Drewniany różaniec.pdf

Drewniany różaniec

Piątek, 01 Maj 2009 18:57

Opowieść o różańcu dedykowana wszystkim, którzy nie lubią różańca.

Musiał to być początek roku 1916. W grudniu poprzedniego roku mój Tatuś skończył 18 lat, a

młodszych do wojska nie powoływano. Został powołany na wielką wojnę. Moja Babcia wysłała

trzech synów na wojnę. Jeden nie wrócił. Mojemu Tacie na pożegnanie dała drewniany

różaniec, który miał pięknie rzeźbione paciorki „Ojcze nasz”. Ten różaniec był z moim Ojcem na

polach Francji, szedł z nim przez Niemcy po ich kapitulacji. Dodam, że Tatuś szedł pieszo z

Francji przez miesiąc, bo mieszkając w zaborze pruskim, walczył po stronie przegranych... Gdy

wrócił do rodzinnej wsi, długo nie pobył z rodziną, zaraz z różańcem poszedł do powstania

wielkopolskiego. Gdy powstanie się skończyło, drewniany różaniec poszedł ze swym

właścicielem walczyć z bolszewikami.

Myślę, że to wtedy, w tych wszystkich zawirowaniach początku XX w. właściciel drewnianego

różańca nauczył się codziennie go odmawiać i to mu zostało do końca życia. Nie znam

drugiego takiego mężczyzny, który codziennie od młodości do śmierci odmawiałby Różaniec.

Siostra i ja widziałyśmy go zawsze wieczorem klękającego do modlitwy. Nauczyłyśmy się bawić

się ciszej, choć Tatuś od nas tego nie wymagał. Potrafił się skupić w największym hałasie.

Więcej: nasz pies Miki stwierdził, że zgięte nogi klęczącego człowieka, to świetne miejsce do

leżenia, choćby tylko przez 15-20 minut. Gdy tylko Tatuś klękał, Miki umieszczała się na

nogach. Wywoływało to na naszych twarzach uśmiech. Tatuś też się uśmiechał, ale dalej

spokojnie modlił się na swym drewnianym różańcu. Dzisiaj, gdy jestem dorosła, nasuwa mi się

porównanie ze św. Franciszkiem, bo muszę dodać, że Tatuś kochał wszystkie stworzenia i całą

przyrodę.

Tato nosił drewniany różaniec zawsze przy sobie. Któregoś lata, gdy poszliśmy się kąpać w

naszej rzece, zgubił go. To była ogromna strata dla niego. Różaniec od Matki... Przeszedł z nim

wszystkie wojny... Nie usłyszałyśmy jednak żadnego narzekania, nawet nie wiedziałyśmy, że

drewnianego różańca już nie ma. Nasz Ojciec miał bowiem jeszcze jedną cechę – zawsze się

zgadzał bez szemrania z wolą Bożą. Było raczej niemożliwe, aby ten różaniec się znalazł.

Jako dziewczynka lubiłam wstępować do mijanej po drodze fary, naszego kościoła

parafialnego. Jednego razu wychodząc z kościoła, zatrzymałam się w kruchcie, aby zerknąć na

ogłoszenia. Spojrzałam i osłupiałam: na tablicy ogłoszeń przyczepiony był drewniany różaniec

Tatusia! Doskonale rozpoznawalny ze względu na oryginalnie rzeźbione paciorki Ojcze nasz.

Ktoś go znalazł na ciągnących się nad rzeką łąkach i przyniósł do kościoła.

1 / 2

Drewniany różaniec

Piątek, 01 Maj 2009 18:57

Gdy już niemożliwe stało się faktem, mój Ojciec mógł znowu wziąć do rąk drewniany różaniec,

choć gdy go nie było, nie przestał przecież odmawiać modlitwy różańcowej. Ostatni rok życia

pamiętam go w fotelu zawsze z drewnianym różańcem. Swą modlitwą ogarniał wszystkie nasze

potrzeby. Mówiliśmy o nim, że to jedyna osoba w rodzinie, która się modli za i w imieniu

wszystkich. Niestety, ja mając taki przykład, nie polubiłam Różańca...

Tatuś odszedł do Boga w sobotę – dzień Matki Bożej, w miesiącu październiku, jak przystało na

tego, co całe życie odmawiał Różaniec... Drewniany różaniec włożyliśmy mu do trumny.

Krystyna Dolczewska

Tygodnik Niedzieli - Edycja zielonogórsko-gorzowska 39/2003

2 / 2

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: