Trigiani Adriana - Najważniejsza chwila.pdf - zachomikowane(1) - lewin16

ADRIANA TRIGIANI

NAJWAŻNIEJSZA

CHWILA

Pamięci mojej babci,

Yolandy P. Trigiani

Część pierwsza

1924 - 1927

Rozdział pierwszy

Dzisiaj moja nauczycielka, panna Stoddard, odwiedza moich

rodziców. Przysłała im list, w którym informuje, że chce się z nimi

spotkać, by omówić „dalszą edukację Nelli Castelluki". List jest

oficjalny, napisany na maszynie, podpisany przez pannę Stoddard

wiecznym piórem i opatrzony datą pierwszego października tysiąc

dziewięćset dwudziestego czwartego roku. Na górze kartki widnieje

złota pieczęć z napisem PENNSYLVANIA EDUCATION

AUTHORITY. Na farmie nigdy nie dostajemy eleganckiej

korespondencji, jedynie odręcznie pisane listy od krewnych z Włoch.

Mama trzyma dla mnie list panny Stoddard w pudełku na ważne

dokumenty. Czasem proszę, żeby mi go pokazała, i za każdym razem,

gdy go czytam, czuję dreszcz emocji.

Mam nadzieję, że rodzice pozwolą mi pójść do szkoły w Roseto.

Szkoła w Delabole ma tylko siedem klas, z których ostatnią

powtarzałam dwa razy, żeby tylko móc się uczyć. Panna Stoddard

chce powiedzieć moim rodzicom, że powinni mnie posłać do szkoły

średniej w mieście, ponieważ mam „wielkie możliwości".

Spośród pięciu córek jestem trzecią z kolei. Dotąd nigdy nie

spotkało mnie żadne wyróżnienie. W końcu przyszła i na mnie kolej.

Zupełnie jakby w trakcie konkursu muzyka nagle ucichła, a

dziewczynka z zawiązanymi oczami wskazała na mnie, i wygrałam

ciastko. Prawie nie zmrużyłam oka od chwili nadejścia listu. Z

przejęcia. Całe moje życie ulegnie zmianie, jeśli rodzice pozwolą mi

pójść do szkoły.

Moje starsze siostry, Assunta i Elena, zakończyły edukację na

siódmej klasie. Żadna z nich nie chciała uczyć się dalej, poza tym na

farmie jest tyle pracy, że temat ich dalszego kształcenia nawet nie był

poruszany.

Pomagałam mamie sprzątać dom na przyjęcie gościa. Kazała mi

wyjść, ponieważ działałam jej na nerwy. Mama zdenerwowana? A co

ja mam powiedzieć? Nie wiem, jak wytrzymam do drugiej.

Oparta plecami o pień starego wiązu rosnącego na końcu naszej

drogi, podnoszę głowę i patrzę, jak popołudniowe słońce przebłyskuje

między liśćmi i spływa w dół niczym deszcz gwiazd tak jaskrawy, że

muszę mrużyć oczy, by nie oślepnąć. Na wzgórzu stoi nasz dom.

Świeżo pomalowany jasnoszarą farbą, zdaje się tańczyć nad ziemią

niczym chmura.

Nawet strumień płynący u moich stóp niesie z sobą obietnicę.

Kamienie lśniące pod wodą przypominają srebrne dolarówki. Tak

bym chciała, żeby to naprawdę były monety! Pozbierałabym je,

wsadziła do kieszeni i zaniosła mamie, żeby kupiła sobie, co zechce.

Kiedy o niej myślę, a robię to bardzo często, przypominam sobie

wszystko, czego jej brakuje, i obmyślam sposoby, żeby jej to

podarować. Mama zasługuje na piękne naczynia, miękkie dywany i

błyszczące pierścionki. Tymczasem musi się zadowolić

emaliowanymi talerzami, pomalowaną podłogą i medalionem

podarowanym jej przez tatę w czasach narzeczeństwa. Tata uśmiecha

się, kiedy opowiadam mu o swoich marzeniach. Czasem odnoszę

wrażenie, że też chciałby ofiarować mamie piękne rzeczy, ale

jesteśmy tylko rodziną farmerów.

Gdybym zdobyła wykształcenie, dostałabym dobrą pracę i

podarowała mamie cały świat. Tata twierdzi, że inteligencję mam po

niej. Mama jest bystra. Sama nauczyła się czytać i pisać po angielsku,

a teraz po kolacji zwykle uczy tatę czytać w tym języku. Kiedy on źle

wymawia jakieś słowo, mama się śmieje, a wtedy tata zaczyna kląć po

włosku, czym prowokuje ją do jeszcze serdeczniejszego śmiechu.

Czuję się winna z powodu swojego szczęścia, ponieważ nastała ta

smutna pora roku, kiedy zielone wzgórza Delabole rudzieją,

zwiastując zimę i świniobicie. Tata mówi, że jeśli chcemy jeść,

musimy przy tym pomagać. Kiedyś wszystkie czynności związane ze

szlachtowaniem bardzo mnie poruszały, teraz płaczę niewiele. Po

prostu robię, co do mnie należy. Pomagam rozciągać brezent, na

którym kładzie się w wędzarni świńskie wnętrzności, zanim zostaną

przerobione na kiełbasę, oraz ustawiać beczki na odpadki. Nauczyłam

siostry, jak segregować wnętrzności i płukać je pod strumieniem

zimnej wody. Zawsze mamy mnóstwo pomocników. Tata zaprasza

wszystkich swoich przyjaciół z Roseto, więc świniobicie staje się

spotkaniem towarzyskim. Największą atrakcją jest kolacja na dworze

pod koniec dnia. Kobiety przyrządzają wtedy polędwicę na ruszcie, a

przyjaciele taty opowiadają historie o Włoszech. Dobrze jest się

pośmiać. To pomaga odwrócić myśli od sceny zabijania.

- Nella! - mama woła mnie z werandy.

- Tutaj! - odkrzykuję.

- Chodź już! - Macha do mnie i wchodzi z powrotem do domu.

Trigiani Adriana - Najważniejsza chwila.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: