Ziemkiewicz Rafał A. - Jawnogrzesznica.pdf - Ziemkiewicz Rafał - mateo.73

Rafał A. Ziemkiewicz

Jawnogrzesznica

Tłum, morze ludzi — rany boskie, takiego mrowia chyba jeszcze świat nie widział. Stoimy

przy bramie od czwartej rano, teraz jest juŜ po południu i cały czas, bez chwili przerwy,

przepływa wokół nas potęŜna rzeka rodaków. Rozdwaja się zaraz za bramą i ginie gdzieś za

naszymi plecami, wtłoczona w przejścia i sektory. Bram jest pięćdziesiąt osiem, wszystkimi

wlewa się nieustannie ten Ŝywioł i końca nie widać. Za wysoką na cztery metry barierą z

gęstej, podłączonej do prądu siatki, za poprzedzającymi ją kolorowymi szlabanami wciąŜ

tłum. Z obłoków musi to niesamowicie wyglądać.

Nie przypuszczałem, Ŝe będzie ich aŜ tylu, nawet wliczając Polonusów z całego świata.

Walą przed siebie z wyciągniętymi w rękach kartami wstępu, pełni radosnego podniecenia.

Niosą jakieś transparenty, chorągwie, święte obrazy… Bez końca. AŜ dech zapiera. Jedynie

nasze ponure gęby, moja i Bibola, nie pasują zupełnie do ogólnego nastroju. No ale my tu

jesteśmy tylko elementem pejzaŜu, takim samym jak te wszystkie szlabany, barierki i

łopoczące chorągiewki. Po prostu sterczymy przy bramie, od wewnętrznej strony, zacięci w

ponurym milczeniu.

Właściwie nie bardzo wiadomo po co. O Ŝadnym sprawdzaniu kart nie ma w tym tłumie

mowy. Cała reszta Milicji BoŜej dawno juŜ dała nogę, Ŝeby korzystając z mundurów,

przepchać się jak najbliŜej ołtarza. Zostali państwowi gliniarze — jako etatowi grzesznicy od

brudnej roboty nie mogą przekroczyć bariery otaczającej poświęcaną ziemię. Oni pilnują tego

tłumu, tu i dalej, na dworcach, szosach i lotniskach. My nie mamy nic do roboty. Lecz stoimy,

bo ostatni rozkaz był stać, a ja osobiście nie mam juŜ innego wyjścia, tylko sumiennie

wypełniać rozkazy.

Bibol pewnie myśli to samo, ale nie wiem, nie rozmawia ze mną. I czego się wścieka? W

końcu to wszystko od niego się zaczęło. Od tego, Ŝe się jak zwykle schlał, spóźnił na słuŜbę i

nie mogłem zejść z posterunku.

* * *

To było jakieś dwa, trzy miesiące po ogłoszeniu terminu Nawiedzenia. Roboty opór, cały

gmach komendantury episkopatu pękał od interesantów. Obozowali pod budynkiem, czekali

tygodniami na swoją kolejkę — regularne oblęŜenie, głównego wejścia w ogóle nie dało się

uŜywać. Na dole zajmowali się nimi niŜsi rangą selekcjonerzy. Tych nielicznych, których

nijak nie dawało się spławić, przepuszczali na górę, do kolumnowego gabinetu, gdzie za

ogromnym biurkiem, pod wielkim krucyfiksem i rozciągniętym na całą ścianę biało —

czerwonym płótnem, przyjmował ich Jego Świątobliwość. A za plecami Jego Świątobliwości

pręŜył się w postawie zasadniczej odpicowany na galowo funkcjonariusz Milicji BoŜej, z

akselbantami i złotym posochem SłuŜby. Czyli ja.

Delikwent, oczywiście, miał wszystkie papiery w porządku. Kartki w komplecie, stemple jak

naleŜy, plik cegiełek na bazylikę, wszystkie dobrowolne ofiary uiszczane terminowo i jeszcze

kilka mocnych poświadczeń prawego Ŝywota. Ale tutaj to nie robiło wraŜenia. Jego

Świątobliwość przerzucił wszystko niby to z uwagą, po czym sięgnął po przyniesiony przez

diakona wydruk z sekcji rachunków sumień głównego teokomputera. Wysłuchał cierpliwie

dukanej przez starucha supliki, pokiwał głową, upił herbaty i znienacka przygwoździł go

pytaniem:

— Czy to prawda, Ŝe szesnastego grudnia 1995 podczas rozmowy w toalecie szkoły

nazwaliście swego księdza katechetę „głupim katabasem”?

Gdy mówił „głupi katabas”, zrobiłem regulaminowe pół kroku do przodu, wcisnąłem taster

ustawionego na biurku słuŜbowego róŜańca i przytrzymałem go przepisowe (bluźnierstwo

lŜejsze, cytat) dwadzieścia pięć zdrowasiek. Do tego właśnie słuŜyłem w tej obitej bielą i

szkarłatem sali. A takŜe do otwierania i zamykania drzwi przed i za starającymi się o wstęp na

trybunę honorową.

Suplikant pobladł i przełknął ślinę z odgłosem, który w zalegającej gabinet ciszy zagrzmiał

jak skręt kiszek wieloryba.

— No, jakŜe to wtedy było? — rzucił łagodnie Jego Świątobliwość po jakimś czasie.

— Ja… tak, Wasza Świątobliwość, przypominam sobie teraz. Ale ja wcale nie wiedziałem,

co to znaczy…

— Hm… na rok przed maturą? No dobrze, nie wiedzieliście… No ale teraz juŜ wiecie?

— Tak, Wasza…

— I na pewno szczerze Ŝałujecie, prawda?

— Tak, Wa…

— Niemniej jednak — uciął Jego Świątobliwość — nie wyspowiadaliście się dotąd z tego

upadku, nie odprawiliście pokuty…

Pełna skruchy twarz suplikanta wystarczała za dalszą rozmowę. Jego Świątobliwość odłoŜył

wydruk i powoli przetarł dłonią twarz gestem człowieka padającego ze zmęczenia.

— Zrozumcie moją sytuację — podjął wreszcie. — Trybuna mała, a Ŝniwo wielkie. A tak

byliście blisko… Szkoda, wielka szkoda. — Uniósł głowę i potrząsnął nią parę razy. — No

nic, moŜe jednak coś się da zrobić. W końcu człowiek jest niedoskonały. Dam wam pismo do

parafii i jak tylko tę sprawę uzupełnicie, złóŜcie aneks do podania w kancelarii. Powołacie się

na mnie… No, tak, Bóg z wami.

— I z Waszą Świątobliwością — suplikant skłonił się pokornie, wstając z klęcznika. Jego

Świątobliwość wypełnił szybko formularz, podał mu i skinął na mnie ręką, wyciągając

wskazujący palec. Skinięcie oznaczało „wyprowadzić”, palec — „nie wzywać następnego”.

Zawsze byłem pełen podziwu dla dyplomatycznych talentów Ojców Selekcjonerów. Parę

słów i gość, zamiast się zŜymać, Ŝe go odwalono, odchodził cały szczęśliwy. Ma kartkę,

znaczy się — jest szansa. Dbają o ludzi, sam Jego Świątobliwość robi, co moŜe, Ŝeby mu

pomóc. KaŜdy moŜe przyjść i prosić, Ŝeby go dopuszczono przed oblicze Pana. I kaŜdy

zostanie wysłuchany.

Inna sprawa, Ŝe nie zdarzyło się — przynajmniej na mojej słuŜbie — Ŝeby ktokolwiek z tych

przychodzących z ulicy, bez Ŝadnego pchania, zdołał się dobić swego. Ale w końcu

wszystkich wpuścić nie sposób.

Zrobiłem w tył zwrot, odeskortowałem wzruszonego okazaną mu troską suplikanta do drzwi

i wyszedłem za nim.

Na korytarzu czekało ich jeszcze ze dwudziestu, jeden poderwał się energicznie.

Zatrzymałem go ruchem dłoni.

— Przerwa — oznajmiłem. — Jego Świątobliwość przyjmie następną osobę za piętnaście

minut. Proszę…

Urwałem, widząc zamieszanie na schodach. Spomiędzy kilku porządkowych, wyraźnie

usiłujących ją zatrzymać, wyprysnęła nagle jakaś dziewczyna i runęła wprost na mnie z siłą i

szybkością armatniej kuli. ZdąŜyłem tylko zaprzeć się o framugę — omal mnie nie

rozdeptała, spłaszczyła się na mojej piersi, aŜ poczułem ciepło w brzuchu. Jak piskorz starała

się za wszelką cenę prześlizgnąć do gabinetu.

— Proszę, proszę, niech pan mnie puści — usłyszałem tylko, w przelocie mignął mi ostry,

jakby gadzi profil i sztorm rudawych włosów. Z trudem zdołałem zatrzymać prące do przodu

krągłości. Chwilę potem dopadli nas porządkowi.

— Nie robić zamieszania! — wysapał wściekle jeden z nich, wykręcając jej fachowo rękę.

Powlekli dziewczynę z powrotem w kierunku schodów, trochę się szarpała, ale tylko na

początku. Zresztą nie przyglądałem się. Nie takie rzeczy się widziało.

— Tak… — Przygładziłem odruchowo mundur. Suplikanci zdawali się w ogóle nic nie

dostrzegać poza sufitem i swoimi kamaszami. — Proszę czekać.

Wróciłem do gabinetu, zatrzaskując cięŜkie dębowe wierzeje. Jego Świątobliwość zniknął

juŜ, biało — czerwone płótno kołysało się tylko lekko. Odetchnąłem, ocierając pot z czoła.

Chwilę później z małych drzwiczek w przeciwległej do biurka ścianie wychyliła się głowa

Bibola. Mimo dyskretnej warstwy pudru pod oczami jego oblicze nadawało się na okładkę

podręcznika o kacu. Świetna ozdoba gabinetu.

Rozejrzał się i podszedł ocięŜale. Bez słowa rzuciłem mu posoch.

— Masz szczęście, Ŝe jesteśmy w świętym miejscu.

— Dobra, dobra — zachrypiał. — Pogadamy, jak się podleczę.

— Aha. Zadzwoń, jakby ci się przydarzyło. Nawet w środku nocy. Muszę cię jeszcze

zobaczyć trzeźwego, zanim wszyscy pójdziemy do nieba.

— No wiesz! — obruszył się. — Pan wyniósł nas ponad inne, niewierne narody, wybrał na

swe powtórne przyjście i ja mam chodzić o suchym pysku? Co by ze mnie był za Polak?

* * *

— Do sektora P–4?

Unoszę wzrok i tracę kilka sekund na wydobycie pytającego z rozfalowanego tła. Gdy się

stoi tyle godzin w tłumie, nie naleŜąc do niego, ludzie dookoła przestają istnieć, stapiają się w

jednolitą masę.

Typowy wiejski księŜulo o prostodusznej, tryskającej szczęściem twarzy, wiodący swoje

stadko owieczek z flagami, transparentami i pętami kiełbasy w siatach.

— Prosto, w trzecią alejkę w prawo i potem czwartą w kierunku ołtarza — odpowiadam

zupełnie bez sensu. Wszystkie alejki stratowano juŜ dawno, po wyznaczających je barierach

zostało wspomnienie — pewnie naród rozebrał na relikwie. Obowiązuje pełny spontan, gdzie

się kto wepchnie. Ale to pytanie daje mi na moment poczucie wielkiej misji. Wiem, po co

mnie tu postawiono. śebym odpowiadał na pytania, gdyby ktoś miał ochotę je zadawać.

Coś dziwnego. Dopiero po chwili łapię co: cisza. Umilkły chóralne modlitwy z

gigantofonów, od wielu godzin padające w monotonny szum sunącego tłumu. Ale tylko na

sekundy. Ktoś w głośnikach intonuje ochryple i zaraz nad rozległymi jak cały świat błoniami

zrywa się nierówne kobiece zawodzenie:

Nad Częstochowa płyną okręta

módl się za nami, Panienko Święta…

* * *

Właśnie tę pieśń zasuwał chór archikatedralny, gdy automatycznie włączył się mój

telewizor. A potem znajome, codzienne: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, wita

państwa w imię BoŜe Dziennik Telewizyjny. W dzisiejszych wiadomościach między innymi:

przygotowania do Nawiedzenia Pańskiego; rozmowa z przewodniczącym Związku

Prawdziwych Polaków i Katolików; grzeszne ludy Wschodu i Zachodu z podziwem i

zazdrością mówią o łasce, której dostąpił nasz bohaterski naród. Zaczniemy jak zwykle od

wieczornej modlitwy z kaplicy Telewizji Polskiej. Halo, Woronicza…”.

Przyglądała się ze zdumieniem, jak podchodzę do telewizora i gaszę obraz. „To wam tak

wolno?”, wyczytałem w jej spojrzeniu.

— Nam to wszystko podają na odprawach — rzuciłem, wzruszając nonszalancko

ramionami. — Mamy własnego sufragana.

— Ale ja…

— Nie bój nic — dodałem protekcjonalnie, sięgając do barku. — Jesteś ze mną. Czego się

napijemy?

Gapiła się na mnie niemal z uwielbieniem. Biedna dziewczyna, swoją drogą. W galowym

mundurze, z szamerunkiem i ze złotym posochem w garści wzięła mnie za Bóg–jeden–wie–

kogo. Niby Ŝe jak tak ubrany gość łazi po komendanturze, jeszcze po gabinecie Jego

Świątobliwości, to musi być jakaś lepsza fisza. Teoretycznie tak. Nie pomyślała tylko,

sierotka nieszczęsna, Ŝe Ojcowie Selekcjonerzy potrzebują teŜ facetów do zamykania drzwi i

kręcenia róŜańcem.

Oczywiście powinienem jej to wyjaśnić. Od razu, jak tylko zdołała mnie wytropić — swoją

drogą, nie wiem, jak jej się to udało. Podkusiło, diabli nadali, zachciało mi się. Na parę

tygodni przed Nawiedzeniem o okazję było coraz trudniej, a dziewczyna miała coś w sobie.

Szczupła, o opływowych kształtach, z lekko rudawymi włosami i naleŜycie uwypuklonym

przedsięwzięciem… tylko z twarzy przypominała trochę pterodaktyla, fakt. No ale w końcu te

brzydsze teŜ ktoś musi.

W kaŜdym razie, gdy zbliŜyła się na parkingu, otworzyłem drugie drzwiczki i rzuciłem

„wsiadaj”. Wskoczyła do wozu, aŜ się za nią zaświeciło.

A teraz stała przede mną w moim słuŜbowym mieszkaniu na rogu Świętokrzyskiej i Księdza

Piotra i ciągle uwaŜała mnie za kogoś, kto duŜo moŜe. A ja bezczelnie korzystałem z sytuacji.

— No. — Podałem dziewczynie kieliszek i zaprosiłem ją gestem na fotel. — To co jest?

— Widzisz… — zaczęła nieśmiało.

— Widzę. — Przekoziołkowałem i od razu nalałem sobie następny, grunt to się dobrze

rozgrzać. — Masz pojęcie, ilu jest chętnych na trybunę?

— Na trybunę — powtórzyła gorzko. — Nie, po prostu chcę miejsce gdzieś w miarę blisko

ołtarza. Przynajmniej… w ogóle.

Zwykle karty wstępu rozdawali po parafiach jak leci. Nigdy nie przypuszczałem, Ŝe ktoś

moŜe mieć z tym kłopoty.

— Ja muszę — zapewniła mnie Ŝarliwie. — Mam wszystkie papiery, chcesz zobaczyć? —

Sięgnęła do torebki i podała mi plik spiętych gumką kwitów. Zacząłem je przeglądać z mądrą

miną. Kartki od spowiedzi, świadectwa z procesji, ksiąŜeczka eucharystyczna i tak dalej —

wszystko podstemplowane i w zupełnym porządku. Jak u kaŜdego.

— Jak to sobie załatwiłaś?

Spłoniła się. Trafiony — zatopiony.

— Daj spokój, rozmawiajmy szczerze. — Potarłem dłonią twarz. — Spróbuj mnie

zrozumieć, to nie jest łatwa sprawa. Muszę wszystko wiedzieć, chyba jasne?

Patrzyła w podłogę.

— Kumpel narzeczonego — rzuciła wreszcie.

— Na przyszłość dobieraj sobie narzeczonych z lepszymi znajomościami. — Pokiwałem

głową, podsuwając jej kwestionariusz naboŜeństw niedzielnych. — No, popatrz sama.

Wszystkie msze z pół roku, ten sam stempel, ten sam tusz, podpis tym samym pisakiem. Kto

się na to nabierze?

Tak naprawdę to była to normalka i nikt by nie zwrócił uwagi, ale ona wyraźnie nie miała o

niczym zielonego pojęcia. Wyglądała na kompletnie załamaną. Popatrzyła na mnie tak

bezradnie, Ŝe aŜ się wzruszyłem.

— MoŜesz mi pomóc? — spytała cicho. Wstałem i zacząłem zasłaniać okna.

— Milicja BoŜa nigdy nie odmawia pomocy bliźniemu — oznajmiłem sentencjonalnie,

dociągając starannie story. Naprzeciwko mnie mieszkała taka jedna wredna starucha z

lornetką. Parę miesięcy wcześniej przylukała, jak sąsiad dogadzał Ŝonie za dnia, i wlepili mu

pielgrzymkę.

Przeszedłem po omacku przez pokój i zapaliłem lampę, odwracając się w stronę

dziewczyny.

A potem szybko sięgnąłem po kieliszek, Ŝeby przepłukać zaschnięte gardło.

Aseksualny bury sweter i gruba spódnica, standardowy strój Skromnej i Pracowitej Polki,

zniknęły za oparciem fotela. Stała przede mną w koronkowej bieliźnie, jak w jakimś filmie z

Upadłego Zachodu, wartym pięćset zdrowasiek za kaŜdy kadr. Podpłynęła bliŜej, bardzo

blisko, unosząc ku mnie tę swoją pterodaktylą buzię.

— Proszę cię, pomóŜ mi. Musisz mi pomóc. Biedna kretynka. Trzeba było wyrzucić ją z

miejsca. Delikatne dłonie przesuwały się pod moją koszulą, coraz niŜej, w dół brzucha. Za

nimi wędrowała muskająca lekko, rudawa grzywa.

— Błagam — powtórzyła, rozpinając zręcznie ostatni guzik. — PomoŜesz?

Odetchnąłem cięŜko, wplątując dłoń w jej włosy.

— Jasne. Trafiłaś do właściwej osoby, kochanie.

Niewiele brakowało, a zapomniałbym z tego wszystkiego nastawić róŜaniec. Odsunąłem się

w ostatniej chwili.

— Idź do łóŜka — szepnąłem, odpinając kasetę róŜańca od pasa i podłączając ją drŜącymi

dłońmi do domowego gniazda teokomputera. Dobra milicyjna maszynka na japońskich

podzespołach. Stały, bieŜący kontakt z rejestrami teokomputera — źrenica wiary i

wejściówka do nieba. Poszukałem w tabeli Szóstego Paragrafu, „cudzołóstwo”, i nastawiłem

na tarczy swój mnoŜnik, spory — w końcu tylko młodszy sierŜant, chociaŜ z komendantury.

Ale mimo to dodałem jeszcze dziesięć procent wzmocnienia, bo było mi trochę głupio wobec

tej dziewczyny.

Maszynka zagrała śpiewnie, wchodząc z miejsca na wysokie obroty.

— No dobra — oświadczyłem, siląc się na spokojny głos. — Rozpatrzmy sprawę.

Któryś z kumpli mówił kiedyś, Ŝe najbardziej warto właśnie z tymi brzydszymi. „Takie lale,

kurde, to moŜesz na uszach stawać, a ona nic, królewna znudzona. A brzydka to się ucieszy,

doceni… mówię ci, mały, zupełnie co innego”. Dopiero wtedy było mi dane docenić głęboką,

Ŝyciową mądrość tych słów.

Długo, bardzo długo w pokoju słychać było tylko nasze gorące oddechy, poskrzypy wanie

łóŜka i świergot róŜańca.

Gdy postękiwania i skrzypienie wreszcie ucichły, podniosła się z wdziękiem i w drodze do

łazienki nachyliła nad czytnikiem teokomputera.

— Ty wiesz? — Odwróciła ku mnie płonące oczy. — Wychodzi, Ŝe jeśli jeszcze moŜesz, to

moŜemy jeszcze ze dwa razy.

* * *

Śpiew znowu przycicha. Teraz ktoś przemawia. Właściwie naleŜałoby powiedzieć: kaŜe.

Dałbym głowę, Ŝe to nasz komendant główny. Przez piętnaście minut podgrzewa ogólny

entuzjazm, wyciągając z grobowców wszystkich moŜliwych świętych, błogosławionych i

bohaterów. Przypomina mi się, jak parę dni temu, wywalając mnie z komendantury, objaśniał

podniesionym głosem, kim jestem, na czyim Ŝołdzie pozostaję oraz przez kogo i w jakich

okolicznościach zostałem spłodzony. Klął przy tym tak, Ŝe niemal nie zdejmował ręki z

róŜańca. „Na takich skurwysynów to tylko ogień piekielny i wieczne potępienie! Kto się raz

zaprze Pana, nie ma dla takiego przebaczenia!”

A potem odwrócił się i popatrzył na zdobiący ścianę portret następcy świętego Piotra, z miną

„no, dopieprzyłem grzesznikom jak trza, śpij spokojnie”.

Ziemkiewicz Rafał A. - Jawnogrzesznica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: