Jolanta Dróżdż, Teresa Marszałek,

Anna Patyk, Mariola Grzegorczyk, Katarzyna Boratyńska

Przedszkole w Janowie

Artykuł opublikowany w specjalistycznym serwisie edukacyjnym

http://www.librus.pl/publikacje.php

Wydawnictwo LIBRUS

Katowice, 05 kwietnia 2004 r

Jeżyk

Historia ta zdarzyła się już dawno, wtedy gdy na świecie nie było jeszcze prądu, wodę czerpano w studniach, a dzieci swobodnie biegały po podwórzach. Daleko w głębi lasu toczyło się normalne, bezpieczne życie. Niczym niezakłócony spokój w świecie zwierząt.

Niestety, jak to się często zdarza, tak i tym razem spokój ten został zakłócony, a stało się tak za sprawą małego kaprysu matki przyrody.

Już wszystkie liście spadły z drzew, kwiaty zmieniły swe piękne suknie na grube, szare piżamy, a cały świat przykryty został białą, puszystą pierzyną. Tak jak co roku wszystkie zwierzątka przygotowane były na przyjście królowej, białej pani – Zimy. Każda spiżarnia po brzegi wypełniona była zapasami. Na półkach nie brakowało miodku, powideł, orzeszków, suszonych grzybków i ziaren zbóż. Kiedy tylko przybyła rodzina jeżyków, wygodnie okryła się kołderkami w swoich ciepłych łóżeczkach, po czym zasnęła w poczuciu beztroski i bezpieczeństwa.

Był środek zimy, zwierzątka smacznie spały w norkach, nieświadome tego, co działo się na polanie, a promienie roześmianego słoneczka grzały coraz mocniej, topiąc śnieg zalegający na daszkach ich małych domków.

Mały jeżyk przeciągnął się, nieśmiało wysuwając nosek spod kołderki. Jedna łapka już wystawała, ale chłodek panujący w norce hamował ciekawość jeżyka.

Tak jak jeżyk nieśmiało wyglądał spod kołderki, tak i cieniutki, niepewny promyczek słoneczka zaglądał do norki przez delikatnie przysypane okienko. Jeżyk, gdy tylko ujrzał promyczek, wyskoczył z łóżeczka, a to, co zobaczył, nieco go zaskoczyło. Wszyscy w norce spali, tato chrapał straszliwie, a mała siostrzyczka jeżyka zakryta była po uszy kołderką. Zdziwiło to bardzo jeżyka, tak, że z jego pyszczka wyrwało się głośne westchnienie, które zdawałoby się wyrażało wszystkie troski świata:

- oooooo, nie...

Jeżyk był sam w zimnym, ciemnym domku, co wprawiło go w nieco zły nastrój i zakłopotanie. Przez myśl przeszło mu, by obudzić mamę. Podbiegł do łóżeczka, na którym spała i krzyknął:

- Mamusiu, wstawaj, już wiosna, mamusiu, już się obudziłem, nie chcę być sam!
Niestety, jego prośby, lamenty nie przyniosły skutku. Czuł się coraz bardziej samotny, było mu zimno, nie miał pojęcia, co się dzieje wokół niego. Paluszek powędrował mu do buźki, a do oczu napłynęły łzy. I byłby się rozpłakał, gdyby nie to, co ujrzał przez okno. Parę kroczków przed jego norką, obok dużego krzaka jałowca bawiła się grupa małych zwierzątek. Były tam rude liski z puszystymi kitkami, szare zajączki z czujnymi słuchami, sarenki, a także rude wiewiórki zajadające się po kryjomu orzeszkami, natomiast na gałązkach z zaciekawieniem zabawie przyglądały się różnobarwne sikorki i gile z czerwonymi brzuszkami. Nagle samotność i obawa odeszły na bok, a na ich miejsce pojawiły się ogromna ciekawość i zainteresowanie zabawą. Niestety, drzwi i okienka zasypane były śniegiem, pojawił się więc kolejny problem.

Jak wydostać się z norki – myślał jeżyk. Wtem przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Wyjdę kominem! Jak pomyślał, tak zrobił. Nie minęło nawet pięć minut, a on już był na polanie przed domkiem. Blask słońca na chwilę go oślepił, a chłodek panujący na dworze ziębił mu stopy i sprawił, że zachciało mu się kichać. Tak bardzo nie chciał być zauważony, bał się zwierzątek bawiących się na polanie, nie wiedział, jak zareagują na jego pojawienie się. Przecież był taki inny niż one. Jednakże to, co wyrwało się z jego pyszczka, nie dało mu możliwości pozostania w ukryciu.

- aaaaa psik!!!

Jedno kichnięcie, a echo rozniosło je po całej polanie. W tym właśnie momencie wszystkie zwierzątka spojrzały na niego. Chciał uciekać, ale nie miał już żadnego wyjścia. Zwierzątka przerwały zabawę, zapadła cisza, głucha cisza. Małe serduszko jeżyka biło tak mocno, jakby chciało się wyrwać i biec, ale jeżyk nie miał siły i odwagi zrobić nawet jednego kroku. Z każdą minutą było mu coraz trudniej, tym bardziej, że między zwierzątkami dały się słyszeć nieprzyjemne szepty. 

- Ale dziwadło – rzekł mały lisek.

- Jest jakiś taki śmieszny – dodała wiewiórka Rudaska.

- Chodźmy stąd, będzie lepiej, gdy będziemy trzymać się z dala od tego cudaka – dorzucił zajączek Szaraczek.

- Masz rację, pobawimy się nad rzeczką, wrócimy tu później, może już go tu nie będzie – odrzekł inny zajączek.

    Mały jeżyk wciąż stał nieruchomo i robiło mu się coraz bardziej smutno. Bał się, był przecież zupełnie sam pośród tych wszystkich zwierzątek. Nie znał ich, a co najgorsze znacznie się od nich różnił. Czuł jak łzy napływają mu do oczu.

-               Co ja pocznę, jestem jeszcze malutki, a rodzice wcale nie chcą się obudzić – myślał jeżyk.

Zwierzątka w tym czasie zaczęły się już całkiem oddalać w stronę rzeki. Na dworze świeciło mocno złociste słońce, dzień był naprawdę przepiękny, a mały jeżyk wciąż siedział samotny i smutny przed swoją norką. I choć może się wydawać, że ładna pogoda idzie w parze z dobrym humorem, w tym przypadku, niestety, to się nie sprawdziło. Do oczu jeżyka napłynęły łzy i zaczęły spadać jedna po drugiej, wielkie jak grochy, a każda następna sprawiała, że mały jeżyk czuł się jeszcze bardziej samotny.

Nad rzeką zwierzątka świetnie się bawiły, ale pojawienie się jeżyka nie dawało im spokoju. Zastanawiały się, kim on jest i skąd tak nagle pojawił się na ich polanie. Były ciekawe, chciały go poznać, ale zarazem przeszkadzała im w nim jego inność. Postanowiły, że wrócą na polanę, nie będą bawić się z małym jeżem, ale będą bacznie go obserwować. Przecież może być niebezpieczny, a wtedy, w razie czego, zawsze mogą poprosić o pomoc swoich rodziców.

- Może powinniśmy wrócić na polanę, kto wie, co ten ktoś może zrobić – zastanawiał się lisek

- Ale ja się go boję – odrzekła Rudaska.

- Ja też – dodał Szaraczek.

- Bo on jest tak dziwnie ubrany – podsumowała sarenka.

- Tak czy inaczej wracajmy – nalegał lisek.

No i wszystkie zwierzątka ponownie skierowały się ku polanie. Jeżyk już przestał płakać, gdy tylko zobaczył, że zwierzątka idą w jego stronę, za sprawą jakiejś dziwnej siły, która dodawała mu odwagi, pobiegł w ich stronę. Nie zastanawiał się, co może się wydarzyć. Biegł, ile miał siły w swoich malutkich nóżkach. Zwierzątka przerażone, zaczęły jedno po drugim odskakiwać na boki i kryć się, na ile to było możliwe w najbliższych krzaczkach. Wtedy dopiero do jeżyka dotarło, co miał zamiar zrobić. Niestety zwierzątka nie wiedziały,
a rozpędzony jeżyk musiał je nieco przestraszyć.

- Ja chcę się tylko z wami zaprzyjaźnić, chcę bawić się tak jak wy – krzyknął jeżyk trochę zły, bardziej jednak zmęczony swoimi daremnymi staraniami

Jeżykowi znów odpowiedziała tylko głucha cisza. Nagle zza krzaczka wychylił się rudy lisek, a za nim kolejne zwierzątka.

-  Z tobą nie da się bawić, jesteś inny – odpowiedział lisek.

-  Tak właśnie, a zresztą twoje igły zapewne by nas kłuły – znów dorzuciła Rudaska.

-  Masz rację, nie możemy się z nim bawić, za każdym razem kaleczył by nas – odrzekła sarenka.

- Idź sobie, nie chcemy się z tobą bawić, jesteś jakiś dziwny, tylko byś nam przeszkadzał – rozwiał wszelkie nadzieje jeżyka Szaraczek.

I tak mały jeżyk, znów został zupełnie sam. Nie wiedział, co ma zrobić. Nie chciał wracać do norki. Tam przecież wszyscy nadal spali. Nie chciał też już płakać, to i tak nie zmieniłoby sytuacji. Postanowił udać się do sowy – mądrej głowy. Pamiętał, że kiedyś złożyła im wizytę, a jego tata też był u niej, gdy miał jakieś strapienie, czy nawet całkiem duży kłopot. Było mu nadal bardzo smutno. Nie pamiętał też, gdzie dokładnie mieszka sowa, ale i tak nie miał żadnego innego wyjścia. Skierował się więc dróżką prowadzącą przez skwerek obok podwórza. Szedł powolutku, słońce nadal mocno świeciło. Był to wyjątkowo ładny dzień, ale nie dla jeżyka. Szedł wolno, zapamiętując drogę, którą już przebył i odciskając mocno ślady w śniegu, aby mógł ponownie trafić do swojej norki. Zerwał się lekki wiaterek, wtem jeżyk usłyszał jakiś krzyk, a właściwie płacz, głośny lament. Odgłos dochodził z bliska. Jeżyk udał się za nim, a on doprowadził go do rzeki. Tam właśnie przebywały wszystkie zwierzątka, a płakał nie kto inny jak ten cwany lisek, który naśmiewał się z jeżyka i nie pozwolił mu się z nimi bawić. Jeżyk już miał się odwrócić i odejść, ale pomyślał, że mógłby może w czymś pomóc. Podszedł cichutko do zwierzątek. Tym razem nie wystraszyły się. Właściwie chyba nawet go nie usłyszały, nie zauważyły, gdyż płacz, który wydobywał się z pyszczka liska, zagłuszał wszelkie szmery i odgłosy.

- Co się stało – zapytał nieśmiało jeżyk.

Teraz już nikt nie zwracał uwagi na jego inność. Nikomu ona nie przeszkadzała. Każdy miał głowę zaprzątniętą tylko jednym – jak pomóc liskowi.

- Co się stało – ponowił pytanie jeżyk, tym razem nieco odważniej, głośniej
- Lisek potargał sobie swoje nowe, zimowe futerko – łkając odpowiedziała Rudaska.

- Dostanie w domu lanie – dodał szaraczek

- A poza tym teraz już całą zimę i jeszcze trochę wiosny będzie mu zimno, nikt nie pozwoli mu się z nami bawić - podsumowała sarenka

- Co my teraz zrobimy? – znów załkała Rudaska.

- Mam, mam pomysł – prawie krzycząc, odparł jeżyk.

Wszyscy spojrzeli zdziwieni na niego. Trochę się zawstydził, ale jak mu się wydawało, jego pomysł był naprawdę dobry.

- Ja chętnie pomogę – dodał.

- Ty? – nie wytrzymała Rudaska.

- Chcesz nam pomóc, przecież nie chcieliśmy się z tobą bawić, a z resztą niby w jaki sposób chcesz to zrobić? – zaczęła dociekać sarenka.

- Zszyjemy futerko liska, jakby nie było – igiełek mam pod dostatkiem, widziałem przecież nieraz jak mój tatuś szył nowe futerka i dobrze wiem, jak to zrobić, będzie wyglądało jak nowe.

Teraz zdziwienie zwierzątek zamieniło się chyba w zmieszanie. A poza tym nie mogły się nadziwić pomysłowością jeżyka. Było im głupio, że wyśmiewały się z niego i z jego ubranka, które, jak się teraz okazało, było bardzo przydatne. Jeżyk od razu zabrał się do pracy. Sprytnie zaszywał dziurę w futerku liska, po której nie zostawało prawie śladu. A zwierzątka w milczeniu i z otwartymi pyszczkami przyglądały się jego pracy. Zapomniał całkiem o obecności zwierzątek, o tym że jeszcze przed chwilą nie chciały mieć z nim nic wspólnego. Już prawie kończył swoją pracę i był szczęśliwy, że mógł nareszcie się przydać. Zwierzątka nadal bacznie go obserwowały. Jeszcze tylko pętelka i gotowe, idealnie. Nie pozostał żaden ślad, tak jakby dziury nigdy tu nie było. Lisek już się uspokoił, tym bardziej, że jeżyk już skończył. Zadowolony, zmęczony i zarazem smutny zaczął już odchodzić. Znów dotarło do niego, że nie będzie mógł bawić razem z innymi. Jednak do jego uszu dobiegło wołanie.

- Poczekaj jeżyku! – to mały lisek próbował go zatrzymać.

- Ja?

- Tak, nie zdążyłem ci podziękować.

- Ach nie trzeba – westchnął jeżyk – pójdę już lepiej, nie chce wam przeszkadzać, pewnie świetnie się bawicie.

- Dziękuję – odparł lisek – i chciałem cię przeprosić, byłem niesprawiedliwy, proszę, zostań z nami.

- Tak zostań – zawtórowała mu Rudaska.

- Zostań prosimy cię – chórem odparły – sarenka z szaraczkiem.

- Naprawdę? Naprawdę tego chcecie?

- Tak – krzyknęły wszystkie zwierzątka.

- Pomyliliśmy się co do ciebie i chcielibyśmy cię przeprosić, dzięki tobie zrozumieliśmy, że nie ważne jest to, jak ktoś wygląda, a to jaki jest.

- Cieszę się, cieszę się bardzo!

I tak oto mały jeżyk nareszcie zdobył przyjaciół. Był bardzo szczęśliwy. A co najważniejsze dał wszystkim małym zwierzątkom bardzo ważną lekcję. Nie zdawał sobie wprawdzie sprawy ze znaczenia swego czynu, ale to nie jest istotne. Dzięki niemu, zwierzątka zrozumiały, że dobry wcale nie musi oznaczać ładny i idealny. Wygląd nie jest najistotniejszy, nie można przekreślać drugiej osoby tylko dlatego, że czymś różni się od nas. Zawsze trzeba dać jej szansę zanim okaże się, że bardzo ją skrzywdziliśmy. Tak jak zwierzątka nie doceniły jeżyka, bo różnił się od nich, tak często my odrzucamy naszych kolegów, krzywdząc ich bardzo tym samym. Co z tego, że jeżyk był inny, skoro tylko on wiedział, jak pomóc małemu liskowi. Był jeszcze na tyle dobry, że pomimo odrzucenia przez pozostałe zwierzątka gotowy był im pomóc. Kto wie, co mogłoby się stać z małym liskiem, gdyby nie jego dobre serduszko.

A wiecie, jaki jest dalszy ciąg historii? Otóż wyobraźcie sobie, że rodzina jeżyka wciąż spała, gdyż sen zimowy w który zapadła trwać miał aż do pojawienia się wiosny. To, że mały jeżyk się obudził to był czysty przypadek, tak więc i jemu w niedługim czasie zachciało się ponownie spać. Tym bardziej, że był już zmęczony przygodą dnia, no i wrażenia też zrobiły swoje. Jeszcze troszkę bawił się ze swoimi nowymi przyjaciółmi, a potem potuptał cichutko do swojej norki i ... zasnął. Obudził się dopiero wraz z pojawieniem się pierwszego przebiśniegu, ale tym razem była to już właściwa pora. O swojej przygodzie wcale nie zapomniał, opowiedział ją swoim rodzicom i małej siostrzyczce. I dzięki temu właśnie przetrwała ona do naszych czasów, a w świecie zwierząt stała się legendą opowiadaną z pokolenia na pokolenie.

1