Chciałbym przedstawić rozprawkę pod tytułem: „Człowiek – istota pełna sprzeczności”. Na wstępie chcę zaznaczyć, że rozprawka nie będzie długa, a to dlatego, że każdy dobrze wie (choćby patrząc na siebie), że człowiek nie jest idealny. Brakuje mu do tego wiele rzeczy. Natomiast można śmiało powiedzieć, że człowiek posiada wiele sprzeczności, a nierzadko sprzecza się sam ze sobą… Postaram się zwięźle opisać sprzeczność człowieka z samym sobą. Użyję do tego kilku argumentów z literatury.
Pierwszym przykładem sprzeczności jest biały wiersz Zbigniewa Herberta pod tytułem „O dwu nogach pana Cogito”. W wierszu tym bohater opisuje swoje obie nogi i podkreśla, przez co one przeszły. Jednocześnie mówi, że lewa noga jest żywsza od prawej. Prawa noga jest ciągle przygnębiona i niezdarna. Całe dzieło nawiązuje do rozdarcia człowieka na dwie „strony”, które stale się sprzeczają. Jedna jest inna od drugiej.
Drugim dowodem tematu rozprawki jest powieść hiszpańskiego pisarza Miguela de Cervantesa Saavedry pod tytułem „Don Kichot”. Tytułowy bohater i jego giermek Sancho Pansa reprezentują dwa kontrastowe, a w pewnym sensie uzupełniające się typy ludzkie. Pierwszy, który marzy o tym, że jako błędny rycerz będzie samotnie walczył ze złem, żyje w świecie urojeń i wyobraźni i nie liczy się z rzeczywistością, a drugi zaś jest człowiekiem praktycznym, myślącym przede wszystkim o swojej wygodzie i korzyści. Prezentowane są tu dwie sprzeczne dusze.
Trzecim argumentem będzie historia głównych bohaterów wszystkim dobrze znanej baśni braci Grimm „Jaś i Małgosia”, która opowiada o losach dwojga dzieci, które wybrały się na wyprawę do lasu. Wesołe dzieci Jaś i Małgosia – jedno rozhasane, bezmyślne, strachliwe i ciekawe świata, a drugie dojrzalsze, mądrzejsze, odważniejsze i bardziej odpowiedzialne. Zagubieni nocą w ciemnym lesie musieli zdać się na samych siebie a nie było to łatwe gdyż każde miało inny charakter, czyli krótko mówiąc między obydwoma bohaterami istniała sprzeczność.
Ujawniłem tutaj tylko trzy przykłady sprzeczności ludzkiej. Dowody pochodzą z literatury – wiersza, powieści i baśni. Oczywiście dobrych argumentów na ten temat jest wiele, zarówno w literaturze jak i w kinematografii. W każdym razie człowiek ma zawsze rozdartą duszę na dwie części, które nigdy nie zgadzają się ze sobą i tak samo jak dwie półkule mózgu są różne, bo odpowiadają, za co innego, tak samo każdy z nas różni się od samego siebie.
starababcia97