Historia polskiej siatkówki.doc

Historia siatkówki w Polsce

Do Polski, podobnie jak do większości krajów europejskich, siatkówka trafiła za pośrednictwem YMCA (Young Men's Christian Associaton). Pierwszy pokaz miał miejsce w Warszawie w 1919 roku, a rok później w Łodzi rozegrano turniej drużyn szkolnych.

W 1928 roku w Łodzi i Warszawie odbyły się mistrzostwa tych miast, a rok później w stolicy rozegrano pierwsze mistrzostwa Polski. W rywalizacji kobiet zwyciężył AZS Warszawa, a wśród mężczyzn YMCA Łódź.

Przez długie lata siatkówka była bardzo popularna w środowisku akademickim, a najwięcej tytułów mistrzyń i mistrzów Polski zdobył AZS AWF Warszawa.

W okresie międzywojennym polskie kluby utrzymywały liczne kontakty międzynarodowe. W 1923 roku 13 Warszawska Drużyna Harcerska wygrała turniej w Kopenhadze. W 1937 roku reprezentacja Warszawy zwyciężyła w wielkich zawodach krajów bałtyckich. Siatkówka w tym czasie była zrzeszona w Polskim Związku Gier Sportowych. Polski Związek Piłki Siatkowej (PZPS) powstał 30 czerwca 1957 roku, a jego pierwszym prezesem został Eugeniusz Krotkiewski. Wcześniej przy Głównym Komitecie Kultury Fizycznej działała "Sekcja Piłki Siatkowej".

PZPS organizował wiele siatkarskich imprez. Najważniejszymi były Puchar Świata (1965) i Finał Ligi Światowej (2001). Polska była gospodarzem mistrzostw świata oraz Europy w kategorii kadetek i kadetów oraz juniorek i juniorów. Od 11 do 19 sierpnia 2001 roku w Opolu i Wrocławiu grali najlepsi juniorzy świata.

Pierwszy mecz kobieca reprezentacja rozegrała 14 lutego 1948 roku, pokonując w Warszawie Czechosłowację 3:1. Męska reprezentacja zadebiutowała na arenie międzynarodowej 28 lutego 1948 roku przegrywając w Warszawie 2:3 z Czechosłowacją.

W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych polskie siatkarki należały do najlepszych w świecie. W igrzyskach olimpijskich w Tokio i Meksyku zdobyły brązowe medale.

W Tokio pod kierunkiem trenera Stanisława Poburki grało dziesięć zawodniczek: Jakubowska, Czajkowska, Golimowska, Krupa, Kordaczuk-Wagner, Szcześniewska, Śliwka, Ledwig, Marko, Abisiak-Rutkowska. W rezerwie pozostały Hermel i Busz. Były one zgłoszone do dwunastoosobowej kadry, lecz na igrzyska nie pojechały.

Cztery lata później trenerem reprezentacji był Benedykt Krysik. Olimpijskie paszporty otrzymały: Jakubowska, Wiecha, Szcześniewska, Czajkowska, Ledwig, Porzec, Żmuda-Chmielnicka, Hermel-Niemczyk, Aszkiełowicz, Marko-Książek, Ostromęcka, Krupa.

W I mistrzostwach świata w 1952 roku w Moskwie były drugie, a później jeszcze dwukrotnie zajmowały trzecie miejsce (1956 i 1962). Ostatni raz w mistrzostwach świata Polska grała w 1978 roku i była jedenasta. Cztery razy polskie siatkarki były wicemistrzyniami Europy (1950, 1951, 1963, 1967) oraz czterokrotnie zdobywały brązowe medale (1949, 1955, 1958, 1971).

Mężczyźni pierwszy medal (brązowy) mistrzostw Europy zdobyli w 1967 roku w Stambule. Najlepsze lata polskiej, męskiej siatkówki to okres od 1974 do 1976, kiedy zostali mistrzami świata oraz igrzysk olimpijskich. Trenerem reprezentacji był Hubert Wagner.

Mistrzostwo świata w 1974 roku w Meksyku zdobyli: Rybaczewski, Stefański, Wójtowicz, Skiba, Karbarz, Czaja, Bosek, Gawłowski, Sadalski, Gościniak, Zarzycki, Skorek. Dwa lata później w igrzyskach w Montrealu grali: Skorek, Wójtowicz, Łasko, Stefański, Sadalski, Rybaczewski, Bebel, Bosek, Karbarz, Lubiejewski, Zarzycki, Gawłowski.

Męska drużyna siatkarska zanotowała jeszcze cztery olimpijskie występy, jednak nigdy już nie udało jej się stanąć na podium. Polacy zagrali w 1968 roku w Meksyku (5 miejsce), w 1972 roku w Monachium (9), w 1980 roku w Moskwie (4) oraz w 1996 roku w Atlancie (11-12).

Poza trzecim miejscem w Stambule polscy siatkarze jeszcze pięciokrotnie stawali na podium mistrzostw Europy za zajęcie drugich miejsc. Było to w 1975, 1977, 1979, 1981 i 1983 roku.

W mistrzostwach Europy w 1995 roku polscy siatkarze zajęli piąte miejsce. Po sześciu latach przerwy pod wodzą trenera Ryszarda Boska uzyskali awans do finałów mistrzostw Europy w Ostrawie. Na początku lipca 2001 roku Boska na stanowisku trenera reprezentacji zastąpił Waldemar Wspaniały. Na przełomie sierpnia i września narodowy zespół przegrał eliminacje do mistrzostw świata. Zwycięstwa nad Łotwą i Mołdawią nic nie dały. W spotkaniu z Francją nie udało się wygrać ani jednego seta. Polska jednak zagrała w mistrzostwach świata w Argentynie w 2002 roku. Zastąpiła wykluczoną Koreę Południową i zajęła miejsca 9-12.

W mistrzostwach Europy w 2001 roku w Ostrawie w grupie eliminacyjnej nie sprostaliśmy Włochom i Jugosłowianom. Później już było znacznie lepiej. Zrewanżowaliśmy się Francuzom za łódzką porażkę. Gdy do tego doszły wygrane nad Niemcami i Węgrami polscy siatkarze znaleźli się w grupie zespołów grających o miejsca 5-8. Wygrana z Bułgarią w ostatnim meczu 3:2 dała piąte miejsce, które zapewniło awans do czempionatu w 2003 roku. Po złoty medal sięgnęła Jugosławia. Piąte miejsce zostało powtórzone w mistrzostwach Europy w 2003 roku w Niemczech. Rozpoczęło się od zwycięstwa 3:0 nad Grecją, a później było już gorzej. Porażki 1:3 z Rosją, po 2:3 z Bułgarią i Holandią spowodowały, że niewiele brakowało a Polska znalazłaby się poza ósemką. Zwycięstwo 3:2 nad Serbią i Czarnogórą dało szanse walki o 5. miejsce. Została ona wykorzystana. Wygrana 3:0 w ostatnim spotkaniu nad Holandią tylko w części poprawiła humory kibicom.

Pod koniec września 2003 roku zaczęły nadchodzić wspaniałe wieści z Turcji, gdzie rozgrywane były mistrzostwa Europy kobiet. Polska pokonała po 3:2 Holandię i Bułgarię oraz po 3:1 Czechy i Ukrainę. Porażka 1:3 z Włoszkami nie przeszkodziła w awansie do półfinału. W walce o finał podopieczne Andrzeja Niemczyka wygrały 3:2 z Niemkami, a w decydującym spotkaniu z Turcją zwyciężyły 3:0. Był to pierwszy złoty medal mistrzostw Europy w historii polskiej siatkówki. W dowód uznania Małgorzata Glinka została wybrana najlepszą siatkarką Europy w 2003 roku.

Dwa lata później w Zagrzebiu polskie siatkarki, prowadzone przez trenera Andrzeja Niemczyka, powtórzyły sukces wygrywając w finale z Włochami 3:1. Wcześniej był pasjonujący finał z Rosją 3:2. Start w mistrzostwach świata w 2006 roku w Japonii był niestety nieudany. Prowadzony przez Ireneusza Kłosa zespół zajął piętnaste miejsce, które nikogo nie zadowoliło.

W maju 2004 roku męska reprezentacja Polski wywalczyła w Portugalii awans do igrzysk w Atenach, pokonując w najważniejszym spotkaniu gospodarzy 3:2. W turnieju olimpijskim Polska zakwalifikowała się z fazy grupowej do ćwierćfinału, gdzie przegrała 0:3 Brazylią, późniejszym złotym medalistą. Naszą drużynę prowadzili trenerzy Stanisław Gościniak i Igor Prielożny. Pod koniec roku Polski Związej Piłki Siatkowej ogłosił konkurs na stanowisko trenera męskiej reprezentacji. Zgłosiło się wielu znanych w świecie szkoleniowców z Borisem Kolczinsem, Zoranem Gajicem i Raulem Lozano. Wygrał ten ostatni. Pod jego kierunkiem męska reprezentacja zajęła pąte miejsce w mistrzostwach Europy w Rzymie w 2005 roku oraz jedenaste dwa lata później w Moskwie. Ekipa Polski awansowała do mistrzostw świata w Japonii i na początku grudnia po efektownej serii zwycięstw zajęła drugie miejsce.

Srebrna drużyna - Paweł Zagumny, Łukasz Żygadło, Mariusz Wlazły, Grzegorz Szymański, Daniel Pliński, Wojciech Grzyb, Łukasz Kadziewicz, Piotr Gruszka, Sebastian Świderski, Michał Winiarski, Michał Bąkiewicz i Piotr Gacek - była sportowym bohaterem roku. PZPS odnosił sukcesy organizacyjne. W 2007 roku Polska była gospodarzem finałowego turnieju Ligi Światowej, gdzie zajęła czwarte miejsce. Zwyciężyła bezkonkurencyjna w ostatnich latach Brazylia. W fazie grupowej drużyna trenera Raula Lozano odniosła w dwunastu meczach dwanaście zwycięstw. Takim bilansem pochwalić się mogą w historii tych rozgrywek tylko nieliczni.