Listopad

Krąg: Mały człowiek czy też duży, dobrze, gdy pomocą służy

45. Czy dobry humor jest zaraźliwy

Zapis w dzienniku: „Musztra” – zabawa logopedyczna usprawniająca narządy mowy.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·        usprawniam narządy mowy

Przebieg dnia:

·        „Musztra” – zabawa z wykorzystaniem ćwiczeń warg i języka.

Nauczyciel opowiada dzieciom, że do robienia śmiesznych min i głośnego śmiechu, konieczne jest wygimnastykowanie buzi. Dlatego proponuje zabawę: „Języczek – żołnierz na defiladzie”.

Nauczyciel wydaje polecenia, demonstruje i kontroluje poprawność wykonania.

MUSZTRA I

Usta szeroko otwarte. Język maszeruje jak żołnierz na defiladzie:

RAZ! – czubek języka na górną wargę.

DWA! – czubek języka do lewego kącika ust.

TRZY! – czubek języka na dolną wargę.

CZTERY! – czubek języka do prawego kącika ust.

MUSZTRA II

Język maszeruje jak żołnierz na defiladzie:

RAZ! – czubek języka na górną wargę.

DWA! – czubek języka na dolną wargę.

TRZY! – czubek języka do lewego kącika ust.

CZTERY! – czubek języka do prawego kącika ust.

Pięknie! – cmokamy z zadowoleniem, usta ułożone w dzióbek i cmokanie.

Krąg: Hula, psoci, hałasuje, to jesienny wiatr figluje

46. Latawcem do nieba

Zapis w dzienniku: „Wietrznie” – zabawa z użyciem wyrazów dźwiękonaśladowczych, imitujących różne odgłosy wiatru; nauka wypowiadania trudnych wyrazów i głosek.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·        uczę się prawidłowo wymawiać trudne wyrazy

Przebieg dnia:

·        „Wietrznie” – zabawa ortofoniczna.

Nauczyciel zachęca dzieci do naśladowania różnych odgłosów wiatru.

Aby latawiec mógł wznieść się wysoko, potrzebny jest wiatr. Co robi wiatr? Spróbujmy naśladować jego „mowę” :

Wiatr gwiżdże: żuu, żuu, żuu

Wiatr szumi: szuu, szuu, szuu, szaa, szaa, szaa

Wiatr świszcze: świst, świst, świst

Wiatr dmucha: wiuu, wiuu, wiuu

Wiatr lekko dmucha: fuu, fuu, fuu

Uwaga! Czterolatki mogą jeszcze nie wymawiać niektórych głosek; należy prowadzić zabawę, nie wymagając od nich poprawnej wymowy głosek trudnych.

47. Wiatraczki

Zapis w dzienniku: „Dęcia, dmuchy, podmuchy” – ćwiczenia natężenia oddechu z użyciem wiatraczków.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·        ćwiczę prawidłowe oddychanie

·        dmucham z różnym natężeniem

Przebieg dnia:

·        „Dęcia, dmuchy, podmuchy” – nauczyciel proponuje zabawę z użyciem wykonanych przez dzieci wiatraczków.

Każde dziecko to wiatr. Gdy wieje słaby wiatr, wiatraczki kręcą się wolno, przy silnym wietrze, wiatraczki kręcą się szybko.

Lekkie podmuchy wiatru – wiatraczki kręcą się krótko i rytmicznie – wdech, potem krótkie, rytmiczne wydechy.

Wiatr coraz silniej dmucha – dłuższy wydech, ale o średniej sile.

Teraz dmie z całych sił! – dzieci dmuchają jak najmocniej, silny wydech.

Uwaga! Za każdym razem należy pamiętać o spokojnym wdechu nosem.

48. Taniec chmur na jesiennym niebie

Zapis w dzienniku: „Zabawy balonem” – ćwiczenia oddechowe, wzmacniające i wydłużające wydech.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·        ćwiczę prawidłowe oddychanie

Przebieg dnia:

·        „Zabawa balonem” – zabawa z ćwiczeniami oddechowymi.

Nauczyciel rozdaje dzieciom baloniki.

Każdy balonik to jedna chmurka, a chmurki, jak można zaobserwować, zmieniają swoją wielkość i kształt. Dzieci pomału nadmuchują balony – chmurki powoli „rosną”. Każde dziecko dmucha tylko tyle, ile może. Chmurki nie są jednakowe. Nauczyciel pomaga dzieciom zawiązać supełki na balonach, by nie uciekło z nich powietrze.

Teraz dzieci podrzucają balony w górę – „chmurki” są już na niebie. Wszyscy próbują utrzymać je w powietrzu za pomocą silnego wydechu. Opadające „chmurki” znów są podrzucane i podbijane. Dzieci bawią się nimi.

Na hasło prowadzącego np. wiatr wieje na chmury – dzieci dmuchają na nie. Chmurki lecą do... – nauczyciel podaje miejsce w sali, np. ... tablicy z rysunkami – dzieci podbijają balony, starając się, by ich „chmurki” dotarły do wyznaczonego celu.

Warto podzielić dzieci na kilkuosobowe grupy i „chmurki” każdej z grup kierować w inne miejsce.

Zabawę można powtórzyć, wydając polecenia w innej kolejności.

Krąg: Parasole czas wyciągnąć, jesień w pełni, deszcz nadciąga

53. Kto mieszka w kałuży?

Zapis w dzienniku: „Kap, kap, chlap, chlap” – zabawa z użyciem onomatopei, naśladowanie odgłosów wody i ruchów, dzięki którym powstają.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·        naśladuję odgłosy wody i wykonuję ruchy, dzięki którym te odgłosy powstają

Przebieg dnia:

·        „Kap, kap, chlap, chlap” – zabawa z wyrazami dźwiękonaśladowczymi.

Dzieci siedzą na podłodze. Nauczyciel pokazuje ruchy, dzięki którym powstają odgłosy i wymawia onomatopeje. Dzieci powtarzają.

– Kapie woda do kałuży: powolne uderzanie palcami rąk o podłogę – kapu, kapu;

– Małe krople spadają do kałuży – szybkie uderzenia palcami rąk o podłogę – kap, kap, kap;

– Mały kotek uderza łapkami o kałużę – uderzanie dłońmi w podłogę – chlip, chlip, chlip;

– Dzieci w kaloszach bawią się w kałuży – wszyscy wstają, tupanie stopami – chlap, chlap, chlap;

– Dzieci wskakują do kałuży – podskoki na prawej nodze, potem na lewej nodze – plask, plask;

– Dzieci wrzucają kamyczki do kałuży – naśladowanie zamachu i rzutu – chlup, chlup;

– Żaba wskakuje do kałuży – przysiad, dłonie oparte na kolanach, dzieci skaczą jak żabki – plusk, plusk.

Zapis w dzienniku: „Hop, hop, chlap, chlap” – zabawa ruchowa i dźwiękonaśladowcza, ruch połączony i ćwiczeniami wymowy.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·        doskonalę wymowę

·        naśladuję odgłosy wody i wykonuję ruchy, dzięki którym te odgłosy powstają

Przebieg dnia:

·        „Hop, hop, chlap, chlap” – zabawa ruchowa z elementami ortofonicznej.

Nauczyciel wykonując ruch naśladuje odgłosy wody. Dzieci powtarzają. Można wykorzystać onomatopeje z zabawy „Kap kap, chlap chlap” (ten sam dzień, część I).

Krąg: Wszyscy razem się bawimy, wszystkie strachy przegonimy

57. Strachy ze strychu

Zapis w dzienniku: „Szept i krzyk” – zabawa ćwicząca artykulację i fonację; nauka głośnego mówienia bez nadwyrężania głosu.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·        panuję nad własnym głosem

Przebieg dnia:

·        „Szept i krzyk” – zabawa artykulacyjno-fonacyjna, ucząca panowania nad własnym głosem.

Nauczyciel proponuje zabawę w syrenę alarmową. Demonstruje i kontroluje poprawność wykonania.

Nauczyciel pyta:

– Czy wszystkie dzieci słyszały, jak wyje syrena alarmowa? Będziemy ją naśladować. Bierzemy głęboki, powolny wdech nosem, potem  wydychamy powietrze pomału. Jeszcze raz to samo – spokojny wdech, następnie dłuuuugi wydech. Zaczynamy od wdechu i wyjemy – najpierw cicho, potem coraz głośniej – iiiiiiiiiiiiii. A teraz syreny wyją raz głośniej raz ciszej iii- iii – iii – iii.

– Usłyszało nas echo – też chce się z nami pobawić.

– Prosimy go: powiedz mija. Echo na to: zaczynamy głośno i ściszamy – mija, mija, mija....

– Teraz mijo. Echo na to: (zaczynamy głośno i ściszamy): mijo, mijo, mijo... . – A teraz mije. Echo na to (głośno, potem ciszej): mije, mije, mije....

– Echo, spróbuj jeszcze: miju...