Spraque de Camp Lyon - Conan Szermierz.pdf - KSIĄŻKI- CONAN - sarmata0203

L. SPRAGUE DE CAMP

LIN CARTER

BJÖRN NYBERG

CONAN SZERMIERZ

PRZEŁOŻYŁ CEZARY FRĄC

TYTUŁ ORYGINAŁU: CONAN THE SWORDSMAN

LEGIONY ŚMIERCI

Conan, urodzony w posępnych i pochmurnych górach Cymmerii, jeszcze przed

ukończeniem piętnastego roku życia zdobył zasłużoną sławę wojownika, a opowieści

o jego wyczynach rozbrzmiewały wokół ognisk Rady. W tymże roku cymmeriańskie

plemiona przerwały odwieczne waśnie i połączyły siły, by odeprzeć aquiłońskich

najeźdźców, którzy zbudowali nadgraniczną twierdzę Venarium i zaczęli

kolonizować południowe obszary Cymmerii. Żądne krwi hordy górali spłynęły z

północnych wzgórz, wzięły szturmem twierdzę i wypędziły Aquilończyków za dawną

granicę. Conan był jednym z wyjących, opętanych bitewnym szałem wojowników.

Wówczas, pod Venarium, był ledwo wyrostkiem i choć jego budowa daleko odbiegała

od potężnej postury, jaką miał się szczycić w późniejszych latach, już mierzył

sobie sześć stóp i ważył sto osiemdziesiąt funtów. Był czujny i zwinny jak

urodzony człowiek lasu oraz twardy jak mieszkaniec gór. Po ojcu kowalu

odziedziczył siłę, która wraz ze zręcznością w posługiwaniu się nożem, toporem i

mieczem czyniła zeń strasznego przeciwnika.

Po splądrowaniu aquilońskiej twierdzy Conan wraca do swego plemienia. Gnany

młodzieńczymi tęsknotami i ciekawością świata, lecz krępowany rodową tradycją,

wplątuje się w plemienną waśń i w końcu bez żalu opuszcza rodzinną wioskę.

Przyłącza się do bandy Aesirów i bierze udział w najazdach na Vanirów i

Hyperborejczyków. Niektóre z hyperborejskich cytadel znajdują się w rękach

budzących powszechną grozę czarowników. Właśnie na jedną z tych warowni ruszają

Aesirowie.

1. KREW NA ŚNIEGU

Jeleń zatrzymał się na brzegu strumienia i podniósł łeb, wdychając mroźne

powietrze. Krople wody skapujące z jego oszronionego pyska wyglądały niczym

kryształowe paciorki. Słońce błyszczało na kasztanowej skórze i migotało w

rosochach rozgałęzionego poroża.

Cichy dźwięk, który zaniepokoił zwierzę, nie powtórzył się, więc jeleń

schylił łeb, by napić się wody szemrzącej wśród połamanego lodu.

Po drugiej stronie strumienia brzeg pokryty był gładką warstwą świeżego

śniegu. Pod ciemnymi gałęziami sosen rosły gęste, bezlistne zarośla. Z mrocznego

lasu dobiegał jedynie plusk kropel topniejącego śniegu. Między czubkami drzew

widać było szare jak ołów niebo.

Z gąszczu wyleciał rzucony z zabójczą precyzją oszczep. Długie drzewce

utkwiło za łopatką jelenia. Zwierzę podskoczyło, zachwiało się, kaszlnęło krwią

i upadło. Przez chwilę leżało na boku, kopiąc śnieg i szamocąc się w daremnej

próbie powstania. Potem ślepia jelenia zeszkliły się, głowa opadła bezwiednie, a

kopyta znieruchomiały. Krew, zmieszana z pianą, skapywała ze szczęki, plamiąc

szkarłatem dziewiczy śnieg.

Dwaj mężczyźni, którzy wyłonili się spomiędzy drzew, badawczo rozejrzeli się

po zaśnieżonej okolicy. Masywniejszy i starszy, najwyraźniej przywódca, był

olbrzymem o zwalistych barkach i długich, potężnie umięśnionych rękach. Muskuły

ogromnej klatki piersiowej i ramion pęczniały pod futrzaną opończą i bluzą z

szorstkiej wełny. Prócz tego miał na sobie szeroki pas ze złotą sprzączką oraz

kaptur z wilczego futra, który przysłaniał mu twarz. Gdy zrzucił go, by się

rozejrzeć, w słońcu zajaśniały złociste, lekko upstrzone siwizną włosy. Szerokie

policzki i toporną szczękę porastała krótka, byle jak przycięta broda tej samej

barwy. Kolor włosów, jasna karnacja, rumiane policzki oraz śmiałe, niebieskie

oczy wskazywały, że jest Aesirem.

Towarzyszący mu młodzieniec różnił się od niego pod wieloma względami. Był

zadziwiająco wysoki i krzepki jak na swój wiek Miał proste, gęste, czarne włosy

przycięte nad czołem, a skóra jego posępnego oblicza była albo naturalnie

śniada, albo głęboko opalona. Oczy, ukryte pod gęstymi czarnymi brwiami, były

błękitne jak te u towarzyszącego mu olbrzyma. Jednak podczas gdy w oczach

złotowłosego wojownika błyszczała radość z polowania, oczy młodzieńca jarzyły

się niczym ślepia dzikiego i głodnego drapieżnika. W przeciwieństwie do

starszego towarzysza, młodzieniec nie nosił brody, chociaż kwadratową szczękę

ocieniał ciemny, kilkudniowy zarost.

Brodacz nazywał się Njal i był jarlem, czyli wodzem Aesirów, a zarazem

hersztem znanej i cieszącej się złą sławą bandy grasującej na granicy między

Asgardem a Hyperboreją. Młodzieniec imieniem Conan był zbiegiem z urwistych,

pochmurnych gór Cymmerii.

Mężczyźni zeszli niżej i przebrnęli przez lodowaty strumień do miejsca, w

którym na skrwawionym śniegu leżał ich łup. Jeleń ważył prawie tyle samo co oni,

a rozgałęzione rogi sprawiały, że był zbyt nieporęczny, by zanieść go do obozu.

Dlatego też Njal schylił się i za pomocą długiego noża szybko rozciął mu brzuch,

wypatroszył, zdarł skórę i oddzielił łopatki, comber i żebra od reszty.

Młodzieniec w tym czasie bacznie obserwował okolicę.

— Wykop dół, chłopcze, i to głęboki — burknął na koniec wódz.

Młodzieniec zdjął z pleców topór o długim stylisku i zaczął rąbać zamarznięty

stok. Nim Njal skończył ćwiartować mięso, Conan wyrył dół dostatecznie duży, by

ukryć w nim zbędne resztki. Podczas gdy brodacz płukał skrwawione połcie

dziczyzny w strumieniu, młodzieniec zagrzebał łeb, jelita oraz szkarłatny śnieg

i ubił poruszoną ziemię. Potem rozwiązał futrzaną szubę i zamiótł nią śnieg,

zacierając ślady swych poczynań.

Njal zawinął mięso w świeżo zdartą skórę i związał całość sznurem, który

zabrał specjalnie w tym celu. Conan ściął młode drzewko, ogołocił je z gałęzi i

skrócił. Njal przywiązał worek na środku drąga, którego końce obaj zarzucili

sobie na ramiona. Ciągnąc za sobą płaszcz Conana, by zatrzeć odciski stóp,

wspięli się na zbocze i wrócili do lasu.

Rosnące na hyperborejskim pograniczu sosny były wysokie, grube i ciemne. W

miejscach, gdzie wiatrołomy pozwalały spojrzeć w dal, roztaczał się widok na

ciągnące się w nieskończoność pagórki porośnięte ośnieżonymi sosnami. W

mrocznych ostępach wyły wilki, a w górze unosiły się bezszelestnie wielkie,

białe sowy.

Dwaj dobrze uzbrojeni myśliwi nie bali się miejscowych stworzeń. Tylko raz z

szacunkiem ustąpili z drogi, gdy przed nimi pojawił się niedźwiedź. Jak duchy

przemykali między ponurymi drzewami. Obaj byli urodzonymi ludźmi puszczy, nie

czynili więc hałasu i pozostawiali niewiele śladów. Nawet suche krzaki nie

szeleściły, gdy torowali sobie przez nie drogę.

Obóz Aesirów był tak dobrze ukryty, że pierwszą oznaką jego istnienia okazał

się dopiero cichy pomruk głosów wokół małego ogniska. Podstarzały strażnik,

którego loki stały się już srebrne, wyszedł zza drzewa i przywitał

powracających. Jedno oko wojownika było jasne i bystre, w miejscu zaś drugiego

znajdował się pusty oczodół zakryty skórzaną łatką. Był to Gorm, skald Aesirów.

Na jego zgarbionych plecach, w worku ze skóry jelenia spała harfa.

— Są jakieś wieści od Egila? — zapytał wódz zdejmując drąg z ramienia i

gestem nakazując jednemu z obecnych, by zabrał worek z mięsem.

— Ani słowa, jarlu — rzekł ponuro jednooki. — To mi się nie podoba — poruszył

się niespokojnie, jak zwierz wyczuwający niebezpieczeństwo.

Njal wymienił spojrzenia z milczącym Conanem. Dwa dni wcześniej, w czasie

bezksiężycowej nocy z obozu wymknęła się grupa zwiadowców, którzy mieli za

zadanie dotrzeć do wielkiego zamku Haloga i zbadać jego okolicę. Zamek leżał

niedaleko za wzgórzami, które obrzeżały horyzont od południowego wschodu.

Trzydziestu doświadczonych wojowników, prowadzonych przez Egila, miało

przetrzeć drogę i zbadać fortyfikacje hyperborejskiej warowni. Conan, nie

pytany, zuchwale wypowiedział się przeciwko tym zamiarom. Stwierdził, że tak

duży podział sił pod bokiem wroga jest nierozsądny i zbyt ryzykowny. Njal w

odpowiedzi zrugał go wtedy i kazał mu trzymać język za zębami.

Posłańcy od Egila powinni byli przybyć wiele godzin temu. Brak wieści budził

obawy w sercu Njala, który żałował teraz, że nie posłuchał ostrzeżenia młodego

Cymmerianina. Porywcze zachowanie Njala i pośpiech, z jakim poprowadził swoich

ludzi przez dzicz do hyperborejskiej granicy, nie były bezpodstawne. Dwa

tygodnie wcześniej hyperborejscy łowcy niewolników z czerwonymi znakami rodu

Haloga na czarnych płaszczach uprowadzili jego jedyną córkę, Rann. Jarl, dumając

nad nieznanym losem swego dziecka i ludzi wysłanych na zwiad, zdusił ogarniające

go drżenie. Czarownicy posępnej Hyperborei słynęli daleko i szeroko ze swej

niesamowitej biegłości w sztukach tajemnych, okrutna zaś królowa Halogi

wzbudzała strach większy niż czarna śmierć. Njal walcząc z chłodem, który

lodowatymi szponami ściskał jego serce, odwrócił się do Gorma skalda.

— Dopilnuj, by szybko przyrządzono mięsiwo — rozkazał. — Nie możemy ryzykować

dymu otwartego ognia, więc niech się piecze na węglach. I niech ludzie jedzą

szybko. Ruszamy o zmroku.

2. OPRAWCY

Wojownicy z Asgardu przez całą noc, bezgłośnie niczym wataha wilków, brnęli

jeden za drugim przez ośnieżone wzgórza osnute lepką mgłą. Z początku na niebie

połyskiwały gwiazdy, ale w miarę upływu czasu zimne opary zgasiły ich lekkie,

jakby zamrożone migotanie. Kiedy w końcu wzeszedł księżyc, wilgotna mgła

przyćmiła jego blask tak, że wyglądał na niebie jak perłowa plama. Mimo iż gęsty

mrok zasnuwał tę jałową, bagnistą i słabo zaludnioną krainę, wojownicy

wykorzystywali najmniejszą nierówność terenu, każdy bezlistny krzak oraz każdą

łatę cienia, by wtopić się w otoczenie. Zamek Haloga był bowiem potężną i dobrze

strzeżoną fortecą. Njal zaś, choć zdesperowany i żądny zemsty, w głębi serca

wiedział, że jedyną nadzieję na zwycięstwo daje tylko atak z zaskoczenia.

Księżyc i mgła zniknęły, gdy dotarli do Halogi. Zamek stał na niewysokim

wzniesieniu na skraju płytkiej, nieckowatej doliny. Potężne mury z czarnego

kamienia zwieńczone były blankami, a po obu stronach jedynej, ciężkiej bramy

wznosiły się potężne przypory. W wieżach znajdowało się kilka wysoko osadzonych

okien, jednolitą zaś płaszczyznę megalitycznych murów urozmaicały jedynie wąskie

strzelnice.

Njal wiedział, że wzięcie zamczyska szturmem nie będzie łatwe. Poza tym

niepokoiło go jeszcze jedno. Gdzie byli ludzie, których wysłał na zwiady? Nawet

idący przodem bystroocy tropiciele nie znaleźli ani śladu. Niedawno spadły śnieg

skutecznie zatarł wszelkie tropy.

— Czy mamy wedrzeć się na mury, jarlu? — zapytał jeden z wojowników — banita,

który uciekł do nich z Vanaheimu.

— Nie, nadchodzi świt, niech będzie przeklęty! — warknął wódz. — Musimy

czekać do nocy albo prosić bogów, by sprawili, aby te białowłose diabły stały

się nieostrożne i podniosły kratę w bramie. Powiedz ludziom, by spali tam, gdzie

który stoi, i niech nasypią śniegu na futra, tak by nikt ich nie zobaczył.

Zawiadom Throra Żelazną Rękę, że jego ludzie pierwsi obejmą wartę.

Njal położył się, owinął futrem i zamknął oczy. Ale sen długo nie chciał

nadejść. Kiedy wreszcie nadszedł, mroczne, chichoczące okropieństwa przemieniły

go w koszmar.

Conan wcale nie spał. Targały nim niespokojne przeczucia, ponadto nadal czuł

się urażony, że Njal zlekceważył jego radę. Jako wygnaniec z rodzinnego kraju,

był obcy wśród aesirskich rozbójników i wywalczenie swego miejsca w bandzie

kosztowało go niemało wysiłku. Twardzi synowie Północy potrafili jednak docenić

jego umiejętność znoszenia niedostatku bez skarg. Z kolei liczne bijatyki

nauczyły ich szacunku dla ciężkich pięści Cymmerianina. Mimo młodego wieku Conan

walczył z zawziętością zapędzonego w kąt dzikiego kota i jedynie kilku ludzi

siłą mogło odciągnąć go od powalonego przeciwnika. Ale zapalczywemu

Cymmerianinowi to nie wystarczało. Pragnął zdobyć uznanie starszych dokonując

jakiegoś śmiałego czynu.

Conan bacznie przyjrzał się oknom twierdzy. Umieszczono je zbyt wysoko, by

można było ich dosięgnąć, a wspięcie się po murze bez drabiny wykraczało poza

ludzkie umiejętności. Młodzieniec w swoim rodzinnym kraju pokonał wiele stromych

urwisk, lecz tam przynajmniej mógł znaleźć choć minimalne oparcie dla palców rąk

i stóp. Niestety, kamienie składające się na mury zamku Haloga były dobrze

dopasowane i wygładzone niczym szkło, co uniemożliwiało wspinaczkę wszystkim

stworzeniom większym od pająka.

Jednakże wąskie strzelnice były osadzone niżej i tym samym wydawały się

łatwiej dostępne. Te najniższe znajdowały się na wysokości nieco większej od

sumy wzrostu trzech ludzi. Oczywiście dla rosłego wojownika były zbyt wąskie,

ale czy również dla młodego i wciąż jeszcze szczupłego Conana?

Kiedy nadszedł świt, w obozie brakowało jednego człowieka — młodego

cymmeriańskiego banity, Conana. Njal miał daleko ważniejsze sprawy na głowie i

stąd mało czasu na zastanawianie się nad losem ponurego młodzieńca, którego

najwyraźniej obleciał tchórz.

Gdy świt rozjaśnił puste niebo i rozproszył wilgotną mgłę, która niczym całun

spowijała ten przeklęty kraj, jarl na własne oczy zobaczył powód, dla którego

nie otrzymał żadnych wieści od ludzi wysłanych na zwiad. Wszyscy wisieli na

blankach i jeszcze żyli. Tańczyli w śmiertelnych podrygach na końcach

trzydziestu lin.

Njal wytrzeszczył oczy, a potem klął, dopóki nie zachrypł. W bezsilnej złości

zaciskał pięści, aż paznokcie poraniły stwardniałe dłonie. Chociaż czuł się

chory do głębi duszy, nie mógł oderwać oczu od strasznego widowiska.

Wiecznie młoda królowa Halogi — Vammatar Okrutna, stała na murze jasna jak

sam poranek. Miała długie, prawie białe włosy i krągłe piersi, które kusząco

napinały tkaninę ciężkiej, białej szaty. Na pełnych, czerwonych ustach królowej

igrał leniwy, rozmarzony uśmiech. Towarzyszący jej ludzie, rodowici

Hyperborejczycy, byli chudzi, długonodzy, mieli blade oczy i bezbarwne,

jedwabiste włosy. Oszaleli z gniewu i przerażenia Aesirowie patrzyli, jak ludzie

z oddziału Egila umierają powoli, wbici na haki i krojeni zakrzywionymi nożami.

Skrwawione, poszarpane strzępy ludzkie, które dwa dni wcześniej były silnymi,

rosłymi wojownikami, jęczały, wyły i szamotały się daremnie. Wojowie mieli konać

jeszcze przez wiele godzin.

Njal patrzył gryząc usta. Z każdą mijającą godziną przybywały mu lata. Nic

nie mógł zrobić! Byłoby szaleństwem rzucić na wysokie mury oddział wojowników

uzbrojonych jedynie w broń ręczną. Gdyby miał wielką, dobrze wyposażoną armię,

zdolną do wielomiesięcznego oblężenia, mógłby zaatakować bramę taranami i

pociskami z katapult. Mógłby wykopać pod murami tunele albo podtoczyć wieże

oblężnicze i z ich szczytów wedrzeć się do zamku. Mógłby też otoczyć szczelnie

warownię i czekać, aż głód zwycięży obrońców. Nie mając jednak wielkiej armii,

jarl potrzebował przynajmniej drabin długich na wysokość muru oraz łuczników i

procarzy, którzy w czasie szturmu trzymaliby obrońców w szachu. Przede wszystkim

jednak potrzebował zaskoczenia.

Zaskoczenie, na jakie liczył Njal, zostało bezpowrotnie zaprzepaszczone.

Czarownicy służący Vammatar Okrutnej musieli dzięki swym nieziemskim sztukom

dostrzec zbliżających się Aesirów. Złowieszcze legendy okazały się prawdą.

Potwierdzały je szkarłatne dowody wiszące na tle czarnych kamieni. W zamku

Haloga przez cały czas wiedziano, że Aesirowie tu są i teraz nawet rozmiłowani w

pomście bogowie północnych krain nie mogli im pomóc.

Raptem z wysokich okien twierdzy buchnęły pióropusze czarnego dymu i oprawcy,

krzycząc ze zdumienia, zbiegli z murów. Ich czarne szaty łopotały w powietrzu

niczym krucze skrzydła. Ospały, koci uśmiech zniknął z miękkich ust królowej

Halogi. W sercu Njala z Asgardu zatlił się drżący płomyk nadziei.

3. CIEŃ ZEMSTY

Wspinaczka nie była ani łatwiejsza, ani trudniejsza, niż Conan się

spodziewał. Za piętnastą czy szesnastą próbą pętla liny zacisnęła się wreszcie

na łbie wykutego w kamieniu smoka.

Kiedy dotarł na poziom strzelnicy, oplótł sznur nogami i zaczął kołysać się

niczym dziecko na huśtawce. Przerzucając ciężar ciała z jednej strony na drugą,

stopniowo zwiększał wychylenie. Rozhuśtywał się coraz bardziej, aż wreszcie przy

maksymalnym wychylę w prawo dosięgnął otworu strzelniczego.

Złapał się kamieni. Trzymając linę ręką, wsunął do otworu jedną, a potem

drugą nogę. Powoli i ostrożnie przemieścił ciężar ciała, aż w końcu usiadł

pewnie na parapecie. Nadal trzymał linę, ponieważ pamiętał, że jeśli ją puści,

sznur odsunie się i zawiśnie poza jego zasięgiem, co uniemożliwi mu odwrót.

Strzelnica była zbyt wąska, by Conan mógł prześliznąć się w obecnej pozycji.

Jego szczupłe biodra zaklinowały się w otworze, którego boki były wycięte na

zewnątrz, by zapewnić obrońcom jak najszersze pole rażenia. Cymmerianin

przekręcił się więc i bokiem wsunął w szczelinę biodra i brzuch. Kiedy jednak

ramiona i klatka piersiowa dotarły do najwęższego miejsca strzelnicy, wejście

uniemożliwiła wełniana tunika zwinięta pod pachami. Conan przez chwilę miał

wrażenie, że utknął na zawsze w kamiennej pułapce. Pomyślał, że jeśli strażnicy

znajdą go zaklinowanego w strzelnicy, to wyjdzie na kompletnego głupca. Gdyby

zaś nie został odkryty, czekałaby go powolna śmierć z głodu i pragnienia, a

później jego ciało stałoby się żerem dla kruków.

W końcu otrząsnął się z przygnębiających myśli i doszedł do wniosku, że jeśli

całkowicie wypuści powietrze z płuc, to zdoła się przecisnąć. Odetchnął głęboko

kilka razy, jakby przygotowując się do nurkowania, zrobił wydech i z całej siły

wepchnął się w szczelinę. Wierzgające stopy namacały twardą powierzchnię, na

której mógł się wesprzeć. Odwrócił głowę, przepełzł na drugą stronę i straciwszy

równowagę upadł na drewnianą podłogę. Oszołomiony puścił linę, która niczym wąż

zaczęła umykać przez otwór. Złapał ją na chwilę przed tym, nim zniknęła

bezpowrotnie. Conan rozejrzał się po małej, okrągłej komorze. W mroku dojrzał

toporny stołek stojący tu dla wygody łucznika. Przysunął go bliżej otworu i

przywiązał do niego linę, tak by ciężkie drewno służyło jako kotwica. Potem z

westchnieniem przeciągnął się i rozprostował zdrętwiałe mięśnie. Stwierdził, że

na kamieniach muru musiał zostawić kilka kawałków własnej skóry.

Po drugiej stronie komory, naprzeciwko strzelnicy, czerniło się sklepione

wejście. Conan wyciągnął z pochwy długi nóż i zbliżył się doń ostrożnie. Za nim

znajdowały się, wiodące w górę, spiralne schody. W oddali, osadzona w żelaznym

uchwycie pochodnia rozpraszała nieco ciemność.

Krok po kroku, przywierając do ścian, Conan przemierzał liczne korytarze.

Dążył ku sercu twierdzy, gdzie jak sądził, trzymano jeńców. Słońce wzeszło już

dawno, ale przez wąskie strzelnice i okna sączyło się niewiele światła. Z

zewnątrz dochodziły stłumione krzyki, które powiedziały cymmeriańskiemu

młodzieńcowi, czym zajęci są czarownicy na blankach.

W korytarzu oświetlonym przez nieliczne pochodnie Conan natknął się wreszcie

na wrogów. Było to dwóch Hyperborejczyków strzegących jakiejś celi. Ich wygląd

świadczył dobitnie, że wszystkie zasłyszane opowieści są prawdziwe. Conan znał

Cymmerianów, widywał Gunderlandczyków, Aquilończyków, Aesirów i Vanirów, ale

nigdy wcześniej nie widział z bliska Hyperborejczyków. Ten widok zmroził mu krew

w żyłach.

Wyglądali niczym diabły z wiecznie ciemnego piekła. Mieli pociągłe, blade jak

pleśń twarze, bezduszne, bursztynowe oczy oraz włosy przypominające spłowiały

len. Ich chude ciała odziane były w czerń, a na piersiach widniały czerwone

herby Halogi. Conan pomyślał, że znaki te są krwawymi dowodami na to, iż

Hyperborejczycy nie mają serc, które zostały wydarte z piersi, pozostawiając po

sobie jedynie szkarłatne plamy. Przesądny młodzieniec prawie uwierzył w

starożytne legendy głoszące, że są oni trupami ożywionymi przez demony.

Jednakże Hyperborejczycy mieli serca, a zranieni krwawili. Można było ich

również zabić, co odkrył, rzucając się na nich w wąskim korytarzu. Pierwszy

strażnik pisnął i upadł porażony szybkim i silnym jak uderzenie pioruna atakiem

Conana. Krew z przebitej piersi zalała złowrogi znak.

Drugi strażnik wytrzeszczył na Cymmerianina pozbawione wyrazu oczy. Przez

chwilę stał jak wrośnięty w ziemię, po czym sięgnął po miecz. Nim dotknął

rękojeści, nóż Conana, szybki i celny niczym język żmii, ciął go po gardle.

Poniżej bladych i cienkich ust strażnika pojawił się bezlitosny, czerwony

uśmiech.

Conan zabrał broń pokonanych i wciągnął ciała do sąsiedniej, pustej celi.

Potem przez otwór w masywnych drzwiach zajrzał do małego pomieszczenia, którego

pilnowali obaj Hyperborejczycy.

Na środku celi, czekając na swe przeznaczenie, stała dumnie wyprostowana

dziewczyna o jasnej jak mleko skórze, czystych, błękitnych oczach i długich,

gładkich włosach barwy pszenicy zalanej słońcem. Chociaż wysokie piersi unosiły

się i opadały niespokojnie, w jej oczach nie było strachu.

— Kim jesteś? — zapytała.

— Conan Cymmerianin, członek bandy twego ojca — odparł spiesznie młodzieniec

w jej języku. — O ile jesteś córką Njala.

Dziewczyna hardo podniosła głowę.

— Jestem Rann Njalsdatter.

— To dobrze — mruknął Conan wsuwając w zamek klucz zabrany martwemu

strażnikowi. — Przyszedłem po ciebie.

— Sam? — Jej oczy rozszerzyły się z niedowierzania.

Conan przytaknął. Złapał dziewczynę za rękę i wyprowadził na korytarz. Tu dał

jej jeden ze zdobycznych mieczy. Potem wysunął ostrze przed siebie i ciągnąc

Rann za sobą, ostrożnie ruszył w powrotną drogę.

Skradał się bezgłośnie i czujnie niczym leśny drapieżnik. Bez przerwy omiatał

wzrokiem ściany i osadzone w nich drzwi. W migocącym blasku pochodni jego oczy

Spraque de Camp Lyon - Conan Szermierz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: