Rice Anne - Ucieczka do Edenu.pdf - Erotyka - Pssychosis

Anne Rampling

Ucieczka do Edenu

Exit To Eden

Tłumaczyła Ewa Wojtczak

Dla Stana

LISA

Rozdział 1

Mam na imię Lisa.

Mierzę metr siedemdziesiąt pięć. Moje włosy są długie, koloru kasztanowego.

Ubieram się głównie w skórę: zawsze noszę wysokie buty, czasami miękkie kamizelki,

a od czasu do czasu nawet skórzane spódniczki. Nakładam też koronki, szczególnie

gdy znajdę takie, jakie lubię: wyszukane, bardzo staromodne, w białym odcieniu

śniegu. Mam jasną cerę, która łatwo się opala, duże piersi i długie nogi. I chociaż nie

czuję i nigdy nie czułam się urodziwa — wiem, że jestem piękna. Gdybym była

brzydka, nie pracowałabym w Klubie jako trenerka.

Kształtne kości twarzy i duże oczy: oto prawdziwe podstawy dla urody, tak mi się

zdaje. Poza tym gęste, ładne włosy i coś, co dodaje wyrazu mojej twarzy, coś, dzięki

czemu wyglądam zazwyczaj słodko, a nawet miło, choć równocześnie — gdy zacznę

mówić — z łatwością wzbudzam strach w niewolniku lub niewolnicy.

W Klubie nazywają mnie Perfekcjonistką i nie jest to byle jaki komplement w takim

miejscu jak Eden, gdzie każdy jest doskonały w jakiejś dziedzinie i gdzie każdy się

stara, a samo staranie jest już częścią przyjemności.

Pracuję w Klubie od dnia jego otwarcia. Pomagałam w jego tworzeniu, w ustalaniu

zasad jego działania, zatwierdzałam jego najwcześniejszych członków i pierwszych

niewolników. Określałam reguły i ograniczenia. Wyobraziłam sobie także i zamówiłam

większość wyposażenia, którego używamy po dzień dzisiejszy. Zaprojektowałam

nawet niektóre bungalowy i ogrody, poranne baseny i fontanny. Sama ozdobiłam

ponad dwadzieścia apartamentów. Liczni naśladowcy naszego Klubu wywołują na

mojej twarzy jedynie drwiący uśmiech. Bo z Klubem żaden przybytek nie może się

równać.

Eden jest wspaniały, ponieważ w niego wierzymy. Z tej wiary wynika jego splendor

i panująca tu atmosfera strachu.

Opowiem teraz o pewnym zdarzeniu, do którego doszło w Klubie.

Większa część tej historii zdarzyła się nie na naszej wyspie, lecz w Nowym Orleanie

i na nizinach wokół miasta, a także w Dallas. Jednak te wypadki właściwie się nie liczą.

Ważne, że wszystko rozpoczęło się w Klubie. I niezależnie od tego, co się działo

dalej, najważniejszy jest Klub.

Witajcie w Klubie.

LISA

Rozdział 2

NOWY SEZON

Czekaliśmy na pozwolenie lądowania. Ogromny odrzutowiec powoli krążył nad

wyspą jak w trakcie turystycznej wycieczki. Przez okno widziałam całą wyspę — białe

jak cukier plaże, zatoczki i rozległe tereny samego Klubu: wysokie, kamienne ściany i

zacienione drzewami ogrody, olbrzymi kompleks pokrytych dachówką budynków na

wpół zasłoniętych przez mimozę i drzewka czerwonego pieprzu. Dostrzegałam też

zagajniki białych i różowych rododendronów, gaje pomarańczowe, pola pełne maków i

wysokiej zielonej trawy.

Przy wejściu do Klubu znajduje się przystań, a za jego terenami ruchliwe lotnisko i

lądowisko dla helikopterów.

Wszędzie można było zauważyć oznaki nowego sezonu.

W porcie stało około dwudziestki migoczących w słońcu srebrem kadłubów

prywatnych samolotów oraz pół tuzina śnieżnobiałych jachtów zacumowanych na

połyskliwej, niebiesko — zielonej wodzie przy brzegu.

„Elizjum” stał już na przystani. Wyglądał jak dziecięca zabawka, zakrzepła w morzu

świateł. Któż mógłby przypuścić, że wewnątrz przebywało ponad trzydzieścioro

niewolników, którzy bez tchu czekali, aż popędzimy ich nagich przez pokład, po trapie

i na brzeg?

Z oczywistych powodów niewolnicy wyprawili się w rejs do Klubu w pełni ubrani.

Jednak zanim otrzymają pozwolenie obejrzenia wyspy, zanim choćby postawią na jej

powierzchni stopę — muszą się rozebrać.

Wolno im wejść tylko nago i w pokorze, a cały ich spakowany dobytek trafia do

jednego z numerowanych pomieszczeń ogromnej piwnicy, gdzie leży aż do dnia ich

odjazdu.

Obecnie niewolnika identyfikuje bardzo cienka złota bransoletka na prawym

przegubie z ładnie wygrawerowanymi imieniem i numerem. W początkowym okresie

istnienia Klubu wypisywaliśmy dane mazakiem na gołych ciałach oszołomionych

przybyszów.

Samolot opadł nieznacznie. Unosił się teraz nad dokiem. Cieszyłam się, że mały

spektakl jeszcze się nie zaczął.

Przed inspekcją będę miała niewiele czasu dla siebie — zaledwie godzinkę czy

dwie, by w ciszy swojego pokoju posiedzieć ze szklaneczką dżinu marki „Bombay” z

lodem.

Rozsiadłam się w samolocie wygodnie, czując, że całe moje ciało powoli się

rozgrzewa i przenika mnie podniecenie, wypływające z wnętrza na powierzchnię

skóry. W tych pierwszych chwilach niewolnicy zawsze byli tak rozkosznie

zaniepokojeni. Bezcenne uczucie. A był to wszakże dopiero początek emocji, które

miał im zaoferować Klub.

Aż się paliłam do powrotu.

* * *

Z jakiegoś powodu każde kolejne wakacje wydawały mi się coraz trudniejsze, a dni

spędzane w zewnętrznym świecie stawały coraz bardziej nierealne.

Wizyta u mojej rodziny w Berkeley była zaś dla mnie wręcz nieznośna, ponieważ

musiałam zbywać stale te same, w kółko zadawane przez nich pytania: Co robię i gdzie

mieszkam przez większa część roku.

— Dlaczego to taki sekret, na litość boską? Dokąd jedziesz?

Były momenty przy stole, gdy zupełnie nie docierało do mnie, co mówi ojciec,

widziałam jedynie jego poruszające się wargi. A gdy mi zadał pytanie, tłumaczyłam się

bólem głowy i złym samopoczuciem, gdyż znowu zgubiłam wątek.

Najlepszymi chwilami, dziwnie wystarczającymi, były te, których nienawidziłam

jako mała dziewczynka: gdy we dwoje wczesnym wieczorem szliśmy wznoszącymi się

i opadającymi ulicami. Ojciec odmawiał różaniec, otaczały nas wczesnonocne odgłosy

dochodzące ze wzgórz Berkeley i nie mówiliśmy do siebie ani słowa. Podczas tych

spacerów nie czułam się aż tak nieszczęśliwa jak w dzieciństwie, lecz spokojna jak

ojciec, choć niewytłumaczalnie smutna.

Pewnego wieczoru pojechałam z siostrą do San Francisco. Zjadłyśmy kolację w

lśniącym małym lokaliku przy North Beach o nazwie „Saint Pierre”. Przy barze stał

ktoś, kto ciągle na mnie patrzył — klasycznej urody młody mężczyzna o wyglądzie

prawnika. Nosił biały dziergany sweter, szarą marynarkę w kurzą stopkę, miał usta

gotowe do uśmiechu i włosy ułożone w niedbałą, jakby potarganą przez wiatr fryzurę.

Właśnie tego typu facetów zawsze unikałam w przeszłości, starając się pozostawać

obojętna na ich piękne usta i piękne twarze.

— Nie oglądaj się teraz — ostrzegła mnie siostra — ale ten mężczyzna zjada cię

żywcem.

A ja miałam straszliwą ochotę wstać, podejść do baru i zacząć z nim rozmowę, a

potem wręczyć mojej siostrze kluczyki do samochodu i powiedzieć jej, że spotkamy

się nazajutrz. „Dlaczego nie mogę tego zrobić?”, zadałam sobie pytanie. Tylko z nim

porozmawiać? Był przecież mną zainteresowany i wyraźnie był bez pary.

Jak by to było, uprawiać tak zwany seks po bożemu w jakimś pokoiku małego

hotelu wychodzącego na Pacyfik z tym cudownym panem Przystojnym, który wygląda

jak uosobienie zdrowia, który nigdy nie marzył o upojnej nocy z panną „Skóra i

Koronki” z największego klubu egzotycznego seksu na świecie? Może nawet zabierze

mnie do siebie, do jakiegoś przyjemnego mieszkanka obitego boazerią, pełnego luster i

z widokiem na zatokę. Mężczyzna włączy Milesa Davisa i wspólnie przyrządzimy

kolację w chińskim woku.

Coś nie tak z twoją głową, Liso? Zarabiasz na fantazjach, lecz nie fantazjach tego

rodzaju…

Musiałam natychmiast opuścić Kalifornię!

* * *

Później jednak nie cieszyły mnie już zwyczajne coroczne rozrywki, chociaż

ruszyłam na Rodeo Drive po nową garderobę, spędziłam szalone zakupowe

popołudnie u Sakowitza w Dallas, pojechałam do Nowego Jorku obejrzeć Cats i My

One and Only oraz kilka off–broadwayowskich przedstawień, które okazały się

świetne. Odwiedziłam muzea, byłam dwukrotnie w Metropolitan Opera, oglądałam

dosłownie wszystkie przedstawienia baletowe i kupowałam książki, mnóstwo książek

oraz filmów wideo, aby mi wystarczyły na następne dwanaście miesięcy.

Powinnam się dobrze bawić. Do dwudziestego siódmego roku życia zarobiłam

przecież więcej pieniędzy, niż kiedykolwiek marzyłam, że zarobię przez całe życie. Co

jakiś czas usiłowałam sobie przypomnieć, jak pragnęłam wszystkich tych pomadek w

złotych puzderkach z „Bill’s Drugstore” przy Shattuck Avenue, a miałam tylko

ćwierćdolarówkę na paczkę gumy do żucia. Jednak wydawanie pieniędzy nie znaczyło

dla mnie zbyt wiele. Szybko mnie zmęczyło, wręcz wyczerpało.

Rice Anne - Ucieczka do Edenu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: