2004_07 - Objawy uzaleznienia.pdf - E-book - iwus1986

OBJAWY UZALEŻNIENIA

W tym tygodniu nie piszę o „Kumplach”, boleśnie kuriozalnym filmie o przyjaciołach i wesołych

perypetiach, na którym ma się niemożliwe do pomylenia z niczym poczucie propagandy i że gdy śpimy,

ktoś podstępnie obcina nam paznokcie. Jest to naprawdę przygnębiające, nie wiem, dlaczego tam

poszłam, mój stopień zażenowania był porównywalny tylko z „Pragnieniem miłości”. Po obcowaniu z

takimi dziełami zaczynam z powrotem wierzyć, że jednak ONI istnieją, że oto stoją w progu i rzucają

stary chleb z tanim dżemem, a my to jemy.

W tym tygodniu piszę natomiast o „Balladzie o lekkim zabarwieniu erotycznym”. W ten serial jestem

bardzo zaangażowana od wielu miesięcy. Mam wszystkie objawy uzależnienia. Czekam na to przez cały

tydzień. Jak to może być pokazywane w telewizji publicznej? Dla mnie jest brutalniejsze od

najbrutalniejszych filmów z czerwonym kwadracikiem, smutniejsze od najbardziej przygnębiających

pornoli o dwóch psach, trzech mężczyznach i czterech kobietach. To aż ciężko się ogląda ze

świadomością, że to jest dokument, że to nie jest niepublikowany wcześniej film Davida Lyncha, że po

nakręceniu kolejnego odcinka oni wszyscy wcale nie zdejmują tych strasznych twarzy.

Jest to trochę śmieszny, ale raczej straszny serial o pastewnym przemyśle erotycznym, którym trzęsą

upiorni guru: pan Czarek, pani Dana i małżeństwo Joanna i Mirosław Naturalni, oraz o mięsie, jakim się

przerzucają, smutnych dwudziestolatkach ze slumsów. Najbardziej chciałabym mieć koszulkę z Joanną

Naturalny – nie ulega wątpliwości, że to pewnego rodzaju artystka. W pierwszym odcinku opowiedziała

jedną z bardziej wstrząsających historii miłosnych, jakie słyszałam: „No Mirek przyjechał do klubu, gdzie

ja pracowałam, a on wtedy był cwaniak: kucyk, adidasy i on do mnie podszedł, zapytawszy, czy jestem

prostytutką, a ja na to zapytałam, czy on jest alfonsem, wtedy się oboje roześmieliśmy, zakochaliśmy w

sobie, a potem ożeniliśmy”. Ona ma jakby od nowa naklejoną białą twarz z papier m � ché z dziurkami

wyciętymi na głupie oczy, a jej sposób zachowania jest po prostu niemożliwy do racjonalnego ogarnięcia,

zachowuje się po prostu jak osoba z cyrku. Innym potentatem, organizatorem walk w makaronie, jest

pan Czarek Mończyk. Jest to postać głęboko zakorzeniona kulturowo, zły wilk uwodzący Czerwonego

Kapturka, pan w skórzanym płaszczu kuszący w ciemnej uliczce paczką sezamków, pan Czarek Mończyk

mężczyzna dojrzały robiący sobie pasemka u podupadłego fryzjera, mówiący: „Nie musisz u mnie

pracować, jedyne, co masz, to piersi, twarz masz brzydką, cerę masz brzydką, małe oczy, ja cię tu nie

trzymam”. To wszystko jest bardzo śmieszne, ale na początku, bo potem zaczyna robić się duszno. Ile

można się śmiać z przerażających twarzy mówiących o zrobieniu światowej kariery przez dziewczyny,

pustych miejsc po zębach w ustach ich matek, zniszczonych rąk staruszki wyszywającej na białych

koronkowych stringach córki czerwony krzyż? Całość podzielona jest na dwudziestominutowe odcinki, ale

to chyba jedyna możliwa dawka, by to wytrzymać i nie chcieć umrzeć ze świadomości, że wszystko dzieje

się naprawdę.

Przekrój, nr 07/2004

2004_07 - Objawy uzaleznienia.pdf