RELIGIJNOŚĆ DZIECKA
Dzieci modlą się np. tak: Boże Jezusie, mam pudełko, w którym trzymam wszystkie moje cenne rzeczy. Chcę, żebyś wiedział, że chowam tam mój krzyżyk (10lat).
Początki życia religijnego i jego kształtowanie opierają się na naturalnych podstawach psychicznego i społecznego rozwoju dziecka są ściśle powiązane z kolejnymi etapami życia począwszy od okresu prenatalnego.
OKRES PRZED NARODZENIEM jest bardzo ważny, ponieważ właśnie wtedy istnieje bliski, wręcz organiczny związek między dzieckiem i matką. Stany emocjonalne matki wpływają na przyszłe skłonności i cechy charakteru dziecka. Również przeżycia religijne matki wpływają na stan psychiczny dziecka.
Ważne jest to, czy matka postrzega swoje dziecko jako dar od Boga, i Jemu zawierza przyszłość swojego dziecka. Postawa ufności i ofiarowania staje się źródłem pokoju w sercu matki, które promienieje również na dziecko. Wówczas może być ono spokojne o swój los, może czuć, że jest akceptowane, kochane, upragnione.
Na bazie doświadczeń pierwszych miesięcy, lat życia, kształtuje się postawa podstawowego zaufania, bądź jego braku u dziecka wobec świata.
MŁODY CZŁOWIEK, kiedy doświadcza sercem i umysłem, że jest kochany, potrafi i chce odpowiadać na tę miłość. Kształtuje się wówczas w dziecku postawa prozaufania wobec ludzi i otoczenia. Dziecko wie, że może ufać bliskim sobie ludziom, a świat nie jest wrogi i obcy. Miłość rodziców jest w pierwszych latach życia (i później też) niewyczerpanym źródłem poczucia sensu istnienia afirmacji dziecka, jego zdrowia fizycznego, psychicznego i ogólnego dobrostanu.
Dziecko chce kochać i być kochane, kochając rodziców podąża za tym, do czego ci dążą i co cenią. Jeśli darzą Boga i ludzi miłością i zaufaniem, w dziecku też rodzi się postawa pozytywna umożliwiająca pełne ufności przyjęcie Boga.
Rodzice jako nauczyciele wiary mają dzielić się nią z dziećmi, ukorzeniać ją i rozwijać. Warto podkreślić, że pierwsze przeżycia bliskości z matką, ojcem, a przez nich z Bogiem ukierunkowują w sposób nieodwracalny późniejsze życie emocjonalne, kształtują lub deformują psychikę dziecka. Wiara w Boga, jest w zasadzie gotowością zaufania. Dziecko ufając swoim rodzicom, gdy czy to w domu, czy w kościele razem z nim modlą się i uczestniczą w religii, doświadcza zaufania do Pana Boga odczuwa Jego bliskość współprzeżywa z rodzicami i przez akty miłości dochodzi do uznania Boga.
Jeśli rodzice nie dają dziecku okazji wspólnych przeżyć religijnych i nie obdarzają go ciepłem, uczuciem miłości to tym samym utrudniają czy uniemożliwiają pozytywne doświadczenie Boga, Bóg może jawić się dziecku jako surowy, obcy, wrogi – prokurator, czy sędzia.
Rodzice poprzez swoją miłość i oddanie dają świadectwo o miłości Boga do dziecka. Dobry ojciec i matka będą łatwiejszym do zaakceptowania i bardziej wiarygodnym przykładem miłości i miłosierdzia Boga Ojca.
Anna Gozdowska
W artykule wykorzystano fragmenty książek:
D. Heller „Kochany Panie Boże: Jakiego wyznania były dinozaury?
Listy dzieci do Boga”,
Ks. Wł. Szewczyk „Rozumieć siebie i innych. Zarys psychologii”
al2502