4.50 Z PADDINGTON.pdf

AGATHA CHRISTIE

4.50 Z PADDINGTON

TŁUMACZYŁ TOMASZ CIOSKA

TYTUŁ ORYGINAŁU: 4.50 FROM PADDINGTON

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pani McGillicuddy dysząc podążała wzdłuż peronu w ślad za bagażowym niosącym jej

walizkę. Pani McGillicuddy była niska i pękata, a bagażowy wysoki i długonogi. W

dodatku pani McGillicuddy zmagała się z utrzymaniem wielkiej ilości paczek -

efektem całego dnia zakupów świątecznych. Wyścig był więc nierówny i bagażowy

skręcał już za róg przy końcu peronu, kiedy pani McGillicuddy znajdowała się

wciąż jeszcze na prostej.

Pierwszy peron londyńskiego dworca Paddington nie był w tym momencie zbyt

zatłoczony, gdyż jakiś pociąg właśnie odjechał, ale pozostałą po nim pustkę

szybko wypełnił kłębiący się tłum, który pędził we wszystkich kierunkach naraz,

do tablic świetlnych, z przejść podziemnych, biur rzeczy znalezionych, kawiarni,

punktów informacyjnych, ukazując się i ginąc w dwóch, połączeniach ze światem

zewnętrznym, oznaczonych: "Przyjazdy" i "Odjazdy".

Pani McGillicuddy, poszturchiwana ze wszystkich stron, dotarła w końcu ze swoimi

paczkami do wejścia na trzeci peron i oparłszy jedną z paczek o nogę,

przeglądała torbę w poszukiwaniu biletu, który pozwoliłby jej przejść obok

groźnego kolejarza, stojącego u wejściowej bramki na peron.

W tym momencie rozległ się nad jej głową chrypliwy, choć wyszkolony głos:

- O 4.50 z peronu trzeciego odjedzie pociąg do Brackhampton, Milchester,

Waverton, Carvil Junction, Roxeter i Chadmouth. Pasażerowie udający się do

Brackhampton i Milchester proszeni są o zajęcie miejsc w wagonach końcowych.

Pasażerowie do Vanequay przesiadają się w Roxeter.

Głos wyłączył się z trzaskiem, a następnie odezwał się ponownie, zapowiadając

wjazd pociągu z Birmingham i Wolverhampton na peron dziewiąty o 4.35.

Pani McGillicuddy odnalazła bilet, kolejarz skasował go i wymruczał: - Po

prawej, tylna cześć.

Pani McGillicuddy podreptała wzdłuż peronu w podanym kierunku i przed drzwiami

wagonu trzeciej klasy odnalazła swojego bagażowego, który, znudzony, gapił się

przed siebie.

- Bardzo proszę.

- Podróżuję pierwszą klasą . - oznajmiła pani McGillicuddy.

- Nie powiedziała pani tego - sarknął bagażowy.

Jego wzrok prześliznął się lekceważąco po jej tweedowym płaszczu w czarno-białą

jodełkę.

Pani McGillicuddy, która dokładnie pamiętała, że mówiła o pierwszej klasie, nie

miała ochoty spierać się. Była zupełnie bez tchu.

Bagażowy podniósł walizkę, pomaszerował z nią do najbliższego wagonu i ulokował

panią McGillicuddy w pustym przedziale, w kojącej samotności. Pociąg o 4.50 nie

był nigdy przepełniony; podróżujący pierwszą klasą wybierali szybszy poranny

ekspres lub ten o 6.40 z wagonem restauracyjnym. Pani McGillicuddy wręczyła

bagażowemu napiwek, przyjęty z wyraźnym rozczarowaniem. Pasował bardziej do

pasażera klasy trzeciej niż pierwszej. Pani McGillicuddy, choć przygotowana na

wydatek związany z wygodną podróżą po nocnej jeździe z Północy i całodziennych

gorączkowych zakupach, nigdy nie była skłonna do rozdawania ekstrawaganckich

napiwków.

Z westchnieniem usadowiła się na pluszowych poduszkach i otworzyła ilustrowany

tygodnik. Pięć minut później rozległy się gwizdki i pociąg ruszył. Magazyn

wyśliznął jej się z rąk, głowa przechyliła na bok i nie minęły trzy minuty,

kiedy pani McGillicuddy zasnęła. Spała trzydzieści pięć minut i obudziła się

odświeżona. Usiadła prosto, poprawiła przekrzywiony kapelusz i popatrzyła przez

okno na niewyraźne kontury umykającego w tył krajobrazu. Było zupełnie ciemno;

ponure, mgliste grudniowe popołudnie. Boże Narodzenie już za pięć dni. Londyn

był szary i smutny, reszta kraju również, tylko czasami rozjaśniana wstęgami

świateł, gdy pociąg pędził przez miasteczka i dworce.

- Podajemy herbatę - powiedział steward, pojawiając się nagle jak dżinn w

uchylonych drzwiach na korytarz. Pani McGillicuddy zaspokoiła pragnienie herbatą

w barze dużego domu towarowego i nie miała już ochoty na następną. Steward

poszedł dalej wzdłuż korytarza, powtarzając monotonnie swą propozycję. Pani

McGillicuddy z zadowoleniem spojrzała na półkę, gdzie spoczywały jej pakunki.

Ręczniki do twarzy były znakomitej jakości i dokładnie takie, jakich pragnęła

Margaret; pistolet kosmiczny dla Robbiego i króliczek dla Jean nader udane,

wieczorowy płaszcz był tą właśnie rzeczą, której sama potrzebowała - ciepły, a

zarazem wytworny. A pulower dla Hektora... z przyjemnością rozmyślała o

prezentach.

Zadowolona, powróciła wzrokiem do okna, w momencie, kiedy pociąg z przeciwka

przemknął z nagłym wizgiem, sprawiając, że szyby zadrżały, a pasażerka aż

wzdrygnęła się. Jej pociąg zastukotał na rozjeździe i minął jakąś stację.

Wówczas począł nagle zwalniać, zapewne posłuszny sygnałom semafora. Przez kilka

minut pełzł powoli, zatrzymał się i wreszcie ruszył. Następny skład, jadący, jak

poprzedni, do Londynu, minął ich, choć nie tak gwałtownie. Pociąg znowu

przyspieszał. W tym momencie inny, jadący sąsiednim torem także na południe, w

kierunku Brackhampton, zrównał się z nim. Przez pewien czas oba pociągi jechały

obok siebie, raz jeden trochę wysuwał się do przodu, raz drugi. Pani

McGillicuddy zaglądała w okna jadących obok wagonów. W większości przedziałów

rolety były opuszczone, w niektórych mogła dostrzec pasażerów. Ten drugi pociąg

też nie był zbyt pełny, i miał wiele przedziałów pustych.

W chwili, kiedy oba pociągi sprawiały wrażenie, jakby stały w miejscu, zasłona w

jednym z okien nagle zrolowała się w górę. Pani McGillicuddy ujrzała oświetlony

przedział pierwszej klasy, oddalony tylko o kilka stóp. Gwałtownie wstała i

wciągnęła powietrze.

Tyłem do okna, a tym samym do niej, stał mężczyzna. Jego dłonie zaciskały się na

szyi kobiety zwróconej twarzą ku niemu i powoli, bezlitośnie ją dusiły. Oczy

ofiary były wytrzeszczone, a twarz purpurowa i przekrwiona. Pani McGillicuddy

patrzyła ze zgrozą, kiedy nadszedł koniec: ciało zwiotczało i zwisło w rękach

mężczyzny.

W tej samej chwili pociąg pani McGillicuddy znowu zwolnił, a ten na sąsiednim

torze jął przyspieszać, wysunął się do przodu i chwilę później zniknął z oczu.

Niemal automatycznie ręka pani McGillicuddy powędrowała do rączki hamulca

bezpieczeństwa i zawisła w niezdecydowaniu. W końcu jaki sens miało

zatrzymywanie pociągu, którym podróżowała? Groza tego, co ujrzała tak blisko

siebie i niezwykłość sytuacji sprawiły, że czuła się jak sparaliżowana.

Koniecznie coś trzeba było natychmiast zrobić - ale co?

Konduktor odsunął drzwi jej przedziału.

- Bilet proszę.

Pani McGillicuddy zwróciła się ku niemu gwałtownie.

- Uduszono kobietę - powiedziała. - W pociągu, który właśnie nas minął.

Widziałam to.

Konduktor spojrzał na nią z powątpiewaniem:

- Słucham panią?

- Jakiś mężczyzna udusił kobietę! W pociągu. Widziałam - wskazała na okno.

Konduktor wyglądał na nieprzekonanego.

- Udusił? - rzekł z niedowierzaniem.

- Tak, udusił! Widziałam to, mówię panu. Musi pan coś natychmiast zrobić!

Konduktor chrząknął przepraszająco.

- Czy nie sądzi pani, że zdrzemnęła się trochę i... hm... - przerwał taktownie.

- Owszem, zdrzemnęłam się, ale jeżeli pan sądzi, że to był sen, to jest pan w

całkowitym błędzie. Widziałam to, zapewniam pana.

Wzrok konduktora padł na magazyn leżący na siedzeniu, otwarty na ilustracji

przedstawiającej mężczyznę duszącego dziewczynę i jednocześnie grożącego

rewolwerem parze stojącej w drzwiach.

Spróbował więc ponownie perswazji:

- Czy nie sądzi pani jednak, że czytała pani jakieś ekscytujące opowiadanie,

zdrzemnęła się na chwilę i, budząc się, uległa wrażeniu...

Pani McGillicuddy przerwała mu.

- Widziałam to. Byłam równie przytomna, jak pan. Spojrzałam w okno jadącego obok

pociągu w chwili, kiedy jakiś mężczyzna dusił tam kobietę. A teraz chciałabym

się dowiedzieć, co pan ma zamiar z tym uczynić?

- Cóż... Proszę pani...

- Przypuszczam, że coś ma pan zamiar zrobić?

Konduktor westchnął z niechęcią i zerknął na zegarek.

- Będziemy w Brackhampton dokładnie za siedem minut. Złożę raport o tym, co mi

pani powiedziała. W jakim kierunku jechał tamten pociąg?

- W tym samym co nasz, rzecz jasna. Nie sądzi pan chyba, że byłabym w stanie

zobaczyć to wszystko, gdyby pociąg przemknął, jadąc z przeciwka?

Konduktor sprawiał wrażenie, jakby wierzył, że pani McGillicuddy była zdolna

widzieć wszystko i wszędzie, gdziekolwiek tylko zawiodła ją wyobraźnia. Pozostał

jednak uprzejmy.

- Może pani na mnie polegać - rzekł. - Przekażę pani oświadczenie. Czy mógłbym

prosić o pani nazwisko i adres, tak na wszelki wypadek...

Zapisał adres, pod którym pani McGillicuddy, miała pozostawać przez kilka dni

oraz jej adres domowy w Szkocji, po czym wycofał się z poczuciem, że spełnił

swój obowiązek i skutecznie dał sobie radę z uciążliwą reprezentantką

podróżującej części społeczeństwa.

Pani McGillicuddy pozostała ze zmarszczonymi brwiami i nieokreślonym poczuciem

niezadowolenia. Czy konduktor złoży raport o jej oświadczeniu? A może tylko ją

uspokajał? Przeczuwała niejasno, że było wiele starszych pań podróżujących tu i

ówdzie, całkowicie przekonanych, że zdemaskowały komunistyczny spisek, lub że

grożono im śmiercią, lub że widziały latające talerze i tajemnicze statki

kosmiczne, a także donoszących o morderstwach, które nigdy nie zostały

popełnione. Jeśli ten człowiek potraktował ją jako jedną z nich...

Pociąg zwalniał teraz, stukając na rozjazdach pośród jasnych świateł dużego

miasta.

Pani McGillicuddy otworzyła torebkę i wyciągnęła jakiś stary rachunek - jedyną

rzecz, jaką zdołała znaleźć; szybko napisała kilka słów na jego odwrocie i

włożyła do koperty, którą szczęśliwym trafem miała przy sobie, zakleiła ją i coś

na niej napisała.

Pociąg wolno wjechał na zatłoczony peron. Taki sam, jak zwykle, głos

zaintonował:

- Na peron pierwszy wjeżdża pociąg o 5.38 do Milchester, Waverton, Roxeter i do

Chadmouth. Pasażerowie przesiadający się na pociąg do Market Basing proszeni są

o przejście na peron trzeci. Na torze trzecim stoi pociąg osobowy do Carbury.

Pani McGillicuddy spojrzała niecierpliwie wzdłuż peronu. Tylu podróżnych, a tak

mało bagażowych. O, tam był jeden! Zatrzymała go zdecydowanie.

- Bagażowy! Proszę to zanieść do zawiadowcy stacji. - Wręczyła mu kopertę wraz z

jednoszylingówką. Następnie westchnęła i usadowiła się wygodnie. Cóż, zrobiła

wszystko, co było w jej mocy. Przez chwilę pożałowała szylingówki...

Sześciopensówka doprawdy by wystarczyła...

Powróciła myślą do sceny, której była świadkiem. Przerażające, zupełnie

przerażające... Była kobietą o mocnych nerwach, mimo to zadrżała. Cóż za dziwny,

cóż za nieprawdopodobny przypadek i że też przydarzył się właśnie jej, Elspeth

McGillicuddy! Gdyby roleta w przedziale nie odskoczyła niespodzianie w górę...

Ale w tym, rzecz jasna, była ręka Opatrzności. To Opatrzność sprawiła, że ona,

Elspeth McGillicuddy, została świadkiem przestępstwa. Zacisnęła usta ze

zdecydowaniem.

Na peronie coś wykrzykiwano, gwizdki świstały, zatrzaskiwano drzwi. 5.38

odjeżdżał powoli z dworca w Brockhampton. Godzinę i pięć minut później zatrzymał

się w Milchester.

Pani McGillicuddy zebrała swoje paczki, chwyciła walizkę i wysiadła. Wytężając

wzrok na obie strony peronu, powierzyła po raz kolejny swoją opinię: za mało

bagażowych. Ci w zasięgu wzroku wydawali się zajęci workami pocztowymi i wózkami

towarowymi. Zdawało się, że od pasażerów w dzisiejszych czasach oczekiwano, by

sami nosili swoje torby. Cóż, nie była w stanie dźwigać walizki, parasolki i

wszystkich paczek. Musiała czekać. Po pewnym czasie udało jej się zdobyć

bagażowego.

- Taksówka?

- Sądzę, że ktoś powinien na mnie czekać.

Przed dworcem podszedł do nich taksówkarz obserwujący wyjście. - Czy pani

McGillicuddy? Do St Mary Mead? - zapytał miękkim, lokalnym dialektem.

Pani McGillicuddy potwierdziła.. Bagażowego wynagrodziła odpowiednio, jeśli nie

hojnie. Samochód z panią McGillicuddy, jej walizką i paczkami odjechał w

dziewięciomilową drogę pośród nocy. Siedząc sztywno wyprostowana, pani

McGillicuddy nie była w stanie się odprężyć. Jej uczucia musiały znaleźć ujście.

W końcu taksówka przejechała wzdłuż znajomej wiejskiej ulicy i dotarła do

miejsca przeznaczenia. Pani McGillicuddy wysiadła i po ceglanej ścieżce podeszła

do drzwi. Otworzyła je niemłoda pokojówka, kierowca złożył bagaże w hallu. Pani

McGillicuddy poszła prosto ku otwartym drzwiom salonu, gdzie oczekiwała ją pani

domu - delikatna, sędziwa dama.

- Elspeth!

- Jane!

Ucałowały się i pani McGillicuddy, bez żadnego wstępu czy wprowadzenia, wybuchła

słowami:

- Och, Jane! - poskarżyła się. - Widziałam morderstwo!

ROZDZIAŁ DRUGI

Zgodnie z wpojoną jej przez matkę i babkę zasadą, że prawdziwej damy nigdy nic

nie jest w stanie zaszokować ani zaskoczyć, panna Marple uniosła tylko lekko

brwi i pokiwała głową, mówiąc:

- Jakież to dla ciebie przykre, Elspeth i, doprawdy, niezwykłe. Sądzę, że

zrobiłabyś najlepiej opowiadając mi o tym od razu.

Pani McGillicuddy nie pragnęła niczego bardziej. Pozwoliwszy swej gospodyni

przyprowadzić się bliżej kominka, usiadła, ściągnęła rękawiczki i z ożywieniem

zaczęła swoją opowieść.

Panna Marple słuchała z wielką uwagą. Kiedy pani McGillicuddy zatrzymała się na

chwilę dla zaczerpnięcia tchu, panna Marple przemówiła zdecydowanie:

- Najlepiej będzie, kochanie, jeśli pójdziesz teraz na górę, zdejmiesz kapelusz

i weźmiesz kąpiel. Później zjemy kolację, i podczas niej nie będziemy o tym

rozmawiały. Potem możemy dokładnie omówić sprawę i rozważyć wszystkie jej

aspekty.

Pani McGillicuddy zgodziła się skwapliwie. Obie damy zjadły kolację, gawędząc o

rozmaitych stronach wiejskiego życia w St Mary Mead. Panna Marple opowiadała o

powszechnej nieufności do nowego organisty, zrelacjonowała najnowszy skandal z

żoną aptekarza i wspomniała o zatargu pomiędzy kierowniczką szkoły a radą

wiejską. Następnie obie panie rozmawiały o swoich ogrodach.

- Peonie - powiedziała panna Marple wstając od stołu - są najbardziej kapryśne.

Albo się udają, albo nie. Ale jeśli już się przyjmą, to, że tak powiem, do końca

życia, a teraz mamy naprawdę najpiękniejsze odmiany.

Ponownie usadowiły się przy kominku, a panna Marple wyjęła z narożnego kredensu

butelkę i dwa bardzo stare kieliszki z waterfordzkiego szkła.

- Dla ciebie, Elspeth, żadnej kawy dziś wieczorem - powiedziała. - Już jesteś

nazbyt podekscytowana, zresztą nic dziwnego! I tak na pewno nie będziesz mogła

zasnąć. Przepisuję ci kieliszek mojego domowego wina, a potem, być może,

filiżankę herbaty rumiankowej.

Pani McGillicuddy poddała się chętnie tym zaleceniom, a panna Marple nalała

wina. '

- Jane - powiedziała pani McGillicuddy, pociągając ze smakiem łyk wina - ty

chyba nie sądzisz, że mi się to wszystko przyśniło, ani że sobie to wymyśliłam?

- Oczywiście, że nie - odparła ciepło panna Marple.

Pani McGillicuddy westchnęła z ulgą:

- Tamten konduktor tak właśnie myślał. Był dosyć uprzejmy, ale jednak...

- Sądzę, Elspeth, że to zupełnie naturalne, zważywszy na okoliczności. Brzmiało

to niczym zmyślona historyjka. A on ciebie przecież zupełnie nie znał. Nie, nie

mam najmniejszych wątpliwości, że naprawdę widziałaś to wszystko, o czym mi

opowiadałaś. To rzeczywiście niezwykłe, ale całkiem prawdopodobne. Pamiętam, jak

kiedyś sama patrzyłam zaciekawiona w okna jakiegoś pociągu, który zrównał się z

moim, tak że zobaczyłam żywo i wyraźnie jeden czy dwa przedziały. Pamiętam, jak

mała dziewczynka, bawiąca się pluszowym misiem, rzuca go nagle i z rozmysłem w

grubego człowieka, śpiącego w kącie. Kiedy obudzony w ten sposób strasznie się

oburzył, pozostali pasażerowie byli najwyraźniej ogromnie rozbawieni. Widziałam

ich zupełnie wyraźnie. Mogłabym opisać dokładnie nawet dziś, jak wyglądali i co

mieli na sobie.

Pani McGillicuddy przytaknęła z wdzięcznością.

- Właśnie tak samo było ze mną.

- Mężczyzna, jak mówisz, był zwrócony do ciebie tyłem. Nie widziałaś więc jego

twarzy?

- Nie.

- A kobieta, czy ją możesz opisać? Młoda, stara?

- Raczej młoda. Mogła mieć trzydzieści, najwyżej trzydzieści pięć lat. Nie umiem

o niej powiedzieć nic bliższego.

- Ładna?

- Tego też nie potrafię ocenić. Wiesz, jej twarz... zupełnie wykrzywiona i...

- Tak, tak, rozumiem doskonale - szybko przerwała panna Marple. - A jak była

ubrana?

- Miała na sobie jakieś futro, raczej jasne. Była bez kapelusza, widziałam jej

blond włosy.

- A nie zauważyłaś niczego szczególnego w tym mężczyźnie? Może coś zapamiętałaś?

Pani McGillicuddy zastanowiła się przez chwilę, nim odparła:

- Był dość wysoki, chyba brunet. Miał na sobie obszerny płaszcz, więc nie mogę

dokładnie ocenić jego budowy. Obawiam się, że niczego więcej nie spostrzegłam -

powiedziała z przygnębieniem.

- To już jest coś - pocieszyła przyjaciółkę panna Marple. - Ale czy ty jesteś

rzeczywiście przekonana, że dziewczyna była... martwa? - zapytała po chwili.

- Była. Jestem tego pewna. Jeżyk jej wyszedł na' wierzch i... Wolałabym o tym

nie mówić.

- Oczywiście. Oczywiście - powiedziała szybko panna Marple. - Sądzę, że rano

dowiemy się więcej.

- Rano?

- Spodziewam się, że sprawa będzie w porannych gazetach. Ten mężczyzna miał

niewątpliwie kłopot z ciałem zabitej. Co mógł zrobić? Pewnie wysiadł szybko z

pociągu na najbliższej stacji. Przy okazji, może pamiętasz, czy ten wagon miał

korytarz?

- Nie, nie miał*.

- W takim razie nie był to pociąg dalekobieżny. Prawie na pewno zatrzymywał się

w Brackhampton. Powiedzmy, że wysiadł w Brackhampton, być może ułożywszy ciało w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: