Rehabilitacja ruchowa osób ze schorzeniami naczyn obwodowych kkd RwP.pdf

(85 KB) Pobierz
str_22_23_24_36.indd
KINEZYTERAPIA
Rehabilitacja ruchowa
osób ze schorzeniami naczyĔ obwodowych
koĔczyn dolnych – cz. I
Choroby ukáadu tĊtniczego, Īylnego i cháonnego dotyczą przede wszystkim koĔczyn dolnych. Ich leczenie ma na celu
przywrócenie ciągáoĞci krąĪenia krwi lub poprawĊ hemodynamiki przepáywu i odpáywu krwi oraz cháonki. Objawy zabu-
rzeĔ krąĪenia w zakresie koĔczyn dolnych wiąĪą siĊ nierozerwalnie z upoĞledzeniem funkcji ruchowych, w nastĊpstwie
czego dochodzi do ogólnego ograniczenia sprawnoĞci chorego i znacznego pogorszenia jakoĞci Īycia. StopieĔ zaawan-
sowania choroby niedokrwiennej koĔczyn lub przewlekáej niewydolnoĞci Īylnej czy cháonnej decyduje wprost proporcjo-
nalnie o wielkoĞci upoĞledzenia ruchowego.
wodu niewydolności naczyń obwo-
dowych jest działaniem kompleksowym,
wymagającym współpracy wielu specjali-
stów: lekarza, fizjoterapeuty, psychologa,
pielęgniarki, asystenta socjalnego, a w ra-
zie potrzeby ergoterapeuty. Powinna być
procesem zapoczątkowanym jak najwcze-
śniej, ciągłym, skoordynowanym i nadzo-
rowanym oraz dobranym indywidualnie
do pacjenta.
Kompleksowa rehabilitacja pacjentów
leczonych z powodu chorób naczyń obwo-
dowych obejmuje:
– ocenę stanu klinicznego chorego,
– optymalizację leczenia farmakologicz-
nego,
– rehabilitację medyczną – stopniowe
i kontrolowane podejmowanie wysił-
ku fizycznego, dostosowanego do in-
dywidualnych możliwości chorego,
– rehabilitację psychospołeczną – mają-
cą na celu nauczenie chorego radze-
nia sobie w sytuacjach stresorodnych,
stanach emocjonalnych, takich jak lęk
i/lub depresja, akceptacji ograniczeń
wynikających z następstw choroby,
– diagnostykę i zwalczanie czynników ry-
zyka chorób naczyń obwodowych,
modyfikację stylu życia,
– edukację pacjentów i ich rodzin,
– monitorowanie efektów kompleksowej
rehabilitacji.
Kwalifikacji pacjentów do rehabilitacji
na poszczególnych etapach leczenia do-
konuje angiolog na podstawie oceny sta-
nu klinicznego, z określeniem wydolno-
ści wieńcowej i ogólnej chorego, ukrwie-
nia kończyn z podaniem wskazań i prze-
ciwwskazań.
Fizjoterapeuta rozpoczyna pracę z cho-
rym na zlecenie lekarza, uwzględniając dia-
gnozę, stan ogólny chorego, stan ukrwie-
nia obwodowego kończyn, ewentualne po-
wikłania i przeciwwskazania, ustalając in-
dywidualny program rehabilitacji, zależ-
nie od metody leczenia zachowawczego
lub chirurgicznego.
uciskowe. Choroby naczyń tętniczych mo-
gą mieć charakter ostry, pojawiający się
w sposób nagły i mają tło zatorowe, zakrze-
powe lub urazowe. W tych przypadkach
objawy niedokrwienia pojawiają się nagle,
a towarzyszący im ból i inne cechy niedo-
krwienia kończyny rozwijają się w bardzo
krótkim czasie i mają duże nasilenie.
Bardzo zaawansowane, skrajne niedo-
krwienie określa się mianem „krytyczne-
go niedokrwienia kończyny”. W tym sta-
dium choroby często jedynym postępowa-
niem jest amputacja kończyny.
Niezbędnym warunkiem rozpoczęcia
rehabilitacji jest zmotywowanie chorego
i jego pozytywne nastawienie do fizjote-
rapii. Wśród chorych z niewydolnością
naczyń obwodowych, przede wszystkim
z przewlekłym niedokrwieniem tętniczym
kończyn dolnych, stwierdza się często ner-
wice, zwłaszcza depresyjne, spowodowane
przewlekłością schorzenia, np. połączoną
z dokuczliwymi bólami (III, IV stadium nie-
dokrwienia), lękiem przed amputacją koń-
czyny i inwalidztwem. Celem rehabilitacji
jest zwiększenie ukrwienia kończyny nie-
dokrwionej, zmniejszenie deficytów czyn-
nościowych i masy mięśniowej w następ-
stwie przewlekłego procesu chorobowego
oraz poprawa jakości życia pacjenta.
Zasady treningu fizycznego chorych
z przewlekłą niewydolnością tętniczą
obejmują:
– uzyskanie motywacji chorego,
– ocenęwydolnościfizycznej,
– określenie obciążenia: intensywności
treningu, częstotliwości, czasu trwania
i rodzaju wysiłku,
– prowadzeniestałegonadzoru,kontroli
i oceny,
– indywidualizację,
– systematyczność i cykliczność,
– ciągłośćrehabilitacji.
Do efektów treningu fizycznego w pre-
wencji wtórnej przewlekłej niewydolności
tętniczej należą:
Rehabilitacja
w chorobach ukáadu tĊtniczego
Najczęstszą przyczyną niedokrwienia koń-
czyn dolnych jest miażdżyca zarostowa tęt-
nic. Zmiany metaboliczne prowadzą do
zwężenia lub całkowitego zamknięcia du-
żych naczyń tętniczych doprowadzających
krew do różnych narządów w tym również
kończyn. Lokalizacja tych zmian decydu-
je o obszarze niedokrwienia. W przypadku
kończyn dolnych zmiany miażdżycowe do-
tyczą aorty, tętnic biodrowych, tętnic udo-
wych i tętnic obwodowych kończyn. Im
zmiany obturacyjne są „niżej” położone
i obejmują naczynia tętnicze mniejszego
kalibru, tym nasilenie zmian niedokrwien-
nych i związane z tym dolegliwości są za-
zwyczaj większe.
Głównym objawem niedokrwienia koń-
czyny jest ból. Początkowo wystąpienie bó-
lu wiąże się z wysiłkiem (w kończynach
dolnych z chodzeniem) i ma charakter tzw.
chromania przestankowego. Pojawia się po
przejściu określonego dystansu, najczęściej
w łydkach. Dystans, po którym wystąpi ból,
jest miarą postępu niedokrwienia kończyny.
Skrajne niedokrwienie charakteryzuje się
bólami spoczynkowymi. Są to trwałe bóle
stopy i podudzi nieco zmniejszające się po
opuszczeniu kończyny. Inne objawy niedo-
krwienia to: oziębienie, bladość skóry, zanik
owłosienia, zaniki mięśni i zaburzenie czu-
cia powierzchownego. Przy dalszym postę-
pie choroby następuje zasinienie skóry oraz
postępujące zmiany troficzne do martwicy
palców i owrzodzeń podudzi włącznie.
Objawy niedokrwienia o różnym stop-
niu nasilenia towarzyszą innym przewle-
kłym chorobom naczyń tętniczych, takim
jak zarostowo-zakrzepowe zapalenie na-
czyń (choroba Bűrgera), choroby naczyń
obwodowych o charakterze immunovascu-
litis , angiopatie cukrzycowe oraz zespoły
22 REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007
R ehabilitacja chorych leczonych z po-
11296962.005.png
 
KINEZYTERAPIA
– kształtowanie prawidłowych nawy-
ków, a więc dbałość o kończyny nie-
dokrwione, usuwanie czynników ry-
zyka miażdżycy, zapobieganie następ-
stwom ograniczonej aktywności ru-
chowej,
– poprawa i kompensacja krążenia obwo-
dowego, dzięki tworzeniu się krążenia
obocznego,
– zwiększenie przepływu krwi w obsza-
rze niedokrwionym kończyny,
– poprawa siły mięśni niedokrwionych,
– poprawa koordynacji nerwowo-mię-
śniowej warunkującej efektywny, eko-
nomiczny chód,
– wydłużenie dystansu chromania prze-
stankowego,
– łagodzenie dolegliwości związanych
z chorobą (chromanie przestankowe,
subiektywna tolerancja bólu),
– oddziaływaniepsychologiczne,
– poprawa sprawności ogólnej i mecha-
nizmów adaptacyjnych do wysiłku fi-
zycznego,
– poprawa jakości życia.
Możliwości treningu fizycznego cho-
rych z przewlekłą niewydolnością tętni-
czą zależą od:
– diagnozy:
• lokalizacji zmian niedokrwien-
nych,
• stadium niedokrwienia (I-IV),
• charakteru zaburzeń ukrwienia (po-
wierzchowny, głęboki).
– wyniku badań przedmiotowych (indeks
kostka-ramię, test na bieżni ruchomej –
dystans chromania),
– choróbwspółistniejących,
– oceny wydolności ogólnej organizmu,
– aktywności ruchowej przed chorobą,
– przebytego leczenia (farmakologiczne-
go, operacyjnego).
Ocena czynnościowa chorych z prze-
wlekłą niewydolnością tętniczą kwalifi-
kowanych do rehabilitacji w okresie po-
szpitalnym późnym powinna uwzględ-
niać:
– dystans chromania (względny, bez-
względny) – próba marszowa,
– wskaźnikkostka-ramię,
– natężenie bólu chromania,
– inne, np. próbę pięciu krzeseł, ocenę
równowagi ( full tandem stand ), test
wspięć na palce (Tip Toe Test), próbę
Ratschowa.
Stopień zaawansowania przewlekłego
niedokrwienia tętniczego można ocenić
według klasyfikacji Fontaine’a lub Ruthe-
forda. W Europie najbardziej powszech-
na jest skala Fontaine’a, której podstawą
są objawy kliniczne choroby. Jest to po-
dział prosty, ale mało dokładny, zwłasz-
cza w odniesieniu do oceny skuteczności
leczenia.
W klasyfikacji Rutheforda wykorzy-
stano zdolność chorego do wykona-
nia próby wysiłkowej na bieżni rucho-
mej oraz ocenę nasilenia objawów nie-
dokrwienia. Stosowany jest 5-minuto-
wy test marszowy przy 12% nachyle-
niu bieżni i prędkości 3,2 km/godzinę.
Stosowane są również odmiany tego te-
stu, wykorzystujące zmienne obciąże-
nie, a także jako próby submaksymal-
ne i do „odmowy”.
Proponowana metodyka próby marszo-
wej (test na bieżni ruchomej):
– stałe obciążenie: 3,2 km/h, kąt nachy-
lenia: 10-12%.
– zmienne obciążenie: 3,2 km/h, kąt na-
chylenia 0% przez 3 minuty, zmiana: co
2 min o 2%, co 3 min o 3,5%.
Zalecenia treningu fizycznego chorych
z przewlekłą niewydolnością tętniczą:
– częstość: minimum 3 sesje w tygo-
dniu,
– intensywność: 50-80% obciążenia mak-
symalnego,
– czas trwania sesji: min. 15-30 minut,
– rodzaj ćwiczeń: marsz, ćwiczenia bez
obciążenia, kontrolowane,
– sposób ćwiczenia: nieprzerwany marsz
do wystąpienia submaksymalnego lub
maksymalnego bólu,
– czas trwania programu – minimum
6 miesięcy.
REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007
23
11296962.006.png
 
KINEZYTERAPIA
Program rehabilitacji w okresie ambu-
latoryjnym obejmuje:
– psychoedukację,
– ćwiczenia ruchowe: trening marszo-
wy, ćwiczenia czynne dla poszczegól-
nych typów zamknięć, cykl Horodyń-
skiego, trening na bieżni, na ergome-
trze rowerowym, ćwiczenia rozluźnia-
jące i ćwiczenia oddechowe,
– fizykoterapię(jonoforeza,kompresjote-
rapia, ozonoterapia),
– balneoterapię (kąpiele lecznicze, zabie-
gi borowinowe),
– masażleczniczy.
Przeciwwskazaniem do treningu fizycz-
nego w przewlekłej niewydolności tętni-
czej jest:
– bólspoczynkowy,
– III/IV stadium niedokrwienia,
– ostre niedokrwienie tętnicze,
– złe samopoczucie, odmowa pacjenta,
– zabiegiinwazyjne,
– objawy ze strony innych układów.
szu nie należy zmieniać. Wskazany jest
marsz rytmiczny i dynamiczny. Nie zaleca
się powolnego chodzenia, ponieważ część
pracy zużywana jest wówczas na zatrzy-
mywanie się.
Należy równomiernie obciążyć obie
kończyny dolne zarówno w czasie chodu,
jak i podczas stania. Chód ma być płynny,
bez oszczędzania chorej kończyny (utyka-
nie) i bez pomocy laski czy kul (chyba że
istnieją dysfunkcje narządu ruchu upośle-
dzające chód). Odcinek drogi, który chory
powinien przejść w czasie treningu mar-
szowego, wynosi około 2/3 długości dy-
stansu chromania. Po przebyciu tej odle-
głości powinno nastąpić zatrzymanie i 2-3-
-minutowy odpoczynek; w ten sposób nie
dopuszcza się do wystąpienia objawów po-
przedzających ból, np. uczucia zmęczenia
mięśni podudzi.
Trening marszowy
Trening marszowy jest podstawową meto-
dą poprawiającą krążenie obwodowe u pa-
cjentów z miednicowym i udowym typem
zamknięcia tętniczego w przebiegu prze-
wlekłej niewydolności tętniczej. Dla każde-
go chorego wyznacza się następujące para-
metry treningu marszowego: szybkość cho-
du (częstotliwość kroków), dystans marszu
(długość drogi lub liczbę kroków), przerwę
dla restytucji (czas w minutach).
Chorym powyżej 60. roku życia pole-
ca się chodzenie z szybkością 60 kroków
na minutę, chorym młodszym – 120 kro-
ków na minutę. Duże znaczenie ma okre-
ślenie długości kroku, której podczas mar-
36
Okres
niedokrwienia
Stan kliniczny chorego
I
Brak dolegliwoĞci lub nietypowe dolegliwoĞci w obwodowych czĊĞciach koĔczyny (mrowienie, drĊtwienie, ziĊbniĊcie)
IIa
IIb
Ból chromania pojawiający siĊ po przejĞciu wiĊcej niĪ 200 m
Ból chromania pojawiający siĊ po przejĞciu mniej niĪ 200 m
III
Bóle spoczynkowe, początek zmian troficznych
IV
Martwica tkanek
Tab. 1. Klasyfikacja Fontaine’a
StopieĔ Kategoria
Objawy kliniczne
Obiektywne kryteria
0
0
Brak objawów
i hemodynamicznych oznak choroby
Chromanie niewielkiego stopnia
Prawidáowy wynik testu na bieĪni
1
Chory moĪe ukoĔczyü test, ciĞnienie okolicy kostki po wysiáku > 50 mmHg,
ale co najmniej 20 mmHg niĪsze od ciĞnienia w spoczynku
I
2
Chromanie Ğredniego stopnia
Kategoria miĊdzy 1. i 3.
3
Znaczne chromanie
Chory nie moĪe ukoĔczyü testu na bieĪni,
ciĞnienie okolicy kostki po wysiáku < 50 mmHg
II
4
Ból spoczynkowy
Spoczynkowe ciĞnienie okolicy kostki < 40 mmHg,
„na paluchu” < 30 mmHg, tĊtno na tĊtnicach piszczelowej i grzbietowej stopy
sáabo wyczuwalne lub niewyczuwalne
III
5
Trudno gojące siĊ owrzodzenia,
martwica ogniskowa z rozlegáym
niedokrwieniem stopy
Spoczynkowe ciĞnienie okolicy kostki < 60 mmHg,
„na paluchu” < 40 mmHg, tĊtno na tĊtnicach piszczelowej i grzbietowej stopy
sáabo wyczuwalne lub niewyczuwalne
6
Znaczna utrata tkanek powyĪej
Ğródstopia, nieodwracalna utrata
sprawnoĞci stopy
Jak w kategorii 5
Tab. 2. Klasyfikacja Rutheforda
Wskazania
Ucisk
Przerwa
CiĞnienie
[mmHg]
Czas
[s]
CiĞnienie
[mmHg]
Czas
[s]
Zapobieganie zakrzepicy
40
12
0
48
Owrzodzenia Īylakowate
40-50
20-90
0
20-90
Formowanie kikuta po amputacji koĔczyny
30-60
40-60
0
10-15
Niedokrwienie tĊtnicze
100
3
0
17
ObrzĊk cháonny
30-70
45
0
15
Tab. 3. Wybrane wskazania do przerywanej kompresji pneumatycznej
24 REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007
11296962.001.png 11296962.002.png
 
KINEZYTERAPIA
24
Dystans chromania to długość drogi, którą chory przebywa od
rozpoczęcia marszu do chwili wystąpienia bólu w mięśniach pod-
udzi, zmuszającego go do zatrzymania się i odpoczynku. Należy
go mierzyć kontrolnie w stałych odstępach czasu, np. co 14 dni.
Istotne znaczenie lecznicze mają przerwy w marszu, których nie
należy skracać do minimum.
Marsz powinien odbywać się po niezbyt twardym podłożu,
np. po ścieżce w parku, drodze polnej. Maszerując, szczególnie
z konieczności, po ulicach miasta i twardych chodnikach, nale-
ży mieć wygodne i przewiewne obuwie na grubej, elastycznej
podeszwie.
W przypadku niesprzyjających warunków atmosferycz-
nych (deszcz, duży mróz, wysoki śnieg), jeśli tylko to możli-
we, chory powinien trenować marsz w sali gimnastycznej lub
swoim mieszkaniu. Czas jednorazowego treningu marszowe-
go nie powinien przekraczać w początkowym okresie 20 mi-
nut, a w późniejszym – 45 minut. Trening należy powtarzać
2-3 razy dziennie.
Przerywana kompresja pneumatyczna
Trening marszowy stanowi powszechnie uznaną metodę popra-
wy ukrwienia kończyn dolnych. Nie znajduje on zastosowania
w okresie krytycznego niedokrwienia. W tym przypadku moż-
na wykorzystać dodatnie ciśnienie w postaci przerywanej kom-
presji pneumatycznej. Prowadzi ono do bezwzględnego wzro-
stu ciśnienia okolicy kostki, poprawiając perfuzję tętnic obwo-
dowych, co powoduje lepsze odżywianie tkanek. Większy prze-
pływ krwi związany jest też ze zwiększonym uwalnianiem ze
śródbłonka czynników relaksacyjnych, które warunkują rozsze-
rzenie tych naczyń.
Pod wpływem przerywanej kompresji pneumatycznej docho-
dzi do:
– wzrostu przepływu krwi w kończynach dolnych,
– wydłużenia dystansu chromania,
– zmniejszenia aktywności płytek krwi,
– zmniejszenia aktywności układu krzepnięcia,
– wzrostu poziomu metabolitów tlenku azotu,
– ochrony śródbłonka naczyniowego.
Przerywana kompresja pneumatyczna stosowana jest przede
wszystkim u chorych w III i IV okresie choroby według Fonta-
ine’a, ale może być również wykorzystywana w niższych sta-
diach zaawansowania choroby. Mimo że nie jest tak powszech-
na jak trening marszowy, może w niektórych przypadkach sta-
nowić cenne uzupełnienie rehabilitacji chorych z niedokrwie-
niem tętniczym.
W celu zwiększenia ukrwienia najczęściej stosuje się ciśnie-
nie około 100 mmHg w krótkim czasie, np. 3 sekund, i dłuższą
przerwę – około 20 sekund. Kompresja wykonywana jest przez
15-90 minut. Należy podkreślić, że nie ma jednego uniwersal-
nego programu tej metody i w piśmiennictwie istnieją różni-
ce obejmujące trzy podstawowe jej parametry: ciśnienie uci-
sku, stosunek czasu ucisku do przerwy oraz czas i liczba zabie-
gów. Wynikają one z doświadczeń fizjoterapeuty oraz zastoso-
wania różnych urządzeń pompujących, nogawic jedno- lub wie-
lokomorowych.
Należy podkreślić, że wskazania do przerywanej kompresji
pneumatycznej nie ograniczają się do niedokrwienia tętniczego,
ale obejmują także niewydolność żylną i chłonną, co przedstawi-
my w drugiej części pracy.
Część II pracy w „RwP” 2/07
P ROF . DR HAB . MED . M AREK W OħNIEWSKI ,
DR MED . G RAĩYNA D ĄBROWSKA
AWF Wrocáaw, Wydziaá Fizjoterapii
Katedra Fizjoterapii
w Medycynie Zachowawczej i Zabiegowej
36 REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007
11296962.003.png 11296962.004.png
 
Zgłoś jeśli naruszono regulamin