KSIĘŻNA I TAJEMNICZY GREK-Porter Jane.pdf

Jane Porter

Ksi ęŜ na i tajemniczy Grek

Tłumaczyła Małgorzata Dobrogojska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pomruk silników odrzutowca królewskiej floty powietrznej zmienił ton, a stalowy kadłub zadr Ŝ ał. Ksi ęŜ na Chantal

Thibaudet podniosła wzrok znad fili Ŝ anki z herbat ą .

Do tej pory lot przebiegał spokojnie. Byli w powietrzu ju Ŝ od trzech godzin, niemal w połowie drogi do domu. Wracali

do La Croix z tygodniowego pobytu w Nowym Jorku. Ksi ęŜ na, przeciwnie ni Ŝ towarzysz ą cy jej personel, nie cieszyła si ę z

powrotu do domu. Poniewa Ŝ jednak przez długie lata słu Ŝ by publicznej nawykła ukrywa ć prawdziwe uczucia pod mask ą

spokoju i opanowania, na jej wargach igrał raczej oboj ę tny u ś miech. Wiedziała od dawna, Ŝ e prawda o Ŝ yciu za drzwiami

pałacu nikogo nie obchodziła. Zainteresowanie budziły tylko modne fryzury i stroje. Ludzie chcieli bajki, a nie prawdy.

Na my ś l o przyszło ś ci jej u ś miech przygasł. Grube mury, sztywne zasady, wszechogarniaj ą ca cisza. Nie takie Ŝ ycie sobie

wymarzyła.

Zawsze powa Ŝ nie traktowała swoje obowi ą zki i Ŝ ywiła gor ą ce przekonanie, Ŝ e jej Ŝ ycie potoczy si ę macze].

Samolot gwałtownie opadł w dół i si ę zakołysał.

Pasa Ŝ erowie zerkali na siebie, nerwowo chichocz ą c. Chantal zaledwie musn ę ła ich wzrokiem.

Pomimo prezentowanego na zewn ą trz opanowania ź le znosiła niespokojny lot. Latanie było nieodł ą czn ą . cz ęś ci ą jej

Ŝ ycia, mo Ŝ na powiedzie ć , Ŝ e dorastała w samolotach. Jednak odk ą d została matk ą , starty, l ą dowania i wszelkie zakłócenia

lotu napawały j ą obaw ą ·

Z tyłu samolotu dobiegł huk eksplozji. Przy odgłosach tarcia metalu o metal samolot wpadł w drgania. Gwałtownie

tracili wysoko ść .

Chantal wbiła stopy w podłog ę i usilnie starała si ę zachowa ć spokój.

To tylko turbulencje.

Stewardesa w czerwono-kremowym uniformie królewskich linii lotniczych La Croix pospiesznie szła , w jej kierunku.

- Zabior ę herbat ę . Nie warto ryzykowa ć oparzenia.

Samolotem rzucało, pasa Ŝ erowie szeptali niespokojnie, która ś z kobiet si ę rozpłakała.

Chantal zatrzymała wzrok na m ęŜ czy ź nie, siedz ą cym po drugiej stronie w ą skiego przej ś cia. Ciemne oczy

odwzajemniły jej spojrzenie. Nieznajomy zwracał uwag ę spokojem i opanowaniem. Uznała, Ŝ e nie jest Anglikiem ani

Francuzem. Był przystojny, a ś miały i surowy zarys brwi, nosa, ust i brody zdradzał bezwzgl ę dno ść i nieust ę pliwo ść .

- Niespokojny lot - odezwała si ę w nadziei nawi ą zania z nim kontaktu.

Starała si ę nie sprawi ć wra Ŝ enia przestraszonej. - . Owszem. - Chyba nie miał ochoty rozmawia ć .

Nieprzeniknione spojrzenie ciemnych oczu było niemal tak samo surowe jak linie jego twarzy.

Zanim zd ąŜ yła si ę ponownie odezwa ć , samolot gwałtownie zanurkował, a kto ś z tyłu krzykn ą ł.

Charital zje Ŝ yły si ę włosy na karku. Zacisn ę ła palce

na oparciu fotela i próbowała gł ę boko oddycha ć .

Tylko spokojnie.

Jeszcze raz zagadn ę ła s ą siada.

- Mówi pan z obcym akcentem. Przymkn ą ł powieki.

- Pani tak Ŝ e.

Był Włochem? Sycylijczykiem?

Pod powiekami poczuła łzy i zawstydziła· si ę tak jawnej utraty panowania nad sob ą .

- Pochodz ę z Melio - wymieniła niezale Ŝ ny kraj u wybrze Ŝ y Francji i Hiszpanii.

- Jestem Grekiem. - W stał i przeniósł si ę na wolny fotel obok niej.

Jego bliska obecno ść wzbudziła w Chantal jeszcze

wi ę kszy niepokój. - Jestem ...

- Wiem, kim pani jest.

Oczywi ś cie, Ŝ e wiedział. - A pan?

- Demetrius Mantheakis.

Samolot trzeszczał i j ę czał, miała wra Ŝ enie, Ŝ e wpadli w korkoci ą g.

Zaczerpn ę ła haust powietrza i odwróciła si ę do Demetriusa Mantheakisa.

- To nie turbulencje, prawda?

- Nie.

Łudziła si ę , Ŝ e zaprzeczy. Kiedy przytakn ą ł, powoli wypu ś ciła powietrze, próbuj ą c zignorowa ć niem ą l namacalny strach

podobny do uczucia, z jakim zlany zimnym potem człowiek budzi si ę z sennego koszmaru.

Demetrius pochylił si ę nad ni ą .

- Czy ma pani zapi ę ty pas bezpiecze ń stwa? - zapytał, ale nie czekał na odpowied ź , tylko si ę gn ą ł i sprawdził· napi ę cie jej

pasa.

Jego działanie było wymowniejsze od słów i obawy Chantal znacznie wzrosły.

Nie zdołała si ę u ś miechn ąć . Lecieli nad Atlantykiem. W dole rozci ą gał si ę bezkresny ocean. Gdyby musieli awaryjnie

l ą dowa ć ...

Spojrzała w okno. Dr Ŝ enie samolotu, skł ę bione chmury na atramentowoczarnym niebie i poczucie nieuchronno ś ci

katastrofy wyostrzyły jej zmysły. Przyszło ść wydała si ę nagle tak odległa, Ŝ e a Ŝ nieosi ą galna.

Lilly. Mała dziewczynka o słodkiej bladej twarzyczce okolonej złotymi lokami. Na my ś l o córeczce o mało si ę nie

rozpłakała.

Potarła oczy palcami, osuszaj ą c łzy, zanim zd ąŜ yły si ę pojawi ć . Nie wolno traci ć panowania nad sob ą . Kapitan nie

ogłosił Ŝ adnego komunikatu. Stewardesy siedz ą ce na swoich miejscach sprawiały wra Ŝ enie spokojnych i kompetentnych.

Samolot drgn ą ł gwałtownie i pochylił si ę na lewo.

Chantal spojrzała w okno.

Wrócili na poprzedni kurs. Ś wiat przesłaniały skł ę bione, ciemne chmury. Samolotem rzucało, kiedy przesuwał si ę mi ę dzy

nimi, jak gdyby dla ostrze Ŝ enia pasa Ŝ erów, Ŝ e niebezpiecze ń stwo wcale nie min ę ło. - Nic nie widz ę .

- Jest noc - odpowiedział jej s ą siad ze spokojem,

rozlu ź niaj ą c si ę w fotelu.

Próbowała znale źć pocieszenie w jego pewno ś ci

siebie, ale nie bardzo jej to wychodziło. - Jak piloci mog ą co ś widzie ć ?

- Posługuj ą si ę przyrz ą dami nawigacyjnymi.

"A je Ŝ eli zawiod ą ?" - chciała zapyta ć , ale me odezwała si ę .

Pomy ś lała o swoim Ŝ yciu. O dokonanych wyborach

i niewykorzystanych mo Ŝ liwo ś ciach.

- Doskonały moment na spotkanie z samym sob ą .

- Prosz ę mi o tym opowiedzie ć .

Potrz ą sn ę ła głow ą , mocno zaciskaj ą c dłonie na por ę czach.

- To zbyt trudne. Tyle trosk, marze ń , nadziei ...

--: Wszystko dzieje si ę niezgQdnie z naszymi wyob-

ra Ŝ eniami, prawda?

Spotkali si ę wzrokiem. - Rzeczywi ś cie.

- Czy Ŝ by prze Ŝ yła pani co ś takiego?

Oddaliła pytanie przecz ą cym ruchem głowy. Nie mogła o tym mówi ć . Wła ś ciwie w ogóle nie powinna z nim rozmawia ć .

Wróciła my ś lami do weekendu w Nowym Jorku. Była go ś ciem honorowym dorocznego Nowojorskiego Tygodnia Mody.

Mieszkała w apartamencie królewskim hotelu Meridien.Hotel był interesuj ą cy. Poł ą czenie biało-czarnych marmurów z

chromem i drewnem przywodziło jej na my ś l statek wyciecz-

. kowy, olbrzymie kr ę gi ś wiatła - iluminatory, a małe stoliki ustawione blisko siebie - stoliki na pokładzie nad basenem.

Nowojorski Meridien był ekskluzywny i zatłoczony, szykowny i hała ś liwy, zupełnie jak miasto, do którego nale Ŝ ał. Uliczny

gwar, pobrz ę kiwanie sztu ć ców, słodki głos ulicznego ś piewaka - tak t ę tniło Ŝ yciem miasto, w którym Chantal zawsze czuła si ę

obco.

Co za odmienno ść od wyspiarskiego ksi ę stwa, którym rz ą dził jej mał Ŝ onek, gdzie p ę dziła Ŝ ycie eleganckiej i wyrafmowanej

damy.

A przecie Ŝ wiedziała, co stanowiło o uroku Nowego Jorku. Wci ąŜ pami ę tała widok z okien królewskiego apartamentu. Miasto

pulsowało wokół niej barwne i ró Ŝ norodne, pełne odwagi i ekspresji, jakiej brakowało jej samej.

- ś ycie jest układank ą - odezwała si ę , wci ąŜ wspominaj ą c tydzie ń sp ę dzony w tym dziwnym mie ś cie.

Podró Ŝ e u ś wiadamiały jej, jak wiele ró Ŝ nych typów ludzkich Ŝ yje na ś wiecie i jak wiele istnieje sposobów na Ŝ ycie.

- Czasem. A czasem układa si ę prosto jak strzał. Tak. Kiedy ś i jej Ŝ ycie było proste. Teraz ju Ŝ nie.

Mał Ŝ e ń stwo, narodziny Lilly, ś mier ć Armanda. Nic nie było jasne. Ani proste.

Przypomniała sobie poranek w hotelu i kelnera, który j ą obsługiwał...

Przywołała w wyobra ź ni wysok ą posta ć o zbyt długich włosach i mi ę kkim głosie.

- Dzi ś rano, w hotelu był taki kelner. Urodził si ę m ęŜ czyzn ą , ale nie pasował do swojego ciała. Podziwiam go, bo potrafił

odmówi ć grania roli, która mu nie odpowiada.

Rano w restauracji najpierw poczuła zaciekawienie, pó ź niej zmieszanie, w ko ń cu sympati ę . Rozumiała,jak bolesna musiała by ć

dla niego ta transformacja. Codzienne od Ŝ egnywanie si ę od naturalnych dla swojej płci zachowa ń i narzucanie sobie odmienno ś ci.

- Kawy? - zapytał kelner dzi ś rano głosem mi ę kkim jak kobiecy, ale wci ąŜ jeszcze bardzo m ę skim.

Ten jego głos zapadł jej mocno w serce, tam gdzie zazwyczaj emocje nie miały wst ę pu. Ogarn ę ło j ą gł ę bokie współczucie.

Biedny człowiek, zapewne przez lata znosił ból i upokorzenia.

W odpowiedzi z u ś miechem skin ę ła głow ą . Wiedziała, Ŝ e nie mo Ŝ na przej ść przez Ŝ ycie bezbole ś nie, ale ... - Jest pani dzieln ą

kobiet ą - odezwał si ę Demetrius Mantheakis. - Wiele ju Ŝ pani dokonała.

Zaprzeczyła ruchem głowy. Wspomnienie poranka wci ąŜ było bardzo Ŝ ywe.

- Nie. Ja nigdy o nic nie walczyłam. - Głos załamał si ę jej nagle.

Przymkn ę ła oczy. Zapragn ę ła znikn ąć

WI ę cej

o tym nie my ś le ć .

- A o co chciałaby pani zawalczy ć ?

Chantal z za Ŝ enowaniem kr ę ciła si ę na siedzeniu.

Zapragn ę ła uciec od tego m ęŜ czyzny, który zadawał jej trudne pytania i Ŝą dał prawdziwych odpowiedzi. Nie umiała mu odmówi ć .

Było w nim co ś , co wymuszało ·odpowied ź .

- O szcz ęś cie - odrzekła w ko ń cu.

- Szcz ęś cie?

Bezradnie wzruszyła ramionami. Sama nie rozumiała, czemu dzieli swoje naj skrytsze marzenia z nieznaJomym.

- Nie s ą dziłam, Ŝ e jest takie ulotne. Wydawało mi si ę , Ŝ e wszyscy dostaniemy po równo.

- I co?

Qot ą d nie rozmawiała z nikim w taki sposób, teraz jednak nie mogła przesta ć mówi ć . Jakby otworzyła si ę w niej tama.

- Wła ś ciwie nie wiem, jak to si ę stało. My ś lałam, Ŝ e człowiek dobry, uczciwy, współczuj ą cy, który ci ęŜ ko pracuje i du Ŝ o

z siebie daje, zostaje wynagrodzony. Znajduje szcz ęś cie i ... - przerwała, by nabra ć tchu, czuj ą c wewn ą trz bolesn ą pustk ę .

Wokół jego ust pojawiły si ę gł ę bokie bruzdy. - I co?

- Spokój.

Spokój. Jej dotychczasowym Ŝ yciem kierowały obowi ą zki wobec kraju. Jako naj starsza z trzech wnuczek króla Remiego

Ducasse'a miała zosta ć monarchini ą . Od najwcze ś niejszych lat wiedziała, Ŝ e jej obowi ą zkiem jest odpowiednie

zam ąŜ pój ś cie, które zapewni nast ę pców tronu, a tak Ŝ e zagwarantuje niezale Ŝ no ść finansow~ i polityczn ą od pot ęŜ nych s ą -

siadów.

Nie mogła si ę szczerze wypowiada ć ani kierowa ć odruchami serca. Jej uczucia od dzieci ń stwa poddano dyktatowi umysłu.

Wiedziała, Ŝ e którego ś dnia po ś lubi odpowiedniego m ęŜ czyzn ę , wybranego przez dziadka i jego doradców, zapewniaj ą c

królestwu pomy ś lno ść i stabilno ść .

Tak ą rol ę jej wyznaczono.

I tak si ę stało. Niestety, gdy po ś lubiła Armanda, u ś wiadomiła sobie, Ŝ e popełniła najwi ę kszy bł ą d w swoim Ŝ yciu.

Narodziny Lilly jeszcze pogorszYły sytuacj ę .

Na wspomnienie córeczki u ś miechn ę ła si ę . Mała była jej najwi ę ksz ą rado ś ci ą . Przynajmniej miała dla kogo Ŝ y ć .

Znów rozległ si ę zgrzyt metalu, a samolot st ę kn ą ł jakby w agonii. Chantal ś cisn ę ła dłonie w pi ęś ci.

Co b ę dzie z Lilly, je Ŝ eli ... ?

Wiedziała, Ŝ e jej szwagier król Malik Nuri walczył o uwolnienie Lilly z sieci archaicznego prawodawstwa La Croix. Na

razie jednak jeszcze nic nie osi ą gn ą ł. Gdyby wi ę c Chantal zgin ę ła, Lilly pozostałaby na zawsze wi ęź niem rodziny Thibaudet

w La Croix. Chantal nie mogła si ę pogodzi ć z tak ą ewentualno ś ci ą . Rodzice Armanda byli lud ź mi zimnymi, skłonnymi

bezwzgl ę dnie kontrolowa ć ka Ŝ dy wybór, ka Ŝ d ą my ś l i ka Ŝ dy oddech Lilly.

Zakr ę ciło jej si ę w głowie, a Ŝ oł ą dek fikn ą ł kozła.

Wymioty wydawały si ę nieuniknione. Nagle czyja ś dło ń ucisn ę ła tył jej głowy, zmuszaj ą c, by pochyliła j ą na kolana.

Dotyk Demetriusa Mantheakisa był silny i koj ą cy, a głos spokojny:

Z jego dłoni ą spoczywaj ą c ą na potylicy i twarz ą opart ą o kolana Chantal czuła si ę kompletnie oszołomiona. Kilka godzin

wcze ś niej byłajeszcze w Nowym Jorku, teraz szykowała si ę na ś mier ć .

Zaciskaj ą c powieki, walczyła o odzyskanie panowania nad sob ą .

- Oddychaj - odezwał si ę głos ponad ni ą .

- Nie mog ę - głos jej si ę załamał, a na kolana

spłyn ę ły łzy. - Nie mog ę ...

- Mo Ŝ esz. Musisz. Dalej, Chantal, b ą d ź silna. Jego silny głos podziałał jak policzek. Zacz ę ła oddycha ć gł ę biej i regularniej.

- Ju Ŝ mi lepiej. - Uniosła głow ę , przeciwstawiaj ą c si ę naciskowi jego dłoni.

Powoli zwolnił ucisk.

Chantal wyprostowała si ę i spróbowała odwzajemni ć jego spojrzenie. Ale nie była w stanie. Demetrius Mantheakis

przera Ŝ ał j ą niemal tak samo jal<: miotany wstrz ą sami samolot.

Demetrius uwa Ŝ nie obserwował ksi ęŜ n ę . Zdawał sobie spraw ę z sytuacji. Zachował spokój, bo nie miał wyboru.

Wiedział tylko, Ŝ e w Ŝ adnym razie jej nie opu ś ci. Czy prze Ŝ yj ą ? Decyzja tam, w górze, ju Ŝ zapadła. Pozostawało im tylko

czeka ć .

- Ju Ŝ mi lepiej - powtórzyła Chantal Ŝ ywszym

i spokojniejszym głosem.

Widział, jak kurczowo ś ciska por ę cze fotela. - To normalne, Ŝ e si ę boisz.

Odwzajemnił spojrzenie niebieskich oczu, pociemniałych teraz z emocji. Zauwa Ŝ ył delikatne zmarszczki wokół ust.

- A ty nie? - zapytała szeptem.

- Te Ŝ , jak ka Ŝ dy.

~ Prze Ŝ yjemy?

- Zrobimy, co si ę da.

Spokojny głos Demetriusa wyzwalał w niej ch ęć krzyku. Był równie opanowany jak ona przera Ŝ ona.

Gdyby nie Lilly ... Musi prze Ŝ y ć dla małej.

- Je Ŝ eli zgin ę ....

- Nie zginiesz.

Bardzo chciała mu wierzy ć i prawie jej si ę to udało. - Gdyby jednak, powiedz mojej córce ...

- Chantal!

Twardy ton skłonił j ą , by na niego spojrzała. Kiedy spotkali si ę wzrokiem, poczuła zimno, ciepło i zam ę t w głowie.

Podobnie jak Armand był bardzo pewny siebie.

Samolot gwałtownie zanurkował. Za plecami Chantal zabrzmiał histeryczny kobiecy krzyk. Demetrius nakrył jej dło ń

swoj ą i mocno ś cisn ą ł.

Odwzajemniła u ś cisk.

Opadły maski tlenowe. Chantal patrzyła na l}ołysz ą c ą si ę przed jej twarz ą Ŝ ółt ą miseczk ę i usiłowała sobie przypomnie ć

szczegóły awaryjnej instrukcji. Si ę gn ę ła po mask ę . Zało Ŝ yła j ą .

Obróciła si ę , by spojrze ć na Demetriusa. Miał ju Ŝ mask ę na twarzy, a w okolonych zmarszczkami oczach u ś miech.

Zadr Ŝ ała jej broda, a oczy wypełniły si ę łzami. - Chc ę wróci ć do domu.

- Opowiedz mi o Lilly - poprosił.

Chantal zamrugała, z oczu popłyn ę ły jej łzy. Pilot schodził w dół spiral ą , bo starał si ę nie wpa ść w korkoci ą g. Próbuj ą c

odwróci ć my ś li od czekaj ą cej ich katastrofy, Chantal odpowiedziała: - Ma cztery lata. Lubi zielony kolor.

Wskutek przechyłu pas bezpiecze ń stwa wrzynał jej si ę w ciało, a ona sama ledwo utrzymywała si ę w fotelu. Demetrius

obejmował j ą ramieniem, próbuj ą c wcisn ąć z powrotem w fotel.

- Jaka jest? - zapytał. Chantal zamkn ę ła oczy. - Nie ś miała. Wra Ŝ liwa.

Przywołała twarz córeczki, a jej serce zabiło miło ś ci ą ·

Wszystko b ę dzie dobrze. Musi.

Lilly ma ciotki Nicolette i Joelle, dwoje dziadków i mnóstwo oddanych osób w Melio.

Wszystko b ę dzie dobrze.

Z gło ś nika doleciał głos kapitana. Schodzili do l ą dowania.

Demetrius poło Ŝ ył jej dło ń na karku. - Powodzenia.

ROZDZIAŁ DRUGI

Przez moment nic si ę nie działo. Wci ąŜ wisieli w powietrzu, ale w nast ę pnej· chwili maszyna run ę ła w dół.

Ziemia uniosła si ę na ich spotkanie i pochwyciła samolot w swe gigantyczne ramiona. Samolot dotkn ą ł kołami ziemi, odbił si ę ,

a potem jeszcze raz i znowu. Huk rozdzieranego metalu brzmiał ogłuszaj ą co, w powietrzu unosił si ę smród pal ą cej si ę gumy i

gazu.

Kabin ę wypełniły kł ę by czarnego dymu, a samolot wpadł w po ś lizg.

Sił ą bezwładno ś ci sun ą ł w ciemno ść , .miotaj ą c przera Ŝ onymi pasa Ŝ erami.

Nagle co ś rozbłysło. Ogie ń . Palili si ę .

Maszyna wci ąŜ jeszcze była w ruchu, ś lizgała si ę po pasie jak monstrualna zabawka, a Ŝ ogon odpadł i stalowy kadłub

przełamał si ę z trzaskiem.

Chantal zobaczyła nad głow ą rozgwie Ŝ d Ŝ one niebo, a na twarzy poczuła krople czego ś ciepłego i mokrego. Oddychała płytko,

bo sprawiało jej to trudno ść . Wszystko było silnie rozgrzane, a powietrze parne i wilgotne. Zapach dymu i paliwa wci ąŜ dra Ŝ nił jej

nozdrza i przeszkadzał oddycha ć . Musi si ę st ą d wydosta ć .

Si ę gn ę ła do zapi ę cia pasa. Potem spróbowała wsta ć , ale nogi si ę pod ni ą ugi ę ły. Klatka piersiowa bolała, kolana dr Ŝ ały. Ciało

odmawiało współpracy, chocia Ŝ instynkt nakazywał natychmiast wydosta ć si ę z wraku. Twarz miała mokr ą i lepk ą .

- Daj mi r ę k ę - usłyszała głos Demetriusa. Nie widziała go i kiedy z trudem obróciła si ę , zauwa Ŝ yła, Ŝ e ogon samolotu

wraz z innymi pasa Ŝ erami po prostu znikn ą ł. - Chantal.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: