monika.doc

Św. Monika urodziła się ok. 332r. w Tagaście w Numidii (dziś Souk Ahras w Algierii). Pochodziła z rodziny chrześcijańskiej, ale została wydana za mąż za poganina. Był on patrycjuszem, członkiem rady miejskiej w Tagaście. Mąż Moniki był niezrównoważony, popędliwy, ale Monika swoją łagodnością i dobrocią doprowadziła go do przyjęcia chrztu.
     W wieku 22 lat Monika urodziła pierwszego syna – Augustyna, znanego dziś jako jedna z największych postaci Kościoła. Potem miała jeszcze syna Nawigiusza i córkę, której imienia nie znamy. W 371r. umarł mąż Moniki. Mniej więcej wtedy też zaczął się smutny okres w jej życiu, pełen łez i bólu. Dorastający syn zaczął sprawiać jej kłopoty – jak byśmy to powiedzieli dzisiaj. Charakterem wrodził się w ojca, był popędliwy, samowolny, poszukiwał przyjemnego, wygodnego życia. Za nic miał ideały chrześcijańskie, którymi żyła jego matka. Miał z pewną dziewczyną nieślubne dziecko. Związał się z sektą manicheistyczną i zaczął wierzyć w ich naukę. Monika bardzo cierpiała z jego powodu. Ale nie poddała się. Płakała nad nim i modliła się za niego, błagając Boga o nawrócenie Augustyna. Jeździła też wszędzie za nim bojąc się, że kiedy straci go z oczu, nie będzie już dla niego ratunku. Kiedy Augustyn wyjechał do Kartaginy, pojechała za nim. Potem podążyła też do Rzymu i Mediolanu, ciągle modląc się za niego. Kiedy raz pewien biskup poznał przyczynę jej smutku, powiedział jej: "Matko, jestem pewien, że syn tylu łez musi powrócić do Boga". Jego słowa okazały się prorocze. W Mediolanie Augustyn poznał św. Ambrożego i pod wpływem jego nauk przyjął chrzest. Wtedy Monika poczuła się szczęśliwa i uznała, że może już powrócić do domu, spokojna o los syna. Jednak nie było jej to dane. W drodze do rodzinnej Tagasty, w Ostii zachorowała na febrę i zmarła, niektóre źródła podają, że w październiku 387r., chociaż dokładnej daty nie znamy.
     Ciało jej złożono w Ostii w kościele św. Aurei. W 1162r. augustianie mieli je zabrać do Francji i umieścić w Arrouaise pod Arras. W 1430r. zostało przeniesione do Rzymu i umieszczono w kościele św. Tryfona, który później przemianowano na kościół św. Augustyna. Tam spoczywają do dzisiaj w osobnej kaplicy w sarkofagu z brązu oprawionym w zielony marmur, który jest dziełem Izajasza z Pizy.
     Pierwotnie wspomnienie św. Moniki obchodzono 4 maja, potem jednak zostało przeniesione na dzień poprzedzający wspomnienie jej syna – 27 sierpnia.
     Św. Monika jest patronką kobiet chrześcijańskich, matek, wdów, kobiet zamężnych, tych które przeżywają kłopoty małżeńskie i nieudane małżeństwa, kobiet, które zawiodły się na dzieciach lub mają z dziećmi kłopoty, kobiet będących ofiarami cudzołóstwa, alkoholizmu, złorzeczeń i oszczerstw. Do niej modlimy się też o ratowanie duszy dziecka, męża.
     W ikonografii Monika przedstawiana jest jako matrona lub w welonie wdowy; trzyma księgę, krucyfiks albo różaniec. Czasami – nawiązując do syna Moniki, Augustyna – przedstawia się ją jako augustiankę.
     Imię Monika tłumaczone jest różnie. Jedni wywodzą je od łacińskiego słowa monica – "jedynaczka, jedyna", inni od również łacińskiego monachus – "mnich, zakonnik".

...wróć

Monika
Imię o niejasnym i niepewnym pochodzeniu. Może wywodzić się z greckiego mónos – jeden, jedyny, sam i oznaczałoby wówczas – jedna samotna, ale można się też doszukać w nim korzeni łacińskich: moneo, monere, monitus tzn. – upominać, doradzać czyli radząca, pouczająca, a nawet semickich, łączących to imię z hebr. minechâh – dar, prezent.

święta Monika

wdowa    |    wspomnienie obchodzimy 27 sierpnia

Patronka matek, wdów i kościelnych stowarzyszeń.

Święta Monika, urodził się w Tagaście w Afryce, około 330 roku w rodzinie chrześcijańskiej. W bardzo młodym wieku wydano ją za mąż za bogatego patrycjusza, poganina z Tagasty. Człowiek ten okazał się być nieopanowanym, gwałtownym. Święta Monika przez lata cierpliwie znosiła jego wybuchy i przykrości. Natomiast jej łagodność, spokój i pobożne życie z biegiem czasu zrobiły swoje. Jej wpływ doprowadził go w końcu do nawrócenia. Nawrócił się i przyjął wiarę chrześcijańską. Rok po przyjęciu chrztu świętego zmarł. Dla świętej wdowy wielkim krzyżem pozostał siedemnastoletni syn Augustyn. Prowadził on pogański tryb życia. Monika długie lata ze łzami modliła się o jego nawrócenie. Kiedy wyjechał do Włoch, podążyła za nim. W Mediolanie pod wpływem nauk św. Ambrożego, biskupa, przekonał się o fałszu doktryny manichejskicj. Całkowite jego nawrócenie miało nastąpić dopiero w 386 r. Po rocznym przygotowaniu, św. Ambroży ochrzcił go w przeddzień Wielkanocy. Modlitwy świętej Moniki zostały wysłuchane. W roku 387 Augustyn razem z uradowaną matką wyruszył do Afryki. Ale dni uszczęśliwionej matki były już policzone. Czekając w Ostii na statek, odbyła jeszcze z synem podniosłą rozmowę o rzeczach ostatecznych. W kilka dni później zapadła na febrę i zmarła. Ponieważ nie znamy dokładnego dnia jej śmierci, jej wspomnienie, przed reformą liturgiczną z 1969 roku, było obchodzone 4 maja, zaś obecnie obchodzimy je w wigilię wspomnienia jej syna Augustyna czyli 27 sierpnia.
W ikonografii św. Monika przedstawiana jest w stroju wdowy.

Św. Monika urodziła się ok. 332 r. w Tagaście w Numidii (dziś Souk Ahras w Algierii).

Pochodziła z rodziny chrześcijańskiej, najprawdopodobniej pochodzenia berberskiego, wyszła za mąż za italskiego poganina. Był on patrycjuszem, członkiem rady miejskiej w Tagaście. Znany z popędliwości i niewierności, pod wpływem życia z św. Moniką przyjął chrzest.

W wieku 22 lat Monika urodziła pierwszego syna - znanego dzisiaj jako św. Augustyn. Potem miała jeszcze jednego syna Nawigiusza i córkę, której imię nie jest znane. W 371 r. umarł mąż Moniki. Dorastający Augustyn zaczął sprawiać jej kłopoty, wybierając hedonistyczny styl życia. Miał z pewną dziewczyną nieślubne dziecko[potrzebne źródło]. Związał się z sektą manicheistyczną i zaczął wierzyć w ich naukę. Monika nie zrażając się trudnościami modliła się za niego, błagając Boga o nawrócenie Augustyna. Obawiając się o swego syna Monika wyjeżdżała za nim do Kartaginy, Rzymu i Mediolanu. Kiedy biskup poznał przyczynę jej smutku, prorokował: "Matko, jestem pewien, że syn tylu łez musi powrócić do Boga".

W Mediolanie Augustyn poznał św. Ambrożego i pod wpływem jego nauk przyjął chrzest. Wtedy Monika poczuła się szczęśliwa i uznała, że może powrócić do domu, spokojna o los syna. W drodze powrotnej do rodzinnej Tagasty, w Ostii zachorowała na febrę i zmarła, niektóre źródła podają, że w październiku 387r., lecz dokładna data nie jest znana.

Ciało św. Moniki zostało złożone w Ostii w kościele św. Aurei. W 1162 r. augustianie zabrali je do Francji i umieścili w Arrouaise pod Arras. W 1430 r. zostało przeniesione do Rzymu i umieszczono w kościele świętego Tryfona, który później przemianowano na kościół św. Augustyna. Tam spoczywają jej prochy do dziś w osobnej kaplicy w sarkofagu z brązu oprawionym w zielony marmur, który jest dziełem Izajasza z Pizy[potrzebne źródło].

Świadectwo o życiu swojej matki Augustyn złożył w Wyznaniach. One też są jej najwcześniejszym życiorysem.

Pierwotnie wspomnienieśw. Moniki obchodzono 4 maja w wigilię wspomnienia św. Augustyna, w czasie reformy kalendarza zostało przeniesione na dzień 27 sierpnia (wspomnienie św. Augustyna przeniesiono na 28 sierpnia.

Św. Monika jest patronką kobiet chrześcijańskich, matek, wdów, kobiet zamężnych, tych które przeżywają kłopoty małżeńskie i nieudane małżeństwa, kobiet, które zawiodły się na dzieciach lub mają z dziećmi kłopoty, kobiet będących ofiarami cudzołóstwa, alkoholizmu, złorzeczeń i oszczerstw. Do niej odprawia sie modlitwy w intencji ratowania duszy dziecka, męża.

W ikonografii Monika przedstawiana jest jako matrona lub w welonie wdowy; trzyma księgę, krucyfiks albo różaniec. Czasami - nawiązując do syna Moniki, Augustyna - przedstawia się ją jako augustiankę

3