przeznaczenie1-5.pdf

Przeznaczenie

Rozdział 1......str. 3

Rozdział 2......str.14

Rozdział 3......str.27

Rozdział 4......str.36

Rozdział 5......str.45

Rozdział 6......str.54

Rozdział 7......str.

Rozdział 8......str.

Rozdział (1)

Wiesz, nudzi mi się – powiedział bardzo wysoki, miedzianowłosy,

umięśniony chłopak do drugiego, który podobnie wyglądał do niego, tylko

bruneta.

- A co? Wszystkie dziewczyny pouciekały od ciebie? Ty, Casanova,

zawsze jakąś znajdziesz.

- Odczep się, Ben, wolałbym się naprawdę zakochać w jakieś fajnej

lasce.

- TY?! Edward, z tobą jest naprawdę źle. - Powiedziawszy to, Ben zaczął

się zwijać ze śmiechu.

- Zostaw mnie w końcu i się odczep, Jacob, raz na zawsze. - Słychać

było w pobliżu dziewczęcy głos.

- Ale ja chcę ciebie, Izzi!

- Ale ja nie, wiec zostaw mnie. Ty zerwałeś wtedy ze mną, a nie ja z

tobą, stwierdziłeś, że jestem za nudna, niedzisiejsza i nie nadaje się na

twoja dziewczynę.

To było prawie trzy lata temu, teraz mam dwadzieścia jeden lat a nie

osiemnaście, wiec nie interesujesz ani ty, ani twoje gierki.

Jesteś tu tylko dlatego, że twoja siostra powiedziała ci, że mam własne

mieszkanie i mieszkam sama.

Wiec przyszedłeś tutaj, żeby mnie wkurzać, ale ja tylko ci powiem:

SPADAJ!

Powiedziawszy to, odwróciła się i poszła dalej. Ale Jacob już się

wkurzył, skoczył do niej i próbował całować. Ale ona zaczęła go odpychać

i krzyczeć.

Na to Edward z Benem podbiegli i odciągnęli Jacoba od dziewczyny, na

co on zaczął się wygrażać i jej grozić.

- Jeszcze cię dorwę, Izzi, i tak będziesz moja!

- Nigdy! Brzydzę się tobą, Jacob!

- Puszczajcie! - wrzasnął do obu obrońców Izzi i odszedł ze złością i

nienawiścią w oczach.

- Wszystko w porządku, jesteś juz bezpieczna. - Były to słowa Edwarda.

– Nic ci nie zrobi więcej.

- Dziękuję. Nachodzi mnie od tygodnia, jak tylko się dowiedział,

ze mieszkam teraz tutaj – szepnęła, odwracając się do Edwarda,

spoglądając na niego swoimi czekoladowymi oczami,

speszyła się i uśmiechnęła.

- Dziękuję - powiedziała raz jeszcze. – Musze iść do siebie, jak tylko

zabiorę moje zakupy, bo nie będę miała, co jeść.

- Hej! Ja też tu jestem – odezwał się Ben.

- Dziękuję wam obu - powiedziała szybko. – Musze iść, bo jutro rano

trzeba iść do pracy.

- A co zaczynasz o szóstej rano? – szybko spytał Edward.

- Nie, o ósmej, ale musze wyjść z domu o siódmej piętnaście.

- Pracujesz w szkole? – zapytał zaciekawiony.

- Nie, a co ty taki ciekawy? Książkę piszesz?

- Nie, ja tylko tak - odparł speszony Edward. Ben spojrzał zdziwiony na

niego i zobaczył, że stał wpatrzony w dziewczynę maślanym wzrokiem.

- Może poznamy imię naszej pięknej damy, którą obroniliśmy? Ja

jestem Ben, to jest Edward.

- Ja jestem Izabella, ale mówią na mnie Bella - odpowiedziała z

uśmiechem.

- Musze już iść i dziękuję za pomoc, mam nadzieje, że jutro spokojnie

pojadę i wrócę z pracy, bo

on nie wie, gdzie pracuje. Z tymi słowami odwróciła się w kierunku

swojego mieszkania.

Po krótkiej ciszy Edward szepnął, że ona jest śliczna, te ciemne włosy w

falujące do polowy pleców, te oczy koloru czekolady, a jej figura - jak

marzenie.

- Ty Edward, co ty taki romantyczny się zrobiłeś? Nie poznaje cię.

Trzepnął go w plecy, aż się pochylił.

- Dobra, spokój - odpowiedział Edward. – Koniec nabijania się ze mnie.

Ja mam wrażenie, że kiedyś już ja spotkałem.

Na te słowa Ben roześmiał się mocno i głośno.

Następnego dnia rano Bella wyszła szybko z domu lekko spóźniona, żeby

zdążyć do pracy i jakie było jej zdziwienie, gdy zobaczyła na parkingu

jednego ze swoich wczorajszych obrońców - Edwarda - opartego o auto.

- Cześć - powiedział do niej z uśmiechem. – Może cię podwieźć?

Bella stanęła jak wryta.

- Cześć - odpowiedziała słabo. – Skąd wiedziałeś, o której musze iść do

pracy?

- Przecież sama wczoraj powiedziałaś, że wychodzisz o siódmej

piętnaście, czekam od siódmej, -żeby cię spotkać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: