mnie czy u ciebie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: