Wychowanie seksualne
Wychowania seksualnego nie można ograniczać do informacji o funkcjonowaniu fizycznej strony ludzkiej seksualności. Wychowanie seksualne dotyczy najpierw kształtowania dojrzałych relacji międzyludzkich, które obejmują także sferę seksualną, choć się na niej nie koncentrują. Wychowanie seksualne może być wyłącznie traktowane jako proces ciągły, stanowiący integralną część systemu wychowawczego i realizowany od najwcześniejszych lat życia. W wychowaniu seksualnym najważniejsze jest ukazanie sensu ludzkiej seksualności oraz norm, które pozwalają ten sens respektować.
Wychowanie seksualne nie stanowi żadnej specyficznej i odrębnej części wychowania. Jest ono sztucznie wyodrębnioną częścią kształtowania osobowości człowieka w ogóle (w zakresie jego uczuciowości, stosunku do drugiego człowieka, odpowiedzialności za swoje czyny, zgodności do życia zgodnie z normami społecznymi – z tym, że odniesionych do sfery życia płciowego). Jest ono również częścią ogólnego przygotowania do życia (z tym, że w zakresie życia seksualnego, erotycznego, małżeńskiego, rodzinnego).
Szeroka koncepcja wychowania seksualnego zakłada, że treści kształcenia nie mogą mieć charakteru jednorodnego, zaczerpniętego z jednej nauki (np. fizjologii, seksuologii), lecz muszą mieć charakter multidyscyplinarny.
Nowoczesne wychowanie seksualne rozpoczęło się od energicznego ataku lekarzy – psychiatrów i seksuologów wspomaganych przez etnografów, antropologów, itd. na twierdzę zabobonów, pruderii i zakłamania w jakiej toczyło się dawniej życie seksualne ludzi.
Nauką związaną z wychowaniem seksualnym jest seksuologia. Rodzaje seksuologii: społeczna, sądowa, kliniczna.
Różne odmiany wychowania seksualnego
Typ 1 – wychowanie populacyjne
Typ 2 – wychowanie seksualne
Typ 3 – wychowanie do więzi międzyludzkiej i międzyosobniczego komunikowania się
Typ 4 - przygotowanie do małżeństwa i życia rodzinnego
Modele wychowania seksualnego :
- pedagogiki restrykcyjne – cechuje je niechętny i podejrzliwy stosunek do seksu, przy czym wysiłek pedagogów jest skierowany na „zapobieganie” i „powstrzymywanie” od przedmałżeńskiej aktywności seksualnej. Klasycznym przykładem takiej pedagogiki jest tradycyjna katolicka pedagogika seksualna.
- pedagogiki permisywne – aprobują seks we wszelkiego rodzaju przejawach, uważając go za główny składnik szczęścia ludzi; wysiłek pedagogów jest skierowany na uczenie pełnego i bezpiecznego wyzyskania wszystkich felicytologicznych możliwości seksu.
- pedagogiki „złotego środka” – pedagogiki umiarkowane reformistycznie. Cechuje je zasadniczo pozytywny stosunek do seksu, ale bez uważania go za podstawowy składnik szczęścia ludzi.
Vallstedt