Patologia ukladu pokarmowego 2.doc

Choroby układu pokarmowego:
a)przełyku:
-zapalenie przełyku
-żylaki przełyku
-rak przełyku
b)żołądka :
-zapalenie błony śluzowej żołądka
-choroba wrzodowa żołądka
-rak żołądka
c)dwunastnicy:
-choroba wrzodowa dwunastnicy
d)jelit:
-ostre zapalenie jelit
-przewlekłe zapalenie jelit
-wrzodziejące zapalenie jelita grubego
-rak jelita grubego
e)wątroby i dróg żółciowych:
-wirusowe zapalenie wątroby
-marskość wątroby
-kamica żółciowa
-zapalenie pęcherzyka żółciowego
f)trzustki
-ostre zapalenie trzustki
-przewlekłe zapalenie trzustki
-rak trzustki
g)choroby pasożytnicze:
-lambia jelitowa
-tasiemce
-włośnica
-owsica
-glistnica

Ostra biegunka o nagłym początku, występująca u osoby dotychczas zdrowej, jest najczęściej wywołana przez wirusy, bakterie i ich toksyny lub pierwotniaki. Zazwyczaj przebiega ona z gorączką, wymiotami oraz bólami mięśni i głowy. Jest to choroba krótkotrwała (1-3 dni) o przebiegu samoograniczającym się. Badania kału w celu wykrycia czynników zakaźnych nie są koniecznie dlatego, że powrót do zdrowia trwa krócej niż analizy. Nie dotyczy to jednak sytuacji, w której zachorowania występują masowo. Wówczas obowiązują zasady i rygory ustalone przez służby sanitarno-epidemiologiczne. W biegunkach o ciężkim przebiegu, z krwią w stolcach lub przeciągających się ponad 5 dni, konieczne jest badanie kału i krwi oraz rektoskopia.

   Leczenie ostrej biegunki polega na leżeniu w łóżku i przyjmowaniu środków objawowo hamujących biegunkę. Ograniczenia dietetyczne są o zbędne o tyle, że w pierwszym dniu choroby występuje i tak wstręt do jedzenia. Ze względu na utratę płynów z powodu biegunki i wymiotów należy wypijać dużo płynów.

   Przewlekła biegunka. Każda przewlekła biegunka, ciągła lub epizodyczna trwająca tygodnie lub miesiące, wymaga przeprowadzenia specjalistycznych badań. Jest to szczególnie ważne zwłaszcza wówczas, gdy biegunce towarzyszy gorączka, chudnięcie, krew w stolcu lub anemia.
Biegunka bez tych objawów, występująca u osób w dobrym stanie ogólnym i zwykle w pierwszej połowie dnia, jest najczęściej wyrazem niegroźnych zaburzeń czynnościowych. Ich przyczyną jest nieprawidłowa kurczliwość jelit. Podobnie może przebiegać biegunka w następstwie wybiórczej nietolerancji niektórych pokarmów, np. krowiego mleka. Kliniczny przebieg biegunki nie może być jednak podstawą do wykluczenia innych chorób, takich jak zapalenia, uchyłki, nowotwory czy choroby bakteryjne.

Choroba Leśniowskiego Crohna

Choroba Krona występuje głównie w jelicie cienkim (stan zapalny jelita), jednakże może pojawiać się w całym układzie pokarmowym

Kto choruje?

Na chorobę zapadają zarówno kobiety jak i mężczyźni. Choroba ma podłoże genetyczne dlatego osoby u których w rodzinie występowały choroby zapalne jelit mają zwiększone prawdopodobieństwo zapadnięcia na chorobę Krona.

Objawy choroby

Stan zapalny jaki powoduje choroba jest przyczyną bólu brzucha (najczęściej jego prawa dolna część) oraz prowadzi do biegunki. U chorego może także wystąpić utrata masy ciała, krwawienie z odbytnicy oraz gorączka.

Celem leczenia choroby jest złagodzenie występujących bóli, opanowanie stanu zapalnego oraz uzupełnienie u chorego niedoborów pokarmowych. Chorobę (tak jak innego tego samego rodzaju z chorób przewlekłych) nie  można do końca wyleczyć. Zadowalającym efektem jest jej "zaleczenie" czyli usunięciem jej objawów na kilka lat. Niestety po tym okresie choroba zazwyczaj nawraca, dlatego niezbędne jest przeprowadzanie okresowych badań kontrolnych

Inne nazwy:
Choroba Krona, Choroba Crohna, Choroba Leśniowskiego-Crohna

Choroby jelita cienkiego : Uchyłki jelita cienkiego są to pojedyncze lub mnogie woreczkowate uwypuklenia ściany jelita, skierowane na zewnątrz od jego światła, rozmaitej wielkości ale na ogół nie przekraczają kilku centymetrów. Mogą występować w każdej części jelita, z wyjątkiem tzw. uchyłku Meckela – najczęściej spotykane w dwunastnicy i jelicie czczym. Uchyłki mogą być nabyte lub wrodzone. Częstość występowania uchyłków nabytych wzrasta wraz z wiekiem, prawdopodobnie w związku z lokalnym zwiotczeniem ścian jelita. Uchyłki zazwyczaj nie dają objawów, ale czasami ulegają zapaleniu wywołując bóle brzucha, gorączkę, krwawienie z przewodu pokarmowego a niekiedy przedziurawienie z zapaleniem otrzewnej.

   Uchyłek Meckela jest pozostałością płodowego przewodu pępkowo-kreskowego i jest dość częstą anomalią wrodzoną przewodu pokarmowego. Uchyłek Meckela nie wywołuje żadnych objawów, czasami jednak ulega zapaleniu dając objawy podobne do objawów zapalenia wyrostka robaczkowego lub bywa źródłem krwawienia (szczególnie często u dzieci). Ostre zapalenia uchyłka i krwotok z niego są leczone operacyjnie.

   Ostre niedokrwienie jelita cienkiego może być spowodowane zatorem lub zakrzepem tętnic doprowadzających krew do jelita cienkiego, bądź dużym obniżeniem przepływu krewi z przyczyn ogólnoustrojowych. Choroba ta zdarza się najczęściej u osób z zaawansowaną miażdżycą tętnic oraz u chorych z tzw. niemiarowością zupełną serca lub zastoinową niewydolnością krążenia.
Objawy. W pierwszej fazie choroby występują bóle brzucha w okolicy pępka i wzmożona perystaltyka jelit. Po paru godzinach perystaltyka ustaje, pojawia się narastające wzdęcie z zatrzymaniem gazów, wzmożone napięcie powłok, gorączka i spadek ciśnienia tętniczego krwi.
Przebieg choroby stanowi zagrożenie życia! Ustalenie rozpoznania na wczesnym etapie stwarza szansę leczenia operacyjnego, jednak nawet wówczas rokowanie jest poważne.

Przewlekle niedokrwienie jelita cienkiego powstaje przeważnie w następstwie miażdżycy tętnic. Dopływ krwi do jelita jest znacznie zmniejszony.
Objawem charakterystycznym jet ból brzucha w okolicy pępka, występuje w 15-30 min po posiłku, zwłaszcza obfitym, lub gdy po obfitym posiłku podejmowany jest wysiłek fizyczny.
Rozpoznanie może być ustalone jedynie na podstawie badania radiologicznego naczyń brzusznych. Leczenie operacyjne polega na usunięciu z tętnicy przeszkody utrudniającej dopływ krwi do jelit.

Choroby jelita grubego

  Uchyłkowatość jelita grubego to występowanie woreczkowatych uwypukleń w ścianie jelita na zewnątrz od jego światła, najczęściej umiejscowionych w esicy. Jest to często spotykana choroba w krajach o wysokim stopniu rozwoju cywilizacyjnego i dotyczy 1/3 osób, które ukończyły 50 rok życia. Ludność krajów o wysokim stopniu uprzemysłowienia żywi się pokarmami wysoce oczyszczonymi, pozbawionymi włókien roślinnych. Taka dieta jest uważana za jedna z głównych przyczyn uchyłkowatości.

   Ważną rolę w rozwoju uchyłkowatości może też odgrywać stres. Wywołując wzmożone napięcie mięśniówki jelit, zwiększa on ciśnienie jelitowe, które ma być bezpośrednio odpowiedzialne za powstanie lokalnych uwypukleń, czyli uchyłków, w najsłabszych miejscach ścian jelita.

   Objawy. To bóle brzucha (najczęściej w lewym dole biodrowym), zaparcie stolca lub biegunka, albo też na przemian, zaparcie i biegunka. Najczęstsze powikłania to ostre krwawienie z uchyłków, przedziurawienie i ostre zapalenie. Ostre, obfite krwawienie objawia się wypróżnieniami z płynna lub skrzepłą krwią oraz ogólnoustrojowymi następstwami, jakie daje znaczny ubytek krwi.

   Ostre zapalenie uchyłka oraz przedziurawienie występują z silnym bólem brzucha umiejscowionym zwykle w lewym dole biodrowym, gorączką oraz objawami zapalenia otrzewnej.
Rozpoznanie opiera się głównie na badaniu radiologicznym (tzw. kontrastowy wlew doodbytniczy). Oprócz wlewu, w celu wykluczenia innych chorób, wykonuje się wziernikowanie części lub całego jelita grubego.

   W leczeniu choroby zaleca się dietę bogatoresztkową (włókniste jarzyny, razowe pieczywo) oraz otręby pszenne. Leki przeciwbólowe i rozkurczowe stosuje się pomocniczo. Nie ustępujące ostre zapalenie uchyłków, przedziurawienie i krwotok to wskazanie do operacji.

Hemoroidy (żylaki odbytu) - to splot naczyń w błonie śluzowej odbytu których zadaniem jest utrzymanie szczelności odbytu. O występowaniu hemoroidów mówi się dopiero gdy w wyżej wymienionym splocie naczyń dochodzi do zatrzymania krwi - która nie może swobodnie znaleźć ujścia. Mięśnie zwieracza odbytu rozluźniają się w trakcie oddawania stolca i wówczas następuje odpływ krwi zgromadzonej w hemoroidach.

Hemoroidy to choroba cywilizacyjna której przyczyny powstawania nie są do końca znane, choroba ta  może dokuczać każdemu, jednakże statystycznie najczęściej występuje ona u osób po pięćdziesiątym roku życia.

Objawy
Bolesne krwawienia w czasie oddawania stolca, uczucie ucisku i obrzęku, wilgotnienie odbytu, swędzenie, brudzenie bielizny.

Leczenie
Przy lekkich objawach choroby (u około 30% chorych) wystarczy postępowanie zachowawcze, czyli przestrzeganie odpowiedniej diety, higieny oraz pomocne są czopki i pigułki.
Metody leczenia inwazyjnego - ale nie operacyjnego dotyczą około 60% chorych. Obecnie jest stosowanych wiele zabiegów, a ich wybór zależy od lekarza prowadzącego.
Obecnie leczenie operacyjne stosuje się tylko u około 10% chorych.

Inne nazwy:
Żylaki odbytu

Kamica żółciowa (kamica pęcherzyka żółciowego) jest choroba która polega na powstawaniu kamieni żółciowych w pęcherzyku żółciowym lub przewodach żółciowych. Przyczyna ich powstawania są zaburzenia odpływu składu żółci lub/i infekcja. Proces ich powstawania jest bez objawowy.

Objawy
Gdy kamień zamknie przewód żółciowy wspólny i pęcherzykowy dochodzi do nieprawidłowości w transporcie żółci koniecznej do trawienia, co natomiast powoduje nagły ból w prawej okolicy podżebrowej jamy brzusznej promieniujący do prawej łopatki , nawracające objawy niestrawności, nasilone nudności i wymioty.

Leczenie kamicy żółciowej polega przede wszystkim na przestrzeganiu odpowiedniej diety (opis poniżej), leczeniu farmakologicznym (poza lekami rozkurczowymi i przeciw bólowymi również próba rozpuszczenia kamienia), leczeniu operacyjnym (usunięcie pęcherzyka wraz z kamieniami żółciowymi) leczeniu endoskopowym.

Dieta w kamicy żółciowej polega głównie na unikaniu potraw  tłustych i mocno wysmażonych, z owoców śliwek, agrestu, porzeczek, jabłek i gruszek ze skórą. Z przypraw natomiast należy unikać ostrej musztardy, pieprzu, papryki.

Refluks żołądkowo-przełykowy i zapalenie przełyku
Istotą tej choroby jest wsteczne zarzucanie zawartości żołądka i (lub) dwunastnicy do przełyku. Przyczyną tego jest niewydolność dolnego zwieracza przełyku. Objawy chorobowe powstają w wyniku drażniącego działania kwaśnego soku żołądkowego lub zasadowego soku dwunastnicy na błonę śluzową przełyku. Długotrwałe utrzymywanie się refluksu przy osłabionej odporności błony śluzowej doprowadza zazwyczaj do jej przewlekłego zapalenia.

   Typowym objawem jest zgaga, czyli palący ból w nadbrzuszu lub za mostkiem, często wysoko, aż na poziomie gardła, z napływaniem do ust piekącego płynu. Podczas silnego natężenia ból może promieniować do szyi i żuchwy. Zgaga występuje zazwyczaj po posiłkach, szczególnie obfitych, cierpkich, kwaśnych bądź zbyt słodkich. W następstwie refluksu może czasem dojść do podrażnienia strun głosowych, dróg oddechwych i powikłań płucnych. Zdarza się tak kiedy płynna zawartość żołądka cofa się przez przełyk, dostaje się do gardzieli i stad zasysana jest do układu oddechowego. Sytuacja taka powstaje najczęściej podczas snu.
   Objawy refluksu żołądkowo-przełykowego i zapalenia przełyku są dość charakterystyczne, ale w celu dokładnego rozpoznania jest konieczne wyłączenie innych przyczyn bólów w klatce piersiowej i nadbrzuszu. Dlatego osoby z nawracającymi lub przewlekle utrzymującymi się objawami powinny być poddane badaniu radiologicznemu i wziernikowaniu przełyku z pobraniem wycinków błony śluzowej.

   Podstawowe znaczenie w leczeniu odgrywa wyeliminowanie okoliczności i czynników które sprzyjają powstawaniu refluksu. Należy unikać obfitych posiłków i potraw szkodzących choremu, plenia tytoniu, picia alkoholu i kawy, pracy w pochyleniu oraz dźwigania. W celu złagodzenia nocnego refluksu należy wcześnie spożywać kolację (kilka godzin przed snem) i unieść łóżko od strony głowy o kilkanaście centymetrów.
   Leczenie farmakologiczne polega na środków zmniejszających wydzielanie soku żołądkowego, zobojętniających kwas solny i wzmagających napięcie dolnego zwieracza przełyku, a także na podawaniu płynnych, lepkich leków alkalizujących, które chronią błonę śluzową przed działaniem czynników drażniących.
   Leczenie operacyjne stosuje się jedynie w przypadku powikłanej postaci refluksu z ciężkim zapaleniem przełyku i z tworzeniem się nadżerek oraz występowaniem ostrych lub przewlekłych krwawień powodujących anemię. Pozapalne zwężenie przełyku może być wskazaniem do operacji.

Ostre nadżerkowe zapalenie żołądka, zwane też zapaleniem krwotocznym. Istotą tej choroby są liczne powierzchniowe ubytki błony śluzowej żołądka zwane nadżerkami. Pojawiają się one nagle, najczęściej w następstwie nadmiernego spożycia alkoholu lub po zażywaniu polopiryny (i innych tabletek zawierających kwas acetylosalicylowy), fenylbutazonu, indometacyny. Choroba często występuje również u osób z ciężkim stresem w następstwie rozległych oparzeń, urazów, operacji, zakażeń septycznych lub z niewydolnością oddechową, niewydolnością wątroby albo nerek.

Objawem choroby jest krwawienie z przewodu pokarmowego pod postacią krwawych wymiotów lub czarnych (smolistych) stolców. W zależności od ilości utraconej krwi, może występować osłabienie aż do omdlenia, zawroty głowy, szum w uszach, bladość skóry i poty. Czasami też występuje ból w nadbrzuszu.

Rozpoznać chorobę można łatwo za pomocą wziernikowania żołądka (gastroskopii), jeśli jest wykonane w pierwszej dobie od wystąpienia objawów.

Leczenie, zawsze szpitalne, polega na uzupełnieniu utraconej krwi, płukaniu żołądka lodowato zimnym płynem oraz stosowaniem leków neutralizujących kwas solny lub hamujących jego wydzielanie. Jeżeli leczenie zachowawcze okazuje się nieskuteczne, leczenie operacyjne polega na wycięciu części żołądka i przecięciu nerwów błędnych, unerwiających komórki wydzielające kwas solny. W sytuacjach wyjątkowych usuwa się caly żołądek.

Przewlekle zapalenie żołądka. To choroba o nieznanych przyczynach, jakkolwiek do czynników wywołujących ją zalicza się: przewlekle picie alkoholu, zażywanie niektórych leków (polopieryna) i zaburzenia immunologiczne, ale ich rola, nie jest pewna. Na postawie badań mikroskopijnych wycinków błony śluzowej żołądka można rozpoznać tę chorobę.

Przewlekle zapalenie żołądka może być:
1) powierzchniowe – dotyczy powierzchniowej warstwy błony śluzowej;
2) zanikowe – proces zapalny sięga warstw głębszych i prowadzi do zaniku gruczołów wydzielniczych żołądka
3) może prowadzić do całkowitego zaniku błony śluzowej bez jakichkolwiek elementów zapalnych.

Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy – obecność wrzodów trawiennych czyli ubytków w błonie śluzowej żołądka lub dwunastnicy. Występują one najczęściej w dwunastnicy i wtedy stwierdza się częstsze występowanie u mężczyzn. Najczęstszymi przyczynami są: zakażenie Helicobacter pylori i niesteroidowe leki przeciwzapalne. Często występującym i głównym objawem jest ból w nadbrzuszu, jednak czasem przebieg może być skąpo- lub bezobjawowy. Niekiedy objawy są niecharakterystyczne. Gastroskopia jest badaniem diagnostycznym, które ostatecznie rozstrzyga o rozpoznaniu wrzodów. W leczeniu główną rolę odgrywa leczenie zakażenia Helicobacter pylori, stosowanie leków: blokerów pompy protonowej i H2-blokerów oraz właściwa dieta, zaprzestanie palenia papierosów i unikanie leków wrzodotwórczych. W przypadku powikłań choroby (perforacja wrzodu, zwężenie odźwiernika, podejrzenie transformacji nowotworowej), a niekiedy w wypadku nieskuteczności leczenia zachowawczego stosowane jest leczenie operacyjne.

Epidemiologia

Jest jedną z najczęstszych chorób przewodu pokarmowego. Występuje u około 5-10% całej dorosłej populacji. Mężczyźni chorują ponad dwukrotnie częściej niż kobiety (dotyczy to tylko wrzodu dwunastnicy, u osób chorych na wrzód żołądka nie ma zróżnicowania w stosunku do płci. Ponad 60% wrzodów zlokalizowanych jest w dwunastnicy. Od lat 50. ubiegłego wieku w rozwiniętych krajach Europy Zachodniej i Ameryki Północnej sukcesywnie zmniejsza się zachorowalność na wrzód dwunastnicy.

Etiopatogeneza

Do przyczyn występowania choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy zalicza się:

·       zakażenie Helicobacter pylori

Odpowiada za 92% przypadków występowania wrzodów dwunastnicy i około 70% wrzodów żołądka. W Polsce zakażonych jest większość dorosłych i około 1/3 dzieci. Najczęstszym miejscem bytowania bakterii jest część przedodźwiernikowa żołądka. Początkowo w wyniku zakażenia dochodzi do ostrego zapalenia żołądka (nacieki ściany żołądka przez neutrofile, uwalnianie enzymów proteolitycznych i rodników tlenowych, z towarzyszącą hipochlorhydrią, która dodatkowo ułatwia dalszą kolonizację Helicobacter pylori), które po kilku tygodniach przechodzi w przewlekłe (nacieki z limfocytów, monocytów, bez hipochlorhydrii, z wytworzeniem przeciwciał przeciwko antygenom bakteryjnym). Towarzyszy temu nadmierne wydzielanie gastryny przez komórki G na skutek pobudzenia przez cytokiny – TNF-α, INF-γ i IL 8. Jednocześnie następuje zmniejszenie liczby komórek D wytwarzających somatostatynę, hormon hamujący wydzielanie gastryny (przyczyną tego może być zwiększona aktywność metylotransferazy bakteryjnej odpowiedzialnej za przekształcanie histaminy w N-α-metylohistaminę, która silnie hamuje wydzielanie somatostatyny). Bezpośrednim skutkiem hipergastrynemii jest zwiększone wydzielanie kwasu solnego.

·          czynniki genetyczne

Większa częstość występowania choroby wrzodowej jest związana z genetycznie uwarunkowaną zwiększoną ilością komórek okładzinowych wytwarzających kwas solny oraz z ich zwiększoną wrażliwością na działanie gastryny.
Obserwuje się zwiększoną częstość występowania wrzodów dwunastnicy u osób z grupą krwi 0. Ma to prawdopodobnie związek z obecnością antygenu Lewis b, który jest receptorem na komórkach nabłonka żołądka ułatwiającym przylegania do nich Helicobacter pylori.
U osób z wrzodem dwunastnicy zaobserwowano zwiększone występowanie antygenu HLA-B5.

·         palenie papierosów

Składniki dymu tytoniowego mają bezpośredni wpływ na powstawanie wrzodów. Poza tym u palaczy tytoniu częściej dochodzi do nawrotów a także do trudniejszego gojenia wrzodu.

·         niesteroidowe leki przeciwzapalne

Dotyczy głównie żołądka.
Choroba wrzodowa w wyniku spożywania tych leków jest spowodowana ich miejscowym i ogólnoustrojowym działaniem. Powodują bezpośrednie uszkodzenie komórek nabłonka żołądka. Poprzez zahamowanie aktywności cykloksygenazy typu I (COX-1) zmniejszają wytwarzanie prostaglandyn (PGE1, PGE2, PGI2) w śluzówce żołądka (mają działanie ochronne).
Najbardziej toksyczne działanie w stosunku do śluzówki żołądk wykazują piroksykam, indometacyna i ketoprofen. Relatywnie najmniej szkód wywołują ibuprofen i nabumeton.

Rzadsze przyczyny:

·       zespół Zollingera-Ellisona

·       choroba Leśniowskiego-Crohna

·       glikokortykosteroidy

Wywierają działanie wrzodotwórcze w skojarzeniu z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (jednoczesne podawanie leków z obu grup zwiększa ryzyko powstania wrzodu 15-krotnie; same NSAID zwiększają to ryzyko 4-krotnie).

·       nadczynność przytarczyc

·       mastocytoza układowa

·       zespół rakowiaka

·       bazofilia w zespołach mieloproliferacyjnych

·       przerost komórek G w części przedodźwiernikowej żołądka

·       zakażenie wirusami HSV i CMV

·       zakażenie Helicobacter heilmanni

·       leki

·       chlorek potasu

·       bisfosfoniany

·       mykofenolan mofetylu

·       zwężenie dwunastnicy

·       napromienianie

·       chemioterapia

·       sarkoidoza

·       przyczyny idiopatyczne

Nie udowodniono wpływu alkoholu etylowego, sposobu odżywiania, roli stresu ani czynników psychologicznych w powstawaniu choroby wrzodowej. Mogą jednak zaostrzać jej przebieg.

Umiejscowienie

4/5 wrzodów żołądka lokalizuje się na krzywiźnie małej, głównie w odźwierniku i w okolicy kąta. Jeśli chodzi o wrzody dwunastnicy to najczęściej dotyczą one przedniej ściany opuszki.
Liczne wrzody w żołądku i dwunastnicy, o nietypowej lokalizacji, oporne na leczenie budzą podejrzenie zespołu Zollingera-Ellisona.

Objawy

·       ból zlokalizowany w nadbrzuszu – pojawia się zwykle 1-3 h po posiłku (wrzody żołądka), ustępuje po spożyciu pokarmu lub zażyciu leków zobojętniających kwas solny. Często bóle występują w nocy lub nad ranem – na czczo (wrzody dwunastnicy). Nawracają co kilka miesięcy (nasilenie dolegliwości wiosną i jesienią).

·       pieczenie występujące za mostkiem (tzw. zgaga)

·       nudności, wymioty

·       kwaśne lub gorzkie odbijanie

·       brak apetytu

·       niesmak w ustach

·       zaparcia na przemian z biegunkami

·       spadek masy ciała

·       wzdęcie

·       czkawka

Diagnostyka

Endoskopia (gastroskopia, inaczej panendoskopia) jest badaniem bezpośrednio potwierdzającym obecność wrzodów. W przypadku lokalizacji żołądkowej niezbędne jest pobranie wycinków ze zmiany do badania histopatologicznego w celu wykluczenia obecności nowotworu złośliwego. Pobieranie wycinków z dwunastnicy jest wskazane tylko przy podejrzeniu innej etiologii niż Helicobacter pylori.

Obecność Helicobacter pylori można potwierdzić za pomocą metod inwazyjnych i nieinwazyjnych. Do metod inwazyjnych</ zaliczamy: