W Y C I Ą G
( bez tekstu konwencji celnej w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych)
AKT KOŃCOWY
KONFERENCJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH W SPRAWIE FORMALNOŚCI CELNYCH DOTYCZĄCYCH CZASOWEGO PRZYWOZU PRYWATNYCH MOTOROWYCH POJAZDÓW DROGOWYCH I TURYSTYKI, KONWENCJA DOTYCZĄCA UŁATWIEŃ CELNYCH DLA TURYSTYKI, PROTOKÓŁ DODATKOWY DO TEJ KONWENCJI ODNOSZĄCY SIĘ DO PRZYWOZU DOKUMENTÓW I MATERIAŁÓW PROPAGANDY TURYSTYCZNEJ ORAZ KONWENCJA CELNA W SPRAWIE CZASOWEGO PRZYWOZU PRYWATNYCH POJAZDÓW DROGOWYCH,
podpisane w Nowym Jorku dnia 4 czerwca 1954 r.
(Dz. U. z dnia 20 września 1961 r. Nr 42 poz. 216
ze zm. Dz.U. z 1968 r. Nr 11, poz. 60 oraz zm. Dz.U. z 2002 r. Nr 198, poz. 1668)
W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ lUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 4 czerwca 1954 roku podpisane zostały w Nowym Jorku: Akt Końcowy Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki; Konwencja dotycząca ułatwień celnych dla turystyki; Protokół dodatkowy do Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki, odnoszący się do przywozu dokumentów i materiałów propagandy turystycznej, oraz Konwencja celna w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych.
Po zaznajomieniu się z powyższymi Aktami międzynarodowymi Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne z następującymi zastrzeżeniami:
1. Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zastrzega sobie prawo niestosowania postanowień artykułu 4 Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki.
2. Bez względu na artykuł 21 Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki, artykuł 15 Protokołu dodatkowego do Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki, odnoszącego się do przywozu dokumentów i materiałów propagandy turystycznej, i artykuł 40 konwencji celnej w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych, spór może być poddany arbitrażowi tylko za zgodą wszystkich Państw w sporze, których porozumienie jest niezbędne dla wyznaczenia arbitra lub arbitrów.
Rada Państwa oświadcza, że wymienione Akty międzynarodowe są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 12 lutego 1960 roku.
(Teksty powyższych aktów zamieszczone są w załączniku do niniejszego numeru).
ZAŁĄCZNIK ( zmieniony załącznikiem B 6 Konwencji stambulskiej)
KONWENCJA DOTYCZĄCA UŁATWIEŃ CELNYCH DLA TURYSTYKI
Umawiające się Państwa,
Pragnąc ułatwić rozwój międzynarodowej turystyki,
Postanowiły zawrzeć Konwencję i zgodziły się na następujące postanowienia:
Artykuł 1
Dla celów niniejszej Konwencji:
a) Określenie "opłaty i należności przywozowe" oznacza nie tylko opłaty celne, lecz również wszelkie inne opłaty i należności wymagane z tytułu przywozu;
b) Określenie "turysta" oznacza każdą osobę bez względu na rasę, płeć, język lub religię, która przybywa na terytorium innego Umawiającego się Państwa, niż to, w którym ona normalnie przebywa, i która pozostanie w tym Państwie nie mniej niż dwadzieścia cztery godziny i nie więcej niż sześć miesięcy w ciągu jakiegokolwiek dwunastomiesięcznego okresu, jeżeli podróż ma godziwe cele o charakterze nie imigracyjnym, jak turystyka, wypoczynek, sport, zdrowie, względy rodzinne, nauka, pielgrzymki religijne lub interesy;
c) Określenie "tymczasowe zezwolenie przywozowe" oznacza dokument celny, świadczący o zagwarantowaniu lub zdeponowaniu opłat i należności przywozowych wymagalnych w przypadkach niewywiezienia przedmiotu czasowo przywiezionego.
Artykuł 2
1. Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw zezwoli na przywóz czasowy bez opłat i należności przywozowych rzeczy osobistych, przywożonych przez turystę, pod warunkiem, że są one przeznaczone do jego osobistego użytku, że turysta przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu bagażu, że nie zachodzi obawa nadużycia oraz że te rzeczy będą wywiezione przez turystę przy opuszczaniu kraju.
2. Określenie "rzeczy osobiste" oznacza wszelkiego rodzaju odzież i inne artykuły, zarówno nowe, jak i używane, których turysta może osobiście potrzebować w rozsądnych granicach, biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności jego przyjazdu, lecz wykluczając wszelkie towary przywożone dla celów handlowych.
3. (1) Rzeczy osobiste obejmują między innymi następujące przedmioty, pod warunkiem, że mogą być uważane za używane:
osobista biżuteria;
jeden aparat fotograficzny z dwunastoma kliszami lub pięcioma rolkami filmu;
jeden mały aparat filmowy z dwiema taśmami filmu;
jedna lornetka;
jeden przenośny instrument muzyczny;
jeden przenośny gramofon z dziesięcioma płytami,
jeden przenośny aparat rejestrujący dźwięki;
jeden przenośny odbiorczy aparat radiowy;
jeden przenośny telewizor,
jedna przenośna maszyna do pisania;
jeden wózek dziecinny:
jeden namiot i inne wyposażenie campingowe;
wyposażenie sportowe (jeden komplet rybacki, jedna strzelba do polowania z pięćdziesięcioma nabojami, jeden rower bez motoru, jedna łódka lub kajak o długości poniżej 5,5 metra, jedna para nart, dwie rakiety tenisowe i inne podobne artykuły).
Artykuł 3
Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw zezwoli na przywóz bez opłat i należności przywozowych następujących artykułów przywożonych przez turystę na jego osobisty użytek, pod warunkiem, że przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu ręcznym bagażu i że nie zachodzi obawa nadużycia:
a) papierosów lub 50 cygar lub 250 gramów tytoniu, lub zestaw tych artykułów z zastrzeżeniem, że ogólna waga nie może przekraczać 250 gramów;
b) jedna, normalnej wielkości butelka wina i ćwierć litra spirytusu;
c) ćwierć litra wody toaletowej i mała ilość perfum.
Artykuł 4
Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw udzieli turyście z zastrzeżeniem, że nie zachodzi obawa nadużycia:
a) upoważnienia do przywozu tranzytem, bez zezwolenia na czasowy przywóz, pamiątek z podróży o ogólnej wartości nie przekraczającej 50 dolarów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, pod warunkiem, że turysta przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu bagażu i że nie są one przeznaczone dla celów handlowych;
b) upoważnienia do wywozu, bez formalności stosowania przy kontroli dewizowej i bez opłat wywozowych, pamiątek z podróży, które turysta zakupił w danym kraju o ogólnej wartości nie przekraczającej 100 dolarów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, pod warunkiem, że turysta przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu bagażu i że pamiątki te nie są przeznaczone dla celów handlowych.
Artykuł 5
Każde z Umawiających się Państw może żądać, aby przedmioty, wymienione w artykule 2, jeżeli posiadają dużą wartość, były objęte pozwoleniem na czasowy przywóz.
Artykuł 6
Umawiające się Państwa będą starały się nie wprowadzać formalności celnych, które mogłyby stać się przeszkodą w rozwoju turystyki międzynarowoej.
Artykuł 7
W celu przyspieszenia załatwiania formalności celnych Umawiające się Państwa, które sąsiadują ze sobą, będą starały się umiejscawiać placówki celne blisko przy sobie i zapewniać ich urzędowanie w tych samych godzinach.
Artykuł 8
Postanowienia niniejszej Konwencji nie przeszkadzają w niczym stosowaniu policyjnych lub inych przepisów dotyczących przywozu, posiadania i noszenia broni i amunicji.
Artykuł 9
Każde z Umawiających się Państw uznaje, że wszelkie wydawane przez nie zakazy przywozu lub wywozu przedmiotów, objętych niniejszą Konwencją, będą stosowały się tylko o tyle, o ile opierają się na względach nie posiadających charakteru gospodarczego, jak moralność publiczna, bezpieczeństwo publiczne, zdrowie publiczne, higiena lub względy natury weterynaryjnej i fitopatologicznej.
Artykuł 10
Zwolnienia i inne ułatwienia, przewidziane przez niniejszą Konwencję, nie stosują się do ruchu granicznego.
Nie będą one również automatycznie stosowane:
a) gdy ogólna ilość towarów, które turysta ma zamiar przywieźć, znacznie przekracza granicę ustaloną w niniejszej Konwencji;
b) w razie gdy turysta przybywa do kraju przywozu częściej niż raz w miesiącu;
c) w razie gdy turysta ma mniej niż 17 lat.
Artykuł 11
W przypadku oszustwa, wykroczenia lub nadużycia Umawiające się Państwa mają prawo przedsięwziąć środki w celu odzyskania odpowiednich opłat i należności przywozowych, jak również w celu nałożenia kar, na które zasłużyły osoby korzystające ze zwolnień lub innych ułatwień.
Artykuł 12
Każde naruszenie postanowień niniejszej Konwencji, każda substytucja, fałszywa deklaracja lub czynność, powodująca niesłuszne przyznanie jakiejś osobie lub rzeczy korzyści wynikających z systemu przywozu, przewidzianego w niniejszej Konwencji, naraża winnego w kraju, w którym przekroczenie zostało popełnione, na kary przewidziane w ustawodawstwie tego kraju.
Artykuł 13
Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie wyłącza prawa Umawiających się Państw, które tworzą unię celną lub gospodarczą, do wydawania specjalnych przepisów dla osób, które zamieszkują w krajach należących do tej unii.
Artykuł 14
1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do dnia 31 grudnia 1954 roku do podpisania w imieniu każdego Państwa, będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych i dla każdego innego Państwa zaproszonego do wzięcia udziału w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki, odbytej w Nowym Jorku w maju i czerwcu 1954 roku i nazywanej dalej "Konferencją".
2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 15
1. Poczynając od dnia 1 stycznia 1955 roku każde Państwo wymienione w paragrafie 1 artykułu 14 i każde inne Państwo, zaproszone przez Radę Gospodarczo-Społeczną Narodów Zjednoczonych, będą mogły przystąpić do niniejszej Konwencji. Przystąpienie będzie mogło być dokonane również w imieniu każdego obszaru powierniczego, którego władzą administracyjną jest Organizacja Narodów Zjednoczonych.
2. Przystąpienie będzie dokonywane przez złożenie dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 16
1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia piętnastego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 20.
2. Dla każdego Państwa, które ją ratyfikowało lub do niej przystąpiło po dacie złożenia piętnastego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia stosownie do poprzedniego paragrafu. Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 20.
Artykuł 17
1. Po trzyletnim okresie obowiązywania niniejszej Konwencji każde Umawiające się Państwo będzie mogło wypowiedzieć ją w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Wypowiedzenie nabierze mocy w piętnaście miesięcy po dacie otrzymania przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych notyfikacji o wypowiedzeniu.
Artykuł 18
Niniejsza Konwencja przestanie obowiązywać, jeżeli po jej wejściu w życie ilość Umawiających się Państw będzie mniejsza niż osiem w okresie dwunastu kolejnych miesięcy.
Artykuł 19
1. Każde Państwo będzie mogło w chwili składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo w każdym innym późniejszym terminie oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich lub części terytoriów, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych. Konwencja będzie miała zastosowanie do terytoriów wymienionych w notyfikacji albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego, jeżeli notyfikacja nie zawiera zastrzeżeń, albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po nabraniu przez nią mocy zgodnie z artykułem 20, albo w dniu, w którym Konwencja wejdzie w życie dla danego Państwa, przyjmując, że data najpóźniejsza jest decydująca.
2. Każde Państwo, które złoży zgodnie z poprzednim paragrafem oświadczenie, majace na celu spowodowanie zastosowania niniejszej Konwencji do terytorium, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych, będzie mogło zgodnie z artykułem 17 wypowiedzieć Konwencję w odniesieniu do tego terytorium.
Artykuł 20
1. Zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, zgłoszone przed podpisaniem Aktu końcowego, będą dopuszczone, jeśli zostały przyjęte przez większość członków Konferencji i zaprotokołowane w Akcie końcowym.
2. Zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, zgłoszone po podpisaniu Aktu końcowego, nie będą dopuszczone, jeżeli jedna trzecia Państw podpisujących lub Państw Umawiających się wyrazi sprzeciw w sposób niżej przewidziany.
3. Tekst każdego zastrzeżenia, zgłoszonego przez jakieś Państwo Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w czasie podpisywania, składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo jakiejkolwiek notyfikacji, przewidzianej w artykule 19, będzie rozesłany przez Sekretarza Generalnego wszystkim Państwom, które podpisały lub ratyfikowały niniejszą Konwencję albo do niej przystąpiły. Zastrzeżenie nie będzie przyjęte, jeżeli jedna trzecia tych Państw wyrazi sprzeciw w przeciągu dziewięćdziesięciu dni od daty wysłania zawiadomienia. Sekretarz Generalny powiadomi wszystkie Państwa, o których mowa w niniejszym paragrafie, o każdym otrzymanym przez niego sprzeciwie, jak również o przyjęciu lub odrzuceniu zastrzeżenia.
4. Każdy sprzeciw zgłoszony przez Państwo, które podpisało Konwencję, lecz jej nie ratyfikowało, przestaje skutkować, jeżeli Państwo dokonujące sprzeciwu nie ratyfikowało Konwencji w okresie dziewięciu miesięcy od daty tego sprzeciwu. Jeżeli fakt, że sprzeciw przestaje skutkować, powoduje przyjęcie zastrzeżenia zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym Państwa, o których mowa w tym paragrafie. Pomimo postanowień poprzedniego paragrafu tekst zastrzeżenia nie będzie przesłany żadnemu Państwu podpisującemu, które nie ratyfikowało Konwencji w przeciągu trzech lat od chwili złożenia podpisu w jego imieniu.
5. Państwo składające zastrzeżenie może wycofać je w przeciągu dwunastu miesięcy od daty wysłania przez Sekretarza Generalnego zawiadomienia, o którym mowa w paragrafie 3, że zastrzeżenie zostało odrzucone zgodnie z procedurą, przewidzianą w tym paragrafie. W takim przypadku dokument ratyfikacji lub przystąpienia albo też notyfikacja przewidziana w artykule 19 nabierze mocy w stosunku do tego Państwa od daty wycofania zastrzeżenia. W oczekiwaniu na to wycofanie dokument bądź notyfikacja nie będzie skutkować, chyba że zastrzeżenie zostanie następnie przyjęte zgodnie z postanowieniami paragrafu 4.
6. Zastrzeżenia przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem mogą być w każdej chwili wycofane w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego.
7. Żadne Umawiające się Państwo nie jest obowiązane do przyznania Państwu zgłaszającemu zastrzeżenie - korzyści przewidzianych w postanowieniach Konwencji, które są przedmiotem zastrzeżenia. Każde Państwo, korzystające z tego prawa, zawiadomi o tym Sekretarza Generalnego, a ten ostatni zawiadomi o tym wszystkie podpisujące i Umawiające się Państwa.
Artykuł 21
1. Wszelki spór między dwoma lub wieloma Umawiającymi się Państwami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, będzie w miarę możności rozwiązywany w drodze rokowań między Państwami będącymi w sporze.
2. Wszelki spór, który nie zostanie rozwiązany w drodze rokowań, będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którekolwiek z Umawiających się Państw będących w sporze i będzie w następstwie odesłany do jednego lub więcej arbitrów wybranych po wspólnym porozumieniu przez Państwa będące w sporze. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty zażądania arbitrażu Państwa będące w sporze nie dojdą do porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każde z tych Państw będzie mogło zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór zostanie przedłożony do rozstrzygnięcia.
3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie obowiązujące dla zainteresowanych Umawiających się Państw.
Artykuł 22
1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszej Konwencji każde Umawiające się Państwo będzie mogło w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zażądać zwołania konferencji, mającej na celu dokonanie rewizji niniejszej Konwencji. Sekretarz Generalny powiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Państwa i zwoła konferencję rewizyjną, jeżeli w przeciągu czterech miesięcy od daty notyfikacji skierowanej przez niego, przynajmniej połowa Umawiających się Państw powiadomi go o swej zgodzie na to żądanie.
2. Jeżeli konferencja zwołana jest zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Państwa i zaprosi je do przedstawienia w ciągu trzech miesięcy propozycji, których życzyłyby sobie rozpatrzenia przez konferencję. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Państwom tymczasowy porządek dzienny konferencji, jak również tekst tych propozycji, co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia Konferencji.
3. Sekretarz Generalny zaprosi na każdą konferencję, zwołaną zgodnie z niniejszym artykułem, wszystkie Umawiające się Państwa i wszystkie inne Państwa, będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub którejkolwiek z instytucji wyspecjalizowanych.
Artykuł 23
1. Każde Umawiające się Państwo będzie mogło zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszej Konwencji.
Tekst każdego projektu poprawki będzie zakomunikowany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże go wszystkim Umawiającym się Państwom.
2. Każdy projekt poprawki, który zostanie przekazany zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie uważany za przyjęty, jeżeli żadne Umawiające się Państwo nie wniesie sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy, licząc od daty przekazania projektu poprawki przez Sekretarza Generalnego.
3. Sekretarz Generalny powiadomi możliwie jak najwcześniej wszystkie Umawiające się Państwa o tym, czy został wyrażony sprzeciw w stosunku do projektu poprawki, a w razie braku sprzeciwu poprawka zacznie obowiązywać wszystkie Umawiające się Państwa w trzy miesiące po upływie sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w poprzednim paragrafie.
Artykuł 24
Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie powiadamiał wszystkie Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkie inne Państwa, zaproszone do wzięcia udziału w Konferencji o:
a) Podpisach, ratyfikacjach i przystąpieniach, otrzymanych zgodnie z artykułami 14 i 15;
b) Dacie, w której niniejsza Konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 16;
c) Wypowiedzeniach, otrzymanych zgodnie z artykułem 17;
d) Uchyleniu niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 18;
e) Notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 19;
f) Wejściu w życie każdej poprawki zgodnie z artykułem 23.
Artykuł 25
Oryginał niniejszej Konwencji zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jej uwierzytelnione odpisy wszystkim członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkim innym Państwom zaproszonym do wzięcia udziału w Konferencji.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.
Sporządzono w Nowym Jorku, dnia czwartego czerwca tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego czwartego roku, w jednym egzemplarzu w językach angielskim, francuskim i hiszpańskim, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.
Zobowiązuje się Sekretarza Generalnego do przygotowania miarodajnego przekładu niniejszej Konwencji na języki chiński i rosyjski oraz do dołączenia tekstów chińskiego i rosyjskiego do tekstów angielskiego, fra...
maryska_stachon